Οι Τούρκοι μπαίνουν στην 4η σεζόν τους με τον Ζέλικο Ομπραντοβιτς στο τιμόνι τους, και αυτό συνοψίζει τα περισσότερα γύρω από τη Φενέρ της φετινής σεζόν. Με την (έστω καθυστερημένη, σορι) παρουσίαση της Τουρκικής ομάδας, ολοκληρώνουμε και τον κύκλο της παρουσίασης των ομάδων της Εuroleague 2016-17.

Οι καλοκαιρινές αλλαγές είναι ελάχιστες και μετρημένες, περιορισμοί άνωθεν ουδέποτε τέθηκαν στον Σέρβο "Μίδα", η νωπή συμμετοχή στο Φ4 είναι περσινά σταφύλια και πλέον η ομάδα της Πόλης ξεκινά την φετινή χρονιά με κάθε επισημότητα από αυτές που ακολουθούν τους μονομάχους, που δείχνουν ικανοί να παραμείνουν ζωντανοί στην αρένα ως το τέλος. Οι μεταγραφές είναι λίγες αλλά δείχνουν εκ πρώτης άποψης πολύ στοχευμένες, και η Φενέρ θα θελήσει να συνεχίζει να προσθέτει ορόφους στο οικοδόμημά της, το οποίο στόχο έχει την κατάκτηση της κούπας, πράγμα το οποίο θέλουν όσο τίποτα τόσο ο Ζοτς, όσο και το "αφεντικό" του, Αζίζ Γιλντιρίμ.

Η φετινή offseason ήταν διαφορετική για τον Παναθηναϊκο, τουλάχιστον σε σχέση με ότι είχαμε δει τα τελευταία χρόνια. Όπως φάνηκε οι πράσινοι είχαν -ίσως για πρώτη φορά- από την αρχή του καλοκαιριού ξεκάθαρους στόχους για το τι παίκτες θέλουν να πάρουν, ώστε να καλυφθούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο οι ανάγκες του προπονητή. Το αποτέλεσμα κρίνεται αρκετά ικανοποιητικό, μιας και δημιουργήθηκε ένα σύνολο το οποίο ανταποκρίνεται σε πολύ μεγάλο βαθμό στις σύγχρονες απαιτήσεις του αθλήματος, διορθώνοντας τα λάθη της περσινής σεζόν. Ο Αργύρης Πεδουλάκης έχει στη διάθεσή του μια ομάδα που είναι αρκετά αθλητική, μπορεί να τρέξει καλά το γήπεδο και να σουτάρει αξιόπιστα από την περίμετρο. Το ρόστερ είναι ισορροπημένο, έχει βάθος και ποιότητα και μάλιστα με αθλητές που κάθε άλλο παρά πρωτάρηδες είναι στην Ευρωλίγκα. Από κει και πέρα ένα από τα πιο μεγάλα στοιχήματα για το προπονητικό επιτελείο είναι να διαχειριστεί την αποχώρηση του Δημήτρη Διαμαντίδη, τόσο (κυρίως) αγωνιστικα όσο και εκτός παρκέ και οφείλει να εμφανίσει έναν διαφορετικό Παναθηναϊκό από αυτόν που βλέπαμε στην εποχή του 3D.

Βλέπει κανείς το ρόστερ του Ερυθρού Αστέρα και αναρωτιέται μήπως παίζει σε κάποια άλλη διοργάνωση ή σε μια άλλη εποχή. Τρεις ξένοι όλοι κι όλοι, οι δυο από την πρώην ενωμένη Γιουγκοσλαβία, και όλοι οι υπόλοιποι γηγενής, μεταξύ των οποίων και διάφορα ανερχόμενα ταλέντα του σερβικού μπάσκετ. Αυτή δεν είναι σύνθεση για να πάει κανείς καλά στην ευρωλίγκα, αλλά για βγάζουν λεφτά οι μάνατζερ. Ή μήπως όχι; Ο Ντέγιαν Ράντονιτς είναι ένας πραγματικά καλός προπονητής στην κατάλληλη θέση, και τα παιδαρέλια του είναι γεμάτα μπάσκετ. Μήπως τελικά το όλο εγχείρημα περπατήσει παραπάνω από όσο το περιμένουμε; Μοιάζει δύσκολο, παρόλα αυτά ο Αστέρας μπορεί να είναι μια ομάδα που θα προκαλεί συνεχώς το ενδιαφέρον, ανάλογα με τα κατορθώματα των Σέρβων του. Βέβαια, δεν μπορεί σε καμμία περίπτωση να αποκλειστεί ενδεχόμενο ενίσχυσης μεσούσης της σεζόν, καθώς τα τελευταία δύο χρόνια οι διορθωτικές κινήσεις του κόουτς είχαν αποδειχθεί θαυματουργές.

Η Εφές ήταν μία από τις ομάδες που δεν τάραξε σε πολύ μεγάλο βαθμό τα νερά στο μεταγραφικό παζάρι, κάνοντας λίγες αλλά ουσιαστικές προσθαφαιρέσεις στο ρόστερ της. Η μεγαλύτερη στην ουσία μεταγραφή της είναι η πρόσληψη του Βέλιμιρ Περάσοβιτς στον πάγκο της, ενός προπονητή που συλλογικά από όπου έχει περάσει έχει αφήσει σπουδαίο έργο και πολύ καλά αποτελέσματα. Η Τουρκική ομάδα αναγκάστηκε να αποχωριστεί τον Ντάριο Σάριτς, ο οποίος έφυγε για την άλλη μεριά του Ατλαντικού, ενώ άφησε τον Τζον Ντίμπλερ που περισσότερο ήταν στόχος στην άμυνα της ομάδας παρά εκτελεστής στην επίθεση, καθώς επίσης και τον Άλεξ Τάϊους που ελάχιστα πρόσφερε από αυτά που είχαμε δει στην Μακάμπι. Η ομάδα πρόσθεσε στις τάξεις της έναν σπουδαίο σκόρερ που μπορεί να βοηθήσει και στη θέση ένα, τον Μπράις Κότον, απόφοιτο του Πρόβιντενς με σπουδαία κολεγιακή καριέρα. Επίσης πήρε δυο καλούς φόργουορντ που τους είχαμε δει τα προηγούμενα χρόνια στην Ευρωλίγκα, τον Χάνεϊκατ και τον Ντεσόν Τόμας. Τη θέση του Τάϊους κάλυψε ο θηριώδης Σλοβένος Άλεν Όμιτς ερχόμενος από την Γκραν Κανάρια.

Τα τελευταία χρόνια η ομάδα της Ούνιξ έχει εδραιωθεί στο Ευρωπαϊκό μπασκετικό στερέωμα, αν και μέχρι τώρα είχε μόνο 2 συμμετοχές στην Ευρωλίγκα, με τελευταία αυτήν της σαιζόν 2014 - 15, πρωτάρα δεν τη λες. Μιλάμε για την ομάδα που είναι δεύτερη σε νίκες στη διοργάνωση του Eurocup, έχει και μία κατάκτηση το 2011, ενώ το 2014 έφτασε μέχρι τον τελικό όπου και έχασε καθαρά από τη Βαλένθια. Εκείνη τη χρονιά στην Ούνιξ έπαιζε ο Andrew Goudelock (νυν Μακάμπι) ο οποίος έκανε τα δικά του όργια με σχεδόν 19PPG, και η αλήθεια είναι ότι πάντα την ομάδα της Ρωσίας την έχω συνδυασμένη στο μυαλό μου με κάποιον καλό Αμερικανό σκόρερ. Φέτος, μετά από έναν χρόνο απουσίας από την μεγάλη Ευρωπαϊκή διοργάνωση και με τον βασικό πυρήνα ίδιο με τον περσινό, η ομάδα επιστρέφει στα σαλόνια της Ευρωλίγκας έχοντας τη φιλοδοξία ότι θα μπορέσει να μπει σφήνα στην οκτάδα. 

Η ομάδα από την Βαυαρία αποτέλεσε μία από τις ευχάριστες εκπλήξεις της περασμένης σεζόν, καθώς όχι μόνο έγινε η πρώτη γερμανική ομάδα που νίκησε ποτέ στο Top-16, αλλά διεκδίκησε μέχρι τέλους την πρόκριση στα playoffs της Ευρωλίγκας μέσα σε έναν πολύ δυνατό όμιλο. Φέτος ο Andrea Trinchieri καλείται να χτίσει πάνω σε αυτή την επιτυχία και θα προσπαθήσει να παρουσιάσει εκ νέου ένα ανταγωνιστικό σύνολο ωραίο στο μάτι αλλά και αρκετά αποτελεσματικό.

Το ‘’θηρίο’’ του ισραηλίτικου μπάσκετ παίρνει θέση στην γραμμή εκκίνησης της σεζόν 2016-17, πληγωμένο από την περσινή σεζόν, η οποία αποτέλεσε την χειρότερη της σύγχρονης ιστορίας του. Μετά από 22 χρόνια συνεχούς παρουσίας τουλάχιστον ως το τοπ-16 της Euroleague, η Μακάμπι βίωσε την σκληρή -για τις απαιτήσεις που την συνοδεύουν- πραγματικότητα του αποκλεισμού με ρεκόρ 4-6 από τη διοργάνωση από τον Δεκέμβρη, με την ευρωπαϊκή της συνέχεια να την βρίσκει στο πολύ λιγότερο λαμπερό Eurocup.

Η Ζαλγκίρις τα τελευταία δυο χρόνια ήταν αποκρουστική. Αληθινά κακό μπάσκετ, που δεν θύμιζε σε τίποτα τη Λιθουανική σχολή. Ελάχιστο παιχνίδι στο ανοιχτό γήπεδο, μπόλικη πλάτη, αργός ρυθμός, λίγα σουτ μακρινής απόστασης. Τα παιχνίδια της ήταν ο,τι έπρεπε για να κάνει κανείς κάτι άλλο. Φέτος, με τον προπονητή Σάρας από την αρχή στον πάγκο, το περισσότερο ενδιαφέρον στρέφεται στην ανάπτυξη κάποιων παικτών και στην ποιότητα του θεάματος στο γήπεδο. Η όποια κουβεντα για αποτελέσματα είναι μάλλον άτοπη, χωρίς αυτό να σημαίνει πως η Ζαλγκίρις δεν μπορεί να κάνει κάποιες καλές νίκες. Θα τις κάνει. 

(Θα έχετε διαβάσει τόσα ήδη για τους ερυθρόλευκους δεξιά και αριστερά, που ίσως αυτό το κείμενο δεν έχει πια και τόσο νόημα. Ας μην επεκταθούμε και πάρα πολύ συνεπώς. )

Μετά από μία αποτυχημένη ευρωπαϊκή σεζόν, ο Ολυμπιακός θελει να επανέλθει δυναμικά στην κορυφογραμμή της Ευρώπης, προσθέτοντας φαινομενικά κάποια στοιχεία που πέρυσι του έλειψαν. Το πλάνο πάντως δεν δείχνει τόσο διαφορετικό από το ξεκίνημα της περιόδου '15-16 , με την προσθήκη του Ερικ Γκριν να είναι η μοναδική αληθινή διαφορά. Οι Πειραιώτες δεν είχαν γκαρντ με έφεση στο σκορ, και τώρα έχουν. Κατά τα λοιπά, ο Γιανγκ ήταν εδώ και πέρυσι, ενώ ο Μπιρτς αποτελεί ευθεία αντικατάσταση του Χάντερ. Επίσης, ο Παπανικολάου προσφέρει κυρίως βάθος και άμυνα, χωρίς να αλλάζει από μόνος του τις τακτικές ισορροπίες. Κι όμως, ίσως αυτά από μόνα τους αποδειχθούν αρκετά αν υπάρχει υγεία και , το σημαντικότερο, αν ο Ολυμπιακός παρουσιάσει μία διαφορετική προσέγγιση στο παιχνίδι του, με έμφαση στο μοίρασμα του παιχνιδιού, στην ποικιλία και την ταχύτητα.

Οι Βάσκοι τη χρονιά που μας πέρασε έκαναν όλη την Ευρώπη να παραμιλάει για την πορεία τους, και έφτασαν μόλις ένα σουτ ή μία εύστοχη βολή μακριά από το τελικό της Ευρωλίγκα. Το καλοκαίρι όπως γίνεται συνήθως στη Βιτόρια με πρόεδρο τον Κερεχέτα, ήρθε η δύσκολη ώρα του αποχαιρετισμού για πολλούς από τους συντελεστές της περσινής εκπληκτικής πορείας. Μπουρούσης, Τζέιμς, Μπέρτανς, Κοζέρ, Άνταμς, Πλάνινιτς, Κορμπάτσο ήδη παίζουν μπάσκετ σε άλλες πολιτείες και η ομάδα πάλεψε να βρει του αντικαταστάτες τους για να μπορέσει πρώτα από όλα να φτιάξει ένα δυνατό σύνολο.

Μιλάμε ουσιαστικά για μία πλήρη αναδόμηση, αλλά παρόλα αυτά οι Βάσκοι πιστεύουν ότι οι ομάδα τους θα μπορεί και πάλι να είναι ανταγωνιστική και δυνατή. Ενίσχυσαν το backcourt τους με δύο εκπληκτικούς επιθετικούς παίκτες, τους Σέιν Λάρκιν και Ρόντριγκ Μπόμπουα, συν τον Cooney. Στους ψηλούς έκαναν το μεγάλο μπαμ αποκτώντας τον Αντρέα Μπαρνιάνι, ενώ κράτησαν στο ρόστερ μετά από περιπέτειες τον Άνταμ Χάνγκα, που ήταν ένας από τους σημαντικότερους παίκτες της περσινής πορείας. Από την περσινή ομάδα συμπληρώνουν τον Ούγγρο, οι Τιγί, Μπλάζιτς, Σενγκέλια και ο πιτσιρικάς Ντιόπ.