Με αφορμή το σημερινό ρεπό της Σβεντ-οκεντρικής (sic) Ρωσίας, ας δούμε τι... δεν έκαναν οι προ δεκαετίας πρωταθλητές Ευρώπης στα δύο τελευταία Ευρωμπάσκετ - που απλώς συμμετείχαν - σε σύγκριση με αυτό που κάνουν τώρα - και αρέσει. Βρέθηκε ηγέτης, συμπαθητικές κατευθύνσεις από τον πάγκο, πιο τραχύ μέταλλο κι ίσως λίγο περισσότερη τύχη. Η Ρωσία γίνεται και πάλι ανταγωνιστική, βρίσκει την χαμένη της ταυτότητα, ή τουλάχιστον... το προσπαθεί.

Η τριχοτόμηση από φέτος του Ευρωπαϊκου μπάσκετ είναι μια πονεμένη και πολύπλοκη ιστορία. Απέναντί της στέκομαι με δυσπιστία, διότι καθόλου πεπεισμένος δεν είμαι πως το τρέχον "πολυμορφικό" μοντέλο των ευρωπαϊκών διασυλλογικών διοργανώσεων είναι στο επίπεδο που θα έπρεπε από πλευράς οργάνωσης, ενδιαφέροντος, αλλά και ίσων ευκαιριών και κατά συνέπεια ίσων προνομίων για όλες τις ομάδες (βλ. κλειστά συμβόλαια). Ακανθώδη και δυσεπίλυτα ζητήματα με τα οποία δε θα ασχοληθούμε σήμερα, καθώς λόγω ημέρας και ώρας, η θεματολογία μας θα περιστραφεί γύρω από έναν διαφορετικό, πιο ανάλαφρο άξονα, που ωστόσο άπτεται κατά έναν τρόπο της παραπάνω προβληματικής ολότητας.