Παρασκευή, 04 Ιουνίου 2021 12:51

We Got Playoffs - 4: Εντυπωσιακή αυλαία πρώτου γύρου, με μία εκκρεμότητα

Aπό :
We Got Playoffs - 4: Εντυπωσιακή αυλαία πρώτου γύρου, με μία εκκρεμότητα

Tα Playoffs στον “Μαγικό Κόσμο” συνεχίζονται με εξαιρετικές παραστάσεις και επιδόσεις καθημερινά. Βαρετά ή αδιάφορα παιχνίδια δεν υπάρχουν ούτε κατά διάνοια. Μια καταγραφή των φάσεων, των στατιστικών και των λοιπών άξιων αναφοράς των ημερών που πέρασαν, στο σημερινό We Got Playoffs από τους contributors του Basketball Guru.

Fast Break

1. Οι Suns είναι στον δεύτερο γύρο των Playoffs!

(τη συγκεκριμένη ενότητα γράφει ο καταπιεσμένος Γιάννης Χάτσιος)

Είμαστε στον δεύτερο γύρο των playoffs! Ναι, γαμώτο! Μπορεί να πέρασαν 11 χρόνια, επτά προπονητές, μια χρονιά με κορυφαίο στα win shares τον Mirza Teletovic και άλλη μια τον Alex Len, μπορεί ο Robert Sarver και διάφοροι απίθανοι που επέλεξε ανά τα χρόνια να μας έβγαλαν την πίστη, αλλά είμαστε και πάλι εδώ! Το ότι οι Suns έπρεπε να αντιμετωπίσουν τους Lakers ήταν η πρώτη ψυχρολουσία, ο ώμος του Chris Paul η δεύτερη και το 2-1 των Lakers έμοιαζε με τη χαριστική βολή. Ωστόσο, οι Suns κέρδισαν τους Lakers του LeBron τρεις συνεχόμενες φορές με μέσο όρο διαφοράς τους 17 πόντους, αποδεικνύοντας ότι η δεύτερη θέση της κανονικής περιόδου μόνο τυχαία δεν ήταν, ακόμη κι αν οι Lakers ταλαιπωρήθηκαν με τη σειρά τους από τραυματισμούς, με καθοριστικό αυτόν του Davis. Γι’ αυτούς όμως θα μιλήσουμε παρακάτω.

Η δουλειά που ξεκίνησε το 2018 από τον James Jones και ιδίως από την επόμενη σεζόν, όταν απέβαλε τον τίτλο του υπηρεσιακού GM και προσέλαβε τον Monty Williams, αποδίδει καρπούς και σιγά-σιγά σβήνει το τραύμα της προτίμησης του Ayton, ο οποίος πλέον μπορεί να αντιτάξει τον καθοριστικό του ρόλο στην πρώτη επικράτηση σε σειρά playoffs από τις ημέρες του Steve Nash στην ομάδα. Ο Chris Paul, έστω και με ένα χέρι, κάνει ακριβώς αυτό που λέγαμε το καλοκαίρι, επιταχύνει δηλαδή τον ρυθμό που οι Suns ανεβαίνουν τα σκαλοπάτια, βάζοντας τη σφραγίδα του στην ομάδα. Το μεγαλύτερο όμως statement του πρώτου γύρου βάζει ο Devin Booker, σωπαίνοντας κάθε φωνή αμφισβήτησης για τον τρόπο παιχνιδιού του, με 47 πόντους απέναντι στους Lakers του LeBron στο τελευταίο παιχνίδι της σειράς.

Πόσο ακόμα θα παίζει ο CP3 σε αυτό το επίπεδο; Πόσα θα ζητήσουν οι νέοι παίκτες της ομάδας όταν θα έρθει η ώρα να πληρωθούν και πώς θα τους διατηρήσουν; Αυτά είναι μελλοντικά ερωτήματα. Προς το παρόν, πάμε για τον τίτλο.

2. Αποχαιρετισμός στους Πρωταθλητές

Οι Lakers αποκλείονται δίκαια από τους Suns, σε μια χρονιά που κάθε άλλο παρά δίκαια ήταν μαζί τους.

Στα Game-5 & 6 δεν είχαν τον Davis, είχαν τον LeBron μακριά από το 100%, είχαν τον KCP να χάνει ένα παιχνίδι και να επιστρέφει και αυτός όχι εντελώς έτοιμος, είχαν την απώλεια του Caruso. Ωστόσο, αν κάποιος φαίνεται να παίζει χειρότερα από όλους και να στοιχίζει στην ομάδα, αυτός είναι ο Dennis Schroder. Έχοντας περάσει covid την τελευταία εβδομάδα της regular είναι εμφανώς ακόμα επηρεασμένος, αδυνατώντας να προσφέρει το παραμικρό στους πελαγωμένους “Λιμνάνθρωπους”, τορπιλίζοντας παράλληλα την επιδίωξή του για ένα παχυλό συμβόλαιο με την ομάδα του Los Angeles το καλοκαίρι, και μάλιστα έχοντας ήδη απορρίψει την πρότασή τους για τετραετές έναντι $84 εκατ. Κακό…

Τα φώτα όμως σε κάθε περίπτωση πέφτουν στον τραυματισμό του Davis, που ουσιαστικά απουσίασε από τα τελευταία δύο παιχνίδια, και δευτερευόντως σε αυτούς του KCP και του Caruso. Όμως η ζημιά για την ομάδα του Los Angeles δεν έγινε τώρα, αλλά μέσα στη σεζόν. Οι τραυματισμοί του LeBron και του Davis εκεί ήταν που δεν άφησαν περιθώρια στην ομάδα να παίξει πλήρης στο δεύτερο μισό της σεζόν, ενώ παράλληλα ανέδειξε και τις αστοχίες του καλοκαιρινού σχεδιασμού και τη μη διόρθωσή τους, που τελικά κόστισαν στους (ως χτες) πρωταθλητές. Η θεωρία της απόκτησης του Harrell το καλοκαίρι ήταν πως θα σχηματίσει με τον Schroder ένα δίδυμο αντίστοιχο της επιτυχημένης συνεργασίας του πρώτου με τον Lou Williams στο ίδιο γήπεδο. Η πραγματικότητα όμως ήταν πως μαζεύτηκαν πολλοί ψηλοί χωρίς κανένας πραγματικά να βρει τον ρόλο του στα λεπτά που ο Davis δεν ήταν στο “5”, πρόβλημα που μεγάλωσε με την οπορτουνίστικη απόκτηση του Andre Drummond.

Κοιτώντας προς τα πίσω, δεν ήταν οι ψηλοί που έλειπαν από τους Lakers, αλλά ακόμη ένας χειριστής guard ή forward που να μπορεί να λειτουργήσει σαν βαλβίδα αποσυμπίεσης για τον LeBron - σχηματίζοντας ίσως ένα παράδοξο, πως οι Lakers χρειάζονταν έναν παίκτη που θα ήταν περιττός αν ο LeBron ήταν υγιής και σε καλή κατάσταση στα playoffs. Πράγματι λοιπόν, οι τραυματισμοί έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στο να μην διεκδικήσουν πραγματικά την πρόκριση οι Lakers μετά το τέταρτο παιχνίδι, ωστόσο το ανακάτεμα της τράπουλας για το φετινό run απέτυχε να θωρακίσει την ομάδα έναντι μιας τέτοιας πιθανότητας. Εν τέλει, η έβδομη θέση της κανονικής περιόδου δεν ήταν μια ασήμαντη στατιστική λεπτομέρεια, αλλά ενδεικτική των ορίων που το βεβαρημένο πρόγραμμα του τελευταίου χρόνου και τις μόλις 70 μέρες ξεκούρασης μεταξύ της κατάκτησης του τίτλου και της έναρξης της επόμενης σεζόν, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των δύο superstars, και η αισιοδοξία του front office έθεσαν σε αυτή την ομάδα.

3. Ένα παλαβό game 5 ανάμεσα σε Nuggets και Blazers

Fast forward στα τρία λεπτά πριν τη λήξη και της δεύτερης παράτασης στο ματς μεταξύ των Nuggets και των Blazers στο Denver. Ο Dame Lillard αστοχεί σε ένα από τα μόλις πέντε χαμένα τρίποντα και ο Austin Rivers επικαλείται μάλλον μία ανώτερη δύναμη, που λογικά βλέπει τον αγώνα εκείνη τη στιγμή που ο παιχταράς δε βρήκε ξανά διχτάκι.

H νέα εποποιία του Lillard δυστυχώς δε συνοδεύτηκε από μία τεράστια νίκη, με αποτέλεσμα να βρίσκονται με την πλάτη στον τοίχο και ένα ματς μακριά από τον αποκλεισμό. To τι έκανε για να μπορέσει να δώσει το προβάδισμα στη σειρά και να φέρει τη νίκη στο Portland είναι λίγο πολύ γνωστό. 55 πόντοι με 17/24 σουτ, εκ των οποίων 12/17 ήταν τριών πόντων. Δυστυχώς, όμως, για άλλη μια φορά (;) έμοιαζε απελπιστικά μόνος σε κρίσιμα σημεία του αγώνα.  Για του λόγου το αληθές παραθέτουμε το παρακάτω tweet από το StatMuse.

H χιλιοειπωμένη “Dame Time” θα πρέπει να θεωρείται ένα χρονικό παράδοξο που δεν είχε προβλέψει η θεωρία της σχετικότητας έναν αιώνα πίσω. Είναι το χρονικό εκείνο διάστημα, συνήθως τα τελευταία λεπτά ενός αγώνα μπάσκετ, όπου ο χωρόχρονος μοιάζει να συμπεριφέρεται ανάλογα με τις ορέξεις του ηγέτη του Portland. Έτσι συνέβη και στον αγώνα με το Denver. Tρίποντο για να στείλει το ματς στην παράταση στο τέλος της κανονικής διάρκειας, ξανά τρίποντο στο τέλος της πρώτης παράτασης για να ισοφαρίσει. Δύο φορές που ο Lillard έδειξε πως είναι από τους κορυφαίους closer στο ΝΒΑ και ισάριθμες επιλογές ‘’όχι φάουλ’’ που παραλίγο να στοιχήσουν τη νίκη για την άμυνα των Nuggets.

Mία επιλογή που μπορεί να δείχνει στοιχεία μιας διαφορετικής φιλοσοφίας και προσέγγισης αλλά όταν συμβαίνει δις σε ένα ματς μοιάζει σαν να προκαλεί ο προπονητής τη μπασκετική του νέμεση. Τι ακριβώς προσπάθησε να κάνει , όμως, ο Mike Malone με την αμυντική του αυτή προσέγγιση; Η αλήθεια είναι πως δεν μπορούμε να καταλάβουμε πως γίνεται να δίνεις την ευκαιρία σε παίκτη όπως ο Lillard να πάρει ένα σουτ τριών πόντων στην crunch time. Ο οποίος Lillard ήταν ο πρώτος σκόρερ τη φετινή σεζόν στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή των αγώνων με 162 πόντους και 39% τρίποντο. Οπότε μοιάζει αρκετά «προκλητικό» να επιλέγεις να «ζήσεις ή να πεθάνεις» απέναντι σε αυτόν τον παίκτη.

Οι Nuggets λοιπόν επέλεγαν είτε να αμυνθούν καθαρά με ένας εναντίον ενός απέναντί του, είτε μετά το σκριν να γίνει μια «ψευτοαλλαγή» με τον Jokic, τον οποίο και στόχευαν οι Blazers και έστηναν απέναντί του τα πικς. Για αυτό φρόντισαν ώστε να έχουν και τον Covington στη θέση του σέντερ ώστε να παρατάσσουν μία πεντάδα με παίκτες που μπορούν να σουτάρουν όλοι προς το τέλος. Οι «Σβώλοι» λοιπόν υπέθεσαν πως δεν μπορούν να χάσουν από έναν παίκτη και ρίσκαραν ώστε να μη «ζεσταθούν» οι συμπαίκτες του που ήταν ήδη σε μία κακή βραδιά. Όχι και άδικα όπως βλέπουμε από τα στατιστικά των παικτών στα τελευταία πέντε λεπτά της κανονικής διάρκειας συν τις δύο παρατάσεις.

Μόλις τρία εύστοχα σουτ σε 19 προσπάθειες οι υπόλοιποι. Ή όπως ωραία έγραψε το StatMuse, δύο χαμένες προσπάθειες για σουτ είχε ο superstar του Portland στις παρατάσεις, δύο χαμένα καρφώματα είχε ο Covington. Επομένως η λογική ‘’δεν χάνουμε από έναν παίκτη’’ ακόμα και αν αυτός λέγεται Lillard σε συνδυασμό πως με αυτόν τον τρόπο δεν κυκλοφορούσε η μπάλα ήταν μία λύση. Ένα εύλογο ρίσκο που παίρνουν πολλές φορές οι προπονητές καθώς το μπάσκετ είναι ένα άθλημα δράσης-αντίδρασης. Κάτι κερδίζεις, κάτι χάνεις. Βέβαια όταν φτάνεις να δέχεσαι τρίποντο που στέλνει το ματς παράταση ενώ θα μπορούσε να γίνει κάποιο φάουλ και ξανασυμβαίνει το ίδιο μετά από πέντε λεπτά, προκαλείς την τύχη. Αυτό που ίσως περιμέναμε κάποια στιγμή ήταν μια προσπάθεια για κάποια παγίδα, για ένα δυναμικό hedge στα όρια της παγίδας ή μία βοήθεια από τον παίκτη στο πλάι του Lillard σε μία μορφή nexting άμυνας. Πόσο δε μάλλον όταν για αρκετή ώρα το ματς είναι Nuggets εναντίον Lillard με τους συμπαίκτες του να είναι επί της ουσίας «κρύοι». Όπως βλέπουμε στις δύο φάσεις, θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο αλλά επέλεξαν ανεπιτυχώς καθαρή άμυνα.

Αλλά φευ. Με αντίπαλο τους Austin Rivers, Porter Jr σκόραρε 31 πόντους, ενώ μετά από αλλαγές ενάντια στον Jokic 10. Εν τέλει, ψάχνοντας κάποιες δηλώσεις του προπονητή των Nuggets για το ματς, έπεσε το μάτι μου στο μυθικό σχόλιο περί τετράποντου. Απολαύστε λοιπόν ‘’If a guy catches (the ball) inside the 3-point line - a guys catches it with his back to the basket, those are times when you can look to take a foul,” Malone said after the game. “Damian Lillard is like Chris Paul, he’s been around the block. He knows what time it is. If you try to take that foul, my concern is him making the three and giving up a four-point play…’’.

Οκ κόουτς, τουλάχιστον δεν έφαγες τετράποντο.

Οι φάσεις που μας έβγαλαν τα μάτια

Από εντυπωσιασμό...

O Σέρβος Αρτίστας-Πολίστας:

... και από τα γέλια

Επίκληση στα θεία, ο μόνος τρόπος ανάσχεσης του Lillard (εκτός του front office των Blazers τουλάχιστον…):

Η γωνιά του Geek

➢ Τρίτοι περισσότεροι πόντοι σε ήττα στα Playoffs από τον Lillard με τους 55 πόντους του στο Game-5 κόντρα στους Nuggets, πίσω αποκλειστικά από τους 63 τους Jordan (το μακρινό 1986 και τους 57 του Donovan Mitchell πέρσι στο Bubble, επίσης κόντρα στους Nuggets.

Από την άλλη, με τους 55 με 10+ assists και 10+ τρίποντα, έγινε ο πρώτος παίκτης με τέτοια statline στα playoffs, ενώ με τα 12 τρίποντά του έσπασε το ρεκόρ του Klay με τα περισσότερα σε αγώνα postseason, από το επικό Game-6 κόντρα στους Thunder το 2016.

➢ Πρώτος παίκτης στην ιστορία των Nets έγινε ο James Harden με triple double με 30άρα, καθώς είχε 34/10/10 (και bonus από δύο κλεψίματα και blocks) στο πέμπτο παιχνίδι της σειράς κόντρα στους Celtics. Κάπως έτσι έγινε μόλις ο δεύτερος παίκτης των Nets με triple double σε postseason, μαζί με τον Jason Kidd.

➢ Στο Game-5 κόντρα στους Clippers οι Mavs παρέταξαν για την έναρξη του αγώνα τους Doncic (6’7”), Hardaway Jr. (6’5”), Finney-Smith (6’7”), Porzingis (7’3”) και Marjanovic (7’4”). Αυτή ήταν η δεύτερη ψηλότερη πεντάδα που παρουσιάζεται σε παρκέ NBA τα τελευταία 40 χρόνια, πίσω απόκλειστικά από εκείνη πάλι των Mavericks του 2003, με τους Shawn Bradley, Raef LaFrentz, Dirk Nowitzki, Michael Finley και Steve Nash.

➢Αγνή Σλοβένικη Καύλα:

➢ Μένοντας λίγο ακόμα στο συγκεκριμένο matchup, ποια ήταν η τελευταία σειρά που ο Kawhi ήταν ο καλύτερος παίκτης του γηπέδου; Ενδεχομένως εκείνη κόντρα στους Warriors στην κατάκτηση του Πρωταθλήματος των Raptors. Θα ήταν ωστόσο αν ο KD δεν ήταν τραυματίας; Το ερώτημα πια τίθεται, μιας και τόσο πέρσι κόντρα στους Nuggets, όσο και φέτος κόντρα στους Mavericks, Jokic και Doncic είναι ξεκάθαρα οι καλύτεροι παίκτες του παρκέ. Ας το έχουμε υπόψιν όλοι μας την επόμενη φορά (σε λίγες μέρες…) που θα καταρτίζουμε τις λίστες με τους top-10 NBA παίκτες μας, για το αν πρέπει να τον βάλουμε πάνω ή κάτω από τους προαναφερθέντες.

➢ Mε τον αποκλεισμό Warriors και Spurs από τα playins και Lakers, Celtics και Heat από τον πρώτο γύρο, οι ομάδες με πρωτάθλημα που έχουν μείνει στη διεκδίκηση του φετινού είναι λιγότεροι από κάθε άλλη κούρσα, όσο εμείς τουλάχιστον είμαστε σε θέση να θυμόμαστε. Συγκεκριμένα, οι Mavericks είναι οι μόνοι με πρωτάθλημα τα τελευταία κοντά 40 χρόνια, το επικό του  2011, οι Sixers κατέκτησαν το Larry O’Brien Trophy τελευταία φορά το 1983, και από εκεί και πίσω κάθε contributor του Basketball Guru ήταν αγέννητος, μιας και οι Bucks πήραν το δικό τους το 1971 και οι Hawks το 1958. Οι δε Suns, Nets, Jazz, Nuggets και Clippers διεκδικούν την πρώτη κατάκτηση της Ιστορίας τους.

➢ Η εξέλιξη του volume των floaters και της ευστοχίας. Η επιτυχία του Trae Young, Ja Morant κλπ στο floater game δεν είναι η εξαίρεση, αλλά το αποτέλεσμα της εξέλιξης. Καλά τα τριποντα και τα σουτ κοντα στο καλαθι, αλλά οι κοντοί (κυριως) χρειάζονται ένα όπλο ακόμα.

Ups and Downs

Έχοντας αναφερθεί σε πάμπολλα εισαγωγικά, τρία downs μόνο σήμερα για κλείσιμο.

⬇ Ξεκινώντας από τους πάμπολλους τραυματισμούς που στιγματίζουν τη φετινή σεζόν συνολικά (προς έκπληξη κανενός…) και δυστυχώς φαίνεται πως στιγματίζουν και την post season που όλα είναι ακραία πιο κρίσιμα: Davis, LeBron, Paul, Brown, Embiid, Conley, Luka, όλοι τους χάνουν παιχνίδια ή παίζουν σε σημαντικά χαμηλότερο ποσοστό ετοιμότητας από το 100% και ο παράγοντας τύχης (και ατυχίας), καθορίζουν σημαντικά την εξέλιξη των όσων παρακολουθούμε.

⬇ Δίνοντας έμφαση λίγο παραπάνω στο ανωτέρω με αφορμή τον τραυματισμό του center των Sixers, μπορεί να έχουμε καταλήξει να ακουγόμαστε σαν χαλασμένο γραμμόφωνο, αλλά ο τραυματισμός του Embiid φέρνει ακόμα μια φορά στο προσκήνιο το ζήτημα του αριθμού των αγώνων της κανονικής περιόδου.

Ο Jojo πιθανότατα θα επιστρέψει χωρίς να έχει λυθεί το πρόβλημα στον μηνίσκο του, γιατί είναι μακράν ο καλύτερος παίκτης των Sixers, είναι αυτός που κάνει τα πάντα να λειτουργούν τόσο στην άμυνα, όσο και κυρίως στην επίθεση. Η λογική ότι είναι ένας τραυματισμός που “δεν μπορεί να χειροτερέψει” έχει χρησιμοποιηθεί στο παρελθόν και για περιπτώσεις όπως του Roy, του Bynum και του Griffin, όπως σημείωσαν Hollinger και Duncan στο τελευταίο τους podcast, συχνά με καταστροφικά αποτελέσματα.

Υπάρχει ο αντίλογος πως δεν θα πρέπει να γίνουν γενικευμένες αλλαγές για μεμονωμένες περιπτώσεις ευπαθών παικτών. Διαφωνώ. Αν μπορούμε να κάνουμε τα what-ifs όσο το δυνατόν λιγότερα, αυτός θα πρέπει να είναι οδηγός. Από την άλλη πλευρά, παράλληλα και με την όλη συζήτηση για το player empowerment και τους stars-φιλαράκια που μαζεύονται στην ίδια ομάδα, η περίπτωση του Embiid είναι χαρακτηριστική για το πόσο δύσκολο είναι το ρομαντικό “ο star που θα μείνει στην ίδια πόλη και θα οδηγήσει την ομάδα του σε επιτυχίες” υπό το καθεστώς 82 παιχνιδιών σε μια εποχή που η επιστήμη έχει προχωρήσει αλλά και που οι παίκτες επιβαρύνονται από μικρότερη ηλικία σε καθεστώς εντατικής προπόνησης. Ο Embiid έπρεπε να παίξει όσο το δυνατόν περισσότερο για να φέρει τους Sixers στην κορυφή της περιφέρειας, δίνοντας τους τις καλύτερες πιθανότητες για να πάνε μακριά στα playoffs, τραυματίστηκε, επέστρεψε, και τώρα πρέπει και πάλι να επιστρέψει όσο το δυνατόν γρηγορότερα για να δρέψει τους καρπούς της προσπάθειας της κανονικής περιόδου, την ώρα που Harden, Durant και Kyrie είχαν όλο το χρόνο να αποθεραπευτούν και να επιστρέψουν σταδιακά όταν είναι πραγματικά έτοιμοι. Κι ακόμη κι αν δεν τραυματιζόταν, η καταπόνηση σημαίνει ότι δεν θα είναι στο απόγειο της φόρμας του στα playoffs. Και ας μην πάμε μακριά. Οι Lakers που είχαν μόλις 70 μέρες off season πριν μπουν να παίξουν και πάλι σε μια τρομερά ανταγωνιστική Δύση, είδαν τον Davis και τον LeBron να χάνουν μεγάλο διάστημα της σεζόν λόγω τραυματισμού, και στο κρισιμότερο σημείο της σεζόν ο μεν να ταλαιπωρείται και πάλι από προβλήματα τραυματισμού και το δε ρομπότ να μην είναι ο εαυτός του.

Δεν έχει να κάνει με σκληραγώγηση ή με περίεργες ιδέες περί ανδρισμού, θέλουμε να βλέπουμε τους καλύτερους παίκτες να κοντράρονται στα ίσια τόσο στην κανονική περίοδο, όσο και στα playoffs και κάθε αλλαγή που έχει αυτό το πρόσημο είναι για εμάς ευπρόσδεκτη.

⬇ Μέσα στην όλη ευφορία που μας προσφέρει μέχρι στιγμής η post-season ηρθε και μια δυσάρεστη είδηση για να μας αφήσει μια πικρή γεύση. Ο θάνατος του Mark Eaton, έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία στον κόσμο του NBA, μα κυρίως στις τάξεις των Utah Jazz, των οποίων φόρεσε την φανέλα για 11 σεζόν. Σε αυτήν την περίοδο ο Eaton αναδείχθηκε δύο φορές αμυντικός της χρονιάς (1985, 1989), ψηφίστηκε τρεις φορές στην καλύτερη αμυντική πεντάδα (1985, 1986, 1989), ενώ συμμετείχε και στο All-Star Game του 1989, μαζί με τους συμπαίκτες του στη Utah, Karl Malone και John Stockton. Ο Eaton ήταν 64 ετών και πέθανε από δυστύχημα που είχε με το ποδήλατό του, σχεδόν ένα τετράγωνο μακριά από το σπίτι του.

Διαβάσαμε, μας άρεσαν και σας προτείνουμε

Κατηγορία We got game
Ετικέτες

Σχετικά Άρθρα

Περισσότερα σε αυτή την κατηγορία: « We Got Playoffs - 6: Όλα γυρίζουν γύρω από τους Ήλιους We Got Playoffs - 3: Αλλαγή γενεαλογικής σκυτάλης »
επιστροφή στην κορυφή

 

 

 PODCASTS

Basketballguru.gr 2018 All righs reserved.      Designed and Developed by Web Rely