Δυο λόγια μόνο για τον προπονητη
Aμέσως μετά το ματς απέναντι στην Χίμκι, ο Γιώργος Μπαρτζώκας στάθηκε στο γεγονός ότι η ΑΕΚ έπαιξε σχεδόν σε όλο το παιχνίδι ζώνη. Ο Ιταλός προπονητής έχει στο οπλοστάσιο του διάφορες παραλλαγές (σε πρες, 3-2 κλπ), όμως η χρήση ήταν μάλλον συγκυριακή. Ζώνη για μεγάλα διαστήματα δεν παίζει πλέον σχεδόν κανείς, ούτε περιμένω να παίξει και η ΑΕΚ. H έμφαση σε αυτό το κομμάτι του παιχνιδιού υπήρξε κάπως άουτ οβ δι ορντινάρι αυτές τις μέρες. Σε ο,τι αφορά την αμυντική φιλοσοφία του Μπάνκι, φαίνεται περισσότερο ταιριαστό να εστιάσει κανείς στην ένταση της πίεσης και στην μόνιμη προσπάθεια για "καταστροφή" της κυκλοφορίας της μπάλας, με τις τακτικές να αλλάζουν ανά περίσταση. Ζώνες και σύνθετες άμυνες θα δούμε σε διάφορες στιγμές, όμως ο κανόνας λογικά θα είναι πιεστικό μαν του μαν με ρίσκα στις διαδρομές της πάσας και αλλαγές, αν χρειαστεί. Η καλύτερη δουλειά του Μπάνκι (Μιλάνο 2014) παρουσίασε την τρίτη καλύτερη άμυνα του τοπ-16 στην Ευρωλίγκα (πόντοι/100 κατοχές)1 και ήρθε επίσης τρίτη στα κλεψίματα. Παρεμπιπτόντως, την δεύτερη καλύτερη άμυνα της Ιταλίας ειχε και η πρωταθλήτρια Σιένα του 2013, η οποία αποτέλεσε και το εφαλτήριο για την μετακίνηση στο Μιλάνο.
Στο κομμάτι της επίθεσης, η ΑΕΚ έδειξε στην Κύπρο δείγματα ενός πολυφωνικού συνόλου, με έμφαση στις πρωτοβουλίες των γκαρντ και με σπάνιες αρχικές εισαγωγές της μπάλας στο ποστ. Κάτι ανάλογο θα ήταν λογικό να περιμένουμε και στην συνέχεια, με γρήγορη δημιουργία αποστάσεων στο επιθετικό transition, χρήση της ατομικής πρωτοβουλίας (είχε χτυπήσει κόκκινο στην Μιλάνο), του τριπόντου και μετακίνηση των ψηλών στην περιφέρεια, προκειμένου να βοηθήσουν τις συνεργασίες. Αυτά είναι στοιχεία που ο Μπάνκι τα έχει παρουσιάσει με συνέπεια, δείχνοντας εμπιστοσύνη στους κοντούς και μία σχετική προτίμηση σε μέτριους προς υψηλούς ρυθμούς παιχνιδιού. Οι ομάδες του ήταν κατά κανόνα εύστοχες, χωρίς όμως σταθερά υψηλό ιστορικό τελικών πασών και με αρκετή προβλεψιμότητα στις επιλογές στα κρίσιμα σημεία.
Τα καλά του ρόστερ
Εχοντας πει όλα αυτά... Βινς Χάντερ, αγαπητοί φανζ. Η παραμονή του αθλητικού σέντερ της ΑΕΚ είναι εξαιρετικά σημαντική για την νέα ομάδα, όχι μόνο για την γνώση του περιβάλλοντος, αλλά και για την διαρκή εξέλιξη του 24χρονου, η οποία φαίνεται να πλησιάζει πολύ τα ζητούμενα του Μπάνκι. Ο Χάντερ χαμηλώνει το σώμα στις αλλαγές, έχει βελτιώσει την ταχύτητα του και δείχνει ακόμη καλύτερος στα τελειώματα, προσθέτοντας και ικανό παιχνίδι στην περιφέρεια, ακόμη και με την μπάλα κάτω, αν βρει χώρους. Δείτε κάτι που μου άρεσε κάμποσο και θα το ξαναδούμε.
Το απλό αυτό σκριν του Ξανθόπουλου είναι δύσκολο να το αποκωδικοποιήσει μια άμυνα. Είναι ένας πρωτότυπος τρόπος επίθεσης που γεννά επιλογές και χώρους για τους σουτέρ, μετατρέποντας τον Χαντερ σε stretch 5. Επίσης, υπηρετεί την φιλοσοφία του προπονητή για συμμετοχή των ψηλών στο παιχνίδι στην περίμετρο, κάτι που στην θέση 4 θα συμβαίνει κατά κόρον με τους Ματσιούλις, Σάκοτα και Τσαλμπούρη, αν ο τελευταιος χρησιμοποιείται εκεί. Πίσω από τον Χάντερ δε, θα έρχεται πιθανότατα ο Εβαν Τάιλερ Ρόμπερσον, ένας undersized center (2,03, 24), με θητεία στο Σίρακιους του Μποχέιμ, πράγμα που αυτομάτως σημαίνει γνώση της άμυνας χώρου και αντίληψη των σημείων που πρέπει να κινηθεί κανείς για να κλέψει μπάλες. Συνολικά, η front line διαθέτει διάφορα στοιχεία (ο Ρόμπερσον σουτάρει από τα 4-5 μέτρα), πλην του σταθερού post παιχνιδιού και της δύναμης σώμα με σώμα.
Πηγαίνοντας λίγο πιο πάνω, συναντά κανείς ξανά τον Ματσιούλις και τους δύο πιο καθαρούς πλάγιους της ομάδας, τους Γιαννόπουλο και Σαντ Ρος. Ο δεύτερος είναι μάλλον η πιο πολυδιαφημισμένη φετινή μεταγραφή της ένωσης, με καλή θητεία στην Μπλατουσάφακα και προσφορά σε διάφορους τομείς, πλην σουτ. Μπάλες κλέβει, ριμπάουντ παίρνει (4,2 στο Eurocup πέρυσι), γήπεδο βλέπει (4 ασίστ στην ίδια διοργάνωση). Τι δεν κάνει; Δεν ποστάρει λόγω σώματος και ύψους (1.98) και δεν ματσάρει καλά μεγάλα κορμιά. Είναι γενικά ένας παίκτης-πασπαρτού, πολύ δυναμικός στο transition και στο drive και με δυνατότητα να παίξει μια θέση δίπλα του (όποια και να είναι αυτή), ανάλογα με το σχήμα. Ο Γιαννόπουλος δε, είναι μια έξυπνα στοχευμένη κίνηση, καθώς πλέον εκτός του πολύ καλού σουτ και της φιλοσοφημένης άποψης, έχει ρεπερτόριο στην close out επίθεση και μπόλικη εμπειρία.
Τέλος, στις θέσεις των γκαρντ γίνεται ένας μικρός χαμός, με μονάδες που έχουν ως επί το πλείστον δύο κοινά στοιχεία: Πρώτον, είναι όλοι παίκτες που μπορούν να πιέσουν, άλλοι περισσότερο (Μέις, Λαρεντζάκης, Ξανθόπουλος), άλλοι λιγότερο (Γκρίφιν) και άλλοι κάπως πιο λίγο (Μωραϊτης). Δεύτερον, επίσης όλοι είναι διατεθειμένοι να μοιραστούν την μπάλα, με την προσαρμογή των δύο ξένων στα ζητούμενα να είναι φυσικά η πρωτη προτεραιότητα. Η θητεία του Γκρίφιν στον Κολοσσό μας προδιαθέτει πως δεν θα έχει πρόβλημα, καθώς έχει δείξει σημάδια αλτρουισμού και αυτοσυγκράτησης, ενώ απέναντι στην Μακάμπι ισορρόπησε πολύ καλά ανάμεσα σε εκτέλεση και δημιουργία. Ο 24χρονος Ρατάν Ξαβιέ Μέις όμως, παραμένει ένα μεγάλο ερωτηματικό. Όσο τον είδα μου φαίνεται πολύ δυναμικός σε πατήματα και drive, ενώ τα scouting reports δίνουν πολύ μεγάλη έμφαση στην πιεστική του on ball άμυνα. Παρόλα αυτά, το σουτ του δεν δείχνει αξιόπιστο και η εμπερία του σε υψηλότερο επίπεδο από εκείνο της G League είναι μηδενική. Από ο,τι φαίνεται μέχρι στιγμής, ο Μπάνκι δεν θα ζητήσει από τους ξένους του στις θέσεις 1-3 να πυροβολούν κατά κόρον, αλλά ένα παιχνίδι ίσων ευκαιριών, με σωστά drive και αντίληψη των θέσεων των υπολοίπων στο transition.
Από τα παραπάνω, ίσως αντιλαμβάνεστε συνολικά τα πλεονεκτήματα: Το ρόστερ δίνει την δυνατότητα για πίεση στην μπάλα, άμυνα υψηλής έντασης, ταχύτητα, πάτημα στην ρακέτα από τους περιφερειακούς, έξοδο στην περίμετρο από τους ψηλούς, μαζί με σουτ από τις θέσεις 3-4. Οι Ρόμπερσον και Χάντερ εγγυώνται επίσης μαχητικότητα στο επιθετικό ριμπάουντ και γενικά θα παρατηρούσαμε πως βάθος υπάρχει. Ποια μπορεί να είναι τα ντεφό;
Ενδεχόμενες ελλείψεις
Αρχικά, η έλλειψη ενός καθαρού 3 and D (που λένε) παίκτη, δηλαδή κάποιου που να παίζει αμυνάρα και να βαράει τρίποντα, χωρίς να κάνει ντε και καλά κάτι άλλο. Οι Γιαννόπουλος και Σάκοτα, δηλαδή οι κατά τεκμήριο καλύτεροι σουτέρ της ομάδας, είναι δύσκολο να συνυπάρξουν στο ίδιο σχήμα. Συνέβη λίγο απέναντι στον ΠΑΟ, με τον Ματσιούλις ενδιάμεσο στο 3, όμως η αλήθεια είναι πως για να διατηρήσει η ΑΕΚ μεγάλες αποστάσεις στην επίθεση, θα πρέπει συχνά να θυσιάζει κάτι στην άμυνα.
Επίσης, βγάζει μάτι η έλλειψη ενός σταθερού σουτέρ στις θέσεις 1-3, πλην του πρώην αρχηγού του Ρεθύμνου. Κανείς από τους τέσσερις βασικούς γκαρντ (Μέις, Γκρίφιν, Ξανθόπουλος, Λαρεντζάκης, ούτε ο Ρος στο 3) δεν έχουν σταθερό ιστορικο μακρινής απειλής. Άλλοι σουτάρουν λίγο και άλλοι με χαμηλά ποσοστά, ανάλογα την σεζόν που θα κοιτάξετε στα στατιστικά τους. Η ομάδα θα πρέπει να τους βγάζει όσο πιο καλές προϋποθέσεις γίνεται, αλλιώς off the dribble θα πρέπει να περιμένουμε ελάχιστα από απόσταση, κάτι που αργά ή γρήγορα οι άμυνες θα το διαβάσουν. Δεδομένης μάλιστα και της τάσης του Μπάνκι να "αφήνεται" στα χέρια των γκαρντ, τα κλειστά παιχνίδια πιθανώς να χρειαστούν ομαδική έμπνευση, κάτι που δεν είναι εύκολο. Η φύση του αθλήματος δείχνει πως οι απομονώσεις ανεβαίνουν κάμποσο στην crunch time. Eξαίρεση στα παραπάνω στοιχεία αποτελεί ο Μωραϊτης, όμως αφ'ενός είναι πιτσιρικάς και δεν έχει εμπειρία, αφ'ετέρου δεν έχουμε ιδέα τι χρόνο θα πάρει στο rotation. Ως "διπλανός" του πλέι μέικερ, πήγε πάντως περίφημα στην Κύπρο.
Επειτα, η θέση 5 δείχνει μια ομοιομορφία σε ο,τι αφορά τα ύψη, με το αληθινά μεγάλο κορμί να απουσιάζει και το βάθος του ρεπερτορίου να εμφανίζεται περιορισμένο. Το πέρασμα του Τσαλμπούρη από τον Κολοσσό δεν ήταν σπουδαίο, και μάλλον είναι too much να περιμένουμε από εκείνον πως θα δώσει ποιοτικά λεπτά εκεί. Ο 22χρονος είναι τεσσάρι. Ο Ρόμπερσον δε, είναι σχετικά "ατεχνος" (sic) παίκτης και δεν συμμετέχει εύκολα στην κυκλοφορία. Το βάρος θα παραπέσει στον Χάντερ κατά την γνώμη μου, με τον Καββαδά να απορροφά όσο περισσότερο ξύλο μπορεί.
Δύο ερωτηματικά και δύο κλειδιά
(φωτό από sportime.gr)
Θα τα δούμε όλα αυτά στην πράξη, καθώς η ομαδική λειτουργία συχνά έχει τον τρόπο να εξισορροπεί τα όποια θεωρητικά μειονεκτήματα. Να πω την αλήθεια, περισσότερο περίεργος είμαι για δύο πράγματα.
Α. Τι σόι παίκτες θα αποδειχθούν οι Μέις και Ρόμπερσον. Είναι νεαροί (24 και οι δύο), χωρίς πρότερη εμπειρία στην Ευρώπη. Για να έχει κάποιος αληθινή άποψη για εκείνους πρέπει να είναι επαγγελματίας σκάουτερ και να έχει βγάλει τα μάτια του - σας ικετεύω, μην διαβάζετε μαλακίες. Ειδικά ο πρώτος αναμένεται να έχει πολύ σοβαρό ρόλο στην οργάνωση του παιχνιδιού και την δημιουργία επιθετικής σπίθας, συνεπώς η ετοιμότητα του είναι ένα ζήτημα. Το ιστορικό του Μπάνκι με τους γκαρντ προδιαθέτει κάπως θετικά πάντως, ένας Ράγκλαντ μπορεί να συμβεί στον καθένα.
Β. Τι χρόνο θα πάρουν τελικά οι νεαροί και πόσο θα προωθηθεί ένα πλάνο δημιουργίας ελληνικού κορμού. Οι Τσαλμπούρης και Αγραβάνης φαίνεται εκ πρώτης όψεως πως θα βρουν χρόνο μέσα από ελλείψεις (τραυματισμοί κλπ). Η ώρα του Ρογκαβόπουλου δεν είναι έτσι κι αλλιώς ακόμη, άρα το όνομα "Μωραϊτης" είναι εκείνο για το οποίο θα κουβεντιάζουμε περισσότερο. Μπροστά του υπάρχει κάμποσος κόσμος, όμως από την άλλη η πληρότητα του επιθετικού του παιχνιδιού είναι δυσεύρετη. Οι εμφανίσεις του στην Κύπρο ήταν εξαιρετικές και, κακά τα ψέμματα, το rotation δείχνει να τον χωράει. Ποιος ο λόγος άλλωστε να τον υπογραψει η ΑΕΚ μέχρι το 2022, αν δεν τον ρίξει από τώρα στα βαθεια;
Συμπερασματικά, η Ενωση δείχνει να έχει χάσει κάποια στοιχεία (το one on one του Χάρις, την αξιοπιστία ενός off guard σαν τον Πάντερ), αλλά φαίνεται πως έχει κερδίσει αλλού (ταχυδύναμη, βάθος), έχοντας φυσικά προσθέσει στις τάξεις της και μονάδες που αποτελούν εγγύηση, όπως οι Ματσιούλις και Γιαννόπουλος. Ο πρώτος κουβαλά στην πλάτη του ένα σωρό τίτλους και ο,τι και να γράψει το κοντέρ των υπολοίπων, δεν παύει να αποτελεί εκείνος το μεγαλύτερο αστέρι, όσο και έναν εκ των δύο παικτών κλειδιά για την ευελιξία μεταξύ των σχημάτων. Ο άλλος είναι φυσικά ο Σαντ Ρος, με την παρουσία του οποίου στην πεντάδα η ΑΕΚ θα επιδιώξει να χτυπάει στην επίθεση όσο νωρίτερα γίνεται. Τα επόμενα φιλικά έρχονται ήδη μεθαύριο, αλλά εμείς πλέον θα πούμε περισσότερα καθώς η σεζόν προχωράει και το πιάτο αρχίσει να αδειάζει κάπως από τα σπαγγέτι - τρομερά αστείο.
Σημείωση 1: Στατιστικά από το badbasket.gr και τον Αντρέα Χριστοφόρου http://www.badbasket.gr/2017/06/2013-14.html
