Στις 20 Σεπτεμβρίου του 1519 η «Σαντίσιμα Τρινιδάδ», μια καραβέλα μόλις 140 τόνων συνοδευόμενη από άλλα τέσσερα μικρότερα πλοία, μπάρκαρε από το ανδαλουσιάνικο λιμάνι Σανλούκαρ ντε Μπαραμέδα με σκοπό τον πρώτο περίπλου της γης. Ενδεχόμενη επιτυχία του πρωτοφανούς και παράτολμου εγχειρήματος θα προσέδιδε τεράστιο κύρος και οικονομικά οφέλη στο πλήρωμα των 240 Φλαμανδών, Γάλλων και Πορτογάλων ναυτών, όπως φυσικά και στον καπετάνιο και εμπνευστή του εγχειρήματος, τον Πορτογάλο Φερνάντο Μαγγελάνο, αλλά και στους χορηγούς του. O σκοπός ήταν η εξεύρεση μιας θαλάσσιας δυτικόστροφης διαδρομής που θα συνέδεε την Ισπανία με τις Μολούκες νήσους, ένα σύμπλεγμα γνωστό στους Ευρωπαίους και τους Κινέζους της εποχής ως οι «νήσοι των μπαχαρικών».

Από το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου μέχρι λίγο μετά την γέννηση του διαστημικού προγράμματος των ΗΠΑ, στα μέσα του 20ου αι., οι Αμερικανοί είχαν αναπτύξει μία σχέση ''τυφλής'' εμπιστοσύνης και πίστης στην ικανότητα των τεχνοκρατών της χώρας να εκπονούν και να φέρνουν εις πέρας μεγάλα και πολύ φιλόδοξα πρότζεκτς. Το πρόγραμμα του Μανχάταν για την ανάπτυξη πυρηνικών όπλων είχε κάνει ήδη την αρχή και η επόμενη μεγαλόπνοη και υπέρ-φιλόδοξη ιδέα, θα είχε ως στόχο να δώσει λύσεις και να παράγει νέα τεχνογνωσία σχετικά με τον αστικό σχεδιασμό των πόλεων. Το Minessota Experimental City (MXC) ήταν μια ιδέα του Νοτιοαφρικανού Έθελσταν Σπίλχαους, του γνησιότερου "απογόνου" του Ιουλίου Βερν και εκφράστηκε για πρώτη φορά στις αρχές του 1960. Ο Σπίλχαους ήταν ένας άνθρωπος τραχύς, με αριστοκρατική ωστόσο αύρα, ένας πολυπράγμονας επιστήμονας, γεωφυσικός, ωκεανογράφος, πρύτανης του Πανεπιστημίου της Μινεσότα και κομίστας, ο οποίος είχε μεταναστεύσει στην Αμερική τη δεκαετία του 1940.