Ας ξεκινήσουμε από ένα ευχάριστο που προέκυψε για τον Άρη με την ολοκλήρωση της κανονικής περιόδου: Το Αλεξάνδρειο ήταν ξανά κάστρο. Και γιατί ο κόσμος με τα διαδοχικά sold out έκανε τους αντιπάλους να νιώθουν άβολα και αντίστοιχα τους παίκτες του Άρη να ‘χουν το ηθικό στα ύψη, αλλά κι επειδή όντως οι παίκτες έκαναν στην πλειοψηφία τους τα καλύτερα τους ματς στη Θεσσαλονίκη. Η ομάδα του Γιάννη Καστρίτη εκμεταλλεύτηκε συνολικά τη δύναμη της έδρας, κατακτώντας οκτώ ροζ φύλλα, χάρη στα οποία το συγκρότημα οικοδόμησε τη συμμετοχή του στην post season. Οι Θεσσαλονικείς υπέταξαν εύκολα όλες τις ομάδες που πάλεψαν για την αποφυγή του υποβιβασμού (Ιωνικό, Λαύριο, Απόλλωνα, Καρδίτσα), ενώ πήραν και τεράστιου πρεστίζ νίκες κόντρα σε Παναθηναϊκό (στην πρεμιέρα) και ΠΑΟΚ. Ακόμη, νίκησαν πειστικά τον Προμηθέα και την ΑΕΚ, δύο ανταγωνίστριες ομάδες μεν, αλλά με πολύ μεγαλύτερα μπάτζετ του δικού τους δε. Ο Άρης πληγώθηκε -κλασικά- από τον Κολοσσό (ήττα που του κοστίζει στην οικονομία της RS), έχασε όπως… έχασε από το Περιστέρι (εν τέλει η προσφυγή της ομάδας στο ΑΣΕΑΔ απορρίφθηκε) κι είχε και μια λογική ήττα από τον Ολυμπιακό. Το 8/11 συνιστά μια συγκομιδή που αν ρωτούσα pre season τον Γιάννη Χάτσιο αν «θα την αγόραζε», τώρα σίγουρα θα έβλεπα ειδοποίηση στο e-banking μου χωρίς να έχει προηγηθεί «ναι ή όχι».
Κατά τα λοιπά, η 8η θέση σημαίνει πρακτικά ότι τα playoffs για τον Άρη θα είναι τυπική διαδικασία, αφού αντίπαλοι θα είναι οι ερυθρόλευκοι. Το ρεσιτάλ ατυχίας του Άρη συνεχίζεται φέτος, μιας και οι κίτρινοι είχαν κληρωθεί και στο Final 8 του Κυπέλλου με τους Πειραιώτες. Ενώ πιθανά να θυμάστε πως πέρσι τον Σεπτέμβρη, στα προκριματικά του FEC, ο Άρης είχε πέσει ξανά πάνω στην πιο δύσκολη ομάδα της διαδικασίας, την πλούσια Γουλβς του Βίλνιους. Τέλος πάντων, το κακό έγινε, λίγο με ευθύνη τις ομάδες που πλήρωσε στον βαθμολογικό πίνακα κάποιες μέτριες εμφανίσεις κι οριακές ήττες, μα κυριότερα επειδή τέθηκε επί της ουσίας νοκ αουτ από τα απανωτά διαιτητικά χτυπήματα που δεχόταν, με τρανό παράδειγμα το ματς στην Καρδίτσα (78-77). Βλέπετε, υπήρχαν κι άλλες φορές που ο Άρης ηττήθηκε με διαφορά ενός καλαθιού και σίγουρα χωρίς να παίρνει εκείνος τα διαιτητικά σπόρια, όπως στο Περιστέρι (92-90) και την Πάτρα με τον Προμηθέα (64-61) με το μπάζερ του Κουλμπόκα. Και κάπως έτσι, αντί ο Άρης να διεκδικεί την εξάδα (ή και κάτι ακόμη καλύτερο, αφού όπως είδαμε και με την απρόσμενη είσοδο του ΠΑΟΚ στη τετράδα, οι μικρές διαφορές μεταξύ των ομάδων οφελούν για κάτι τέτοιο), ξέμεινε 8ος. Ακόμη κι εκεί, του έλαχε να ισοβαθμήσει με τον Κολοσσό, από τον οποίο υστερούσε στην ισοβαθμία έχοντας χάσει μέσα-έξω. Δεν βαριέσαι…
Ναι, η γνώμη μου είναι ότι η ομάδα αδίκησε τον εαυτό της και τις δυνατότητες της, όμως δεν μπορούμε να καταλογίσουμε πάρα πολλά σε μια ομάδα που απογοητεύεται de facto κι αυτό κάνει μπαμ στο παρκέ για τον τρόπο που την αντιμετωπίζουν. Και δεύτερον, έφτιαξε πέρσι το καλοκαίρι ένα γεμάτο ρόστερ, για να μην έχει τα περσινά με το μικρό ροτέισον και τη συμμετοχή λύσεων ανάγκης όπως ο Καμάρας κι ο Πετανίδης -φέτος τα παιδιά παίζουν σε Κόροιβο και Αίαντα στην Α2- και τελικά οι τραυματισμοί το αποψιλώναν διαρκώς. Τι τον Πακ έφερε ο Άρης και με το που ήρθε χτύπησε, τι τον Καββαδά πήρε για πρώτο (προερχόμενο από τον Παναθηναϊκό και την Ευρωλίγκα) και έπαιξε 14 ματς όλα κι όλα με ολιγόλεπτη παρουσία, τι ο Σχίζας συνέχισε να είναι στο μέσα-έξω… Βάλτε και Χάγκινς, Σανόγκο (τα πραγματικά πλήγματα) στο κάδρο και αυτό ήταν. Το κλου είναι πως η ομάδα το πάλεψε έχοντας να διαχειριστεί αρκετούς ανασταλτικούς παράγοντες, οι οποίο μάλιστα ξέφευγαν του πεδίου ελέγχου της. Ο Καστρίτης προπονητικά έκανε -ξανά- πάρα πολύ καλή δουλειά, με τα εργαλεία που είχε στην διάθεση του, και πραγματικά μακάρι να βγει αληθινή η πληροφόρηση που τον θέλει να είναι κοντά στην ανανέωση του για τη τρίτη του -σερί- σεζόν στο κλαμπ.
Τι μένει από ‘δω και πέρα; Ένα καλό φινάλε στη σεζόν με τον Ολυμπιακό. Καλό καταλαβαίνετε με ποια έννοια… Ο Άρης να το «τεντώσει», να κυνηγήσει ένα ματς όσο μπορεί, κι ας χάσει τελικά και με 10. Πρόσφατα η ΑΕΚ είχε μια καλή εικόνα κόντρα στην ομάδα του Μπαρτζώκα, ενώ Κολοσσός και Περιστέρι έχασαν από μπάζερ μπίτερ. Όπως και να ‘χει, θα είναι θετικό να είναι ανταγωνιστικός ο Άρης και να κάνει ακόμη ένα sold out στο Παλέ ντε Σπορ. Επίσης, είναι μια έξτρα αξιολόγηση για όλο το ρόστερ. Άπαντες «ψήνονται» λίγο παραπάνω όταν ακούν την λέξη “playoffs”. Το κίνητρο μεγαλώνει, ειδικά όταν σε μερικές εβδομάδες οι παίκτες θα βγουν στην αγορά για να διαπραγματευτούν τα νέα τους συμβόλαια. Να δούμε, λοιπόν, τι θα δείξει το «χειροκρότημα», το οποίο πάντως εκτιμώ πως δεν μπορεί να αλλάξει ιδιαίτερα τα πλάνα του Άρη σχετικά με το ποιοι κρίνονται θετικά για φέτος και ποιοι όχι (σε ατομικό επίπεδο). Οι κρίσεις για το «ποιους θα θέλαμε του χρόνου στην ομάδα» (το «ποιους μπορούμε πραγματικά να κρατήσουμε» είναι ένα εντελώς διαφορετικό ερώτημα…) έχουν προφανώς γίνει προ πολλού και σαφέστατα δύο ματς με τον Ολυμπιακό δε μπορούν να επισκιάσουν το κάδρο των προηγούμενων 24 μέσα στη σεζόν (22 πρωτάθλημα, 1 κύπελλο, 1 Ευρώπη).
Μιας και το ανέφερα: Θεωρώ ολίγον τι τραγικό εν έτει 2023 ομάδες να τελειώνουν σεζόν 9-10 μηνών έχοντας δώσει όλα κι όλα 25 ματς. Φυσικά όλο αυτό ξεκινά από τη μικρή regular season (22 αγώνες) της Basket League, που κρατά χαμηλά τον «εξασφαλισμένο» αριθμό αγώνων για μια ομάδα. Αν ο Άρης έπαιζε άλλα δύο προκριματικά και ομίλους FEC (8 αγώνες) και πήγαινε σαν το Περιστέρι στον τελικό κυπέλλου (άλλοι 2 αγώνες), τότε το πράγμα φτιάχνει, αλλά… δεν έπαιξε. Κι αυτό είναι το point: οι ομάδες πρέπει να βασίζονται στα εγγυημένα παιχνίδια. Κοινώς, μακάρι να βρεθεί μια λύση (έξτρα γύρος;) στον ΕΣΑΚΕ και να γίνει ένα πρωτάθλημα των 30-34 αγωνιστικών στην κανονική του διάρκεια, όπως σε όλες τις προηγμένες μπασκετικά χώρες της Γηραιάς Ηπείρου.
Και προφανώς δεν το λέμε γιατί «πρέπει να το πούμε» ή για να «χώσουμε» τους παίκτες ώστε να βλέπουμε εμείς παραπάνω μπάσκετ και να έχουμε «δουλειά να ασχολούμαστε». Είναι κάτι που οι ίδιοι οι αθλητές κι οι οργανισμοί το θέλουν (είναι μεγάλο το μιξ: καλύτερος ρυθμός, μεγαλύτερη ανάδειξη, εγρήγορση, περισσότερες πιθανότητες βελτίωσης, περισσότερα έσοδα…). Άλλωστε οι παίκτες κι οι ομάδες για αυτό υπάρχουν: για να παίζουν και να κυνηγούν τα περισσότερα παιχνίδια.
