O καταιγισμός κρουσμάτων και επαφών Covid και τα συνακόλουθα Πρωτόκολλα των Σοφών του Manhattan (όσο γράφω εσείς παραγγέλνετε!!) έχουν κατεβάσει έναν χείμαρρο ονομάτων άγνωστο στο ευρύ, στενό, ή ακόμα και συγγενικό, κοινό. Εκεί που άλλοι (ή και εμείς) βλέπουν υποτίμηση του προϊόντος του NBA και τον ευτελισμό του τίτλου “NBAer”, με ένα διαφορετικό φίλτρο, μπορούμε να δούμε ένα μεγάλο φεστιβάλ παραλογισμού και μια γιορτή του χαβαλέ -έχει κι αυτό την αξία του άλλωστε. 

Δεν είναι ότι πρόκειται για κανένα γελοίο ζήτημα. Μέσα όμως στο θέαμα που αποτελεί το NBA, συνυπάρχει το σοβαρό και το αστείο, με τον ίδιο τρόπο που συμφιλιώνονται οι παράλογοι χοροί δισεκατομμυρίων με τα συναισθήματα ενός φιλάθλου δεκάδες χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. Χωρίς να υπάρχουν πολλοί τρόποι να προσεγγίσει κανείς σοβαρά το αγωνιστικό κομμάτι της δράσης του NBA τις τελευταίες εβδομάδες, ή και λόγοι εδώ που τα λέμε, θα το ρίξουμε για λίγο στην πλάκα, που έχει, όπως προείπαμε, και αυτή αξία από μόνη της.