Καβαλώντας το άλογο της επικαιρότητας, ο φορμαρισμένος Δημήτρης Παλλιγκίνης διακωμωδεί το Μουντιάλ του Κατάρ (μένοντας όμως και στα πολύ σοβαρά), ενώ αποκαθιστά την ιστορική αλήθεια σχετικά με το πνεύμα του Μαραθωνίου.

Τι ήταν στα αλήθεια ο Φειδιππίδης για την εποχή του, ε; Ακούστε, διότι θα μορφωθείτε, κακά τα ψέματα.

(Το επεισόδιο είναι διαθέσιμο στο YouTube εδώ. Θα το βρείτε επίσης σε Apple και Google podcasts).

Η Γαλλία κατέκτησε το μουντιάλ, με 19 από τους 23 ποδοσφαιριστές του ρόστερ να είναι Γάλλοι υπήκοοι πρώτης ή δεύτερης γενιάς. To σύνθημα του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1998 άλλαξε όψη. Πάνε 20 χρόνια από τότε, άλλωστε, και το ψευδώς ενωτικό "Black, Blanc, Beur¹" έχει προλάβει να καταρριφθεί ένα σωρό φορές από τα γεγονότα. Πλέον η διαφορετικότητα γιορτάζεται και εκείνη διαφορετικά, με έμφαση στα φυλετικά χαρακτηριστικά  και περισσότερη προσοχή στον σεβασμό της "ταυτότητας". Το μωσαϊκό των νικητών χαιρετίστηκε, δικαίως, αλλιώς. Όχι ως ένας θρίαμβος της ένωσης έναντι των διαχωρισμών, αλλά ως μια εμφατική επικράτηση των διαφορετικών, έναντι εκείνων που δεν πορεύονται με τις ίδιες αξίες. Καθώς οι Γάλλοι παίκτες κέρδιζαν τους Κροάτες, οι δεύτεροι υπέτασσαν τον δηλωμένο εθνικιστικό φανατισμό τους² στην επανάσταση των μαύρων πληβείων. Καθώς ο Mbappe και οι υπόλοιποι περνούσαν μπροστά από τον Πούτιν, ο τελευταίος αναγκαζόταν να ντύσει το αυταρχικό του πρόσωπο με το εξεφτελιστικό προσωπείο της ανοχής. "Embrace difference". Οι πρώην κάτοικοι των banlieues (μπανλιέ, όρος που πλέον σχετίζεται με τα φτωχά προάστια των γαλλικών μεγαλουπόλεων), είχαν οριστικά ξεφύγει από αυτά και είχαν νικήσει, προσφέροντας ελπίδα σε όλα τα είδη των υποδεέστερων και έναν οδηγό σκληρής επιβίωσης στους εθνικιστές πολιτικούς.