Η αλλαγή

20 και 21 Σεπτέμβρη λοιπόν, στη συνάντηση που έχουν οι «κυβερνώντες» τον μαγικό κόσμο του μπάσκετ στα πολύ δυτικά μας, θα συζητηθεί και πιθανότατα θα υπερψηφιστεί, το να πηγαίνει το χρονόμετρο στα 14” δευτερόλεπτα για επίθεση μετά από επιθετικό ριμπάουντ, και όχι στα 24” που ισχύει αυτή τη στιγμή. Φυσικά ο συγκεκριμένος κανονισμός είναι γνώριμος στα μέρη μας, αφού ισχύει στη FIBA και στην Euroleague από τη σεζόν 2014-15. Επιπλέον, να σημειώσουμε πως ισχύει και στο WNBA. Αυτή τη στιγμή στο ΝΒΑ είναι συνήθης η εικόνα, ομάδες που προηγούνται στο σκορ και παίρνουν επιθετικό ριμπάουντ προς το τέλος του αγώνα, να κρατούν την μπάλα, αν είναι δυνατόν, και να εξαντλούν τα νέα 24” της επίθεσής τους, κερδίζοντας έτσι πολύτιμο χρόνο.

Οι υπέρμαχοι της αλλαγής του κανονισμού, θεωρούν πως αυτό θα σταματήσει να συμβαίνει και θα πάμε σε παιχνίδι πιο γρήγορο, με περισσότερες κατοχές και επιθέσεις. Όσοι δεν έχουν την ίδια άποψη, θεωρούν πως για να επιταχυνθεί ένα παιχνίδι ΝΒΑ, κύριο μέλημα των διοργανωτών θα ήταν ίσως να μειώσουν τα τηλεοπτικά time-outs (πολύ περισσότερα από την Ευρώπη, και μεγαλύτερα σε διάρκεια) καθώς και τα time-outs σε καταστάσεις όπου η μπάλα «παίζει», κάτι που επίσης δεν υπάρχει καθόλου στην Ευρώπη, και η αλλαγή εν γένει στο shot clock θα είναι επουσιώδης. Επιπλέον πιστεύουν πως για να πάρει μια ομάδα ένα επιθετικό ριμπάουντ, χρειάζεται πλάνο, δύναμη, grit, και θέληση, και θα έπρεπε να επιβραβεύεται με ολόκληρη επίθεση και φυσικά αντίστοιχα να «τιμωρείται» όσο το δυνατόν περισσότερο η άμυνα που το έχασε. Αν ψάξετε λίγο στο twitter και στο reddit, οι συζητήσεις είναι πολλές με καλά επιχειρήματα εκατέρωθεν. Υπάρχει μέχρι και η άποψη πως η αλλαγή αυτή θα μπερδεύει τους παίκτες και θα ξεχνιούνται με την μπάλα στα χέρια μέχρι να συνηθίσουν (όχι ιπτάμενε μικρέ Λεμπρόν στον ώμο μου, δε θέλω να μπλέξω στην κουβέντα τον JR Smith).

Τα δεδομένα

Αυτό που προσπάθησα να δω, με ό,τι μέσα έχουμε διαθέσιμα για stats στην Ευρωλίγκα (ευχαριστώ για άλλη μια φορά τον Ανδρέα Χριστοφόρου, για τα στατιστικά που μαζεύει στο badbasket, και το overbasket), είναι: Από το 2014-15 που εισήλθε αυτός ο κανόνας στην Ευρώπη, έχει αλλάξει κάτι; Παίζει ρόλο; Θα παίξει ρόλο αν το κάνουν και στο ΝΒΑ ή τσάμπα ο ντόρος τελικά; Μάζεψα λοιπόν στοιχεία από τη σεζόν 2009-10 και έπειτα, ώστε να μιλάμε για σύγχρονο στυλ μπάσκετ και να μη μας επηρεάζουν διοργανώσεις και αγώνες πολύ παλιοί, πχ 15-20 χρόνια πριν. Οπότε έχουμε 5 σεζόν μέχρι την αλλαγή του κανονισμού και 4 έπειτα, μέχρι τώρα. Από αυτές τις σεζόν, έριξα μια ματιά σε μέσους όρους Pace των ομάδων, στην επιθετική τους απόδοση, στο ρυθμό επιθετικών ριμπάουντ (OReb%) και στα επιθετικά και αμυντικά ριμπάουντ ως απόλυτα νούμερα. Τα αποτελέσματα που είδα, είναι τα παρακάτω:

Ας το δούμε και σε γραφική απεικόνιση.

Όπως μπορείτε να παρατηρήσετε, οι μέσοι όροι ρυθμού και επιθετικής παραγωγής, δεν έχουν αλλάξει πρακτικά καθόλου όλα αυτά τα χρόνια, ή τουλάχιστον όχι σε ποσοστό που να δείχνει πως κάποια αλλαγή έκανε το παιχνίδι αισθητά πιο γρήγορο ή πιο επιθετικό.

Πηγαίνοντας παρακάτω, στον τομέα του ριμπάουντ, θα σκεφτόταν ίσως κάποιος πως από τη στιγμή που θεσπίστηκε ο κανονισμός, ένα επιθετικό ριμπάουντ είχε πλέον λιγότερη «ανταμοιβή» στο παιχνίδι, «τιμωρούσε» λιγότερο την άμυνα που το έχανε και οι παίκτες ενσυνείδητα ή ασυνείδητα κινήθηκαν προς κάποια πλευρά. Τα αποτελέσματα έχουν ως εξής:

Τι παρατηρείτε; Επίσης καμία ή τέλος πάντων απειροελάχιστη αλλαγή, όπως και στο προηγούμενο διάγραμμα. Οι ομάδες σταθερές στα «σκουπίδια» που κατεβάζουν, όπως και στο ρυθμό που τα κυνηγάνε όπως φαίνεται από το ρυθμό των επιθετικών ριμπάουντ. Κανείς δεν έχει κινηθεί στο να κυνηγάει περισσότερο ή λιγότερο επιθετικά ή αμυντικά ριμπάουντ.

Συνοψίζοντας

Τα παραπάνω με οδηγούν προσωπικά στο συμπέρασμα πως γίνεται ντόρος για το τίποτα. Ίσως τελικά αυτοί που λένε πως ο συγκεκριμένος κανονισμός δε θα κάνει το παιχνίδι πιο γρήγορο ή πιο επιθετικό να έχουν δίκαιο και να χρειάζεται κάτι άλλο. Από την άλλη, μιλάμε για αγώνες ΝΒΑ με ήδη πολλές κατοχές στην πλειοψηφία τους και παραγωγή 130+ πόντων ενίοτε. Αυτό που χρειάζεται είναι κι άλλη ταχύτητα άραγε και περισσότερες κατοχές; Αν το δούμε κι αλλιώς, τα παραπάνω στοιχεία δείχνουν αναλλοίωτο pace σε αγώνες με oReb% κοντά στο 30%. Σύμφωνα με τα επίσημα stats του nba.com, ο ρυθμός που κυνηγάνε επιθετικά ριμπάουντ στο ΝΒΑ είναι αρκετά παρακάτω, στο 23-24%, άρα μήπως το impact θα είναι πρακτικά μηδενικό;

Για το τέλος, αφήνω τη σημείωση πως σε όλο αυτό, έχει μείνει απ’ έξω ο ανθρώπινος παράγοντας. Δηλαδή οι αποφάσεις τις στιγμής, η διαχείριση της επίθεσης μετά από επιθετικό ριμπάουντ ειδικά στην τέταρτη περίοδο σε ματς που είναι στον πόντο, καθώς και οι ομαδικές αντιδράσεις από τα εκάστοτε σύνολα στον πάγκο και το παρκέ. Αλλά τελικά, αν χάνω με 1 πόντο στα τελευταία δευτερόλεπτα και χάσω το ριμπάουντ, έτσι κι αλλιώς φάουλ δε θα κάνω, είτε με 14” είτε με 24”; Δυστυχώς τα στατιστικά που υπάρχουν διαθέσιμα, δε βοηθούν στο να δούμε πολύ συγκεκριμένα τι γίνεται σε καταστάσεις close games στις τέταρτες περιόδους. Για την ιστορία και μόνο, να αναφέρω μια που το κοίταξα, πως οι ομάδες ετησίως έχουν μέσο όρο 5-6 παιχνίδια που κρίνονται σε διαφορά +/- 5 πόντων, εκτός από τις δύο τελευταίες σεζόν της Ευρωλίγκας με το νέο σύστημα διεξαγωγής που πλέον είναι σταθερά στα 10-11!

Γενικότερα, επειδή το συγκεκριμένο κομμάτι είναι καθαρά μια αναζήτηση από μια απορία που μου γεννήθηκε, το feedback σας θα ήταν πολύ ευπρόσδεκτο σε σχέση με το τι παραπάνω στοιχεία θα μπορούσα να έχω κοιτάξει, ποιοι άλλοι παράγοντες ίσως να επηρεάζουν ή να επηρεάζονται από μια τέτοια αλλαγή και τη γνώμη σας αν πραγματικά είναι μια ουσιώδης ή επουσιώδης αλλαγή. Καλώς σας βρήκα και πάλι μετά από καιρό και ελπίζω να τα λέμε και πάλι συχνότερα.