Mετά από πέντε ολόκληρα χρόνια και αφού στο μεταξύ, για πολλά περισσότερα, είχαν λειτουργήσει ως ανάχωμα και παρακράτος, οι ναζί της Χρυσής Αυγής καταδικάστηκαν. Χαιρόμαστε με αυτό και ανατριχιάζουμε παρακολουθώντας τις εικόνες από το εφετείο, εκεί όπου κοντινοί άνθρωποι, συγγενείς και φίλοι θυμάτων της νεοναζιστικής οργάνωσης (δικαιούνται να) διακατέχονται από κάθε είδους ανθρώπινο, θετικό συναίσθημα.
Δεν μπορούμε επ’ουδενί να μιλήσουμε για εκείνες και εκείνους, ας μιλήσουμε καλύτερα για εμάς τους υπόλοιπους, για τις υπόλοιπες και τα για τα υπόλοιπα.

Έχουν περάσει ήδη κάμποσες εβδομάδες απ’ όταν η ιστορία με τον κορωνοϊό διέκοψε, μεταξύ όλων των καθημερινών συνηθειών και απολαύσεών μας, το μπάσκετ. Δεν ξέρω αν για εσάς τα ρετρό αφιερώματα, η επανάληψη αγώνων και τα παιχνίδια 2k μεταξύ παικτών κράτησαν τη «φλόγα» ζωντανή, αλλά το δικό μου ενδιαφέρον έχει φθίνει απελπιστικά και δεν βρίσκω τίποτα γοητευτικό στις λογιστικού περιεχομένου συζητήσεις για τη διαμόρφωση της «νέας εποχής» στα οικονομικά των ομάδων.