Για να καταλάβουμε πόσο εκτός στόχου είναι αυτή τη στιγμή η Μιλάνο, παραθέτω τα εξής. Στην περσινή σεζόν η 8η θέση κατέληξε στην μαχητική Μπάγερν, με ρεκόρ 14-14 και 0.5 PCT, σε μια χρονιά 28 αγωνιστικών πρακτικά, λόγω της αποπομπής των ρωσικών ομάδων. Φέτος, θα έχουμε 34 αγώνες και δεδομένου του συνωστισμού στις θέσεις 7-14 αυτή τη στιγμή, είναι πιθανό η οκτάδα να κριθεί ξανά στο 0.5, ίσως και λίγο παραπάνω. Το ζητούμενο νούμερο επομένως, είναι τουλάχιστον 17 (+/- 1) νίκες, για να αγωνιστείς στα play-offs, με τη Μιλάνο αυτή τη στιγμή είναι μόλις στις 3. Πρέπει δηλαδή στις υπόλοιπες 24 αγωνιστικές να πετύχει 14 νίκες. Γίνεται μάλλον σαφές, πως η δήλωση του Μεσίνα ότι «κινδυνεύουμε να χάσουμε τη χρονιά στην Ευρωλίγκα» δεν περιέχει δόση υπερβολής.
Πριν περάσουμε στα κακώς κείμενα, οφείλουμε να τονίσουμε κάτι. Η Μιλάνο δεν έχει αλλάξει κάτι στον τρόπο που αγωνίζεται. Οι κατοχές, η αναλογία διπόντων/τριπόντων, οι ασίστ, τα λάθη, το pace είναι σχεδόν πανομοιότυπα με πέρυσι. Το chart με το shot selection επίσης. Δεν παίρνει λιγότερα επιθετικά ριμπάουντ, ούτε εκτελεί σημαντικά λιγότερες βολές. Παρόλα αυτά, έχει μόλις 97.6 ORtg, μακράν το χειρότερο φέτος, τη στιγμή που έκλεισε την περσινή σεζόν με 107.6!
Η ομάδα του Μεσίνα λοιπόν, είναι φοβερά άστοχη στα πρώτα δέκα παιχνίδια της σεζόν και ειδικά στα τελευταία έξι. Οι παίκτες της Ιταλικής ομάδας χάνουν σουτ μαρκαρισμένα ή ελεύθερα, από το ζωγραφιστό, από μέση και μακρινή απόσταση, ενώ τα ποσοστά τους είναι σαφώς πεσμένα από πέρυσι. Δείτε και το παρακάτω διαφωτιστικό chart από το 3stepsbasket.com για την αποτελεσματικότητα της Μιλάνο φέτος.
Με μια πρώτη ματιά βλέπουμε πως η πλειοψηφία των εκτελέσεων είναι σουτ μέσης απόστασης, παιχνίδι στο low post, και σουτ τριών πόντων από τις γωνιές. Τα ποσοστά είναι κατά βάση μέτρια ως απογοητευτικά, ενώ παρατηρούμε ότι η Μιλάνο δεν πατάει ιδιαίτερα στο ζωγραφιστό και έχει μόλις 52% ευστοχία εκεί. Η εικόνα αυτή δίνει την εντύπωση μιας κακοστημένης ομάδας με διάχυτους ρόλους.
Κι ας φτάσουμε εδώ στο μείζον θέμα της φετινής Μιλάνο. Δεν υπάρχει ένας στρατηγός εντός παρκέ να καθοδηγήσει την επίθεση του Έτορε Μεσίνα. Τον ρόλο αυτό είχε πέρυσι ο Sergio Rodriguez, που το καλοκαίρι επέστρεψε στη Ρεάλ Μαδρίτης. Στη θέση του αποκτήθηκε ο Kevin Pangos, που ως τώρα δεν είχε εκπληρώσει τις προσδοκίες (9.7 πόντοι, 3.3 ασίστ για 1.7 λάθη), κι εν τέλει θα μείνει εκτός για μεγάλο χρονικό διάστημα λόγω νέου τραυματισμού στο γόνατο. Ο Billy Baron είναι ένας πολύ χρήσιμος, αλλά καθαρά εκτελεστικός γκαρντ, κάτι που σημαίνει ότι ο εξαιρετικός ως τώρα Naz Mitrou-Long θα δει το usage του να εκτινάσσεται από εδώ και πέρα.
Αυτή η απουσία ενός ικανού pass-first γκαρντ έχει ρίξει αναπόφευκτα τα νούμερα δύο παικτών. Ο ένας είναι ο Kyle Hines, που σκοράρει με το ζόρι πεντε πόντους ανά αγώνα, προσωπικό του χειρότερο από την σεζόν 2014-2015 στην ΤΣΣΚΑ, που είχε 6.7. Και ναι, ξέρω ότι δεν περιμένεις από τον Hines 20ρες, και πως ό,τι πρέπει να γίνει στην άλλη πλευρά του παρκέ το φέρνει εις πέρας και με το παραπάνω (94 Drtg όταν βρίσκεται στο παρκέ, 112.4 όταν βρίσκεται στον πάγκο). Όμως ελλείψει προσωπικής φάσης, η αποτυχία να εμπλακεί με κάποιον τρόπο στην επίθεση έστω ως finisher ή βρίσκοντας τα baseline cuts, όπως συνήθιζε, στοιχίζει σε επιθετικό ρυθμό. Κι ο Hines δεν είναι πια 26 χρονών για να κάνει bullying με τα επιθετικά ριμπάουντ στους αντίπαλους ψηλούς.
Ο άλλος τώρα, είναι ο Brandon Davies, που συνεχίζει την φθίνουσα πορεία που ξεκίνησε από πέρυσι στη Μπαρτσελόνα. Τα τελευταία χρόνια εδραιώθηκε ως ένας από τους καλύτερους ψηλούς σε pick n roll καταστάσεις, είτε ρολάροντας αποτελεσματικά είτε εκτελώντας από μέση απόσταση. Όμως, τόσο το mid-range παιχνίδι όσο και το παιχνίδι στο low post δεν ήταν τα δυνατά του στοιχεία, αλλά συμπληρωματικά στο πακέτο του. Φέτος ο Μεσίνα τον έχει παρκάρει στο low post, φθείροντας τον σωματικά και ψυχικά, τη στιγμή που η ομάδα αποφεύγει το pick n roll με τον Davies, όπως ο διάολος το λιβάνι. Κι επειδή ο Αμερικανός ως γνωστόν δεν είναι ο καλύτερος αμυντικός, αναπόφευκτα αποδίδει κάτω του μετρίου συνολικά, με τον Μεσίνα να τον κρατάει στον πάγκο για μεγάλα χρονικά διαστήματα.
Γενικώς, η Μιλάνο ακουμπάει την μπάλα στο χαμηλό post πολύ περισσότερο από τις υπόλοιπες ομάδες, κι από ό,τι θα έπρεπε για να είμαστε ειλικρινείς. Ελάχιστες off-ball δράσεις, ενώ δευτερεύοντες αιφνιδιασμοί βγαίνουν μόνο υπό προϋποθέσεις. Κι όταν οι Voigtmann, Thomas, Davies και Melli προσπαθούν να δώσουν λύσεις από το low post, οι υπόλοιποι τέσσερις μένουν εκνευριστικά στατικοί. Δείτε πως παγώνει η επίθεση όταν η μπάλα ακουμπάει στο post, από τα παιχνίδια με τις Ζαλγκίρις και Εφές.
Γεγονός είναι ότι στα δύο τελευταία παιχνίδια με την Εφές και την Φενέρ ο Μεσίνα δοκίμασε πολύ περισσότερο το παιχνίδι 2 vs 2 και είδε κάποια αποτελέσματα, όπως το πρώτο ημίχρονο κόντρα στην ομάδα του κόουτς Ιτούδη. Ακόμη και στο πρώτο ημίχρονο κόντρα στην Εφές βγήκαν οι συνεργασίες αλλά δεν μπήκαν τα σουτ που δημιουργήθηκαν. Κι όταν στο δεύτερο ημίχρονο οι τουρκικές ομάδες πάτησαν γκάζι επικράτησε πλήρης πανικός στις τάξεις των Μιλανέζων και κανένας παίκτης δεν μπόρεσε να βγει μπροστά, ώστε να κρατήσει όρθια την ομάδα μέχρι να ανασυνταχθεί. Κι αυτό αναδεικνύει μια τελευταία δυάδα προβλημάτων για τον Έτορε Μεσίνα που θα πρέπει να κάνει μαγικά για να τα λύσει.
Το πρώτο είναι το συνεχώς γεμάτο απουσιολόγιο. Ο Shavon Shields είναι ίσως το σημαντικότερο γρανάζι αυτής της ομάδας και η απουσία του έγινε εμφανέστατη από την πρώτη μέρα. Το σκορ από τα φτερά εξαφανίστηκε, οι αντίπαλες άμυνες έκλεισαν προς το καλάθι, καθώς κανένας από τους υπόλοιπους wings δεν μπορούσε να καλύψει επαρκώς το κενό του Αμερικανού. Αναπόφευκτα δημιουργήθηκε ένα χάσμα μεταξύ κοντών και ψηλών. Το παιχνίδι της Μιλάνο έγινε καθαρά δυαδικό και πολύ προβλέψιμο. Για μια ομάδα που αρέσκεται στο set παιχνίδι, το να είναι προβλέψιμη είναι καταδικαστικό. Ο Shields δεν αναμένεται να επανέλθει πριν το νέο έτος, για αυτό και η ομάδα ενισχύθηκε με τον Timothé Luwawu-Cabarrot, έναν παίκτη αθλητικό, με όχι τόσο μεγάλη έφεση στην προσωπική φάση, αλλά με γρήγορο πρώτο βήμα και μάλλον αξιοπρεπές σουτ. Ο Datome παραμένει απών, αλλά όχι για πολύ καιρό ακόμη, ενώ ο Pangos όπως αναφέραμε έχει σοβαρή ζημιά στο πόδι και αναμένεται αρχές της άνοιξης ξανά στα παρκέ.
Το δεύτερο πρόβλημα που είναι άρρητα συνδεδεμένο με το πρώτο, είναι η ανύπαρκτη second unit. Στην αντίστοιχη στατιστική ο πάγκος της Μιλάνο είναι τελευταίος σε πόντους ανά αγώνα, με μόλις 26 (τόσους έχει και η Μακάμπι για την ιστορία), ενώ το ποσοστό ευστοχίας των αναπληρωματικών της είναι το χειρότερο στην Ευρωλίγκα. Και μάλιστα το νούμερο αυτό διασώθηκε ως τώρα από την παρουσία του Mitrou-Long στους αναπληρωματικούς, κάτι που αναμένεται να αλλάξει μετά τον τραυματισμό του Pangos. Ακόμα κι αν οι βασικοί κάνουν το τέλειο παιχνίδι επιθετικά, όταν η second unit αδυνατεί να δώσει σκορ, είναι αναπόφευκτα τα νεκρά διαστήματα, που ως τώρα έχουν στοιχίσει άρδην. Και μεσούσης της σεζόν δεν μπορείς να βελτιώσεις δραστικά τους αναπληρωματικούς σου, παρά μόνο να τους εμπιστεύεσαι, ελπίζοντας ότι σε αυτή την εμπιστοσύνη σου θα πατήσουν και θα ανεβούν ψυχολογικά και αγωνιστικά.
Οκ το καταλάβαμε, η επίθεση είναι ασύνδετη, προβλέψιμη, πολλές φορές αργή, και τέλος πάντων η σπυριάρα δεν μπαίνει στο καλάθι. Κάνα καλό έχεις να μας πεις για την Μιλάνο; Υπάρχει φως στο τούνελ; Η απάντηση είναι στην άλλη πλευρά του παρκέ.
Ένα γνώρισμα που επίσης κουβάλησε από πέρυσι η ομάδα του Μεσίνα είναι η κορυφαία της αμυντική λειτουργία. Με μόλις 75.2 πόντους παθητικό είναι η καλύτερη άμυνα της Ευρωλίγκα. Μοναδικός αστερίσκος η περιφερειακή άμυνα, καθώς δέχεται ένα 37.8% από τα 6.75 που θα μπορούσε να είναι και χαμηλότερο. Υποδειγματική άμυνα στο ζωγραφιστό, δίνει μικρό αριθμό επιθετικών ριμπάουντ, οδηγεί τους αντιπάλους σε συχνά λάθη (αν και δεν καταφέρνει να τα εκμεταλλευτεί στο έπακρο). Τουλάχιστον τον τελευταίο μήνα, εδώ βασίζεται ο Μεσίνα για να κερδίσει τα παιχνίδια, και ομολογουμένως δεν μπορούν να γίνουν πολλά περισσότερα στο δικό τους μισό του παρκέ. Υπάρχει ένα τείχος στο καλάθι της Μιλάνο (53% 2P ποσοστό αντιπάλων και 47% εντός παιδιάς), με έλεγχο των ριμπάουντ, αλληλοκαλύψεις κι απλωμένα χέρια. Τι άλλο να κάνουν;
Το θέμα είναι ότι ως γνωστόν ο πίνακας του σκορ γράφει εκτός από τους πόντους που δέχτηκες και αυτούς που έβαλες. Και η Μιλάνο σε καμία περίπτωση δεν καταφέρνει να εξαργυρώσει την αξιέπαινη αμυντική της προσπάθεια βάζοντας την μπάλα στο αντίπαλο καλάθι. Αναγκάζεται πλέον να αντιμετωπίζει κάθε ματς σαν τελικό από αρχές Δεκέμβρη μόνο και μόνο για να μπει στην οκτάδα, κι αν το καταφέρει τελικά, θα έχει βενζίνη στο ντεπόζιτο για να διεκδικήσει την είσοδο στο Final 4; Στα μάτια μου μοιάζει ακατόρθωτο κάτι τέτοιο, ειδικά για μια ομάδα που ουκ ολίγες φορές έχει λιγοψυχήσει σε σημαντικούς αγώνες. Κι αν εγώ έχω το δικαίωμα να προτρέχω στα μέσα Απριλίου κάνοντας σενάρια ως ένας εξωτερικός παρατηρητής, η Μιλάνο τώρα πια δεν το έχει. Οφείλουν να ξεχάσουν το 3-7 και να ασχοληθούν με μία κατοχή τη φορά, έναν αγώνα τη φορά λες κι είναι do-or-die. Κι όσο αμύνεται όπως τώρα μπορεί να ελπίζει – δε μπορεί θα μπει κι η μπάλα στο καλάθι. Προλαβαίνει όμως να πιάσει τον μαγικό αριθμό 17;
*Όλα τα στατιστικά είναι από τα 3stepsbasket, basketball.realgm και hackastat
