Χιλιάδες άτομα βρίσκονται αποκλεισμένα στον Έβρο, ανάμεσα στα πυρά των Τούρκων στρατιωτών και τα δακρυγόνα των Ελλήνων.
Βάρκες με ανθρώπους θαλασσοδαρμένους φτάνουν στα νησιά και ομάδες «υποδοχής» τους απαγορεύουν να κατέβουν στο λιμάνι, τους βρίζουν, τους απωθούν.
Το λιμενικό σώμα καταγράφεται να πυροβολεί δίπλα σε παιδιά και ενήλικες για εκφοβισμό, παίζοντας με το όριο της δολοφονίας.
Και όλα αυτά, φαίνονται φυσιολογικά σε μια μεγάλη μερίδα συμπολιτών μας.
Δεν είναι! Δεν μας ενδιαφέρει να αναλύσουμε ούτε το νομικό κομμάτι, αλλά ούτε και το γεωπολιτικό, προκειμένου να εξηγήσουμε γιατί είμαστε απέναντι σε αυτή τη μαζική βία.
Η ανάλυση πιθανώς να είναι απαραίτητη αργότερα, όμως αυτή τη στιγμή, δεν χρειάζεται. Δεν χρειάζεται ούτε η στατιστική, ούτε κανένα άλλο υπολογιστικό τέχνασμα, για να εξηγηθεί ότι αυτές οι χιλιάδες ανθρώπων που είναι εγκλωβισμένες, αποτελούν επί της ουσίας ένα πολύ μικρό ποσοστό του συνολικού πληθυσμού της Ευρώπης.
Η έλλειψη ενσυναίσθησης, η κυνικότητα, η βία απέναντι στην πιο αδύναμη, είτε είναι τοξικομανής στην Ομόνοια, είτε είναι μετανάστης/στρια στη θάλασσα, μπορεί να είναι για κάποιους επιστροφή στην «κανονικότητα», αλλά είναι μια νοσηρή κατάσταση που μας βρίσκει ξεκάθαρα απέναντι της. Είναι μη φυσιολογικό να αποδέχεσαι το δικαίωμα του κεφαλαίου (μέσω των εταιρειών) να μπορεί ελεύθερα να κλείνει τα εργοστάσια και γραφεία και να «μετακομίζει» σε άλλες χώρες, ενώ παράλληλα να σου φαντάζει παράλογο όταν το ίδιο το κάνουν οι άνθρωποι.
Απέναντι σε αυτή την βαρβαρότητα, τα μισόλογα και οι αφηγήσεις που προσπαθούν να βρουν λύσεις, αποδεχόμενες μια σειρά από παραδοχές του καπιταλιστικού συστήματος δεν μας ενδιαφέρουν.
Η μόνη παραδοχή είναι η εξής: Οι άνθρωποι που μεταναστεύουν, όπως και να ονομαστούν, το κάνουν γιατί δεν ζουν καλά. Το κάνουν γιατί γίνεται πόλεμος στη χώρα τους ή γιατί ο τόπος τους έχει πληγεί με άλλους τρόπους, με συμμετοχή των αρχών των χωρών που τώρα δεν τους δέχονται και που τους απαγορεύουν περήφανα μέχρι και την αίτηση ασύλου.
Κανονικά, χωρίς εισαγωγικά, όλοι και όλες που βρίσκονται αυτή τη στιγμή στα σύνορα, θα έπρεπε να περάσουν. Θα έπρεπε επίσης να ξαναπεράσουν όποια άλλα σύνορα επιθυμούν. Έχουν το δικαίωμα να πάνε να ζήσουν όπου θέλουν, με τον τρόπο που θέλουν. Τα σύνορα αποτελούν πρωτίστως μία ρητορική κατασκευή, βασικά δεν αποτελούν τίποτε παραπάνω.
Σε όσους φαίνεται αυτό ουτοπία, είναι δικό τους, «λογιστικό» πρόβλημα. Σε πολλούς και πολλές από εμάς δεν αποτελεί παρά στόχο, ανάλογα με τον οποίο διάγουμε τις ζωές μας.
Το μπάσκετ δεν έχει θέση σήμερα στον ιστότοπο. Οι μετανάστες και οι μετανάστριες είναι άτομα που θέλουμε να ζήσουμε μαζί τους, στους ίδιους τόπους, στους ίδιους χώρους.
Basketball Guru.
