Η Ούνιξ Καζάν, καθοδηγούμενη από τον Δημήτρη Πρίφτη, υπέταξε επί ιταλικού εδάφους τη φιλόδοξη Βίρτους Μπολόνια και πήρε μια πανηγυρική πρόκριση στη τελική φάση του EuroCup, εκεί όπου θα διεκδικήσει το δεύτερο τρόπαιο της εν λόγω διοργάνωσης της ιστορίας της, ακριβώς 10 χρόνια μετά το πρώτο. Αυτό όμως είναι μόνο το περιτύλιγμα του δώρου, αφού μέσα στο κουτί του, βρίσκεται το εισιτήριο συμμετοχής στην επόμενη Ευρωλίγκα. Στον αντίποδα, η αποτυχία των Ιταλών είναι εμφατική και δεν γίνεται να περάσει χωρίς σκεπτικισμό και αιχμηρή κριτική, ενόψει της επόμενης ημέρας.

Τον περασμένο Ιούλιο, ο Δημήτρης Πρίφτης "επαναπάτρισε" σε ευρωπαϊκά εδάφη τον... ξεχασμένο Stephane Lasme, επιδιώκοντας να ρυθμίσει πάνω του κομβικές λειτουργίες της φετινής Unics Kazan. Η επιλογή αυτή μέχρι στιγμής όχι απλά δικαιώνει τον Έλληνα τεχνικό, αφού βλέπει πως ένας από τους βασικούς άξονες του σχεδιασμού του ανταποκρίνεται στο maximum, αλλά περνά και σε διαστάσεις... θριάμβου, με τη μεταγραφή να χαρακτηρίζεται πια ως ένα από τα μεγάλα steals της θερινής ευρωπαϊκής αγοράς. Φιλτράρουμε τα πεπραγμένα του Lasme στο πρώτο κομμάτι της σεζόν και διαπιστώνουμε αν αξίζει ή όχι τελικά ένα εισιτήριο επιστροφής στην EuroLeague.

Μόλις πριν τρεις ημέρες, σε ένα από τα ωραιότερα guest κείμενα που φιλοξενήσαμε σε αυτό τον ιστότοπο, ο Βαγγέλης Δούρος έγραψε για την πιθανότητα κάποιες ομάδες να παίζουν καλύτερα όταν λείπουν οι κατά τεκμήριο καλύτεροι παίκτες τους. Η συλλογιστική του ήταν μέσες άκρες η εξής: με την απουσία του παιχταρά, η ομάδα αναγκάζεται να αναζητήσει άλλους δρόμους, οι οποίοι είναι πρώτον περισσότεροι και δεύτερον πιο απροβλεπτοι. Ο Σπανούλης είναι σαν δρόμος ταχείας κυκλοφορίας, τον οποίον όλοι θέλουν να πάρουν, με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένα κάποιο μποτιλιάρισμα.  Φυσικα, αυτό δεν είναι κανόνας, και μια ιστορική αναδρομή στις περιόδους '13-'14 και '15-'16 δείχνει πως ο Ολυμπιακός χρειάζεται τα βαριά του χαρτιά. Πέρυσι π.χ. η απουσία του Λοτζέσκι ήταν καθοριστική, καθώς οι αποστάσεις στο παιχνίδι του Ολυμπιακού υπέφεραν και (ελέω Στρόμπερι, Χάκετ) δημιουργόταν συνωστισμός. Το ίδιο και εκείνες των Σπανούλη - Πρίντεζη στο τοπ-16 της δεύτερης "μπαρτζωκικής χρονιάς".

Τα τελευταία χρόνια η ομάδα της Ούνιξ έχει εδραιωθεί στο Ευρωπαϊκό μπασκετικό στερέωμα, αν και μέχρι τώρα είχε μόνο 2 συμμετοχές στην Ευρωλίγκα, με τελευταία αυτήν της σαιζόν 2014 - 15, πρωτάρα δεν τη λες. Μιλάμε για την ομάδα που είναι δεύτερη σε νίκες στη διοργάνωση του Eurocup, έχει και μία κατάκτηση το 2011, ενώ το 2014 έφτασε μέχρι τον τελικό όπου και έχασε καθαρά από τη Βαλένθια. Εκείνη τη χρονιά στην Ούνιξ έπαιζε ο Andrew Goudelock (νυν Μακάμπι) ο οποίος έκανε τα δικά του όργια με σχεδόν 19PPG, και η αλήθεια είναι ότι πάντα την ομάδα της Ρωσίας την έχω συνδυασμένη στο μυαλό μου με κάποιον καλό Αμερικανό σκόρερ. Φέτος, μετά από έναν χρόνο απουσίας από την μεγάλη Ευρωπαϊκή διοργάνωση και με τον βασικό πυρήνα ίδιο με τον περσινό, η ομάδα επιστρέφει στα σαλόνια της Ευρωλίγκας έχοντας τη φιλοδοξία ότι θα μπορέσει να μπει σφήνα στην οκτάδα.