Μία από τις πιο ιστορικές ομάδες διαχρονικά στην ιστορία της Ευρωλίγκας είναι η Αρμάνι Μιλάνο με τρεις κατακτήσεις, ωστόσο τα τελευταία χρόνια με τις αποκαρδιωτικές τις εμφανίσεις έχει χάσει την παλιά της αίγλη. Ωστόσο, παρακολουθώντας προσεκτικά τις κινήσεις του καλοκαιριού και βλέποντας να κατακτά το ιταλικό Σούπερκαπ δεν θα μου προκαλέσει καμμία εντύπωση αν η Μιλάνο κάνει πολλές ζημιές και (γιατί όχι) χτυπήσει με αξιώσεις την είσοδο της στην οκτάδα.

Ας μην προτρέχουμε όμως και ας μιλήσουμε λίγο για το παιχνίδι της. Ο νέος προπονητής, Σιμόνε Πιανιτζιάνι, επέλεξε να ακολουθήσει τη νέα τάση πραγμάτων στο σύγχρονο μπάσκετ και επέλεξε παίχτες που μπορούν να δώσουν ταχύτητα, γρήγορη εκτέλεση και αθλητικότητα. Η φετινή Αρμάνι θα βασιστεί στην ισχυρή περιφέρεια της, με μοναδες που μπορούν να σκοράρουν με κάθε τρόπο, θα επιδιώξει το transition και οι βραδιές που θα βλέπουμε πολύ υψηλά σκορ από την ομάδα εικάζω ότι θα είναι πολύ συχνές. Το μεγάλο θέμα όμως είναι η αμυντική συμπεριφορά της ομάδας, καθώς επίσης και η πνευματική-ψυχολογική προσέγγιση της κατά τη διάρκεια της σεζόν, μετά τις αποτυχίες των τελευταίων ετών σε Ευρώπη και Ιταλία.

Έπειτα από μια τραγική σεζόν, κατά την οποία η Ολίμπια Μιλάνο ήταν ουραγός στην EuroLeague και παράλληλα απώλεσε τα εγχώρια σκήπτρα της, οι Λομβαρδοί προχωρούν σε ολική αναθεώρηση του εγχειρήματος, αλλάζοντας προπονητή κι ένα σωρό παίκτες. Το management του κλαμπ βγήκε προ ολίγων ημερών για... ψώνια με γεμάτο πορτοφόλι, αλλά και νέα κριτήρια (;) και μέσα σε ένα απόγευμα μας έδειξε την κατεύθυνση μιας ολόκληρης σεζόν.

Η Ολίμπια Μιλάνο ξεπέρασε εύκολα το όποιο σοκ μπορεί να προκάλεσε στο εσωτερικό της το απρόσμενο break της Ορλαντίνα στο Game 1 της σειράς των προημιτελικών, δείχνοντας πως το τρένο έχει μπει στις ράγες για να κατακτήσει το δεύτερο συνεχόμενο εντός συνόρων πρωτάθλημα. Τρεις νίκες με διαφορές 12+ πόντων αρκούσαν στους Λομβαρδούς για να περάσουν τελικά με άνεση και χωρίς... εκπλήξεις στην επόμενη φάση, με αρκετούς παίκτες να διακρίνονται με την απόδοση τους και να μοιάζουν έτοιμοι για ένα δυνατό κλείσιμο, ώστε να πετύχουν το νταμπλ.

Βρισκόμαστε στο κατώφλι της άνοιξης κι οι τελευταίες ημέρες της χειμερινής περιόδου βρίσκουν την Ολίμπια Μιλάνο να υπερασπίζεται με επιτυχία τον τίτλο του κυπέλλου Ιταλίας, αλλά στην Ευρώπη να δίνει παιχνίδια άνευ σημασίας.

Δεν πιστεύω πως στο Mediolanum Forum και στα πέριξ αυτού υπάρχει άνθρωπος που δεν θα ήθελε να δει την Ολίμπια στα φετινά playoffs της EuroLeague, όμως αυτό ήταν πρακτικά αδύνατο να συμβεί με βάση τη συνολική εικόνα της ομάδας όλους αυτούς τους μήνες. Παρά το γεγονός πως η αρχή ήταν υποσχόμενη (2/2 νίκες) τον περασμένο Οκτώβριο, η προσγείωση στον αερολιμένα της πραγματικότητας ήταν κάπως απότομη κι είχε αναταρραχές (βλέπε ξαφνική αποχώρηση Τζεντίλε και σοβαρό τραυματισμό Μάτσβαν). Η οκτάδα ως γνωστόν δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση, οι απαιτήσεις είναι μεγάλες, κι αυτές οι Ιταλοί δεν μπορούν να τις καλύψουν, για φέτος τουλάχιστον. Παρ' όλα αυτά, οι #MenInRed - όπως τιτλοφορούν το hashtag τους εδώ και λίγο καιρό στο Twitter - είναι αντικειμενικά καλύτεροι και πιο... συμπαθητικοί σε σχέση με πέρσι, προσπαθούν τουλάχιστον. Fun to watch, που λέμε;

Η μόνιμη κάτοικος της ευρωλίγκα Αρμάνι Μιλάνο από ένα σημείο και έπειτα ρόλαρε καλύτερα την περυσινή χρονιά. Οι προσθήκες των Καλνιέτις και Σάντερς βοήθησαν πολύ τον Ρέπεσα, ο οποίος τους κράτησε με μεγάλη χαρά στη φετινή βερσιόν. Ο Κροάτης προπονητής έχει εμπειρία στο να διαχειρίζεται ρόστερ μεσαίου βεληνεκούς, και να τα μετατρέπει σε ομάδες ανεκτές στο μάτι και σχετικά ανεκτικές στον ανταγωνισμό και το ξύλο. Μέχρι εκεί όμως. Η πάλαι ποτέ κραταιά ομάδα είναι αμφίβολο αν φέτος θα καταφέρει να κάνει το βήμα παραπάνω, με την χρονιά της αναλαμπής των Λάνγκφορντ - Χάκετ να δείχνει πως έχει μπει οριστικά στο παρελθόν. Η φετινή βερσιόν φιλοδοξεί σε κάτι λίγο πιο λειτουργικό , το ίδιο -μη- αθλητικό και σίγουρα περισσότερο σταθερό από την αρχή. Αυτά και μόνο θα αρκέσουν ώστε να κάνουν την διοργάνωση να γίνει ανταγωνιστικότερη και την Μιλάνο να αποκλειστεί πανηγυρικά από τα πλέι οφ.