Η παρέα της Κρήτης που από το 2013 μέχρι σήμερα έχει προσφέρει πολλές συγκινήσεις και μετάλλια, κρέμασε ακόμα ένα χρυσό στο λαιμό της. Αναλογιζόμενος τις επιτυχίες αυτής της φουρνιάς είναι λογικό ο καθένας να σκεφτεί την επόμενη μέρα της εθνικής. Το ταλέντο  είναι αδιαμφισβήτητο. Είναι όμως η στιγμή που πρέπει να γίνει το επόμενο βήμα στη καριέρα αυτής της παρέας. Δεν είναι τυχαίο πως οι βασικοί “σωματοφύλακες” αυτής της ομάδας ( Κόνιαρης ,Χαραλαμπόπουλος, Σκουλίδας ,Μουράτος, Φλιώνης ,Παπαγιάννης και Λούντζης) που σήκωσαν το μεγαλύτερο βάρος τα τελευταία χρόνια σε κάθε διοργάνωση αγωνίζονται ή έχουν περάσει απο Παναθηναικό , Ολυμπιακό , ΑΕΚ, ΠΑΟΚ και Άρη. Τους βοήθησε αυτό το πέρασμα ή αποτέλεσε πισωγύρισμα ; Ας κοιτάξουμε κάποιες περιπτώσεις, χωρίς να περιοριστούμε στο ρόστερ που σημείωσε την χθεσινή επιτυχία, αλλά ρίχνοντας την ματιά μας στους επτά βασικότερους εκπρόσωπους μιας χρυσής φουρνιάς.

Καθώς χθες το πρωί ξεκινούσα ένα από τα αγαπημένα μου road trips για την Θεσσαλονίκη (για δουλειά πάντα) , αποφάσισα να ξεδιαλύνω κάπως τον χαμό που γινόταν στο αυτοκίνητο. Ανάμεσα στις πιπίλες , τα άδεια φρέντο καπουτσίνο, τα μπουκαλάκια νερό και κάτι rizla από το προηγούμενο έτος , βρήκα κάτω από το κάθισμα του οδηγού μία θήκη με σι ντί, η οποία λογικά ήταν εκεί από τότε που υπήρχαν τα σι ντι. Πλέον δεν υπάρχουν. Ξεδιέλυνα τις παλιές μουσικές (ή "μουσικάρες") και καθώς στην Μαλακάσα με βρήκε βροχή, και το σύννεφο φαινόταν πως θα κρατούσε για ώρες, το απαράμμιλο Rain Dogs του Tom Waits ήταν η λογική επιλογή: Βραχνάδα, αλλά και μελωδία,  συναίσθημα συνδυασμένο με άγριο γρόθο και αυτά τα άπιαστα , απόκοσμα κρουστά από του διαόλου τη μάνα. Κανονικά, το αμάξι έπρεπε κάποια στιγμή να γεμίσει με μπέρμπον και τα διπλανά αυτοκίνητα να βλέπουν μόνο ένα κωλοδάχτυλο να ξεπροβάλει από τους καπνούς. Τίποτε δεν είναι σαν τον δρόμο, σκέφτηκα, αλλά μετά σκέφτηκα επίσης ότι κάποιος μπορεί να ισχυριστεί το ίδιο και για το παγωτό φράουλα. Για το γιγάντιο μυρμήγκι που κρατάει τη γη στις δαγκάνες του, όλα τα πράγματα έχουν την ίδια αξία. Τρέχα γύρευε.

Αν και σίγουρα στη θεώρηση χωράει κουβέντα, δεν θα ήταν παράλογο να υποστηρίξει κανείς πως ο Γιώργος Μπαρτζώκας με τον Δημήτρη Ιτούδη είναι οι δύο κορυφαίοι Έλληνες προπονητές. Εχουν κατακτήσει και οι δύο ευρωπαΐκο τίτλο. Εχουν επίσης παρουσιάσει έργο σε ομάδες χαμηλότερου βεληνεκούς κάνοντας υπερβάσεις. Ο πρώτος στο Μαρούσι και αργότερα στην Κουμπάν, και ο δεύτερος στην Μπάνβιτ , εκεί όπου διεκδίκησε πρωτάθλημα με ρόστερ χειρότερο από εκείνο του Σαρίτσα στην Καρσίγιακα. Επίσης και οι δύο, πέρα από τίτλους ή πορείες, έχουν παρουσιάσει ομάδες ευχάριστες στο μάτι. Η φετινή ΤΣΣΚΑ για παράδειγμα έπαιξε πραγματικά ωραία, και συνήθως τα παιχνίδια της κατέληγαν σε υψηλά σκορ, κάτι που όσο να ναι ικανοποιεί τον θεατή.