Μετά την σπουδαία επικράτηση επί των Λετονών, και την ήττα των τελευταίων από το Μαυροβούνιο, η Ελλάδα πέρασε στα μπαράζ χωρίς να αγχωθεί καθόλου στο τελευταίο ματς των ομίλων με τις Ισπανίδες, όπου και γνώρισε την ήττα με 76-60. Τα αποτελέσματα αυτά σήμαιναν την τρίτη θέση και έστειλαν τις διεθνείς παίκτριες πάνω στη δεύτερη Τσεχία, που βγήκε από έναν δύσκολο όμιλο με τις φανταστικές Βελγίδες, και τις σκληροτράχηλες Ιταλίδες. Ο αγώνας διεξήχθη την επόμενη μέρα από το κλείσιμο των ομίλων, επομένως τα πόδια σίγουρα ήταν κάπως πιασμένα ήδη.
Ο αγώνας ξεκίνησε με πολλή όρεξη κι ενέργεια και από τις δύο ομάδες. Η Τσεχία είχε σαφέστατη διάθεση να επιτεθεί νωρίς στο 24ρι, πολλές φορές και κάτω από τα 8 δευτερόλεπτα. Αυτό οδήγησε σε αρκετά άστοχα σουτ στα πρώτα λεπτά, που οι Ελληνίδες μετουσίωσαν σε σκορ ελέγχοντας τα αμυντικά ριμπάουντ. Η ελληνική επίθεση πάτησε πολύ πάνω στη Μαριέλλα Φασούλα, που είχε 9 πόντους στην πρώτη περίοδο και γέμισε τις Τσέχες ψηλές με φάουλ. Φοβερή Πηνελόπη Παυλοπούλου, που σε όλο το πρώτο ημίχρονο κρατούσε τη μπαγκέτα και έβγαλε 9 ασίστ για κανένα λάθος. Έτσι ήρθαν και κάποια εύστοχα τρίποντα, κι η Ελλάδα ως και 2:30 πριν τη λήξη του πρώτου δεκαλέπτου είχε τις Τσέχες υπό έλεγχο.
Εκεί ήρθαν τρία μεγάλα τρίποντα για το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της Τσεχίας που μηδένισαν τη διαφορά, και την έβαλαν ψυχολογικά στο παιχνίδι. Στη δεύτερη περίοδο είδαμε για αρκετά λεπτά την τσεχική second unit, που μάλιστα τα πήγε πολύ καλά βρίσκοντας σκορ, τη στιγμή που η Ελλάδα συνέχισε με το ίδιο κλειστό ροτέισον που την έφερε ως εδώ. Η αμυντική τακτική της κόουτς Πτάτσκοβα ήταν μια ζώνη 2-3 για να κόψει την τροφοδοσία προς την κορυφαία Ελληνίδα σέντερ, που φόρτωσε τη Μπρεζινοβα με 3 φάουλ από νωρίς. Ταυτόχρονα εφάρμοσε zone press που οδηγούσε στη ζώνη, αυξάνοντας την πίεση στις Ελληνίδες γκαρντ και στερώντας τους την δυνατότητα να αιφνιδιάσουν την άμυνα με γρήγορες εκτελέσεις. Παρά την αρχική αδυναμία κόντρα σε αυτή την άμυνα, η Ελλάδα βρήκε σκορ με καλή κυκλοφορία και υπομονή, αν και δεν έβαλε ούτε ένα τρίποντο σε αυτό το διάστημα.
Το θέμα είναι ότι όσο περνούσαν τα λεπτά στο δεύτερο ημίχρονο, οι Ελληνίδες άρχισαν να παραδίδουν πνεύμα. Χαρακτηριστικό είναι ότι στο πρώτο ημίχρονο η βασική πεντάδα είχε 39 από τους 42 πόντους, ενώ οι Τσέχες είχαν σχεδόν ισομοιρασμένο σκορ. Αυτή που κράτησε όρθια την ομάδα στην τρίτη περίοδο κόντρα στην αστείρευτη τσεχική ενέργεια ήταν η Άρτεμις Σπανού, που σκόραρε 9 πόντους, μάζεψε ριμπάουντ και κέρδισε μονομαχίες στην άμυνα. Οι Τσέχες συνέχισαν να χτυπούν το under της ελληνικής άμυνας, σκοράροντας τέσσερα τρίποντα στην τρίτη περίοδο και ακυρώνοντας την πολύ υψηλής έντασης προσπάθεια των Ελληνίδων να πάρουν κεφάλι στο σκορ.
Μπαίνοντας με ισοπαλία στην τελευταία περίοδο, κάθε ομάδα έψαξε για μια ηρωίδα και η Τσεχία την βρήκε και με το παραπάνω. Η πολύ άστοχη από την περιφέρεια, ως εκείνο το σημείο, Πέτρα Χολεσίνσκα, ξεκίνησε να μπουκάρει με μανία κόντρα στις Παυλοπούλου και Σταμολάμπρου, σκοράροντας συνολικά 10 πόντους στην τελευταία περίοδο, με δύο πολύ γενναία and-one στα τελευταία 3 λεπτά, που σχεδόν κλείδωσαν το ματς. Η γκαρντ του Παναθηναϊκού ήταν αυτή που έδωσε ελπίδα στην Εθνική, με την άγνοια κινδύνου της και ένα σπουδαίο τρίποντο για να φέρει το ματς στον πόντο, όμως δυστυχώς αστόχησε σε ένα τελευταίο σουτ απελπισίας για την ισοφάριση.
Για την Τσεχία, πέρα από τη Χολεσίνσκα, πολύ καλή εμφάνιση για την Βερόνικα Σίποβα με 15 πόντους και 4 ριμπάουντ, πολύ μεστή η Νατάλια Στουπαλόβα, άχαστη η Κατερίνα Ζεϊταμερόβα. Η κόουτς Πτάτσκοβα πήρε πράγματα σχεδόν από κάθε αθλήτρια που πάτησε στο παρκέ και έδειξε απόλυτη εμπιστοσύνη στο ρόστερ της. Το πλάνο να δώσει από νωρίς στον αγώνα φρενήρη ρυθμό ήταν απόλυτα πετυχημένο, στο τέλος οι Ελληνίδες δεν είχαν ανάκαρο, ειδικά η Φασούλα έψαχνε για οξυγόνο. Στα ματς των ομίλων, η Τσεχία δεν έπαιξε πάνω από τις 51 κατοχές, ενώ με την Ελλάδα πήγε το ματς στις 65! Πολύ πειθαρχημένη ομάδα, με καλές αποστάσεις και κυκλοφορία της μπάλας, εμπιστοσύνη μεταξύ των παικτριών, έξυπνο προπονητικό επιτελείο. Για να τις δούμε και με την Ουγγαρία.
Για την Ελληνική πλευρά οι βασικές πρωταγωνίστριες ήταν και πάλι δύο. Εντάξει, για τη Μαριέλλα τι να πούμε, το κορίτσι έπαιξε μόνη της τη θέση για 40 λεπτά. 26 πόντοι, 13 ριμπάουντ, αν και στο τέλος ήταν εμφανές ότι είχε θολώσει από την κούραση. Δηλαδή το «γαμώ» που φώναξε όταν σκόραρε για το 77-76, δεν ξέρω αν ήταν τόσο για το άστοχο τρίποντο της Σπανού, όσο για το ότι μπορούσε να βγάλει τη μπάλα στις ελεύθερες Χριστινάκη και Σπανού για άλλη μια ευκαιρία στην ισοφάριση. Άλλωστε χωρίς τάιμ άουτ, το σκορ από το επιθετικό ριμπάουντ μάλλον ήταν δώρον άδωρον. Άλλο ένα all around παιχνίδι για την Άρτεμις Σπανού με 22/6/5, που επίσης έπαιξε σχεδόν όλο το ματς. Χριστινάκη, Παυλοπούλου, Τσινέκε ήταν κομβικές, αν και κομματάκι άστοχες. Σίγουρα σε ματς δίχως αύριο θέλεις τις καλύτερες παίκτριες σου στο παρκέ, όμως θα μπορούσε να γίνει πολύ καλύτερη διαχείριση του ροτέισον από τον Πέτρο Πρέκα. Κάποια χαμηλά σχήματα για μερικά λεπτά στην δεύτερη περίοδο ίσως. που οι Τσέχες έπαιξαν φουλ ζώνη, ή στο κλείσιμο του τρίτου δεκαλέπτου. Η άμυνα με drop και under επιστρατεύτηκε και σε αυτό το ματς, και θα λέγαμε ότι ουσιαστικά λειτούργησε μόνο στην τέταρτη περίοδο, αλλά εκεί οι Τσέχες πήγαν στο ένας εναντίον ενός και δικαιώθηκαν.
Συνολικά μένει μια πικρία για τον αποκλεισμό, φάνηκε και στις δηλώσεις των Φασούλα και Πρέκα μετά τον αγώνα. Η ομάδα αντιλαμβάνεται ότι είχε μεγάλη ευκαιρία να προκριθεί στους 8, να έχει τρεις μέρες ξεκούραση και μετά να παίξει στα ίσα τις Ούγγρες για την τετράδα. Δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι η Τσεχία ήταν κακό ματσάρισμα, σίγουρα ήταν μια ομάδα με βαθύτερο ρόστερ και περισσότερες λύσεις. Η Ελλάδα ακολούθησε το ρυθμό τους και δεν δικαιώθηκε. Πολύ μεγάλο πρόβλημα ήταν το μακρινό σουτ, πραγματικά τρίποντα έμπαιναν με το σταγονόμετρο και φυσικά η λειψυδρία στο 4-5.
Όμως εξαρχής είχε γίνει σαφές ότι το φετινό Ευρωμπάσκετ είναι μεταβατικό, μια προσπάθεια να συνδεθεί το παρόν με το μέλλον της Εθνικής ομάδας. Η Φασούλα θα είναι η αιχμή του δόρατος για πολλά χρόνια, Τσινέκε Μποσγανά τώρα ανεβαίνουν, Σταμολάμπρου, Χριστινάκη, Παυλοπούλου είναι στα καλύτερα τους χρόνια, κι η Άρτεμις Σπανού έχει τουλάχιστον ακόμα ένα καλό Ευρωμπάσκετ. Οι «παλιές» Σταμάτη και Σωτηρίου ενδέχεται να έπαιξαν για τελευταία φορά με το εθνόσημο στη φανέλα.
Αυτό που προσωπικά με γεμίζει χαμόγελο είναι η νοοτροπία αυτής της ομάδας. Ενωμένες από την αρχή ως το τέλος, ασπίδα η μία για την άλλη. Εμψύχωση μετά από ένα χαμένο σουτ ή ένα λάθος. Ακόμα και η ρουτίνα που είχαν με τους χαιρετισμούς στην παρουσίαση ή λίγο πριν το τζάμπολ. Το «μαζί» που φώναξαν οι πέντε βασικές λίγο πριν πάρουν τις θέσεις τους, με προτροπή της Σπανού που τώρα πια είναι η σημαία της ομάδας, θα τις ακολουθεί ως το επόμενο Ευρωμπάσκετ. Γιατί αν κάτι πέτυχαν είναι να ανεβάσουν τον πήχη και την όρεξη τους. Όπως και τη δική μας χωρίς αμφιβολία.
