Το «μικρόβιο» και την αγάπη μου για το μπάσκετ μου τα μετέδωσε ο πατέρας μου. Ειδικά για την ομάδα της γειτονιάς μας, το Περιστέρι, από μικρό παιδί με έπαιρνε στο γήπεδο για να παρακολουθήσουμε κάποιο παιχνίδι του εγχώριου πρωταθλήματος, όπως επί παραδείγματι επί του μεγάλου Άρη των Γκάλη-Γιαννάκη στις αρχές των 90’s, έως τους ευρωπαϊκούς αγώνες στα κύπελλα Κόρατς απέναντι στην Μπασκόνια ή στα προημιτελικά με τον Άρη τη σεζόν 1996/97. Αργότερα, έχοντας την τύχη να μπορώ να παρακολουθώ ως μέλος των ακαδημιών της ομάδας κάθε αγώνα τους, είδα το Περιστέρι να αγωνίζεται στην Ευρωλίγκα απέναντι σε ομαδάρες και να κάνει ακόμα και πρόκριση στη φάση των «16», όπως τη σεζόν 2000/01, τότε που είχε γίνει και η διάσπαση του ευρωπαϊκού μπάσκετ.

Η Βίρτους Μπολόνια είναι εδώ και μερικές ώρες η νέα κάτοχος του τίτλου του Basketball Champions League. Με πειστικές εμφανίσεις στο Final Four της Αμβέρσα κόντρα σε Μπάμπεργκ και Τενερίφη, η ομάδα του Σάσα Τζόρτζεβιτς επανήλθε στις ευρωπαϊκές επιτυχίες μετά από πολλά χρόνια, χωρίς να αφήσει ιδιαίτερα περιθώρια αμφισβήτησης. Ας προσπαθήσουμε, λοιπόν, να βάλουμε σε τάξη αυτά που συνέβησαν το απόγευμα της Κυριακής στο Βέλγιο.

Δεν λέγεται πια Κίντερ κι ούτε σε αυτή θα δείτε Τζινόμπιλι, Σάβιτς, Νεστέροβιτς, Σμόντις, Ντανίλοβιτς και πάει λέγοντας. Η αίγλη και το πρεστίζ του παρελθόντος έχουν χαθεί, αφού οι εποχές αλλάζουν κι οι ομάδες κάνουν κύκλους. Ο οργανισμός της Βίρτους έζησε όμως χθες μια μεγάλη επιτυχία που είχε ανάγκη, αφού τα χρόνια στην ανυποληψία ήταν πολλά. Με τον Σάσα Τζόρτζεβιτς στην πρώτη καρέκλα του πάγκου, η ιταλική ομάδα είχε ένα πολύ ευχάριστο τριήμερο στην "Antwerps Sportpalais", που επανέφερε στις συνειδήσεις του κόσμου κάποιες εικόνες προηγούμενων δεκαετιών.