H ειρωνική μου πίστη, η βλασφημία μου, έχει στο κέντρο της μια εικόνα - το cyborg.*

Όπως είδαμε αυτές τις μέρες, ο αθλητισμός, και δη το μπάσκετ, προσφέρει ένα υπέροχο παράδειγμα αλληλεπίδρασης με την τεχνολογία. Οι ειδικοί που κινούνται γύρω από το άθλημα την χρησιμοποιούν για να ελέγξουν ένα σωρό ενδεχόμενα: Tην ομαδική συνέργεια (α' μέρος), την ατομική βελτίωση και το ενδεχόμενο τραυματισμών (β' μέρος), το συνταίριασμα ενός καινούριου μέλος σε μία νέα ομάδα (γ' μέρος). Από τα ποσοστά των σουτ σε διάφορα σημεία του γηπέδου, μέχρι την σωστή γωνία σκριν, το ψυχολογικό προφίλ και τις συνήθειες του ύπνου, τα ποσοτικά δεδομένα δημιουργούν γύρω από τον μπασκετμπολίστα ένα κυβοργικό πλέγμα, ή αν θέλετε ένα επιστημονικό δίχτυ, που δένει με την υποκειμενικότητα του οργανικά, προκειμένου να επιτευχθεί το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Ο αθλητής και η αθλήτρια μοιάζουν με το cyborg της επιστημονικής φαντασίας, κυρίως διότι στο σώμα τους εγγράφονται πληροφορίες, οι οποίες με την σειρά τους μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τον έλεγχο του εξωτερικού περιβάλλοντος και την ρύθμιση των διαδράσεων με εκείνο.