Σε ένα δείγμα πεντέξι παιχνιδιών, δύο άστοχα παιχνίδια ή αντίστοιχα δύο καλές εμφανίσεις μοιάζουν να είναι “Η Αλήθεια”. Όσο μπαίνουμε στον χειμώνα θα ξεθωριάσει ο ίλιγγος του καινούριου που μας πιάνει νομοτελειακά κάθε χρόνο, το δείγμα θα μεγαλώσει, τα σουτ θα αρχίσουν να μπαίνουν, γενικά ρε παιδί μου θα επανέλθει αυτή η διαβόητη “κανονικότητα” και την άνοιξη δεν θα θυμόμαστε όλες αυτές τις εντυπώσεις, τις απογοητεύσεις, αλλά και τους ήρωες των πρώτων ημερών. Είναι λογικό, αλλά είναι κάπως κρίμα.
Σαν άλλη AMAN Teleshopping λοιπόν, προσφέρουμε λύσεις σε φανταστικά προβλήματα, συλλέγοντας μερικά από αυτά τα - ίσως δευτερεύοντα - μικροπράγματα και τα διάφορα “Ναι μεν, αλλά…”, προσπαθώντας όσο γίνεται να αδιαφορήσουμε για τα πιο δημοφιλή αφηγήματα.
Ανατολική Περιφέρεια
Ναι μεν, αλλά…
Η ομάδα που μέχρι στιγμής φαίνεται να απογοητεύει με την αγωνιστική εικόνα της είναι η ίδια που έναν χρόνο πριν τέτοιον καιρό αποτελούσε τη μεγαλύτερη ευχάριστη έκπληξη. Οι Indiana Pacers έλυσαν το χειρόφρενο, δίνοντας τα κλειδιά στον Tyrese Haliburton, ο οποίος ξεκίνησε πέρσι σαν υποψήφιος MVP, και ενίσχυσαν την ομάδα τους με τον Pascal Siakam μεσούσης της σεζόν, με τον Haliburton να τραυματίζεται και να δυσκολεύεται έκτοτε να ξαναβρεί τη συνταγή του μαγικού ζωμού. Φέτος ξεκίνησαν τη σεζόν με τρεις ήττες σε τέσσερα παιχνίδια, πριν κερδίσουν τους Celtics με τα όργια του Mathurin και το game winner του Siakam, για να ξαναπροβληματίσουν χάνοντας από τους αποδεκατισμένους Pelicans.
Η εξαιρετική επίθεση τους φαίνεται να πάσχει από αρρυθμίες και μέχρι στιγμής βρίσκονται στο κάτω τρίτο της λίγκας σε pace και επιθετική παραγωγικότητα. Ναι μεν, αλλά αυτό μάλλον είναι μια στατιστική ανωμαλία, και όσο θα ξαναρχίσουν να τρέχουν, το σκορ θα επανέλθει σε υψηλά επίπεδα τα οποία πολλοί αντίπαλοι θα δυσκολευτούν να ακολουθήσουν. Δύο από τις τέσσερις ήττες τους ήρθαν από τους 45 πόντους του Maxey και τους 50 του Banchero - ίσως να αποτελούν σύμπτωμα των αδυναμιών τους στην άμυνα, αλλά δεν θα τρώνε κάθε μέρα σαραντάρες. Όλα καλά για τους Pacers, το rotation είναι βαθύ και ορθολογικό, και ο Mathurin μπορεί να αποτελέσει τον παράγοντα Χ φέτος.
Για τους Philadelphia Sixers που έχουν ξεκινήσει επιεικώς ασθμαίνοντες λίγη συζήτηση υπάρχει, με τις εργοστασιακές ρυθμίσεις να λένε “Όταν γυρίσει ο Embiid θα είναι καλά”. Και, πράγματι, το 1-3 ξεκίνημα οφείλεται στις απουσίες των Embiid και Paul George. Είναι όμως όλα καλά; Θεωρητικά έκαναν κινήσεις για να έχουν βάθος, όμως ή μόνη τους νίκη ήρθε με τον Maxey να κάνει τζορντανιές, ενώ έχασαν από τρεις ομάδες που μέχρι στιγμής έχουν κάνει μόνο μια νίκη, αυτή απέναντι στους Sixers, με τους οποίους μοιράζονται τον πάτο της περιφέρειας. Ο Paul George την τετραετία πριν τα 74 παιχνίδια της περσινής σεζόν, έπαιζε από 31 έως 56 και βαδίζει προς τα 35 του χρόνια, ενώ ο Joel Embiid είναι ένα μόνιμο ρίσκο και δήλωσε ότι δεν θα ξαναπαίξει back-to-back στην καριέρα του. Όσο δυναμίτης κι αν είναι ο Maxey, δεν έχει δείξει ότι είναι ο παίκτης που θα ανεβάσει το “πάτωμα” της ομάδας του, λειτουργώντας ιδανικά ως ο δεύτερος πόλος, ο παίκτης που προσφέρει πολύ και οικονομικό σκορ από την περιφέρεια. Ίσως φέτος να αποδείξει ότι είναι top-10 παίκτης στο NBA και να κουβαλήσει την ομάδα της Philadelphia, ωστόσο τα πρώτα δείγματα δεν κλίνουν προς τα εκεί. Η εξίσωση φαίνεται δύσκολη για τον Nick Nurse, ο οποίος έχει στα χέρια του ίσως το ρόστερ με την μεγαλύτερη προοπτική στην Ανατολή, αλλά ταυτόχρονα και με το μικρότερο περιθώριο λάθους.
Παράλληλα και οι Knicks μοιάζουν να ψάχνονται. Αυτή τη στιγμή έχουν ακριβώς μηδέν αξιόπιστες λύσεις στην frontline πίσω από τον Karl Anthony Towns και τον OG Anunoby, καθώς ο Achiuwa θα μείνει εκτός μερικές εβδομάδες και ο Mitchell Robinson έχει κυκλώσει τον Γενάρη του 2025 για την επιστροφή του. Ο Mikal Bridges πειραματίζεται με την ήδη περίεργη μηχανική του και η ασυδοσία του Donte DiVincenzo προς το παρόν λείπει. Παρόλαυτα, δεν φαίνεται κάποιο από αυτά τα προβλήματα να είναι δομικό για την ομάδα του Tom Thibodeau - τουλάχιστον όχι σε ό,τι αφορά τη regular season όσο ο Thibs βρίσκεται στον πάγκο και αποτελεί εγγύηση ξεζουμίσματος των αθλητών του. Ακόμα κι αν στερηθούν κάποιες νίκες, οι αναπληρωματικοί ψηλοί τους θα επιστρέψουν. Ο Miles McBride έχει βγει μπροστά και δίνει λύσεις σε σκοράρισμα και drive. Ο Bridges παραείναι καλός σουτέρ για αρκετά χρόνια για να χαλάσει ξαφνικά το σουτ του. Όλα καλά προς το παρόν και για τους Knicks, θα επιβιώσουν των τραυματισμών, αλλά το πώς θα εμφανιστούν φρέσκοι στα playoff αποτελεί ένα μυστήριο.
Γηροκομείο αναφέρει…
Επτά παίκτες της λίγκας συνεχίζουν τα μεροκάματα μετά την τρυφερή ηλικία των 38 ετών. Τέσσερις από τους μεσήλικες της λίγκας βρίσκονται στην Ανατολή. Ο αειθαλής Al Horford παραμένει βασικός και αποδοτικός στον ρόλο τους στους Celtics, κι ας ετοιμάζεται να γιορτάσει τα 39 γενέθλια του στους φετινούς τελικούς. Περίπου έναν χρόνο μεγαλύτερος του, ο Taj Gibson, αλήθεια, δεν έχει αποσυρθεί. Ούτε όμως έχει αγωνιστεί μέχρι στιγμής για τους Charlotte Hornets, όπου μάλλον βρίσκεται για να παίξει τον “Udonis Haslem” ρόλο. Στην Philadelphia o Kyle Lowry προσφέρει λύσεις στα 38,5 του χρόνια, αλλά το γεγονός ότι είναι απαραίτητες είναι μάλλον ενδεικτικό των προβλημάτων τους. Τελευταίος στην λίστα της περιφέρειας, ο ταξιδεμένος Garrett Temple, o οποίος παίρνει μικροσυμμετοχές στο Toronto όσο απουσιάζει ο Quickley.
Οι ευκαιρίες του rotation
Ίσως περισσότερο από άλλες σεζόν, φέτος παρατηρείται το φαινόμενο να υπάρχει μόνο μια αξιόπιστη λύση στο rotation ομάδων πίσω από τους βασικούς για το back ή frontcourt. Το καλύτερο παράδειγμα είναι o Payton Pritchard ο οποίος α. Είναι υπεύθυνος για αυτή τη μυθική μπλούζα:
... και β. Μέχρι στιγμής πετάει φωτιές σουτάροντας κοντά στο 50% από το τρίποντο σε 10 προσπάθειες ανά αγώνα και 16 πόντους μέσο όρο. Το βάθος των πρωταθλητών δεν είναι μεγάλο, και βασικά ο Pritchard, ο μόνος χειριστής που έχουν στον πάγκο, μέχρι στιγμής το απολαμβάνει.
Παρομοίως δρέπουν τους καρπούς της υπερπροσπάθειας του αναπληρωματικού τους guard και οι Cavaliers. Ο Ty Jerome, που για χρόνια έχει την ταμπέλα του “ξέρει μπάσκετ, αλλά…”, είτε δεν είχε βρεθεί στο σωστό περιβάλλον, είτε δεν μπορούσε να ξεπεράσει την έλλειψη αθλητικότητας, ωστόσο έχει ξεκινήσει εξαιρετικά. Αξίζει να ψάξετε τα λεπτά του, τόσο για τη σύνδεσή του με τον Jarrett Allen, όσο και γιατί μην μπορώντας να περάσει τον προσωπικό του αντίπαλο, ή να σηκωθεί πιο ψηλά, έχει μάλλον τις περισσότερες επιτυχείς ανορθόδοξες προσπάθειες.
Στον Miles McBride αναφερθήκαμε και παραπάνω, περίμενε υπομονετικά για μια ευκαιρία για σημαντικότερο ρόλο στο rotation των Knicks και μέχρι στιγμής στέκεται στο ύψος των περιστάσεων. Αστείρευτη ενέργεια, υπερκινητικός, και δεν ντρέπεται να σουτάρει από το midrange - πάντα μια αγάπη παραπάνω γι’ αυτούς τους παίκτες.
Ίσως όμως ο αγαπημένος μου αυτής της λίστας να είναι ο Tre Mann, ο οποίος δεν βρήκε ποτέ σταθερό ρόλο στους Thunder, παρότι δεν υπολειπόταν σκοραρίσματος όποτε έβρισκε ευκαιρία. Με τη μετακόμιση του στο θηριοτροφείο της Charlotte, οι πλανήτες ευθυγραμμίστηκαν:
Είναι μάλλον ο θεαματικότερος και εκρηκτικότερος παίκτης που δεν έχετε παρακολουθήσει. Με αυτόν τον ψηλόλιγνο σωματότυπο που θυμίζει Livingston/Dejounte Murray και την ντρίμπλα, που με τα μακριά του χέρια μοιάζει να κολλάει την μπάλα στο έδαφος, χρησιμοποιεί το εξαιρετικό του footwork και το “αρρυθμικό” του στυλ για να βρίσκει χώρο και να σκοράρει αφειδώς (πάνω από 20 πόντους μέσο όρο φέτος). Το στυλάκι του με τα τατού και τη φαρδιά εμφάνιση θυμίζει κάτι από Iverson. Δεν είναι, αλλά είναι εγγύηση ψυχαγωγίας με το που πατάει στο παρκέ. Όταν δε, παίζει δίπλα στον LaMelo Ball, οι Hornets είναι μια απόλαυση. Αξίζουν την προσοχή σας, ειδικά αν με κάποια λύση AI μπορούμε να θολώσουμε τον γελοίο Miles Bridges για να μην γυρνάνε τα άντερά μας.
Σε άλλη θέση μεν, σε παρόμοιες περιστάσεις δε και ο Jalen Smith, ο οποίος στην Indiana έδιωξε από πάνω του το στοιχειό του bust που φαινόταν να τον συνοδεύει, και μετακινούμενος λίγο πιο δίπλα, στο Chicago, πυροβολεί μέχρι στιγμής στα λεπτά που παίρνει (14’ ανά αγώνα). Οι μέσοι όροι του ανά 36’ είναι 30/15, και μπροστά του στο rotation υπάρχει η σταθερά του Vucevic, και ό,τι απομένει από τον Patrick Williams. Ίσως φέτος να είναι η χρονιά της καθιέρωσης για τον διοπτροφόρο ψηλό, o οποίος συνήθως παίζει μαζί με έναν πάγκο που δεν έχει εύκολο το σκοράρισμα. Το αντιτουριστικό στυλ του δεν βοηθάει, αλλά η πορεία της καριέρας του μπορεί να είναι ανάλογη του Bobby Portis.
Δυτική Περιφέρεια
Ναι μεν, αλλά…
Οι πρωταθλητές του 2023 Denver Nuggets ξεκίνησαν με 0-2, πριν ιδρώσουν για να επιστρέψουν σε ουδέτερο ρεκόρ, κερδίζοντας τους οχι-ακριβώς-contenders Nets και Raptors. Ήδη αυτό που συζητιέται είναι αν θα καταφέρουν να μπουν απευθείας στα playoffs και πράγματι, όπως και άλλοι δύο από τους πέντε πρωταθλητές της τρέχουσας δεκαετίας, κάνουν έναν διαγωνισμό κακοδιαχείρισης ενός πρωταθληματικού ρόστερ (Ναι οι Lakers και οι Bucks). Ας μην προτρέχουμε. Ο Jokic όσο μεγαλώνει μοιάζει να βελτιώνει τη φυσική του κατάσταση και - θεός φυλάξοι - το διάβασμα του παιχνιδιού τόσο ως δημιουργός, όσο και ως σκόρερ. Ίσως είναι ο μοναδικός παίκτης που μπορεί να υποστηρίξει πώς “μόνος του” μπορεί να βάλει μια ομάδα στα playoffs. Τα σουτ θα αρχίσουν να μπαίνουν για τον Michael Porter Jr., o Jamal Murray ίσως είναι υγιής και ο Gordon πλέον αποτελεί σταθερή δύναμη στο rotation. Ωστόσο, ο επόμενος στη σειρά είναι ο Christian Braun και μετά περιμένουν βοήθεια από τον Russell Westbrook. Μπορεί να βγει αυτό το πείραμα, αλλά είναι να απορεί κανείς με την απόφαση του Booth μετά από τρία χρόνια ενδείξεων πως o Westbrook σαν συμπληρωματικό κομμάτι μιας ομάδας που διεκδικεί τον τίτλο δεν λειτουργεί. Ναι μεν δεν θα έχουν πρόβλημα στη regular season, αλλά το ρόστερ είναι αραχνοΰφαντο και ζητάει πολλά από τα εύθραυστα κορμιά των Porter και Murray. Κρίμα ρε παιδιά τα καλύτερα χρόνια του Jokic…
Οι Grizzlies με όλες τις επιστροφές ήταν έτοιμοι να μπουν γαμ… δυνατά στη φετινή σεζόν. Τελικά έχουν ξεκινήσει με ένα ρεκόρ 3-3, που κάθε άλλο παρά άσχημο είναι, αλλά περιλαμβάνει ήττες από Nets και Bulls, θεωρητικά ομάδες που θα έπρεπε να καθαρίζουν με ευκολία. Ναι μεν, αλλά αυτό δεν αντικατοπτρίζει τις πραγματικές δυνατότητες του ρόστερ τους. Έχουν τρομερό βάθος, χωρίς καν να έχουν ακόμα ντεμπουτάρει GG Jackson, Kennard, και Williams Jr., ενώ τρέχουν ένα πολύ ενδιαφέρον πείραμα, κατά το οποίο ουδείς παίζει περισσότερα από τα 27,5 λεπτά ανά αγώνα του Santi Aldama. Τα καραγκιοζιλίκια του Morant τους έδωσαν την ευκαιρία να δοκιμάσουν έναν σωρό λύσεις και ένα υψηλό pick που μεταφράστηκε στον πανύψηλο Zach Edey, που αποτελεί μια πολύ ιντριγκαδόρικη μακροχρόνια επιλογή δίπλα στον Jaren Jackson Jr.. Βρίσκονται σε απόλυτη αντίθεση με τους προαναφερθέντες Nuggets και την ομάδα που θα ακολουθήσει αναφορικά με την προστασία των stars τους από τη φθορά. Το μόνο που μένει να κατεργαστεί ο Taylor Jenkins είναι το αν αυτή η ομάδα έχει το μπασκετικό ταβάνι για να διεκδικήσει τουλάχιστον τους τελικούς της περιφέρειας. Η δομή και η προστασία των καλύτερων παικτών τους υπάρχει ήδη.
Για το τέλος αφήσαμε τους Lakers, για τους οποίους μας έχουν προετοιμάσει ο Gus με τον Νίκο στο πρόσφατο επεισόδιο του Χλααατς. Με κάποιον μαγικό τρόπο ο Anthony Davis παραμένει υγιής ΚΑΙ με διάθεση να κυριαρχήσει, ο LeBron στα 40 του παραμένει ένας από τους 10-15 καλύτερους παίκτες του ΝΒΑ, και ο Reddick δείχνει έτοιμος για την πρόκληση που αριστοτεχνικά στήθηκε την περσινή σεζόν, πάνω από κάτι μπουκάλια κρασί σε καναπέδες. Δεδομένων αυτών των συνθηκών, η διοίκηση των Lakers βλέπει παίκτες που είχε στο ρόστερ της να διαπρέπουν σε ανταγωνιστικούς πάγκους, και χρησιμοποιεί τους stars περί τα 36’ ανά αγώνα. Μια χαρά για τους ουδέτερους, όταν ο Λεμπρόν γράφει τις σελίδες της ιστορίας των 40άρηδων στο βιβλίο που κάποτε έγραφε ο Jordan με τους Wizards:
(Υποτιμημένο storyline - η μετακίνηση του DeRozan και πάλι στην ίδια περιφέρεια με τον LeBron, που του έσπερνε εφιάλτες χρόνια στην Ανατολή)
Ωστόσο ο τρίτος καλύτερος παίκτης των Lakers είναι ο Reaves, και από τον πάγκο προσπαθούν να βρουν τον νέο Reaves στο πρόσωπο του Dalton Knecht. Με τον Vincent προερχόμενο από τραυματισμό, τον Jaxson Hayes, και τον Max Christie τα πράγματα είναι δύσκολα.
Γηροκομείο αναφέρει…
Lebron James, ετών 40 σε λιγότερο από δύο μήνες. Ας αφήσουμε για λίγο στην άκρη την όλη ιστορία με τον Bronny και το γεγονός πως στη συνέντευξη τύπου μετά το πρώτο του καλάθι ο πατέρας είχε ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά, και ο ίδιος σαν να πάτησε σε λάκκο με λασπόνερα. Ο πατέρας λοιπόν, ποιος ξέρει, παίζει για να πάρει άλλο ένα πρωτάθλημα; Για να σπάσει ό,τι ρεκόρ υπάρχει; Παίζει φέτος απλά και μόνο επειδή έπρεπε, για να γράψει ιστορία αγωνιζόμενος με τον γιο του; Όποιο κι αν είναι το κίνητρο, οι Lakers είναι στο 4-2, κερδίζοντας καλές ομάδες, και ο ίδιος “γράφει” περίπου 22/7/7 με τα λιγότερα λάθη της καριέρας του και σουτάροντας εξαιρετικά από το τρίποντο, συνεχίζοντας την περσινή του βελτίωση. Στα 40 του. Εγώ τζορντανικός είμαι, αλλά ο Τζόρνταν στους Wizards αποθεωνόταν για λιγότερα.
Οι άλλοι δύο υπέργηροι της περιφέρειας έχουν γεννηθεί με μια μέρα διαφορά το 1985. Ο P.J. Tucker βρίσκεται στον πέμπτο χρόνο της “Βοηθάω contenders” τουρνέ του και φημολογείται η επιστροφή του στην Philadelphia από το L.A., το αντίστροφο δρομολόγιο με πέρσι δηλαδή. Ο Chris Paul από την άλλη, έχει διαλύσει τον κανόνα περί κοντών guards και παρακμής μετά τα 31-32 και πήγε να βρει στο San Antonio τον γηραιότερο head coach της λίγκας. 75 o Pop, 39 o Paul, δεν ξέρω αν θα μπορούσε να έχει καλύτερους μέντορες ο Γάλλος εξωγήινος. Ο CP3 έχει 11/8 βασικά σουτάροντας τρίποντα, βάζοντας ταλαίπωρους στην πλάτη του μετά από screens, και πετώντας την μπάλα στον Wemby ή σε σουτέρ. Καθόλου άσχημη γηροκόμηση, και μακάρι να δούμε τους Spurs σε ανταγωνιστικά παιχνίδια φέτος.
Οι ευκαιρίες του rotation
Άν ο Dalton Knecht έβρισκε και ήξερε να χειρίζεται μια χρονομηχανή, κι αν αποφάσιζε να γυρίσει στο 2021, όταν και ολοκλήρωνε τη δεύτερη του σεζόν σε ένα άσημο Community College, δύσκολα θα έπειθε τον εαυτό του ή την παρέα του ότι σε τρια χρόνια και κάτι θα είναι ο έκτος παίκτης των Lakers, δίπλα στον LeBron και τον Anthony Davis. Πιθανότατα θα έπειθε περισσότερο ότι είναι ο Δημήτρης Παλλιγκίνης. Τα φαινόμενα απατούν βέβαια, ο Knecht πέρα από την ανόητη στερεοτυπική “λευκότητα” της κίνησης μακριά από τη μπάλα και των fundamentals, προσφέρει γρήγορες αποφάσεις, μέγεθος, και είναι πιο αθλητικός από όσο φαίνεται, ιδίως χρησιμοποιώντας το γεγονός ότι σκανάρει πριν δεχτεί την μπάλα και κινείται αμέσως μόλις τη δεχτεί. Αν όλα αυτά σας θυμίζουν τον Austin Reaves, είναι επειδή μπορεί και να μην τους ξεχωρίζω πάντα στα παιχνίδια των Lakers.
Άλλος ένας rookie, μονάχα λίγο πιο ανατολικά, έχει λύσει τα χέρια για τους επίσης επίδοξους διεκδικητές Phoenix Suns. O Ryan Dunn ως sophomore στο κολέγιο δεν έβαζε ούτε 10 πόντους, και το επιχείρημα του για το draft ήταν οι αμυντικές του επιδόσεις. Σε πέντε αγώνες για την ομάδα του Mike Budenholzer ήδη σκοράρει περισσότερο, με τη φράση “Αν σουτάρει καλά από το τρίποντο, θα…” να μοιάζει λιγότερο με red flag και περισσότερο για μια βάση για τη συζήτηση του μέλλοντος των Suns. Το στατιστικό του αποτύπωμα, έστω και σε αυτό το μικρό δείγμα, είναι πολύ ελπιδοφόρο, καθώς είναι μέλος των πεντάδων των Suns με το θετικότερο πρόσημο. Σε δύο χρόνια κολεγιακής καριέρας είχε βάλει 12 τρίποντα, ενώ φέτος έχει ήδη 11 με τους Suns - ίσως πρέπει να κρατάμε μικρό καλάθι, αλλά παίζει χωρίς δισταγμό και διευκολύνει πεντάδες για τον coach Bud. Prodigy report, το νου σας…
Στη Νέα Ορλεάνη - σταματήστε με αν το έχετε ξανακούσει - έχουν προβλήματα τραυματισμών και αυτή τη στιγμή πρέπει να περάσουν τις επόμενες εβδομάδες χωρίς τους Murray, McCollum, Murphy, και Jones. Ο Jordan Hawkins είχε ήδη ξεκινήσει ζεστός τη σεζόν και σε έξι αγώνες αγωνίζεται κατά μέσο όρο 32 λεπτά μπαλώνοντας ό,τι τρύπα προκύπτει στην περιφέρεια και σκοράροντας περί τους 17 πόντους ανά αγώνα, υπερδιπλάσιους σε σχέση με πέρσι. Δεν υπάρχει λόγος να μη συνεχίσει σε αυτό το μοτίβο, καθώς δεν υπάρχουν παίκτες (σε κάποια φάση οι Pelicans έπαιξαν με Zion, Robinson-Earl, Missi στην ίδια πεντάδα). To επερχόμενο παιχνίδι με τους επίσης αποδεκατισμένους Hawks θα προσφέρει ενδιαφέρουσες πεντάδες.
Σε παρόμοια φάση, οι δύο παίκτες που από το πουθενά ηγούνται του πάγκου των Grizzlies. Jay Huff (αρχική φωτό) και Scottie Pippen Jr. ήταν σε two-way contracts πριν έναν μήνα, έχοντας εμπειρία αθροιστικά 58 παιχνίδια σε πέντε σεζόν. Σήμερα έχουν και οι δύο εξασφαλισμένα συμβόλαια, με απολαβές περί τα 10 εκατομμύρια για τέσσερα χρόνια έκαστος. Ο Pippen Jr. κάνει τα ρεπό του Morant, με περίπου 11 πόντους και έξι assists μέσο όρο, ενώ ο Huff έχει ρίξει τον Mason Plumlee από τον θρόνο του βασιλιά των ανάποδων καρφωμάτων.
Αυτά τα ολίγα παραλειπόμενα από τις πρώτες μέρες της σεζόν
