Εντυπώσεις από την ομάδα

- Δυσκολα μπορεί κανείς για έναν προπονητή να υποστηρίξει ότι δεν έχει πλάνο. Έχοντας παρακολουθήσει όμως αρκετούς αγώνες στη φετινή διοργάνωση, θα έλεγα ότι είμαστε από τις πιο αδούλευτες ομάδες σε τακτικό κομμάτι. Στην επίθεση αρχικά είδαμε επιμονή σε low-post παιχνίδι. Μια ομάδα που δεν διαθέτει κλασικούς σουτέρ, σε τέτοια μικρά τουρνουά, εξαιτίας της έλλειψης πολλών προπονήσεων και συνοχής στο παιχνίδι της, είναι φυσικό και επόμενο με τα αναμενόμενα double team και τις παγίδες στο low post να χάνει την όποια δύναμη διαθέτει. Οι αντίπαλοι προπονητές ρισκάρουν στο μακρινό σουτ και δικαιώνονται απόλυτα μέχρι τώρα, αφού έχουμε 29.5% έξω από το τρίποντο. Στο τελευταίο αγώνα με Σλοβενία είδαμε μια τάση αλλαγής πλεύσης στο παιχνίδι μας, βάζοντας πολύ κεντρικό pick and roll, κάτι που μας ξεκόλλησε λίγο στο σκορ. Ωστόσο να τονίσουμε ότι απαραίτητη προϋπόθεση είναι τα pick να τα τρέχει ο Σλούκας, που χτες ήταν εξαιρετικός. Είναι ο άνθρωπος που διαβάζει καλύτερα από τον καθένα το γήπεδο και παράλληλα διαθέτει στο οπλοστάσιο του το mid-range σουτ μετά από ντρίμπλα. Με αυτόν στην επίθεση υπήρχε μεγαλύτερη κίνηση, σωστό spacing και η μπάλα γύριζε. Αποδεικνύεται ότι ψάχνοντας τον ηγέτη αυτής της ομάδας μετά τα πρώτα παιχνίδια, το βαρόμετρο δεν είναι άλλος πέρα από τον άσσο της Φενέρ.

- Ειδαμε διάθεση για τρέξιμο μετά την εξασφάλιση του ριμπάουντ ή κάποιο κλέψιμο. Από τη στιγμή που το σετ παιχνίδι μας είναι σε μέτριο επίπεδο, χρειάζεται να βρούμε εύκολους πόντους. Είναι θετικό ότι προσπαθούμε να τρέξουμε όταν έχουμε την ευκαιρία, αλλά το κάνουμε με λάθος τρόπο. Τι εννοώ; Το γήπεδο χωρίζεται σε πέντε θεωρητικά διαδρόμους, ένα για κάθε παίχτη. Συνηθίζεται αυτος που έχει τη μπάλα να πασάρει πριν περάσει το κέντρο στο πλάι, αν δεν έχει ανοιχτό διάδρομο στο καλάθι για να απλώσει το γήπεδο. Στη δική μας περίπτωση οι χειριστές κρατάνε πολύ ώρα τη μπάλα στα χέρια ή τρέχουν λάθος, με αποτέλεσμα να χάνουμε ευκαιρίες για καλάθι και να καταλήγουμε σε κακό αμυντικό transition. Διαθέτουμε παίχτες με μεγάλα άκρα και η πίεση 1-2-2 (που χρησιμοποιήθηκε) θα είναι μια επιλογή που θα μπορεί να ανοίξει το ρυθμό στη συνέχεια του τουρνουά και σε ματς που βρισκόμαστε πίσω στο σκορ.

- Ο εγωισμός και η αντίδραση που έβγαλαν οι παίχτες την ώρα που έβλεπαν ότι ήμασταν «σάκος του μποξ» ηταν θετικός. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι υπήρχαν στιγμές και στα τρία αυτά παιχνίδια που οι παίχτες μας έμοιαζαν ανήμποροι να αντιδράσουν και απλά παρακολουθούσαν την εξέλιξη του αγώνα. Στον αγώνα με την Ισλανδία ήταν το δεύτερο δεκάλεπτο, με τη Γαλλία τα τριάντα πρώτα λεπτά ενώ με τη Σλοβενία η αρχή του αγώνα. Είναι σημαντικό ότι η ομάδα έβγαλε μια αντίδραση ,δοκιμάσαμε κάτι διαφορετικό στο παιχνίδι μας, και εντάξαμε όλα τα παιδιά στο rotation για τις απαραίτητες ανάσες, αφού είναι σαφές πως σε αυτές τις διοργανώσεις χρειάζεται η αξιοποίηση του ρόστερ, καθώς υπάρχει μεγαλύτερη καταπόνηση των αθλητών. Αρκεί να παρατηρήσετε τον Πρίντεζη χτες στα τελειώματα και στο footwork του. Η ομάδα πρέπει να παραμείνει ενωμένη, συγκεντρωμένη στο στόχο της, να κλείσει τα μάτια και τα αυτιά της στο τι γράφονται και λέγονται, γιατί ακόμα βρισκόμαστε στην αρχή του τουρνουά.

- Ειχαμε σοβαρό αμυντικό πρόβλημα. Ακούγοντας τη μετάδοση χτες από την ΕΡΤ , οι σχολιαστές αναφέρθηκαν πολλές φορές στη ‘’ξακουστή’’ ελληνική άμυνα. Συγνώμη αλλά τα χρόνια περνάνε και δεν βλέπουμε κάτι τέτοιο. Το μείζον πρόβλημα αυτής της ομάδας είναι η άμυνα στο pick and roll. Τα βαριά κορμιά που διαθέτουμε στη θέση πέντε (Μπουρούσης και σε μικρότερο βαθμό ο Παππαγιάννης), αδυνατούν να παίξουν στοιχειωδώς καλή άμυνα στα pick. Οι αντίπαλοι περιφερειακοί μετά από κάθε screen βλέπουν ανοιχτή διάβαση προς το καλάθι και μετά από κάθε βοήθεια η kick-out pass εκτελουν ανενόχλητοι οι συμπαίχτες τους. Η επιλογή του τεχνικού επιτελείου είναι η άμυνα 2 vs 2, ώστε να μην εμπλέκονται πολλοί παίχτες και περιστροφές σε κάθε screen, με τον ψηλό να μένει λίγο μέσα κλείνοντας θεωρητικά το καλάθι, μέχρι να σπάσουν τα guards μας το screen από πάνω. Αυτή η επιλογή για παίχτες με αξιόπιστο pull-up από τα πέντε μέτρα είναι κίνδυνος θάνατος. Επίσης, οι παίχτες με ακόμα μεγαλύτερο μπασκετικό IQ, όπως ο Ντόνσιτς ή ο Ντράγκιτς, ανεβάζουν το screen ακόμα πιο ψηλά στα οκτώ μέτρα, για να ωθήσουν τα βαριά κορμιά μας να βγουν προς τα έξω, ώστε με μια απλή σταυρωτή να αλλάξουν κατεύθυνση και να εφορμήσουν προς το καλάθι μας. Η χτεσινή χαρακτηριστική επιμονή των Σλοβένων να χτυπήσουν στα αργά πόδια των ψηλών μας πρέπει να προβληματίσει τους κόουτς στο πάγκο για τη συνέχεια. Ειδικά το χαμηλό σχήμα, με το οποιο επέλεξαν να μας χτυπήσουν χτες στα τελευταία δύο λεπτά του αγώνα, άφησε την εθνική - παίκτες και σταφ - αδρανή.

Ατομικές εντυπώσεις

- Aς ξεκινήσουμε από την περιφέρεια. Το βαρόμετρο είναι ο Σλούκας, ένας παίχτης που στα 27 του χρόνια έχει ήδη στο παλμαρέ του τρεις κατακτήσεις Ευρωλίγκα. Στη μέχρι τώρα πορεία τους στο τουρνουά οι υπόλοιποι τρεις περιφερειακοί μας παρουσιάζονται μέτριοι, με πολλά σκαμπανεβάσματα. Ο Καλάθης, ο βασικός παίχτης της εθνικής στη θέση του point guard, δείχνει εγκλωβισμένος στο παρόν πλαίσιο παιχνιδιού και δεν λειτουργεί βάση της ποιότητας του. Ο Παππάς από την άλλη είναι ένας χαρισματικός σκόρερ, αλλά για ειδικές καταστάσεις, όταν ψάχνουμε λύσεις στο σκορ. Δεν μπορεί  να ηγηθεί της ομάδας, αφού δεν έχει τη δημιουργία που χρειαζόμαστε, ούτε το αξιόπιστο μακρινό σουτ, όμως με την εξαιρετική του διείσδυση μπορεί να ξεκολλήσει την επίθεση. Κάποιοι που αποθεώνουν σε κάθε ευκαιρία τους διεθνείς μας, καλύτερα να διαβάσουν ένα ειδικό στατιστικό που δίνει η ΦΙΜΠΑ: με τον Παππά στο παρκέ η ομάδα είχε το υψηλότερο αρνητικό πρόσημο (+/-). Καλύτερα να έρχεται από το πάγκο λοιπόν, και να προσφέρει σκορ όταν ‘’κολλάμε’’. Τέλος θεωρώ ότι ο Μάντζαρης πρέπει να αξιοποιηθεί περισσότερο στο παρκέ σαν δίδυμο με το Σλούκα (spot up shooter;) όπως στον Ολυμπιακό, και να προσφέρει σε άμυνα ( βλέπε Ντράγκιτς χτες).

- Στα φόργουορντ υπάρχει η μεγαλύτερη απογοήτευση για εμένα. Περίμενα ότι θα ήταν κλειδί για την ομαλή λειτουργία της ομάδας η απόδοση των δύο Παπ. Δυστυχώς δεν έχουν αποδώσει τα αναμενόμενα, ειδικά στο επιθετικό κομμάτι, αφού παρουσιάζονται ιδιαίτερα άστοχοι από την περίμετρο. Ωστόσο η άποψη μου είναι ότι ένα σχήμα small-ball με Σλούκα, τους δύο Παπ, Θανάση και Πρίντεζη, μπορεί να δώσει πολλές λύσεις σε άμυνα με αλλαγές. Ο Θανάσης από την άλλη είναι ο ορισμός του παίχτη ομάδας. Παίζει με πάθος, αυταπάρνηση, δεν τον ενδιαφέρει αν θα αγωνιστεί ένα δευτερόλεπτο ή σαράντα λεπτά, θα εμψυχώσει τους συμπαίκτες και θα τα δώσει όλα εντός παρκέ. Ομως δεν πρέπει να παραμερίσουμε το γεγονός ότι σε κλειστά παιχνίδια δεν θα είναι το ίδιο χρήσιμος για αρκετά λεπτά. Είναι ένας παίχτης με συγκεκριμένες δυνατότητες. Αυτές πρέπει να αξιοποιήσουμε στα επόμενα ματς και να μην ζητήσουμε περισσότερα πράγματα από εκείνον. Τέλος, ο Πρίντεζης (μαζί με το Σλούκα) αποτελει το Α και το Ω του επιθετικού παιχνιδιού μας. Κάνει ένα πολύ καλό τουρνουά μέχρι τώρα, αν και τα ήδη πολλά λεπτά που αγωνίζεται μπορεί να αποτελέσουν τροχοπέδη στην απόδοση του στη συνέχεια.

- Τέλος, οι ψηλοί μας έχουν όλοι συγκεκριμένα χαρακτηριστικά στο low-post παιχνίδι, αν και ο Παπαγιάννης στο τελευταίο αγώνα μας έδειξε ότι έχει ραγδαία βελτίωση, ρολάροντας γρήγορα στο καλάθι μετά το screen, κερδίζοντας κάθε δευτερόλεπτο της συμμετοχής του. Ο Μπουρούσης αποτελεί σημαντικό κεφάλαιο για την Εθνική ομάδα με την προσφορά του όλα αυτά τα χρόνια. Όμως στο τουρνουά αποτελεί σταθερά αμυντικό στόχο των αντίπαλων προπονητών, με αποτέλεσμα περισσότερο να ‘’εκτίθεται’’ με την παρουσία του στο παρκέ. Ίσως θα μπορούσε να αξιοποιηθεί καλύτερα αν ερχόταν από τον πάγκο, αγωνιζόμενος λιγότερα λεπτά και ποιοτικά.

- Άφησα σε ξεχωριστή θέση το πρόσωπο των τελευταίων ημερών, τον Αγραβάνη. Πολλοί μπορεί να συμφωνήσουν ή να διαφωνήσουν, αλλά κατ’ εμέ είναι ένας πολύ χρήσιμος ρολίστας, που σε αυτή την εθνική πρέπει να έχει περισσότερο χρόνο συμμετοχής. Είναι ο μοναδικός ψηλός που μπορεί να δώσει μπασκετικό ξύλο και να ακολουθήσει σε άμυνα με αλλαγές τα αντίπαλα guards. Επιπλέον, μπορεί να απειλήσει από το τρίποντο και με την επιθετικότητα του στα ριμπάουντ. Γνωρίζοντας όμως τα ζητήματα νοοτροπίας και συμπεριφοράς που έχει, πρέπει να βρεθεί μια κοινή λύση με το επιτελείο, για να αξιοποιηθεί ο μόνος ψηλός με αυτά τα αγωνιστικά χαρακτηριστικά.

Συμπερασματικά, η πρώτη σειρά αγώνων της εθνικής μας είχε αρνητικό πρόσημο. Να πω την αμαρτία μου την εικόνα αυτή την περίμενα, μετά τα όσα τραγελαφικά έχουν συμβεί, με το χειρότερο όλων για εμένα την πλήρη απαξίωση του ρόλου του προπονητή από την ομοσπονδία. Ο Μίσσας είναι ο τελευταίος άνθρωπος που φταίει. Στην τελική αν δεν ήταν ο ίδιος στο πάγκο, λογικά θα ήταν ο κύριος Βασιλακόπουλος με τον κύριο Τσαγκρώνη. Όμως όπως είχα αναφέρει στην ανάλυση του ομίλου, πιστεύω ότι η εθνική μας θα φτάσει στην οκτάδα για αρχή, ποντάροντας στο ένστικτο και στην ποιότητα των παιχτών μας. Η χημεία και οι ρόλοι ελπίζω να κατανεμηθούν σωστά, η αυτοκριτική να γίνει από όλους και η ομαδα να επιστρέψει εκεί που ειχαμε καποτε συνηθίσει. Δυστυχως τα τελευταία χρόνια με τις συνεχόμενες αποτυχίες, το στάτους μας έχει χαμηλώσει ταβάνι.

Υ.Γ.Ο εκνευρισμός, οι φωνές και οι τεχνικές ποινές δεν βοηθούν την ομάδα να έχει την απαιτούμενη συγκέντρωση και προσήλωση στο αγωνιστικό πλάνο.