Ακουσα χθες μια ιστορία σχεδόν τρομακτική. Υπάρχει λέει σε μια επαρχία της Γαλικίας, κάπου στην μέση του πουθενά, ένα μικρό καπηλειό ανάμεσα σε πανύψηλα, σκοτεινά δεντρα, φτιαγμένο για ταξιδώτες που ψάχνουν  τον δρόμο τους. Είναι υπέροχα γραφικό, έχει γλάστρες στα μικρά του παράθυρα και μια πινακίδα με ζεστή καλλιγραφία, που παραπέμπει σε άλλες, πιο φιλόξενες εποχές (όχι όπως τωρα με τα κωλοίντερνετ): "Στου Πάμπλο". Ο ιδιοκτήτης είναι πάντα εκεί, ένα υπέροχος, γεματούλης κύριος, με λίγα μαλλιά και περισσότερα φρύδια. Υποδέχεται τους καλεσμένους στην είσοδο χαμογελώντας μέσα από την ποδιά του, που μοιάζει με πίνακα του Τζακσον Πόλοκ, και τους πείθει να περάσουν μέσα με ευκολία. Κάπου εκεί όμως, όπως μου είπανε, ξεκινάει η ανατραχίλα. Με το που κλείσει η πόρτα, οι μαρτυρίες λένε πως ο ανυποψίαστος επισκέπτης το πρώτο που συναντά είναι αυτό!