O Tόνι Πάρκερ ανακοίνωσε την απόσυρση του από την ενεργό δράση, κλείνοντας προσωρινά τον κύκλο που άνοιξε πέρυσι τέτοια εποχή ο Μάνου Τζινόμπιλι και σχεδίασε μέσα στη σεζόν ο κορυφαίος Ντιρκ Νοβίτσκι. Τρεις από τις πέντε πιο εμβληματικές μη αμερικάνικες φιγούρες του ΝΒΑ των τελευταίων 20 χρόνων έκατσαν οριστικά στην εξέδρα, περιμένοντας στην παρέα τους τα αδέρφια Γκασόλ, που συνεχίζουν ακόμη. Κάθε ένας από τους τρεις μπορεί να διεκδικήσει με τρανταχτά επιχειρήματα την πρωτοκαθεδρία στην άτυπη κούρσα του κορυφαίου των καιρών μας (ου μην και των εποχών) εκτός ΗΠΑ, διότι κάθε ένας τους άφησε ένα ιδιαίτερο αποτύπωμα. Ο Ντιρκ έφτιαξε τη φιγούρα του ψηλού εκτελεστή, κατέθεσε ένα trademark fadeaway σουτ με καμπύλη και γερμένο σώμα, συνδυάζοντας τις ικανότητες του με απαράμμιλη ηγεσία. Ο Μάνου εξέλιξε την έννοια του έκτου παίκτη ή αν θέλετε του game changer, μέσω της μαχητικότητας και της ευελεξίας. Και ο Πάρκερ ... ο Πάρκερ μας έδωσε τον Στεφ Κάρι, μεταξύ άλλων.

Oι τέσσερις από τις πέντε ομάδες που έχουν τα καλύτερα ρεκόρ του ΝΒΑ σουτάρουν πολλά τρίποντα. Για την ακρίβεια σουτάρουν τα περισσότερα τρίποντα από όλες τις άλλες πλην των ... Μπρούκλιν Νετς. Δεν υπάρχει λόγος να αναπαραγουμε τα χιλιογραμμένα περί της σημασίας του τριπόντου. Σελτικς, Ρόκετς, Καβς και Ουόριορς ανοίγουν πυρ από απόσταση σε κάθε ευκαιρία, προσπαθώντας να κερδίσουν με μπασκετικές εξισώσεις. Σαφώς είναι αφοριστικό αυτό, το αντιλαμβάνομαι, καθώς αν δει κανείς το παιχνίδι τους θα ανακαλύψει σε κάθε σύνολο στιγμές μπασκετικής απόλαυσης, αν όχι (στην περίπτωση των Ουόριορς ή του Στίβενς) ιδιοφυϊας. Ο αφορισμός περί μαθηματικών υπάρχει ως ρητορικό τρικ - ή τριπ - , για να αναδείξει απλώς τους απόντες της πρώτης πεντάδας, τόσο σε ρεκόρ, όσο και σε προσπάθειες τριών πόντων. Παρακάτω ακολουθεί ένα προσωπικό μπλογκ για τους Σαν Αντόνιο Σπερς, όχι μια πανανθρώπινη αλήθεια.