Σε περίπτωση που δεν το καταλάβατε ακόμη, η Ρωσία έχει ήδη μαζέψει όσα ροζ φύλλα κατέκτησε συνολικά στα δύο προηγούμενα Ευρωμπάσκετ. Τόσο το 2013, όσο και το 2015, οι άλλοτε πανίσχυροι Ρώσοι εμφανίστηκαν με χαμηλής δυναμικότητας ρόστερ και με προπονητές που ομολογουμένως δεν πέτυχαν, αλλά ούτε κι άφησαν έργο για την "επόμενη μέρα" - Καράσεφ και Πασούτιν. Στις απογοητευτικές αυτές χρονιές, προσθέστε και τη μη συμμετοχή τους στους περσινούς Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά και το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2014. Η Εθνική ομάδα της Ρωσίας παρήκμασε ολοκληρωτικά σε όλα τα επίπεδα, βιώνοντας μια τρομερά δύσκολη τετραετία, με μηδενικές διακρίσεις, ήττες που δεν τιμούν την παράδοση και την ιστορία της και συγκομιδή μόλις δύο νίκες σε δέκα παιχνίδια (!!) του διαχρονικά σπουδαιότερου ευρωπαϊκού πρωταθλήματος. Η "τυπική συμμετοχή" της ρωσικής ομάδας στα περασμένα Ευρωμπάσκετ αποτέλεσε γεγονός που σαφώς ξένισε, όπως είναι απόλυτα λογικό, μεγάλη μερίδα του μπασκετικού κοινού, αφού κατά το παρελθόν Μπέλοφ και Μπλατ διατηρούσαν με μεγάλη διάρκεια στην ελίτ την ρωσική ομάδα. Πως; Μα φυσικά με μετάλλια (Χρυσό 2007, Ασημένιο 1993, Χάλκινα 1997 & 2011) ή τέλος πάντων αν όχι με αυτά, τουλάχιστον με υψηλές θέσεις ως μόνιμη κάτοικος της πρώτης οκτάδας.
Ειλικρινά δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω πού θα φτάσει φέτος το αισθητά ενισχυμένο σύνολο του Μπαζάρεβιτς, ούτε μπορώ να το προβλέψω με ασφάλεια. Για πολλούς, πάντως, το 2/2 που μετρά μέχρι στιγμής αποτελεί μια μικρή έκπληξη. Έχω μεγάλη περιέργεια να δω την μετέπειτα πορεία της. Ωστόσο, εκ πρώτης όψεως, ο Ελληνορώσος (sic) τεχνικός κι άλλοτε παίκτης του ΠΑΟΚ, φαίνεται πως έχει καταφέρει να σουλουπώσει την κατάσταση. Άλλωστε, έχει στα χέρια του πιο ποιοτικό δυναμικό σε σύγκριση με αυτό που κλήθηκαν να διαχειριστούν οι προκάτοχοι του. Καταρχήν, επέστρεψε ο Σβεντ και ήδη βλέπουμε πως κάνει την διαφορά, σκοράροντας 22 πόντους με την Τουρκία στην πρεμιέρα κι άλλους τόσους χθες κόντρα στην Σερβία. Υπάρχουν έξι παίκτες της ΤΣΣΚΑ, ενώ τα παλαιότερα χρόνια βλέπαμε την "αρκούδα" να τροφοδοτεί την ομοσπονδιακή ομάδα με μόλις 2-3. Ακόμη κι αν πρόκειται για... παγκίτες, μιλάμε για έναν σημαντικό αριθμό παικτών - η μισή δωδεκάδα δηλαδή - από την κορυφαία ομάδα της χώρας. Επιτέλους ο NBAer Μοζγκόφ είναι ξανά διαθέσιμος και ανεβάζει επίπεδο την front line μιας ομάδας που έμαθε τα τελευταία έτη να παίζει με άπειρους και χωρίς ιδιαίτερες παραστάσεις σέντερ. Γενικώς, υπάρχουν πια ορισμένες πραγματικά αξιόπιστες λύσεις που διαθέτουν ταλέντο, εμπειρία και προσωπικότητα. Σίγουρα όχι σε επίπεδα Ισπανίας ή Γαλλίας, όμως πλέον υπάρχουν ως έναν βαθμό.
Η Ρωσία είναι μια ομάδα που παρουσιάζει σημαντικό ενδιαφέρον, υπό την έννοια πως δεν θυμίζει πλέον τον "φτωχό συγγενή" της διοργάνωσης. Οι νίκες που πέτυχε ήρθαν έπειτα από μεγάλη προσπάθεια, σε κλειστά παιχνίδια, απέναντι σε ισχυρούς αντιπάλους. Βλέπετε αν το πρόγραμμα τους ήταν τέτοιο όπου στα δύο πρώτα παιχνίδια θα αντιμετώπιζαν (και νικούσαν αντίστοιχα) Μεγάλη Βρετανία και Βέλγιο, σιγά που θα το κάναμε και θέμα. Κι αν το παιχνίδι με την Τουρκία έμοιαζε προτού αρχίσει ισορροπημένο και δίχως φαβορί, δεν ίσχυε το ίδιο και για το αντίστοιχο χθεσινό με τους "αετούς" του Σάλε. Σε ένα τουρνουά μερικών ημερών, τέτοιες νίκες είναι αρκετές για να ανεβάσουν το ηθικό του συνόλου και να δώσουν επιπλέον ώθηση ενόψει των επόμενων αγώνων. Συν τοις άλλοις, οι "κόκκινοι" διαχειρίστηκαν έξοχα τα τελευταία λεπτά των δύο πρώτων τους απαιτητικών ματς και, παρά την πίεση που δέχθηκαν, δεν "ήπιαν θάλασσα", καθαρίζοντας τα, έστω κι αν αυτό έγινε τελικά με μπόλικο άγχος. Σε γενικές γραμμές, ο Μπαζάρεβιτς έδειξε με το "καλημέρα" πως παρέχει (και θα συνεχίσει να το κάνει) μεγάλη ελευθερία στον Σβεντ, περιμένοντας παράλληλα από τον Κβοστόφ, τον οποίο χρησιμοποιεί για 30+ λεπτά, να συνεχίσει να δίνει σταθερά πράγματα σε οργάνωση παιχνιδιού και άμυνα.
Από εδώ και στο εξής, η Ρωσία θα κληθεί να αποδείξει πως όσα έχει καταφέρει αυτές τις πρώτες μέρες του Ευρωμπάσκετ δεν είναι απλές συμπτώσεις. Με το ξεκίνημα που έχει πραγματοποιήσει, θα προκριθεί ξεκούραστα - αν δεν γυρίσει ο κόσμος ανάποδα - και το μόνο που θα την ενδιαφέρει θα είναι το (καλό) πλασάρισμα. Ακολουθούν παιχνίδια που ενδεχομένως να κρύβουν παγίδες και περιμένω να διαπιστώσω αν η Ρωσία διακατέχεται ως σύνολο από την απαιτούμενη σοβαρότητα ώστε να τις αποφύγει. Ειδικά το παιχνίδι κόντρα στην Λετονία (4η αγωνιστική), αποτελεί ακόμη ένα δυνατό τεστ, το οποίο θεωρώ πως θα μας κάνει σοφότερους αναφορικά με το ύψος του ρωσικού ταβανιού. Κατά τα λοιπά, ο Βορόντσεβιτς έπαιξε καλά με τους Σέρβους, αλλά μάλλον μπορεί και καλύτερα. Ο Μπαζάρεβιτς θα πρέπει να συνεχίσει να αξιοποιεί τον Κουρμπάνοφ, όπως έκανε χθες, αφού πρόκειται για έναν τρομερά χρήσιμο παίκτη με την αμυντική σκληράδα που βγάζει, παρέχοντας παράλληλα αξιοπιστία στο ριμπάουντ από τις θέσεις των φόργουορντ.
Προσέξτε: Ποιοτικά, ούτε κατά διάνοια δεν μπορεί να συγκριθεί με τον Χριάπα (στο prime του, όχι τώρα που βαδίζει στα 36), αλλά μπορεί παρ' όλα αυτά να αποτελέσει την σύγχρονη έκδοση του αρχηγού της ΤΣΣΚΑ Μόσχας, καταλαμβάνοντας παρόμοιο ρόλο κι αρμοδιότητες. Στο ρεζουμέ πάντως, αυτό το πρώιμο δείγμα της Ρωσίας σίγουρα δεν είναι ότι πιο ελκυστικό έχουμε δει σε Ευρωμπάσκετ (από άποψη ποιότητας μπάσκετ, σταθερότητας, ακόμη και... θεάματος), όμως αποπνέει κάτι που χρειάζεται ώστε να πας μακριά σε μια διοργάνωση όπως αυτή: αποτελεσματικότητα. Εάν οι - στην πλειοψηφία τους έμπειροι και μπαρουτοκαπνισμένοι - παίκτες του Μπαζάρεβιτς παραμείνουν προσηλωμένοι και συνεχίσουν να βγάζουν αμυντική ένταση, η οποία τους καθιστά δυσκολοκατάβλητους, αυξάνοντας παράλληλα την διάρκεια στην "πίσω μεριά" του παρκέ, τότε νομίζω πως θα έχουν μια αρκετά αξιόλογη πορεία στην διοργάνωση.
