Πριν δύο χρόνια, τέτοιες μέρες, όλοι βιώναμε την πρωτοφανή κατάσταση με το υγιεονομικό lockdown, το οποίο σημάδεψε την άνοιξη του 2020. Σε αντίθεση με το δεύτερο, στο πρώτο δεν υπήρξε η παραμικρή αθλητική δραστηριότητα. Σε κάποιες χώρες, η μπασκετική σεζόν επανήλθε τον Ιούνιο, ούτως ώστε να ολοκληρωθούν οι Λίγκες, όχι όμως και στην Ελλάδα - και φυσικά την Ευρωλίγκα. Το γεγονός αυτό είχε ως αποτέλεσμα να... χαθούν παίκτες που μόλις είχαν φτάσει στη χώρα μας, δίχως να προλάβουν καλά καλά να φορέσουν τη φανέλα της νέας τους ομάδας. Ποιοι ήταν αυτοί που απλώς μας συστήθηκαν, δίχως να αφήσουν πίσω τους αγωνιστικές εικόνες;

Ο Ηρακλής ολοκλήρωσε ένα mini tour δύο αγώνων σε διάστημα 48 ωρών στην Αθήνα, επιστρέφει στην Μακεδονία χωρίς ροζ φύλλο στις αποσκευές του, έχοντας όμως κερδίσει ορισμένες εντυπώσεις λόγω των «ψυχωμένων» εμφανίσεων του. Ο Κώστας Μέξας δικαιούται να έχει βάσιμες ελπίδες πως οι προσθήκες των Μάικ Χένρι και Τόνι Ρότεν θα ανεβάσουν επίπεδο τον Γηραιό όσο πλησιάζουμε προς την τελική ευθεία της σεζόν, με τα παιχνίδια του Μαρτίου να είναι «όλα τα λεφτά» αναφορικά με τη μάχη της σωτηρίας.

Ο Μίλαν Τόμιτς έκατσε χθες κόντρα στον Προμηθέα για 6η φορά στον πάγκο του Περιστερίου από την ημέρα της ανάληψης των καθηκόντων του κι έπειτα, με την βελτίωση που παρουσιάζει η ομάδα των Δυτικών Προαστίων επί των ημερών του να είναι μεν εμφανής, εντούτοις η περίοδος δείχνει ακόμη κάπως μεταβατική, παρότι ο Σερβοέλληνας τεχνικός πλησιάζει τη συμπλήρωση διμήνου στη νέα του ομάδα.

Έπειτα από επτά στροφές στην Basket League, ο πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος κι ένας απ' αυτούς που κλέβουν γενικά την παράσταση ονομάζεται Γιουτζίν Τζέρμαν. Ο μικρός το δέμας γκαρντ του Ιωνικού είναι η ευχάριστη έκπληξη καθώς έχει κάνει ορισμένες απίθανες εμφανίσεις ως τώρα στη σεζόν και ξεχωρίζει σαν τη μύγα μες το γάλα στο φτωχό αριθμητικά ρόστερ των Νικαιωτών. Από που... κρατάει η σκούφια του και ποιο το μέλλον του στο άθλημα;

Στο σημερινό αφιέρωμα κάνουμε throwback στην Basket League και θυμόμαστε πέντε περιπτώσεις ξένων παικτών που έλαμψαν σε ελληνικούς συλλόγου την τελευταία δεκαετία και φαινομενικά θα μπορούσαν να διαγράψουν μια αξιόλογη καριέρα στην γηραιά ήπειρο, όμως όταν αποχώρησαν από την Ελλάδα, τα ίχνη τους χάθηκαν εντελώς.

Έφτασε η στιγμή για το πρώτο “check“ της χρονιάς στους νεαρούς παίκτες της Basket League. Το ελληνικό μπάσκετ επιβάλλεται να αποκτήσει φρέσκα πρόσωπα για την επόμενη μέρα κι η λίγκα προσφέρει ευκαιρίες σε αρκετούς μικρούς. Ποιοι είναι αυτοί που ήδη ξεχωρίζουν και ποιοι οφείλουν να παλέψουν για να κερδίσουν περισσότερο χρόνο δράσης, στον δρόμο προς την αγωνιστική τους «ενηλικίωση»;

Το περασμένο Σάββατο ο Κολοσσός έκανε σεφτέ στην Basket League, κερδίζοντας το Λαύριο με σπουδαίο δεύτερο ημίχρονο, σε μια επικράτηση η οποία μεταξύ άλλων είχε κι έντονο το στίγμα του Κερέμ Καντέρ. Ο μικρότερος αδερφός του γνωστού και πολυσυζητημένου NBAer, Ενές, αποτέλεσε ένα από τα πιο ενδιαφέροντα imports της ελληνικής λίγκας τους τελευταίους μήνες και με αφορμή την εντυπωσιακή του εμφάνιση κόντρα στους "μεταλλωρύχους", ας ξεψαχνίσουμε λίγο παραπάνω την περίπτωση του. Αξίζει το hype ή... απλά κουβαλά το «όνομα» χωρίς τη χάρη;

Μετά από αρκετή αναμονή, η Basket League της σεζόν 2020/21 ξεκίνησε εν τέλει το περασμένο Σαββατοκύριακο. Ο μειωμένος αριθμός των ομάδων που συμμετέχουν πλέον, καθώς και τα κρούσματα που χτύπησαν το Λαύριο (αναβλήθηκε το ματς με τον Προμηθέα) συνέθεσαν μια «κουτσουρεμένη» αγωνιστική, με μόλις πέντε παιχνίδια. Η πρεμιέρα, αν και κάπως φτωχή από ματς, είχε λίγο απ’ όλα, ωστόσο σήμερα θα σταθούμε πιο συγκεκριμένα σε μια τετράδα νεοφερμένων ξένων που ξεχώρισαν κατά το ντεμπούτο τους στην ελληνική λίγκα.

Πριν μερικές μέρες είχαμε την επέτειο 33 χρόνων από την κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ το 1987, που έβγαλε στον αφρό την μπασκετική Ελλάδα και συνέβαλε τα μέγιστα στην ανάπτυξη του αθλήματος στην χώρα μας. Τρεις δεκαετίες αργότερα το μπάσκετ στην χώρα μας έχει φτάσει σε οριακό σημείο και μπορείς να το καταλάβεις αυτό όταν οι μόνοι λόγοι που είσαι υπερήφανος είναι το παρελθόν και όχι το παρόν.

Το τελευταίο παιχνίδι του μπασκετικού Άρη έγινε στις 7 Μαρτίου και ήταν μια νίκη απέναντι στον Ήφαιστο Λήμνου. Με τα κομπιουτεράκια να έχουν βγει προ πολλού και τη συζήτηση να ακροβατεί μεταξύ των “απαραίτητων νικών” και του “πώς θα σωθούμε αν δεν τις κάνουμε” κανείς εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσε να είναι σίγουρος αν η νίκη ήταν ανάσα ελπίδας ή επιθανάτιος ρόγχος. Κι ακόμα χειρότερα, η συζήτηση αυτή ήταν η “εύκολη” συζήτηση, καθώς ύστερα θα ακολουθούσε το “και τώρα που σωθήκαμε, τι;”, μια συζήτηση που, δυστυχώς, είναι αδύνατον να περιοριστεί στην ομάδα του Άρη, κι ακόμα δυσκολότερο να οριστεί σε συγκεκριμένο πλαίσιο. Τη σημασία αυτής της νίκης δεν έμελλε να τη μάθουμε ποτέ.