(Η Αλίκη είναι φίλη του ιστότοπου Basketball Guru, καθώς και αναγνώστρια των κειμένων του)

Καθώς άκουγα προσεκτικά, στο σχετικό event του ΟΑΚΑ, τους ειλικρινείς προβληματισμούς της εφηβικής μου φίλης σχετικά με τον επόμενο πιθανό προορισμό της καριέρας του Θανάση Αντετοκούνμπο και καθώς η ζέστη είναι πλέον σχεδόν απαγορευτική για οτιδήποτε άλλο, άρχισε το μυαλό μου να ταξιδεύει σε εξωτικούς προορισμούς, σε Ανδόρρες, Κανάριες Νήσους κλπ. Τι να είναι άραγε αυτό που καθορίζει τις μετακινήσεις των παικτών και των προπονητών από ομάδα σε ομάδα και από προορισμό σε προορισμό; Μην είναι οι ανάγκες τους; (των ομάδων, όχι μόνο των παικτών, γιατί όσο και να θέλει ο παίκτης, εάν δεν θέλει η ίδια η ομάδα, χλωμό το βλέπω το ειδύλλιο). Μήπως είναι (ή θα έπρεπε να είναι) μόνο αυτές; Κι εάν ναι, ποιος τις καθορίζει; Και ποιος καθορίζει τις δικές μας τις ανάγκες στο κάτω κάτω της γραφής; Στο σημείο αυτό, δεν μπόρεσα παρά να προβληματιστώ επάνω στις ανθρώπινες σχέσεις και παράλληλα επάνω στις σχέσεις ομάδας και προπονητή. Γιατί το μπάσκετ, φίλοι μου, είναι σαν τη ζωή.