Πριν λίγες ώρες οι Blazers κέρδισαν το τρίτο παιχνίδι της σειράς με τους Warriors και έδωσαν καινούριο ενδιαφέρον στη σειρά. Για την ικανότητα του Πόρτλαντ και τη χρονιά που κάνει η ομάδα από το Όρεγκον τα είχαμε πει την προηγούμενη εβδομάδα, όπου και εκθειάσαμε και το επιθετικό ταλέντο του Damian Lillard. Ο δεύτερος, έκανε μια εντυπωσιακή εμφάνιση με 40 πόντους, 10 ασίστ, 8/13 τρίποντα και οδήγησε τους Blazers στη νίκη.  Κοιτάζοντας κάποιος το box score, μια ακόμα ατομική επίδοση που ξεχώρισε ήταν του Draymond Green που "έγραψε" 37 πόντους με 8/12 τρίποντα, 9 ριμπάουντ, 8 ασίστ μόλις 2 λάθη, 1 κλέψιμο και 1 τάπα! Μιλάμε για πραγματικά γεμάτη στατιστική. Παρόλα αυτά, ο ίδιος δεν ήταν καθόλου ικανοποιημένος από την απόδοση του σε βαθμό που να λέει στη συνέντευξη τύπου μετά τον αγώνα ότι ήταν από τα χειρότερά του παιχνίδια.

Το καλοκαίρι του 1992 οι Μπλέιζερς για μένα ήταν οι "κακοί". Πριν ακόμα αποκτήσω συνείδηση και γνώση γύρω από τα μπασκετικά δρώμενα, είχα πειστεί από τους διάφορους ειδικούς (τα μεγαλύτερα παιδιά στη γειτονιά) ότι εκείνο το καλοκαίρι ο Τζόρνταν έπρεπε να κερδίσει τους τελικούς και η Ντριμ Τιμ να σαρώσει στη Βαρκελώνη. Και αν για το δεύτερο είχα ήδη ανεπτυγμένα αντισώματα και άποψη (λόγω του μεγάλου θαυμασμού για τον Ντράζεν) ώστε να διαφοροποιηθώ από την υπόλοιπη παρέα, το θέμα με τους Μπλέιζερς το έφαγα αμάσητο και συμφώνησα με τους μεγαλύτερους που πάντα ξέρανε περισσότερα¹. Άσε που οι Μπλέιζερς ήταν η ομάδα που δεν χρησιμοποιούσε καθόλου τον Ντράζεν την προηγούμενη χρονιά. Τελικά τόσο ο Τζόρνταν όσο και η Ντριμ Τιμ εκείνο το καλοκαίρι αναδείχθηκαν νικητές προς δικαίωση των "ειδικών" και για μένα έμεινε η χαρά των 2 συνεχόμενων τριπόντων του Ντράζεν στο πρώτο παιχνίδι ανάμεσα στην Ντριμ Τιμ και την Κροατία. Τι σχέση έχουν όλα αυτά με το θέμα μας σήμερα;