Μετά από 2 χρόνια χωρίς τίτλο, κάτι που για το μέγεθος της ομάδας είναι μεγάλο χρονικό διάστημα, ήρθε η ώρα να χωρίσουν οι δρόμοι της ομάδας με το δίδυμο Creus (Τεχνικός Διευθυντής) και Pascual. Σημαντικό ρόλο σε αυτό, έπαιξε και ο αποκλεισμός της ομάδας της Καταλονίας από την Λοκομοτίβ του Μπαρτζώκα στα Play Off της Ευρωλίγκας. Θεωρώ ότι δεν ήταν μόνο το αποτέλεσμα αυτής της σειράς που έπαιξε ρόλο, όσο και ο τρόπος που ήρθε. Ο μεν Pascual παρουσίασε μια ομάδα με αρκετές ανορθογραφίες (Ο Samuels έπαιζε ως δεύτερο 4αρι, ο Arroyo στα 36 σόλαρε στην επίθεση όντας πιο αναποτελεσματικός από ποτέ, o Tomic εξαντλήθηκε από τα πολλά λεπτά στο ξεκίνημα της χρονιάς και στο τέλος έμεινε χωρίς δυνάμεις) η οποία επέμενε με θρησκευτική ευλάβεια στο υπεραναλυτικό playbook του προπονητή, ενώ από την άλλη ο Μπαρτζώκας παρουσίασε μια ομάδα με βασικές αρχές στο παιχνίδι της (πχ αλλαγές στα κεντρικά πικ εν ρολ) η οποία όμως άφηνε αρκετά πιο ελεύθερους τους παίκτες να εκφράσουν τη δημιουργικότητά τους. Πλέον τα νέα αφεντικά στην πόλη είναι ο Rodrigo de la Fuentes και ο "δικός μας" Γιώργος Μπαρτζώκας και μπορεί το νέο σχεδίο της Μπαρτσελόνα να δίνει έμφαση στην ανάπτυξη και αξιοποίηση των ακαδημιών, αλλά μετά από τα 2 χρόνια ανομβρίας (τροπαίων), η επιθυμία για νίκες και τίτλους είναι μεγάλη στην πόλη. Θα καταφέρουν όμως να ανταποκριθούν στις επιθυμίες των φιλάθλων ή για ακόμα μια φορά στο τέλος της χρονιάς οι οπαδοί θα ασχολούνται αποκλειστικά με το ποδοσφαιρικό τμήμα και τις κατακτήσεις του;