Καθόλου άσχημα, όλοι οι άλλοι είχαν τον ρόλο τους, αλλά κάπου προς το τέλος έγιναν φανερά δύο πράγματα. Πρώτον, το ότι ο Κεμ Μπιρτς ήταν υπερπολύτιμος. Όταν εκείνος δεν μπορούσε να αμυνθεί αποτελεσματικά οι ψηλοί της Φενέρ έκαναν πάρτι και οι Καλάθης - Τζέιμς έφταναν μέχρι το βάθος της ρακέτας, μοιράζοντας πάσες δεξιά και αριστερά. Δεύτερον, το ότι το επιθετικό παιχνίδι στερούνταν έμπνευσης, καθώς το κλατάρισμα των δυο αρχηγών έφερε επιθετική δυστοκία. Γενικά, στις σπάνιες περιπτώσεις που η άμυνα δεν πήγαινε τόσο καλά, η επίθεση αδυνατούσε να βγάλει τα κάστανα από την φωτιά. Η πλάκα είναι πως συστήματα στο playbook υπήρχαν, αλλά για κάποιο λόγο δεν υπήρχε η επιμονή. Ο πολύ καλός περσινός Ολυμπιακός ήταν ταυτόχρονα κάπως μονόπαντος (sic), πράγμα που βασικά φάνηκε, όχι στα δύσκολα, αλλά στο σημείο της σεζόν που οι ομάδες μετρούσαν δυνάμεις.
Αν κάποιος ήθελε να το ψάξει όλο αυτό λίγο περισσότερο (όπως η κυρά Δέσποινα), θα μπορούσε να πει επιπλέον τα εξής: Η πολύ καλή άμυνα δομήθηκε εν πολλοίς γύρω από την έννοια του rim protector , την ώρα που η επίθεση στερούνταν δημιουργίας ρηγμάτων. Σκεφτείτε το λίγο παραπανω πλιζ. Ποιος γκαρντ μπορούσε να περάσει προσωπικό αντίπαλο και να σπάσει την μπάλα δεξιά και αριστερά, κάτι που πλέον συμβαίνει κατά κόρον στο μπάσκετ; Το έκανε σε όλη του την καριέρα ο Σπανούλαρος, αλλά όχι πέρυσι. Πέρυσι για αυτό υπήρχε ο Χάκετ, και εκείνος μόνο για 2-3 μήνες. Τραυματίστηκε και ο καλύτερος πλάγιος σουτέρ (Λοτζέσκι), ο Γκριν μπλεκόταν μέσα στην κίνηση, ξέρετε τώρα...
Οι τρεις παραπάνω παράγραφοι ίσως δείχνουν ένα μπέρδεμα, μισό λεπτό να το ξεμπερδέψουμε σε μία τεράστια προταση. Καθώς ο Ολυμπιακός είχε πολύ καλή άμυνα, προστατεύοντας την στεφάνη του και αποφεύγοντας παγίδες και επιθετικότητα, και καθώς η επίθεση στερούνταν ποικιλίας και ρηγμάτων, το λογικό θα ήταν να διατηρηθεί το πρώτο μισό και να αλλάξει το δεύτερο, με τρόπο που οι αλλαγές να θυμίζουν πιτσιλιές (sic) του Πόλοκ, και όχι τις μουντζούρες που κάνουν οι κόρες μου, όταν η γιαγιά τους επιμένει αφόρητα "ζωγράφισε τη μαμά Αντιγονούλα μου". Για να μην παρεξηγηθώ, ο παραλληλισμός δεν σημαίνει ότι οι αλλαγές που έγιναν το καλοκαίρι φέρνουν σε μουντζούρες. Σημαίνει απλώς πως ο Ολυμπιακός δείχνει να αλλάζει ολότελα δέρμα, χωρίς η ανάγκη για αυτή την αλλαγή να είναι φανερή με γυμνό μάτι, όπως είναι το δικό μου. Ας παραλλάξουμε λίγο το φόρματ του αφιερώματος και ας χωρίσουμε την ψευδοανάλυση μας στα ακόλουθα.
Σημεία για αισιόδοξους
- Οι ερυθρόλευκοι έχουν αίφνης την πιο επικίνδυνη τριάδα γκαρντ που είχαν εδώ και χρόνια. Στον Σπανούλη προστέθηκαν οι Στρέλνιεκς και Ρόμπερτς, δύο παίκτες που έχουν μάθει να ισορροπούν την δημιουργία τους ανάμεσα στην πάσα και το σουτ, παρουσιάζοντας διαχρονικά καλές επιδόσεις και στους δύο τομείς. Θεωρητικά ο Ολυμπιακός θα βρίσκει πολλά περισσότερα πραγματάκια απο την περιφερειακή του γραμμή, τουλάχιστον εκτελεστικά. Ο Στρέλνιεκς, εκτός από σοβαρός οργανωτής, είναι καλύτερος σουτέρ θέσης από τον Γκριν, ο Ρόμπερτς έχει την mid range επιλογή σε υπερθετικό βαθμό σε σχέση με τον Ουότερς και είναι σαφώς καλύτερος στην λήψη αποφάσεων. Καθόλου άσχημα, αρκεί τα λεπτά τους να είναι αρκετά για να βρουν ρυθμό, ειδικά του πρώτου.
- Μακλίν και Μιλουτίνοφ αποτελούν σημεία αναφοράς στο ποστ και μαζί με τον Πρίντεζη εγγυώνται πως μία επίθεση μπορεί κάλλιστα να ξεκινήσει από χαμηλά. Αυτό πριν δεν υπήρχε, ακόμη και αν ο Μιλού ήταν ήδη βελτιωμένος. Φέτος θα είναι αλλιώς.
- Το ρόστερ δείχνει γενικά πιο γεμάτο από ποτέ. Η προσθήκη του Μπόγρη ως τρίτου σέντερ έφερε ένα ιδιότυπο ντόμινο, που σε πρώτη ανάγνωση έβαλε το κάθε κομμάτι στην θέση του, και τους Παπαπέτρου και Αγραβάνη εκεί που απαιτούν οι επιστήμονες: στον πάγκο. Οι δύο μικροί δεν βελτιώθηκαν πέρυσι ιδιαίτερα και στο τέλος φάνηκε ένα κενό στην θέση 4 , που δεν φαινόταν όλη την χρονιά. Τώρα πάνε αυτά. Ο αεικίνητος Γάλλος Τιλί καλύπτει ένα σωρό σημεία μέσα στο γήπεδο, σουτάρει καλά και βγάζει άμυνες σε κενούς χώρους, βοήθειες και κοντούς. Ο Χόλις Τόμπσον είναι χεράς και έχει και τον ιδανικό όγκο για να καλύψει δύο θέσεις, γαμώ. Και να τραυματιστεί κάποιος υπάρχουν καβάντζες, εκτός αν αυτός είναι ο ... χεχεχε (δεν εννοώ ο Σπανούλης).
- Γενικά, αν όλα πάνε καλά, το λογικό είναι ο Ολυμπιακός να έχει σαφώς αναβαθμισμένο επιθετικό παιχνίδι, πιο τεντωμένες αποστάσεις στην επίθεση και συνεπώς περισσότερους χώρους για τους γκαρντ. Και ας μην διαθέτει κλασικό πικ εν ρολ ψηλό. Όχι, ο Μακλίν δεν είναι τέτοιος, θέλει τον χώρο του με πλάτη και να κάνει δυο τρεις τρίπλες για να κερδίσει βολές.
Eρωτήματα και προβληματισμοί
Αρχικά, να δούμε την μισή αλήθεια.
- Ο Κεμ Μπιρτς ήταν ένας καταπληκτικός μπλοκέρ , που μπορούσε να αφήσει τον αντίπαλο του και να κόψει σουτ των άλλων. Μεγάλο μέρος της επιτυχημένης άμυνας του Ολυμπιακού στηρίχτηκε στην ικανότητα του να καλύπτει τρύπες και να παίζει στον "κενό χώρο" (sic) που συνήθως δημιουργείται μετά από ένα σκριν στη μπάλα. Τέτοιον παίκτη ο Ολυμπιακός φέτος δεν έχει, όσο και αν ο Μιλουτίνοφ παρουσιαστεί βελτιωμένος (θα γίνει).
- Την άλλη μισή αλήθεια την συναντά κανείς στο παραπάνω βίντεο , εάν προσέξει τον Ουότερς (τον οποίο δεν αναπολώ σε καμμία περίπτωση). Κατά την διαρκεια ενός ball screen - εδώ ο Ουαναμέικερ πάει αντίθετα - κάτι πρέπει να κάνει και ο γκαρντ. Να παλέψει, να απλώσει χέρια και να παρεμποδίσει, να ακολουθήσει στα πόδια. Αν αυτά γίνουν, ο ψηλός που ακολουθεί έχει περισσότερο χρόνο στην διάθεση του να ζυγίσει την φάση, όπως πιθανώς να διαπιστώσατε και παραπάνω. Ο φετινός προγραμματισμός του Ολυμπιακού δεν φαίνεται να δίνει και ιδιαίτερη έμφαση σε γκαρντ με αμυντικές ικανότητες, την ώρα που πέρυσι το σχέδιο είχε φτιαχτεί με τον Χάκετ και το βασικό αμυντικό μειονέκτημα του Ουότερς ήταν πως ήταν κοντός. Οι ερυθρόλευκοι δεν στερούνται μόνο ενός rim protector, αλλά και περιφερειακών που να έχουν μάκρος και να διακρίνονται στις αμυντικές μονομαχίες. Αυτό δεν σημαίνει ντε και καλά πως η άμυνα θα μπάζει, αλλά πως ο προπονητής πρέπει να είναι εφευρετικός (Τιλί στο 5;) και οι παίκτες να ξεπεράσουν κάποια δικά τους στεγανά, φίλε Μακλίν. Οι ελπίδες πως ο Χόλις Τόμπσον θα ανοίξει τα χέρια και θα σκεπάσει αντίπαλα γκαρντ - σβούρες , δεν είναι ακριβώς βάσιμες.
- Επειτα, σίγουρα προβληματίζει το γεγονός πως τα γκαρντ δεν πατάνε εύκολα ρακέτα και πως ο Σπανούλης έχει χάσει την εκρηκτικότητα του. Δεν είναι απαγορευτικό αυτό για την δημιουργία μια λειτουργικής επίθεσης, φυσικά, αρκεί μακριά από την μπάλα να γίνονται πραγματάκια και να υπάρχει διάθεση για γρήγορο passing game. Which brings me to my last point.
Το ζήτημα της κουλτούρας
Βασικά, αν κάτι με προβληματίζει στον φετινό Ολυμπιακό περισσότερο από όλα, είναι κατά πόσο η διάθεση για αλλαγή είναι ριζωμένη στην ομάδα ως οργανισμό, από τον προπονητή μέχρι τον τελευταίο παίκτη. Για να γίνει αυτό πιο κατανοητό, ας ασχοληθούμε ενδεικτικά με τον Στρέλνιεκς. Ο θαυμάσιος αυτός παίκτης πήγε περίφημα στην Μπάμπεργκ, η οποία έπαιζε ουσιαστικά με three guard lineup (ο Λο ήταν πιο πίσω). Οι τρεις κοντοί της μοιράζονταν τόσο τον χρόνο, όσο και τις αρμοδιότητες, με τον Λετονό να παίρνει ένα σωρό οργανωτικές ευκαιρίες και να τα πηγαίνει σε αυτές εξίσου καλά με τις εκτελεστικές του αρμοδιότητες. Πόσο είναι άραγε έτοιμος ο Ολυμπιακός να αναγνωρίσει τα χαρακτηριστικά των νέων μονάδων του και να παίξει επάνω σε αυτά; Πόσο θα δώσει μπάλες στον Στρέλνιεκς και τον Ρόμπερτς, πόσο θα ψάξει τον Μακλίν, πόσο θα δει τον Τιλί ακροβολισμένο στο πλάι και πόσο θα είναι έτοιμοι όλοι να σκρινάρουν για όλους; Προκειμένου να καλυφθούν οι αμυντικές αδυναμίες, ζητείται πρώτα από όλα αλλαγή κουλτούρας στην επίθεση, κάτι που δεν είναι καθόλου εύκολο.
Ειδικότερα σε ο,τι αφορά το δίδυμο των δύο έξτρα γκαρντ, τα παραπλήσια χαρακτηριστικά τους προδιαθέτουν για μία τρόπον τινά περιχαράκωση. Κάποιος από τους Στρέλνιεκς και Ρόμπερτς θα πρέπει να συμβιβαστεί με κάτι πολύ λιγότερο. Το ίδιο, παρεμπιπτόντως, ισχύει και για τους Αγραβάνη - Παπαπέτρου, οι οποίοι ήταν περυσι βασικά κομμάτια του σχεδιασμού. Ο Ολυμπιακός φέτος είναι γεμάτος, έχει εν δυνάμει περισσότερους πρωταγωνιστές, πράγμα που σημαίνει πως διαθέτει και λιγότερους ρολίστες. Θα δείξει πως θα πάει όλο αυτό, αλλά ένα ειναι σιγουρο. Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος έχει μπροστά του δύσκολο διαγώνισμα χημείας. Πιο κλισέ δεν γίνεται, σόρι.
Στο τέλος MVP θα είναι ο...
Όχι ο Σπανούλης, ούτε ο Πρίντεζης. Αν το προπονητικό τιμ έχει προγραμματίσει σωστά, οι δυο τους θα φορτσάρουν σε συγκεκριμένα σημεία της σεζόν, δεν γίνεται πλέον αλλιώς. Σταθερά καλά θα χρειαστεί να παίξουν κάποιοι άλλοι παίκτες, και φαίνεται πως σε αυτή την κούρσα ξεχωρίζει το όνομα του Νίκολα Μιλουτίνοφ. Ήδη από τα φιλικά δείχνει έτοιμος, θα έχει πολλά λεπτά και θα κληθεί να φέρει εις πέρας και αμυντικές αποστολές. Η ποιότητα του είναι πλέον δεδομένη ακόμη και για τους πιο δύσπιστους. Λογικά θα είναι σημείο αναφοράς στο παιχνίδι του Ολυμπιακού για μήνες. Μετά οι δυο αρχηγοί θα κληθούν να κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα, αρκεί η επάνοδος τους να μην σηματοδοτήσει απώλεια μνήμης.
Mια "δεύτερη" πεντάδα - ιντριγκα
Χ Factor
Την σεζόν 12-13 ο Κώστας Παπανικολάου είχε 52% στα τρίποντα. Μετά από τα χρόνια της πτώσης, ο φόργουορντ των ερυθρόλευκων έδειξε πέρυσι να ανακάμπτει σημαντικά, προσφέροντας κάμποσα σε ένα σωρό τομείς. Εντούτοις, το σουτ του παρέμεινε ασταθές. Ο Παπανικολάου που σουτάρει καλά είναι ένας άλλος παίκτης και αν κάποια στιγμή εμφανιστεί, μπορεί να δώσει άλλη οντότητα στο παιχνίδι της ομάδας του. Δεν είναι απίθανο να περιμένουμε φέτος μία καλύτερη χρονιά από απόσταση, καθώς η προσοχή που θα πέφτει στους γκαρντ θα είναι εκ των πραγμάτων περισσότερη. Αν ο Παπ καταφέρει να φέρει τα ποσοστά του στο επίπεδο που ήταν στην Μπαρτσελόνα (36%) , οι ερυθρόλευκοι θα σκέφτονται αλλιώς. Είναι 27 χρονών, έχει την εμπιστοσύνη όλων, ώρα να ανέβει επιτέλους επίπεδο.
Ο άνθρωπος - κλειδί
Κακά τα ψέμματα, το περισσότερο βάρος, όπως και η προσοχή , πέφτουν στον Γιάννη Σφαιρόπουλο. Ο προπονητής του Ολυμπιακού είναι επιτυχημένος, σοβαρός και δουλεύει σαν το μυρμήγκι. Φέτος επιχειρεί να πάει την δουλειά του ένα βήμα παραπέρα, τολμώντας με αλλαγές ενάντια στην φύση του, αν θα μπορούσα να το θέσω έτσι. Η περυσινή αντίστοιχη προσπάθεια έμεινε στα μισά, όμως πλέον το ρόστερ δεν αφήνει περιθώρια για τακτικά πισωγυρίσματα. Η βασική αποστολή του κόουτς δεν είναι τόσο να παρουσιάσει ένα ευρύ playbook, όσο να να πείσει τους πάντες ότι ήρθε η εποχή της μοιρασιάς. Αν το καταφέρει αυτό, ο επόμενος στόχος είναι το ελκυστικότερο μπάσκετ. Πώς όμως θα συντονίσει την νέα του άμυνα; Σε κάθε περίπτωση, ένας coach to watch για φέτος.
Πολύ πρώιμη πρόβλεψη
Θα τα πάμε σκατά, θα αποκλειστούμε νωρις, ήδη από τον πρώτο γύρο θα είμαστε με αρνητικό ρεκόρ. Πέρα από την πλάκα, θα είναι μια δύσκολη χρονιά κατά την γνώμη μου. Οι αλλαγές είναι πολλές, τόσο σε πρόσωπα , όσο και στα αγωνιστικά χαρακτηριστικά των παικτών που απαρτίζουν το ρόστερ.
