Ο Νίκος Μυγδάλης έχει θητεία στον Red on Air και στην εφημερίδα «Η ΑΞΙΑ».

Πόσο κρίμα για τον Χάκετ και την ομάδα...
Άλλη μια σεζόν που συμβαίνει πολύ σοβαρός τραυματισμός στον Ολυμπιακό.
Το θέμα τείνει να εξελιχτεί σε κατάρα...

Μία από τις πιο αγαπημένες συνήθειες των φιλάθλων και των οπαδών, είναι να αποτελούν κριτές του χαρακτήρα του εκάστοτε παίκτη. Συνήθως δεν έχει ιδιαίτερη σημασία ότι δεν τον ξέρουν προσωπικά, συχνά δεν τον έχουν δει καν από κοντά, ωστόσο θα σχολιάσουν (καθόλου εξαιρουμένου του υποφαινόμενου) το ποιόν του, με ύφος που παραπέμπει σε συν-φανταριλίκι των δύο (παίκτη-φιλάθλου). Η κριτική γίνεται φυσικά εντονότερη όταν ο παίκτης δεν αποδίδει τα αναμενόμενα και χαλαρώνει, όταν για να βάλει 30 πόντους πρέπει πρώτα να πιει ένα καφάσι μπύρες, όπως ο μεγάλος Ρόι Τάρπλει ο οποίος επέβαλε τις πρωινές Άμστελ του ακόμα και στον Ιωαννίδη.

Στην τελευταία (σχετικά) καλή χρονιά της Σιένα στην Ευρώπη, ο Μπόμπι Μπράουν είχε μέσο όρο περίπου 19 πόντους, σε ένα παιχνίδι είχε βάλει 41 και γενικά πέταγε τα σουτ σαν στραγάλια. Η μπάλα είχε απροσδιόριστες πιθανότητες να πάει στο καλάθι, οι οποίες δεν επηρεάζονταν από κάτι συγκεκριμένο. Για κάποιο μυστήριο λόγο, ο Μπάνκι κάτι τέτοια τα έκανε και τα κάνει. Βρίσκει έναν ή δύο παίκτες που μπορούν να σκοράρουν , και μέσα από μία μεταμφίεση ομαδικής συνέργειας, φροντίζει η μπάλα να καταλήγει μονίμως στη χέρια τους. Εκείνη την περίοδο υπήρχε ελάχιστη ευελιξία να χαλιναγωγήσει κάποιος τις ορέξεις του τρελο-Μπόμπι και η όποια τέτοια προερχόταν από τον ισορροπιστή που έπαιζε δίπλα του. Αυτός δεν ήταν άλλος από τον Ντάνιελ Χάκετ στην πρώτη του εμφάνιση στο κορυφαίο διασυλλογικό επίπεδο.