Παρά τον αποκλεισμό, δύο αναφορές αξίζει να γίνουν, για να καταλάβουμε το πόσο σπουδαίο είναι αυτό που πέτυχε αυτή η ομάδα φέτος. Η πρώτη έχει σχέση με την ιστορία της. Μιλάμε για μια ομάδα που το 2015 έκλεισε 20 χρόνια ζωής, ενώ πριν 5 χρόνια αγωνιζόταν στην τρίτη κατηγορία, καταφέρνοντας να ανέβει στην Serie A του Ιταλικού μπάσκετ μόλις τη σεζόν 2014-2015. Παρότι πρωτάρα, κατάφερε να μπει στη τετράδα του Πρωταθλήματος πριν αποκλειστεί από τη μετέπειτα πρωταθλήτρια Σάσαρι.
Η δεύτερη έχει να κάνει με τη στελέχωση της. Η Τρέντο κράτησε τον Μαουρίτσιο Μπουσκάλια, έναν προπονητή με 2 θητείες στον πάγκο της, από το 2003 έως το 2007 και από το 2010 έως και σήμερα. Πέρα από τον Μπουσκάλια για τον οποίο θα μιλήσουμε αργότερα, κράτησε παίκτες που έπαιζαν στην ομάδα σε χαμηλότερες κατηγορίες με πρώτους και καλύτερους, τους Ντάβιντε Πάσκολο, Φίλιπο Μπαλντιρόσι και Άντρες Φορράϋ. Οι 3 σωματοφύλακες όχι μόνο δεν είναι συμπληρωματικοί παίκτες αλλά έχουν πολύ σημαντικό ρόλο στην ομάδα. Στο φετινό Γιούροκαπ η τριάδα που ακολούθησε την ομάδα από την 3η Εθνική του Ιταλικού Πρωταθλήματος είχαν μαζί 31 πόντους, 12 ριμπάουντ και 5,5 ασσίστ μέσο όρο.
Την περασμένη σεζόν η Τρέντο είχε στο δυναμικό της τον ταλαντούχο σκόρερ Τόνυ Μίτσελ, ο οποίος αναδείχτηκε MVP αλλά και πρώτος σκόρερ στο Ιταλικό Πρωτάθλημα. Τη φετινή χρονιά ο Μίτσελ έφυγε, αλλά από εκεί που οι περισσότεροι περίμεναν ότι η ομάδα του Ιταλικού Βορρά θα είναι αποδυναμωμένη, παίζοντας μάλιστα και σε 2 διοργανώσεις, αυτό που συνέβη ήταν το ακριβώς αντίθετο. Η ομάδα του Μπουσκάλια τρέλανε κόσμο και έφτασε στο τσακ να παίξει τα ρέστα της για τη συμμετοχή στο νέο project της Ευρωλίγκα.
Με την υπογραφή του κόουτς!
Αν κάτι κάνει ξεχωριστή την παρουσία, αλλά και το μπάσκετ που παρουσιάζει στο παρκέ η ομάδα-εκπληξη του eurocup, αυτό είναι οι καταπληκτικές ιδέες που έχει παρουσιάσει στο παρκέ ο κόουτς Μπουσκάλια. Ένας προπονητής, ο οποίος είχε ελάχιστη εμπειρία σε υψηλό επίπεδο, αφού είχε προπονήσει ομάδες μόνο σε χαμηλότερες κατηγορίες της Ιταλίας. Η στελέχωση όμως και το μπάσκετ που αποδίδει η ομάδα στο παρκέ, είναι κάτι σχεδόν επαναστατικό, καινούριο και πολύ μα πάρα πολύ δελεαστικό, μπασκετικά μιλώντας.
Η φετινή έκδοση είναι μία χωρίς καθαρόαιμο σέντερ, με στελέχωση από πολλούς φόργουορντ που όλοι ξέρουν καλά τα βασικά, πολύ καλή κυκλοφορία μπάλας και τρομερή κίνηση χωρίς αυτή. Η Τρέντο παίζει ένα μπάσκετ που μοιάζει πολύ σε αυτό που παίζει η Μπάμπεργκ με τον Τρινκέρι, αλλά στη δημιουργία της έχει σαν άξονα τον παίκτη που κατά συνθήκη έχει τη θέση του σέντερ στη συγκεκριμένη ομάδα. Ναι, μιλάμε φυσικά για τον Τζούλιαν Ράιτ που πέρασε και από τα μέρη μας, αγωνιζόμενος για ένα μικρό διάστημα στον Παναθηναϊκό. Στην ομάδα του Μπουσκάλια ο Ράιτ είναι κομβικός παίκτης. Είναι ο παίκτης που πολλές φορές από την εξασφάλιση του αμυντικού ριμπάουντ θα τρέξει την ομάδα του στην επίθεση, μα πάνω από όλα, είναι ο παίκτης που κυρίως θα πάρει την μπάλα μετά τα αρχικά σκριν, για να βγει στην κορυφή και να εκμεταλλευτεί είτε τα σκριν στις πλευρές, είτε τα κοψίματα των συμπαικτών τους για να τους πασάρει την μπάλα.
Για να καταλάβετε κάπως τον ρόλο του Ράιτ στο Τρέντο, λειτουργεί αρκετά όπως ο Ντρέιμοντ Γκριν στους Γκόλντεν Στέιτ Γουόριορς. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Ράιτ αυτή τη στιγμή ήταν ο δεύτερος πασέρ της ομάδας του στο Γιούροκαπ με 3.1 τελικές πάσες. Εκτός της πάσας μπορεί να βάλει εύκολα την μπάλα στο παρκέ και να επιτεθεί, ενώ μπορεί να εκτελέσει άνετα, με καλά ποσοστά από μέση απόσταση. Στο βίντεο που ακολουθεί μπορείτε να δείτε όλα όσα προσφέρει ο Αμερικανός φόργουορντ στην ομάδα του.
Το ότι χρησιμοποιείται σαν σέντερ, ανοίγει πολύ την επίθεση στο γήπεδο και με αυτό τον τρόπο, οι αντίπαλοι ψηλοί αναγκάζονται να τραβηχτούν αρκετά έξω από τη ρακέτα, αδειάζοντας αρκετά τους χώρους. Με αυτό τον τρόπο βρίσκει χώρο δράσης για να μπορέσει να επιτεθεί με high-low στο ποστ ο Πάσκολο, ενας αντι-τουριστικός αλλά πολύ αποτελεσματικός φόργουορντ με σχετικά περίεργα (αλά Πρίντεζη) τελειώματα, ενώ και οι άλλοι γκαρντ- φόργουορντ όπως οι Σάντερς, Λόκετ και Σάτον (πρώην του Ίκαρου Καλλιθέας) μπορούν όλοι να σουτάρουν, να πάνε στο ποστ, αλλά και σε παιχνίδι απομόνωσης για να σκοράρουν.
Κάποτε ο Ντούσαν Ίβκοβιτς είχε πει ότι θα ήθελε μια ομάδα με 5 παίκτες που όλοι θα μπορούσαν να σουτάρουν, να πασάρουν και να βάλουν την μπάλα στο παρκέ με ευκολία. Αν μία ομάδα πλησιάζει κάπως σε αυτή την οπτική που έχει για το μπάσκετ ο Ίβκοβιτς, αυτή είναι η φετινή Τρέντο. Και παρότι έχει να αντιμετωπίσει προβλήματα τραυματισμών, όπως του Σάντερς και του Μπαλντιρόσι, που είναι εκτός εδώ και κάποιο διάστημα, σε ένα ρόστερ που δεν έχει και τεράστιο βάθος, κατάφερε να ανταποκριθεί, παίζοντας ωραίο μπάσκετ και βρίσκοντας πάντα λύσεις.
Σκοράρει κατά μέσο όρο κοντά στους 84 πόντους, και παρότι ή άμυνα της δεν είναι και η καλύτερη, τουλάχιστον σε απόλυτα νούμερα, μιας και γενικά παίζει σε υψηλούς ρυθμούς και αρκετές κατοχές, είναι πρώτη στα κλεψίματα έχοντας το εκπληκτικό νούμερο των 9.1 ανά αγώνα.
Συνολικά η ομάδα του Μπουσκάλια προσφέρει μια νέα ιδέα στο αγωνιστικό κομμάτι, μία ιδέα που δεν είχαμε ξαναδεί, με την ομάδα να έχει σχεδόν μόνιμα στο παρκέ 5 παίκτες που μπορούν να κάνουν τα πάντα. Από φίλους που έχω στην Ιταλία μαθαίνω ότι ακόμα δεν έχουμε δει τίποτα από τον Μπουσκάλια, και πως αυτός είναι ίσως το μεγαλύτερο προπονητικό project που υπάρχει αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη. Δουλεύει ατελείωτες ώρες και έχει παρακολουθήσει από κοντά πολλούς σπουδαίους προπονητές. Αυτά όμως είναι πράγματα που θα δούμε στο μέλλον από τον ίδιο, αλλά και τις ομάδες που μπορεί να προπονήσει.
Προς το παρόν αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να συνεχίσουμε να χαιρόμαστε αυτή την ομάδα στο παρκέ. Μια ομάδα που μπορεί να προσφέρει στο παρκέ φάσεις όπως αυτή που είδαμε στον πρώτο ημιτελικό απέναντι στην Στρασμπούρ και αποτελούν την απόλυτη ταυτότητα της . Το τεσσάρι, ο Πάσκολο, παλεύει για το ριμπάουντ και σώζει την μπάλα, με το 3αρι (Σάτον) να ολοκληρώνει την επαναφορά της στα χέρια του σέντερ Ράιτ, ο οποίος σαν γκαρντ την κατεβάζει εντυπωσιακά και πασάρει στον αιφνιδιασμό στον γκαρντ Λόκετ που τελειώνει πανέμορφα. Μια φάση που ξεδιπλώνει όλη τη φιλοσοφία της ομάδας από τον Ιταλικό Βορρά.
Να μην ήταν κι αυτή η τρέλα του Ντουπόρτ....
