Σ’ εκείνο το σημείο έβγαλε εκείνη τη φωναχτή σκέψη που όλοι μας έχουμε κάποια στιγμή, που νομίζουμε ότι μιλάμε δυνατά αλλά σε έναν εξωτερικό παρατηρητή τα χείλη μας δεν έχουν ανοίξει ποτέ. ‘’Βρε δε γ@μιέται, εγώ νιώθω 25’’, ζωγραφίζεται στο πρόσωπο. Πρώτα όμως, λίγο ακόμη χρονικό context. Ελάχιστες ημέρες πριν, στις 9 Δεκεμβρίου, ο Νάντο σφράγισε το απροσδόκητο διπλό της Βιλερμπάν μέσα στην έδρα της Μπαρτσελόνα, με το ακόλουθο μπάζερ μπίτερ.
Υπομονή μέχρι να φέρει τη φάση στο σημείο που θέλει, στα πόδια και απέναντι στον Μίροτιτς δηλαδή, βύθισμα μέχρι το mid-range (του), σταυρωτή κάτω από τα πόδια με μίνι-φρένο και εκτέλεση. Διαμάντι, εκείνος απόλυτα ήρεμος. Τι ανοησίες έχω γράψει στο παρελθόν για τον Ντε Κολό. ‘’Ο καλύτερος παίκτης στα πρώτα 35 λεπτά ενός αγώνα, μετά τον ψάχνουμε’’, χαζομάρες ενός Σπανουλικού όπως εγώ, λες και είναι μικρό πράγμα να φέρνεις την ομάδα σου διαρκώς μπροστά, στο μεγαλύτερο πλάτος ενός αγώνα, επί σειρά ετών. Σε κάθε περίπτωση, ο Ντε Κολό βάζει και τα μεγάλα σουτ στο φινάλε ενός αγώνα, αν χρειαστεί. Εκείνο το σουτ απέναντι στους Καταλανούς, που ξεμπλόκαρε και τη Βιλερμπάν από τις τελευταίες θέσεις της διοργάνωσης, αποτέλεσε μάλλον το ξεκίνημα ενός άτυπου ‘’I’m back’’ ενός εκ των μεγαλύτερων σκόρερ της EuroLeague.
Για να μην παρεξηγηθώ, δεν είναι πως κάνει κάποια τραγική σεζόν μέχρι αυτό το σημείο. 13,6 πόντοι και 3,6 ασίστ κατα μέσο όρο, 45,6% από το δίποντο και 53,3% από το τρίποντο. Πιάνει αυτά τα νούμερα ένας νεότερος αθλητής στη διοργάνωση και είμαστε στα κάγκελα. Όμως εντάξει, ο Νάντο είναι, ξέρουμε τα βήματά του και πότε εκείνα έχουν αρχίσει να βαραίνουν από το πέρασμα του χρόνου, από τους μικρούς τραυματισμούς, από τις τόσες σεζόν στο κορυφαίο επίπεδο. Για να φτάσουμε στις 13 Δεκεμβρίου και το εντός έδρας παιχνίδι απέναντι στην Παρτιζάν. ‘’Τους έδειξα με το μπάζερ ότι είμαι ακόμη εδώ, τώρα ας τους δείξω και τα υπόλοιπα’’.
Σαράντα-δύο πανέμορφα δευτερόλεπτα. Ο Ντε Κολό απέναντι στους Σέρβους σκόραρε 32 πόντους με 5/7 δίποντα, 6/8 τρίποντα και 4/5 βολές και 3 ασίστ στο πλάι, παράσταση των αριθμών, το ζήτημα είναι όμως ο τρόπος που το πέτυχε. Ελαφρύς λες και είναι όντως 25 ετών. Άψογο διάβασμα στις στιγμές που μπορεί να πετύχει τους ψηλούς σε λάθος βηματισμό και να φτάσει σ’ ένα εύκολο ντράιβ, μαγική off-ball κίνηση που οδηγεί στον προσωπικό του αμυντικό στη μοιραία συνειδητοποίηση πως είναι ήδη ένα-δύο δευτερόλεπτα πίσω από τη φάση και πρέπει να ξεκινήσει το κυνήγι, άνετη εκτέλεση από την περιφέρεια μόλις πιάσει την μπάλα στα χέρια του. Αρτίστας. Τον έχω δει τόσες φορές να κάνει τέτοια ματς απέναντι στον Ολυμπιακό, στο Σεφ, στη Μόσχα, με την ΤΣΣΚΑ ή τη Φενέρ, τώρα και με τη φανέλα της Βιλερμπάν, σ’ ένα απόλυτο ‘’τι κάνεις εσύ εκεί αγόρι μου’’. Ο Γάλλος ευτυχώς ήταν πιο ήρεμος απέναντι στον Ολυμπιακό χθες το βράδυ, με δύο ξεκάθαρες αιτίες να κυριαρχούν. Ο πρώτος πως, καλό το αίσθημα 25αρη για μία βραδιά, είναι λίγο δύσκολο όμως να διατηρηθεί σε back-to-back αγώνες, έστω κι αν εκείνοι είναι εντός έδρας, σε ένα απαιτητικό επίπεδο όπως αυτό της EuroLeague και μάλιστα σε εβδομάδα διπλής αγωνιστικής. Ο δεύτερος λόγος, ότι η άμυνα του Ολυμπιακού ήταν σε τοπ επίπεδο τουλάχιστον για 28-30 λεπτά και σε συνδυασμό με ένα επιθετικό σόου/μάστερκλας κίνησης της μπάλας με μπροστάρη τον Σλούκα, όλα έδειχναν πως οι ερυθρόλευκοι θα φύγουν μ’ ένα άνετο διπλό από το Αστρομπάλ. Αμ δε.
Κάποια φαντάσματα προηγούμενων αγωνιστικών εμφανίστηκαν και ο Ολυμπιακός έχασε μία ακόμη άνετη διαφορά στο δεύτερο ημίχρονο, δίνοντας την ευκαιρία στη Βιλερμπάν να είναι κοντά στη διεκδίκηση της νίκης στο φινάλε. Αυτά όμως για το αυριανό μακρινό ριμπάουντ, μπάσκετ είναι άλλωστε, συμβαίνει. Ο πρωταγωνιστής του σημερινού love letter μπήκε στην τέταρτη περίοδο μόλις με 9 πόντους και 1 ασίστ. Διάβασε το δωμάτιο, μοίρασε σωστά την μπάλα στα τελευταία 5-6 λεπτά, σκόραρε και λίγο και έφερε κι εκείνος το ματς στο όριο του ενός σουτ. Κι όταν είδε πως δεν είναι η απόλυτη βραδιά του στην εκτέλεση (όπως δυστυχώς και του Σλούκα στα τελευταία λεπτά, σ’ μία εναλλαγή άστοχων σουτ από τους δύο) αλλά η μπάλα ήταν ξανά στα χέρια του στα τελευταία δευτερόλεπτα, έδειξε την ίδια υπομονή με το ματς απέναντι στην Μπαρτσελόνα. Μόνο που αυτή τη φορά, πάσαρε.
Ναι, ο Βεζένκοβ έχει ευθύνη στη φάση, βοηθά υπερβολικά και χωρίς λόγο. Ο Ολυμπιακός μπορεί απλά να παγώσει τη φάση, στην τελική ο Νάντο έχει κάνει μία έξτρα κίνηση με το αριστερό του χέρι που βοηθά τον Παπανικολάου να μείνει δίπλα στη φάση, ενώ αρχικά τον έχει ψιλο-ρίξει με την σταυρωτή. Έτσι είναι όμως το ‘’gravity’’, η βαρύτητα, δεν ισχύει μόνο όταν τα γράφουμε για τον Steph Curry, τα κάνουν και τα παιδιά εδώ δίπλα μας. Μία καυτή εβδομάδα που φέρνει τη βαρύτητα, ένα μπάζερ μπίτερ και μία 30αρα, αλλά κυρίως μία ολόκληρη καριέρα. Ο Ντε Κολό χθες το βράδυ μπήκε στο κλαμπ των 4000 πόντων στη διοργάνωση, επίτευγμα που μέχρι πριν λίγες ώρες είχαν πιάσει μόνο οι Βασίλης Σπανούλης και Χουαν Κάρλος Ναβάρο, οι κορυφαίοι σκόρερ της αμέσως προηγούμενης ημέρας. Ο δε Ντε Κολό το έχει πετύχει σε λιγότερα από 300 παιχνίδια (258), έναντι 358 και 341 των άλλων δύο. Η Βιλερμπάν έπιασε τις τρεις σερί νίκες, με δύσκολους μάλιστα αντιπάλους και πιθανότατα ψιλο-φλερτάρει με το γκρουπ που εποφθαλμιά την όγδοη θέση που οδηγεί στα πλει-οφ, όμως γι’ αυτά έχουμε χρόνο. Προσωπικά προτιμώ να κάνω δύο βήματα πίσω, σ’ ένα επιφώνημα θαυμασμού γι’ αυτόν τον παικταρά, που είναι λες και κουβαλά όλη τη χάρη του κόσμου, κι ας γκρινιάζει μερικές (αρκετές) φορές στις επαφές με τα αντίπαλα γκαρντ. Πιστεύω μάλιστα πως, αργά ή γρήγορα, θα γίνει και ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία της διοργάνωσης. Ας έχουμε απολαύσει την τελευταία στροφή του, σαν ένα τελευταίο ποτήρι ενός ποιοτικού πινό νουάρ, γνωρίζοντας πως όλο το μπουκάλι ήταν τελικά εξίσου υπέροχο.
