Τα Οικονομικά της Λίγκας

To βασικότερο της φετινής offseason και για αυτό άξιο αναφοράς ως πρώτο ήταν τα οικονομικά της Λίγκας. Αμέσως μετά το τέλος της πανδημικής σεζόν, και η offseason του ΝΒΑ κύλησε ομαλότατα. Σε σχέση με άλλες χρονιές, η μόνη διαφορά που θα παρατηρούσε κανείς στο οικονομικό επίπεδο ήταν πως οι συμφωνίες λάμβαναν χώρα Αύγουστο αντί για Ιούλη. Και τούτο καθώς επειδή η συμφωνία που είχαν υπογράψει παίκτες (μέσω του Σωματείου τους, την NBPA - National Basketball Players Association) και Λίγκας από τον προηγούμενο Νοέμβρη, ήταν σε αυτό το κομμάτι εξαιρετική.

Ως υπενθύμιση σε όσους/ες (εύλογα…) δεν τη θυμάστε, παραθέτω το συγκεκριμένο χωρίο από το περσινό άρθρο μου εδώ στο Guru “To NBA θυσιάζει υγεία και ριζοσπαστικότητα για την επόμενη σεζόν”:

“H τρέχουσα 2016 CBA έχει ισχύ μέχρι και τη σεζόν 2023-24, με τις δύο πλευρές να διατηρούν δικαίωμα να την σπάσουν και να πάνε σε διαπραγματεύσεις για νέα και την προηγούμενη offseason, μετά το τέλος της σεζόν 2022-23. Μέχρι το πέρας της τρέχουσας CBA λοιπόν, συμφωνήθηκε πως το εικονικό cap θα αυξάνεται κάθε χρόνο ανάλογα με την πορεία των εσόδων της Λίγκας (και του BRI κομματιού αυτών) από 3% ως 10%. Έτσι, σε βάθος τετραετίας αυτό θα έχει διαμορφωθεί (αν πάρουμε τις ακραίες τιμές, της σταθερής αύξησης κατά 3% κάθε σεζόν και αντίστοιχα κατά 10%) κάπου ανάμεσα στα $119,26 εκατ. (τρεις αυξήσεις του 3% έκαστη) και $145,26 εκατ. Ουσιαστικά η Λίγκα προβλέπει πως σε αυτό το εύρος θα κινείται το πραγματικό cap ως τότε και με αυτόν τον τρόπο θα το πιάσει, συνδέοντας εκ νέου salary cap με έσοδα και BRI.

Αντίστοιχα, επειδή η 2016 CBA προβλέπει πως οι παίκτες πρέπει να πληρώνονται το πραγματικό ποσό που αναλογεί στο ποσοστό τους (49% με 51% επί των BRI εσόδων), με την παρακράτηση μέσω του escrow να αποτελεί τον μηχανισμό σχετικής εκκαθάρισης, χρειαζόταν και αυτό το σκέλος εξομάλυνση. Έτσι, για να μην αυξηθεί το escrow στο 40%, όσο δηλαδή η Λίγκα προβλέπει την μείωση των εσόδων για τη σεζόν 2020-21, συμφώνησε με τους παίκτες το ποσό που θα παρακρατείται στο escrow να διαμοιραστεί στις επόμενες τρεις σεζόν, αντί για μία, με την παρακράτηση του escrow να μην μπορεί σε καμία περίπτωση να ξεπεράσει ετησίως το 20%.     

Κρίνοντας αυτοτελώς την συγκεκριμένη συμφωνία θα την χαρακτήριζε κανείς εξαιρετική για την πλευρά των παικτών: η όποια οικονομική ζημιά τους μοιράζεται σε τρεις σεζόν, εξασφαλίζουν διαρκή και σημαντική αύξηση του cap χρόνο με τον χρόνο, αντί μάλιστα αναλογικότητας, έστω για τον φόβο της μεγαλύτερης διάρκειας της πανδημίας, ή οποιασδήποτε κατάστασης που θα επιφέρει μικρότερη του (ελάχιστα προβλεπόμενου στη συμφωνία) 3% αύξησης. Για να υπάρχει μέτρο σύγκρισης, η αναλογικότητα υπήρχε στη συμφωνία μετά το lock out του 2011.”

Όπως βέβαια κατέληγε και το τότε άρθρο, η πολύ καλή αυτή συμφωνία ήταν απλά η φάκα για το τυράκι της διεξαγωγής της περσινής περιόδου εν μέσω πανδημίας, σε ένα τρομερά πιεστικό χρονικό πλαίσιο, με κόστος τους πάμπολλους  τραυματισμούς. Όπως και συνέβη...

Μένοντας ωστόσο στο οικονομικό σκέλος, πάνω από $3,5 δισ. αξίας συμβόλαια και επεκτάσεις υπογράφηκαν τη φετινή offseason σε πάνω από 120 συμφωνίες σχετικά, όπως σημείωσε ο Keith Smith του site spotrac (το καλύτερο site για παρακολούθηση συμβολαίων), με τις 20 από αυτές να ανακοινώνονται το πρώτο 48ώρο.

Για δεύτερη σερί offseason βέβαια, εκείνες που κυριάρχησαν ήταν οι ανανεώσεις/επεκτάσεις συμβολαίων, έναντι των ηχηρών μετακινήσεων free agents, με περίπου 12 εν δυνάμει free agents των offseasons 2022 και 2023 να ανανεώνουν με τις ομάδες τους, “χωρίς να τεστάρουν την αγορά” (Curry, Butler, Embiid μεταξύ άλλων). Αυτό είναι αποτέλεσμα τόσο της 2016 CBA, που δίνει αυτή τη δυνατότητα στις ομάδες, να προσφέρουν μεγαλύτερων οικονομικών απολαβών και μεγαλύτερης διάρκειας συμβόλαια στους ήδη υπαρχοντες στο rosters τους παίκτες, όσο και της όποιας ανασφάλειας η πανδημία έχει προκαλέσει στους τελευταίους. 

Προσωπικά δεν θεωρώ πως αυτή η κατάσταση θα διαιωνιστεί. Σε πρώτο επίπεδο επειδή δημιουργεί στρεβλώσεις: Με τους περισσότερους παίκτες εκτός FA αγοράς και δη τα μεγαλύτερα ονόματα της λίγκας, τα όποια χρήματα μοιράζονται σε παίκτες  από το “πιο κάτω ράφι”, στην προσπάθεια των franchises που βρίσκονται σε μεταβατική φάση να κάνουν το βήμα για το κάτι παραπάνω. Τα συμβόλαια των Jarrett Allen και Markkanen στους Cavaliers και του DeRozan στους Bulls αποτελούν τέτοια παραδείγματα θαρρώ. 

Από την άλλη, το 2025 είναι να ξεκινήσει το νέο τηλεοπτικό συμβόλαιο. Όπως έχει ήδη γραφτεί, το ΝΒΑ επιδιώκει να τριπλασιάσει τα έσοδά του από την τηλεόραση, ζητώντας κοντά στα $75 δισ. Αυτό αναμένεται, αργά (αν γίνει εξομάλυνση των χρημάτων σε βάθος χρόνου) ή γρήγορα (αν η ΝΒΡΑ κρατήσει την ίδια στάση με το 2016) να εκτοξεύσει το salary cap, ενδεχομένως και στα $170 εκατ. αρκετά άμεσα. Με τόσα διαθέσιμα λεφτά, μάλλον όλο και περισσότεροι παίκτες θα είναι διατεθειμένοι να “τεστάρουν” την αγορά, σε κάτι που δεν θα αποτελεί δα και κάνα σοβαρό “τεστ”. Με τις ομάδες δεδομένα 30 (είναι ώρα για expansion έτσι;) και τα συμβόλαια που καθεμία από αυτές μπορεί να δώσει στα 14 minimum και 15 maximum, τα έξτρα λεφτά εκεί θα είναι και θα τους περιμένουν.

Το θέμα αυτό όμως, επειδή είναι και ενδιαφέρον και κρίσιμο για την πορεία της λίγκας, θα το εξετάσουμε ξανά σύντομα αναλυτικότερα σε ξεχωριστό κείμενο. 

Ενδιαφέροντα Συμβόλαια

Χωρίς διάθεση να σταθώ πολύ στα συμβόλαια που υπογράφηκαν το καλοκαίρι, θα ήθελα να υπογραμμίσω συγκεκριμένα δύο. Πρώτο, αυτό του Oladipo, και αυτό επειδή μου κάνει εντύπωση που όλοι συζητάνε για τον Schroder και το πως αυτός απέρριψε την πρόταση των Lakers για ανανέωση με $84 εκατ. για τέσσερα χρόνια τον Μάρτη, μόνο και μόνο για να βρεθεί με μέρος της mid-level exception των Celtics, ήτοι για $5,9 εκατ. για έναν χρόνο. Ωστόσο, ήταν ο Oladipo που είχε απορρίψει πέρσι, όχι μία, αλλά δύο προτάσεις ανανέωσης: μία από τους Pacers έναντι $113 εκατ. για τέσσερα χρόνια και μία από τους Rockets για δύο χρόνια και $45 εκατ.! Για να βρεθεί να υπογράφει στους Heat για έναν χρόνο και το minimum. 

Τελος, άξιο αναφοράς και το συμβόλαιο του Ish Smith με τους Hornets και τούτο γιατί η ομάδα της Charlotte γίνεται η 12η (ναι, δωδέκατη!) ομάδα της Λίγκας για την οποία θα αγωνιστεί ο συμπαθής Ish. Έτσι ισοφαρίζει το ρεκόρ των έτερων γυρολόγων, Chucky Brown, Jim Jackson, Tony Massenburg και Joe Smith που επίσης έχουν αγωνιστεί σε 12 ομάδες της Λίγκας. Αντιλαμβάνεστε όλες και όλοι φαντάζομαι ποια είναι η ευχή μας για τον Ish πλέον: ένα mid-season trade. 

Tampering . 

Το οποίο φυσικά μας οδηγεί στο μεγάλο κουκλοθέατρο της Λίγκας, αυτό του tampering. Το οποίο προφανώς και λαμβάνει χώρα και προφανώς δεν κρατάνε οι συμμετέχοντες σε αυτό ούτε καν τα προσχήματα. Δεν γίνεται δηλαδή το πρώτο deal που ανακοινώθηκε να είναι αυτό του Ball στους Bulls, που περιελάμβανε τρία sign and trades, του Ball στους Bulls, των Satoransky και Τemple στους Pelicans, γεγονός που έκανε αυτόματα εκανε hard capped (σε αυτό το περσινό We Got Game αναλυτικά πότε και πώς γίνεται μια ομάδα hard capped, με αφορμή το περσινό φιάσκο των Bucks με τον Bogdanovic), δηλαδή τους έθετε συγκεκριμένο οικονομικό ταβάνι. Ταυτόχρονα στο trade οι Bulls έστελναν στους Pelicans ένα pick δεύτερου γύρου και μετρητά. Ε, είναι φανερό πως όλα τα παραπάνω δεν γίνεται να συμφωνήθηκαν μέσα σε δυο λεπτά. Μιας και δύο λεπτά μετά την έναρξη της free agency το συγκεκριμένο deal διέρρευσε από “πηγές”.

Η Λίγκα είπε πως θα το διερευνήσει παραπάνω, τόσο αυτό, όσο και το αντίστοιχο sign and trade του Lowry στους Heat. Ωστόσο, ό,τι και να κάνει, η ίδια έχει βάλει τον εαυτό της σε μια περίεργη, ως αστεία, θέση. Από τη μία εξακολουθεί να έχει τον κανόνα να μην μπορούν να συζητήσουν παίκτες και ομάδες για υπογραφή συμβολαίου, ούτε καν ανανέωση) πριν την έναρξη της free agency. Μάλιστα δεν μπορούν να μιλήσουν βάσει του κανόνα αυτού καν με τους ίδιους τους τους παίκτες, με τους Bucks να έχουν τιμωρηθεί πρόπερσι επειδή ο πρόεδρός τους είπε δημόσια πως θα κάνει ό,τι μπορεί για να ανανεώσει τον Giannis (!). Από την άλλη, είναι σαφές πως η ίδια η Λίγκα δεν κόπτεται και ιδιαίτερα για την εφαρμογή του. Το engagement τις πρώτες ώρες της Free Agency των fans, που διαρκεί για πάνω από δύο μέρες, έχει σε πολλές περιπτώσεις καταγραφεί ως μεγαλύτερο ακόμα και από τους Τελικούς! Μάλιστα, προ τριετίας άλλαξε την ώρα έναρξης της free agency σε πιο βολικά τηλεοπτική -για το US- ώρα, ώστε το ESPN να έχει live εκπομπή σχετικά! Επομένως τι ακριβώς μπορεί ή θέλει να κάνει η Λίγκα; Επουδενί δεν θέλει να χάσει αυτό το ενδιαφέρον των φιλάθλων γύρω από το ΝΒΑ, από την άλλη δεν μπορεί να αποδεχθεί και την τόσο προκλητική παραβίαση ενός κανόνα της. Αυτό ελλοχεύει τον κίνδυνο να επεκταθούν οι παραβιάσεις και σε άλλους κανόνες, κατά την (πολύ γνωστή στη χώρα μας) λογική “ναι, αλλά για εκείνο γιατί δεν λέτε;!”.

Μέσα σε αυτά τα πλαίσια είχε θεσπίσει προ διετίας ένα αυστηρότερο πλαίσιο που προέβλεπε ως και τη δυνατότητα παρακολούθησης τηλεφώνων -και που ποτέ φυσικά δεν εφαρμόστηκε ουσιαστικά. Στην ουσία, το μόνο που κάνει η Λίγκα είναι να τραβάει (απαλά…) κάνα αυτί όταν το πράγμα παραξηλώνεται. Αυτό είχε κάνει πέρσι με τους Bucks και τη διάρρευση της αρχικής συμφωνίας για το sign and trade του Bogdanovic πριν καν (!) ξεκινήσει η free agency, όπου και επέβαλε πρόστιμο $50 χιλιάδων (“σιγά!” δηλαδή) στους Bucks και απώλεια ενός pick β’ γύρου. Ε, κάτι αντίστοιχο στη χειρότερη να κάνει και φέτος με τους Bulls. 

Ωστόσο, για λόγους σοβαρότητας και αυτοσεβασμού, θα μπορούσε σιγά-σιγά η Λίγκα να αρχίσει να προγραμματίζει αλλαγές σε αυτό το πλαίσιο, επιτρέποντας για παράδειγμα συζητήσεις μετά τον αποκλεισμό κάθε ομάδας από τη συνέχεια, είτε είναι πριν την έναρξη των Playoffs, είτε σε όποιον γύρω αυτών, με παίκτες που δεν συνεχίζουν να αγωνίζονται. 

Player Empowerment

Δύο ηχηρότατα statements είχαμε ως προς την περαιτέρω ενδυνάμωση της θέσης των παικτών έναντι των owners/governors κατά την offseason. Πρώτη αφορά τη συνέντευξη/συζήτηση των Durant και Green μετά το πέρας των Ολυμπιακών αγώνων. Σε αυτή, ο Green ρώτησε ευθέως τον Durant αν έφταιγε το μεταξύ τους σκηνικό στον αγώνα με τους Clippers για την αποχώρηση KD για τους Nets. Το ότι ο Durant, παίκτης των Nets πια, έριξε όλη την ευθύνη της φυγής του στον Kerr και το front office των Warriors, ok, δεν προκαλεί εντύπωση, α) ο Durant είναι, πάντα κάτι άλλο (του) φταίει, β) γιατί όχι; Αυτό όμως που προκαλεί εντύπωση, είναι ο συντονισμός του Green με αυτή τη θέση. Πάικτης ακόμα των Warriors, καλοπληρωμένος όσο δεν πάει, επιτέθηκε ευθέως στον προπονητή του και τη διοίκηση της ομάδας του για τη φυγή Durant σαν να μην τρέχει τίποτα. Και η πλάκα είναι “πως δεν έτρεξε και απολύτως τίποτα στη συνέχεια”! Και εδώ ακριβώς είναι η ενδυνάμωση της θέσης των παικτών: ποιος θα έβγαινε ζημιωμένος από μια κόντρα Green - Warriors σήμερα; Η ομάδα ή ο παίκτης. Το institutional knowledge των Warriors που κουβαλάει ο Green, τον κάνει αυτή την περίοδο όσο αναντικατάστατος είναι και ο Curry. Γνωρίζοντας το αυτό καλά ο παίκτης, προέβη στις -άστοχες κατά τη γνώμη μου- δηλώσεις εναντίον της ομάδας του.

Δεύτερο και ενδεχομένως ακόμα μεγαλύτερης ισχύς σκηνικό, το trade request του Simmons. Μόλις έναν χρόνο στο πενταετές max συμβόλαιό του, ερχόμενος από μια εμφάνιση σε playoffs που το να τη χαρακτηριστεί κανείς απλά “απογοητευτική” θα είναι ο ορισμός του understatement, ο Simmons αποφάσισε να κατεβάσει τα τηλέφωνα προς τους Sixers, να μην ενημερώσει αν και που θα προπονηθεί το καλοκαίρι και απλά κάποια στιγμή να τους πει κάτι τύπου “κοιτάξτε, αφού πέρσι θέλατε να με ανταλλάξετε (για τον Harden), τώρα εγώ δεν θέλω να παίξω άλλο για εσάς, δείτε τι θα κάνετε και δώστε με, ιδανικά σε ομάδα της California, ναι; Α! Και δεν έρχομαι ούτε summer camp, ούτε σεζόν, γενικά δεν με ξαναβλέπετε παρά μετά την ανταλλαγή ως αντίπαλο, τα φιλιά μου”.

Και κάπου εδώ νομίζω πως μπορούμε να πούμε επίσημα πως χάθηκε το όριο. Ήθελαν οι Sixers να τον ανταλλάξουν για τον Harden, και δη σχεδόν είχαν κλείσει την ανταλλαγή; Όλα τα ρεπορτάζ από το US λένε πως ακριβώς έτσι έγινε. Είναι μέσα στα συμβατικά δικαιώματά τους να κάνουν κάτι τέτοιο; Σαφώς και είναι. Ο Simmons υπέγραψε ένα πενταετές συμβόλαιο αξίας € 177,25 εκατ. για να αγωνίζεται με τους Sixers, εκτός αν εκείνοι επιλέξουν να τον κάνουν trade αλλού. Καλώς ή κακώς, αυτό λέει το συμβόλαιο. 

Όμως η δύναμη που έχουν αποκτήσει οι παίκτες τα τελευταία χρόνια (και που καλώς έχουν συνειδητοποιήσει, θα πω εγώ, ως έναν σημαντικό βαθμό πως “αυτοί είναι στην ουσία η Λίγκα”), έχει αντιστρέψει τους όρους. Πλέον οι ομάδες παρακαλάνε του παίκτες “υπέγραψε το συμβόλαιό σου με εμάς και αν δεν τα καταφέρουμε να γίνουμε ανταγωνιστικοί θα σε στείλουμε αλλού που θα σου αρέσει” είναι πλέον το επιχείρημα που δεν λένε απλά οι managers των παικτών στους πελάτες τους, μα executives ομάδων σε free agents!

E, αυτό ακριβώς το trend ακολούθησε και ο Simmons, στην πιο extreme μορφή που το έχουμε δει ως τώρα. “Δεν με θέλετε γιατί δεν σουτάρω στο τέταρτο δωδεκάλεπτο και ήμουν απών στα playoffs; Kαλά κάνετε, αλλά μην περιμένετε να σας βοηθήσω να αυξήσω ξανά την αξία μου για να πάρετε καλά ανταλλάγματα. Όπως πέρσι θέλατε να με στείλετε για κάτι για εσάς καλύτερο, τώρα θέλω να πάω εγώ κάπου αλλού και αφού από αύριο θα είμαστε αντίπαλοι, δεν βλέπω λόγο να σας βοηθήσω στο ελάχιστο. Και αν θέλετε να κρατήσετε τα λεφτά μου ως τιμωρία όπως προβλέπει η συλλογική σύμβαση που έχουμε, κάντε το, έχω ήδη αρκετά, να δω εσείς πως θα είστε σαν οργανισμός όταν κάθε μέρα θα ρωτάνε τον Rivers και τον Embiid για μένα και πόσο καιρό θα πάρει στον τελευταίο μέχρι να τα πάρει. Γεια σας”.

Προσωπικά δεν έχω καταλήξει σε όλο αυτό το μπραντεφερ ποιος έχει περισσότερο δίκιο και ποιος αδικο. Δεν καταλαβαίνω γιατί οι παίκτες να μην μπορούν να εκβιάσουν καταστάσεις προς όφελός τους, όπως κάθε άλλος εργαζόμενος θα έκανε σε αντίστοιχη συνθήκη (με πολύ λιγότερα εκατομμύρια στο τραπέζι να διακυβεύονται βέβαια). Από την άλλη, θα ήθελα να μπορεί ο κάθε εργαζόμενος να υποστηρίζει την όποια διεκδίκησή του με την απόδοσή του, κάτι που ο Simmons εμφανώς δεν έχει κάνει στην πορεία της καριέρας του.      

New Age Agency

Προφανώς, θα κρύβαμε το κεφάλι μας στην άμμο, αν δεν κάναμε αναφορά στον ατζέντη του Simmons που δεν είναι άλλος από την Klutch Sports, του Rich Paul και -βασικά- του LeBron. Σε πολλές περιπτώσεις έχω γράψει ο LeBron λειτούργησε για τους παίκτες ως νέος Προμηθέας, που τους έδωσε τη δύναμη που τους αναλογούσε. Πως επέστρεψε την κυριαρχία του παιχνιδιού ξανά στα δικά τους χέρια. Μόλις 11 χρόνια πριν, πριν το “Desision” του, ήταν αδιανόητο παίκτης να διεκδικήσει καλύτερα λεφτά ή μέρος καθημερινότητας για τον ίδιο και την οικογένειά του χωρίς να θεωρηθεί “προδοσία”. Πλέον αυτά είναι αυτονόητα πράγματα. Στο βαθμό που ακόμα και ακραίες στάσεις όπως του Simmons να είναι συζητήσιμες, με επιχειρήματα για αμφότερες τις πλευρές, κάτι που λίγα μόλις χρόνια πριν δεν θα μπαίναμε καν στον κόπο να σκεφτούμε στο ελάχιστο πριν τις καταδικάσουμε. 

Ενδεχομένως ωστόσο όλο το παραπάνω να αποτελεί και από ένα βαθμό και μετά σχήμα υπερβολής. Ακόμα η περιγραφόμενη δύναμη δεν έχει διαχυθεί προς κάθε παίκτη, έχοντας περιοριστεί στους top-50 με 80 της Λίγκας, αλλά όλα δείχνουν πως σκοπός είναι να συνεχιστεί η διάχυση. Για παράδειγμα, ένας από τους μοχλούς πίεσης που χρησιμοποιεί η Klutch στην περίπτωση του Simmons, είναι το ότι εκπροσωπεί και τον Maxey, που αγωνίζεται επίσης στους Sixers και που του χρόνου θα κληθεί να ξεκινήσει διαπραγματεύσεις ανανέωσης. 

Γενικότερα, η περίπτωση της Klutch παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Τον Αύγουστο έφυγε από το (συνδρομητικό) The Athletic και ξεκίνησε το (επίσης συνδρομητικό…) δικό του newsletter ο Ethan Strauss. Σε ένα από τα πρώτα του κείμενα έγραφε για την Klutch, πως αυτή δημιουργήθηκε, πως ανέβηκε, πως έχει δώσει συμβόλαιο συνεργασίας ακόμα και στον Andy Miller, του οποίου η άδεια ως ατζέντη έχει ανακληθεί μετά από τη συμμετοχή του σε μια σειρά από σκάνδαλα που αφορούσαν το NCAA. Περιγράφει δηλαδή αναλυτικά όλα τα στοιχεία που κάνουν την Klutch από κυρίαρχη ως τύπου άτρωτη. Από όλη την αναλυτική περιγραφή του Strauss, αυτό που προσωπικά κράτησα ως σημαντικότερο, ήταν μια παρατήρηση που του έστειλε ως σημείωμα ένας executive της Λίγκας: πως η Klutch, λόγω LeBron ενδεχομένως, έδωσε στους “πελάτες” της το αίσθημα πως είναι κάτι πολύ περισσότερο από απλοί πελάτες, τους έδωσε το αίσθημα του ότι είναι μέλη μιας ομάδας. Και πως η συγκεκριμένη ομάδα, σαν αγέλη στη ζούγκλα, θα φροντίσει διαρκώς για το καλύτερό για τα μέλη της. 

Και η παραπάνω εικόνα ήταν κάτι που κανείς δεν μπορούσε να αμφισβητήσει μέχρι πρόσφατα. Ο πιο δυσαρεστημένος πελάτης της Klutch ήταν ο Marcus Morris, όταν αρνήθηκε την υπογραφή του συμβολαίου του με τους Spurs που του είχαν συμφωνήσει το 2018, αλλάζοντας εκπροσώπους και υπογράφοντας για τους Knicks (από όπου στη συνέχεια ανταλλάχθηκε στους Clippers). Μέχρι που φέτος το καλοκαίρι έγινε γνωστή η αγωγή του Nerlens Noel προς την Klutch για διαφυγόντα κέρδη ύψους $58 εκατ. Και ενώ στην αρχή νόμιζα πως αυτή αφορούσε αποκλειστικά την μη υπογραφή του συμβολαίου που είχαν προτείνει οι Mavericks στον Noel to 2017, αξίας $70 εκατ., τελικά η αγωγή του δεν περιορίζεται σε αυτό. Ο Noel υποστηρίζει πως κατά τις offseason 2019 και 2020, ο Rich Paul δεν απαντούσε καν στις κλήσεις ενδιαφερόμενων ομάδων για τις υπηρεσίες του παίκτη, των Sixers και των Clippers συγκεκριμένα. 

Όπως καταλαβαίνετε, η εξέλιξη της συγκεκριμένης υπόθεσης θα έχει σημαντικό αντίκτυπο στη Λίγκα συνολικά. Η Klutch δεν έχει φίλους έξω από τα γραφεία της. Ούτε στα αντίπαλα γραφεία managers, ούτε στους ιδιοκτήτες των ομάδων. Ένα χτύπημα στο σημαντικότερο στοιχείο του brand της, αυτό του “ανήκειν” και του “θα κάνω το καλύτερο για σένα”, θα είναι καίριο πλήγμα και στις όποιες διαπραγματευτικές δυνατότητές της στη συνέχεια. Εκπροσωπώντας δε 30 εν ενεργεία παίκτες, όντας τρίτο μεγαλύτερο σε αριθμό παικτών γραφείο και δεύτερο σε αξία συμβολαίων, το αν θα απορροφήσει ή όχι τον εντονότερο κλυδωνισμό στο brand της ως τώρα ενδέχεται να διαμορφώσει σημαντικά την στάση των παικτών και τις διαπραγματευτικές σχέσεις μεταξύ παικτών και ομάδων στο άμεσο μέλλον.  

The New President

Μιας και την έχουμε αναφέρει ήδη κάνα-δυο φορές, να πούμε πως το καλοκαίρι είχαμε αλλαγή φρουράς στην NPBA, το Σωματείο των παικτών, όπου τη θέση του Προέδρου ανέλαβε ο C.J. McCollum, διαδεχόμενος τoν Chris Paul, o oποίος κατείχε τη θέση από το 2013. Με τις διαπραγματεύσεις για την νέα CBA να μπορούν να ξεκινήσουν από τα Χριστούγεννα του 2022, με κύριο διακύβευμα το πως θα διανεμηθούν τα χρήματα του επόμενου τηλεοπτικού συμβολαίου, η θέση και η χρονική συγκυρία που αναλαμβάνει ο McCollum μάλλον χαρακτηρίζεται ιδιαίτερα κρίσιμη. 

Η Πανδημία είναι ακόμα εδώ

Το παράδοξο της πρώτης απόφασης υπό τον νέο πρόεδρο της ΝΒPA είναι η επιμονή του Σωματείου των παικτών στον μη υποχρεωτικό εμβολιασμό των παικτών της Λίγκας. Έτσι, ενώ οι διαιτητές είναι υποχρεωτικά όλοι εμβολιασμένοι, και το ίδιο ισχύει και για τα προπονητικά επιτελεία, οι παίκτες δεν είναι στο συνολό τους, με τη Λίγκα να βγάζει οδηγίες για τις διαφορετικές θέσεις που θα πρέπει να κάθονται εμβολιασμένοι και μη, από τις συναντήσεις της ίδιας της ομάδας, ως τα ταξίδια. Μάλιστα, με αρκετές ομάδες να εδρεύουν σε περιοχές που η είσοδος σε κλειστούς χώρους υψηλού συνωστισμού είναι αποκλειστικό προνόμιο των εμβολιασμένων, περιοχές όπως η Νέα Υόρκη και το San Francisco, τέθηκε το ερώτημα αν οι μη εμβολιασμένοι παίκτες θα μπορούν να αγωνιστούν στις συγκεκριμένες έδρες. 

Sources: Unvaccinated NBA players in markets with local requirements — such as NYC (Knicks, Nets) and SF (Warriors) — will not be allowed to enter home arenas or facilities for games or team activities conducted there unless there’s approved medical or religious exemption.

— Shams Charania (@ShamsCharania) September 1, 2021

Κατά τη φημολογία δε, ο Kent Bazemore άφησε τους Warriors για τους Lakers ακριβώς επειδή δεν ήθελε να εμβολιαστεί, κάτι που θα του απαγόρευε ουσιαστικά να αγωνιστεί στην πόλη του San Francisco.  

Πρόγραμμα Αγώνων

Ακόμα και έτσι πάντως, μετά από δύο περιπετειώδεις χρονιές, η Λίγκα επιστρέφει σε αγωνιστική σεζόν 82 αγώνων (κακώς για μένα, έχω γράψει σχετικά την άποψή μου) και για πρώτη φορά 84, αν συνυπολογίσουμε και τα δύο play in παιχνίδια, ανοίγοντας και πάλι τη χρονική διάρκεια μεταξύ αγώνων, περιορίζοντας τα ταξίδια και τα back to backs, ό,τι ακριβώς η επιστήμη είχε υποδείξει εδώ και χρόνια και η Λίγκα πέρσι παράκουσε προκειμένου να περισσώσει τα έσοδα, με κόστος τον τραυματισμό των παικτών σε πολύ υψηλότερο ποσοστό. 

Στα παράδοξα του προγράμματος ωστόσο, το γεγονός πως για πρώτη φορά από το 2008 κι επειτα, όταν τα Χριστούγεννα διεξάγονται πέντε αγώνες, που σε κανέναν από αυτούς δεν θα συμμετάσχει ο MVP της προηγούμενης χρονιάς. Κάτι τέτοιο θα γίνει φέτος, μιας και οι Nuggets δεν επιλέχθηκαν να αγωνιστούν την συγκεκριμένη μέρα στερώντας από τους θεατές τον Nikola Jokic (αντίθετα για πρώτη φορά από το μακρινό 1989 θα αγωνιστούν ανήμερα Χριστούγεννα οι περσινοί φιναλίστ Ανατολής Hawks).

Αλλαγές Κανόνων

Δύο σημαντικές αλλαγές μας περιμένουν στο πως σφυρίζονται τα παιχνίδια της σεζόν που ξεκινά σε λιγότερο από έναν μήνα. Πρώτη, αφορά τα fouls που εκβιάζονται από τους επιτιθέμενους παίκτες. Όταν λοιπόν δεν θα υπάρχει “φυσιολογική στάση σουτ” (natural shooting motion) δεν θα υπάρχει και σφύριγμα για αμυντικό φάουλ. Κάτι μάλλον αρκετά κακό για τα fantasy stats των Trae Young, James Harden και Joel Embiid φαντάζομαι. Ένα δεύτερο είναι πως πλέον replays για ανάλυση φάσεων αναφορικά με το ποιος έβγαλε την μπάλα εκτός αγώνα θα γίνεται μόνο μετά από challenges προπονητών. Το οποίο μάλλον θα μας οδηγήσει το να κρατάνε όλο και περισσότεροι προπονητές τα challenges τους για το τέλος των αγώνων και για ακριβώς τέτοιες φάσεις που ενδεχομένων να λάβουν χώρα στα κρίσιμα τελευταία λεπτά. 

Rachel Nichols

Για κλείσιμο θα ήθελα να αναφερθώ σε ένα θέμα, όχι καθαρά NBAικό, θέμα ωστόσο που οι περισσότεροι hardcore NBA fans θα έχουν ακούσει, και αυτό είναι η απομάκρυνση της Rachel Nichols από το ESPN, από όπου παρουσίαζε την άκρως πετυχημένη εκπομπή “The Jump”. Θα ήθελα το λοιπόν να μοιραστώ ένα προβληματισμό αναφορικά με την απομάκρυνσή της. 

Θεωρητικά η Nichols απομακρύνθηκε από το ESPN γιατί πέρσι, ενώ θεωρούσε πως μιλούσε σε ιδιωτική συζήτηση στο τηλέφωνο με τον Adam Mendelsohn, φίλο και συνεργάτη του LeBron, από τον οποίο ζητούσε να της κλείσει συνέντευξη στο Bubble από τον LeBron και τον Davis, κάποιος συνάδελφός της βιντεοσκόπησε εν άγνοιά της την συγκεκριμένη συνομιλια. Σε αυτή τη συνομιλία λοιπόν, η Nichols αναφέρει για την μαύρη συνάδελφό της, Maria Taylor:

“I wish Maria Taylor all the success in the world — she covers football, she covers basketball. If you need to give her more things to do because you are feeling pressure about your crappy longtime record on diversity — which, by the way, I know personally from the female side of it — like, go for it. Just find it somewhere else. You are not going to find it from me or taking my thing away.”

Η συνομιλία διέρρευσε αρχικά στα γραφεία του ESPN, το συγκεκριμένο σχόλιο θεωρήθηκε ρατσιστικό ως προς τη συνάδελφό της, η Nichols έχασε τη θέση της ως παρουσιάστρια του ESPN στο Bubble, και παρότι το συμβόλαιό της ανανεώθηκε τον χειμώνα του 2020, το καλοκαίρι του 2021 ανακοινώθηκε πως η συνεργασία της με το δίκτυο θα διακοπεί (η Taylor είχε και η ίδια στο μεταξύ αποχωρήσει για το ΝΒC). 

Ωστόσο, η απορία η δική μου είναι η εξής: είμαστε σίγουροι πως η Nichols απομακρύνθηκε για το παραπάνω σχόλιο, όπως τα Media πρόβαλαν, και όχι για εκείνο που αμέσως μετά ακολουθούσε (υπογράμμιση δική μου);

“Those same people — who are, like, generally white conservative male Trump voters — is part of the reason I’ve had a hard time at ESPN. I basically finally just outworked everyone for so long that they had to recognize it. I don’t want to then be a victim of them trying to play catch-up for the same damage that affected me in the first place, you know what I mean. So I’m trying to just be nice.”

Για να δέσουμε μια σειρά από θέματα με τα οποία καταπιαστήκαμε στο σημερινό κείμενο, πολύ καλά κάνει το λοιπόν ο LeBronάρος και η Klutch και τους τρέχει όπου και όσο μπορεί τους λευκούς δισεκατομμυριούχους.

Καλή σεζόν να έχουμε παίδες, σύντομα ξανά κοντά σας με previews/power rankings, roundtables και όλα τα καλούδια που ετοιμάζουμε για την έναρξη και της φετινής ΝΒΑικής σεζόν.