Δεν τα πάω καλά με τα βιωματικά κείμενα. Όχι για κάποιο άλλο λόγο αλλά γιατί περιγράφουν προσωπικές εμπειρίες και η αλήθεια είναι ότι δε γνωριζόμαστε και τόσο καλά για να σας αφορούν. Είναι κάτι όμως με αυτή τη μέρα που όλοι εμείς οι άνω των 35 θα την έχουμε ως σημείο αναφοράς για τη σχέση μας με το άθλημα αυτό. Λίγα χρόνια μετά το έπαθε πολύς κόσμος και με το Euro. Όλοι θυμόμασταν πού ήμασταν, με ποιον βλέπαμε τους αγώνες, ακόμη και τι τρώγαμε. Έτσι και με την 14^η Ιουνίου 1987. Έτσι αλλά και λίγο διαφορετικά. Διαφορετικά γιατί το μπάσκετ ήταν μέχρι τότε ένα άθλημα που δεν μας πολυαφορούσε. Θυμάμαι να με έχει πάει ο πατέρας μου να δω κάποια παιχνίδια της αγαπημένης μας ομάδας και να μου λέει «Να αυτός είναι ο Βίδας». Ούτε που θυμάμαι πως είναι στην όψη ο Βίδας.