Το απόγευμα της Δευτέρας έσκασε μία από τις μεγαλύτερες βόμβες των τελευταίων χρόνων στο ΝΒΑ, με τον Κέβιν Ντουράντ να ανακοινώνει ότι εγκαταλείπει την Οκλαχόμα για να πάει να βρει στο Σαν Φρανσίσκο τον Κάρι, τον Τόμπσον, τον Γκριν και τον Ιγκουοντάλα στους Golden State Warriors. Δεν θα κρυφτώ, η απόφαση αυτή με έκανε να σιχαθώ τον δεύτερο πιο αγαπημένο παίκτη που έχω στο άθλημα μετά τον Hakeem Olajuwon. Το γιατί θα το εξηγήσω στο παρακάτω κείμενο, ένα κείμενο που παίρνει τη μορφή προσωπικής επιστολής προς τον ίδιο τον Ντουράντ, αφού αυτό είναι και της μόδας (και στο Basketball Guru όπως είναι γνωστό ακολουθούμε τη μόδα).

Εδώ και 2 μέρες, ξεκίνησε η Free Agency στο ΝΒΑ, η περίοδος δηλαδή που οι ελεύθεροι παίκτες μπορούν να συζητήσουν με τις ομάδες για να δουν που θα καταλήξουν και ήδη πολλοί φίλοι του μπάσκετ, σχολιάζουν καυστικά τα χρήματα που πολλοί παίκτες θα πάρουν για να παίζουν μπάσκετ τα επόμενα χρόνια. Συμβόλαια όπως αυτά που υπέγραψαν ο Mozgov (64εκ$ για τα επόμενα 4 χρόνια) και ο Conley (153εκ$ για τα επόμενα 5 χρόνια), ήταν η αφορμή για να ξεκινήσουν οι συγκρίσεις στα social media των παραπάνω παικτών με θρυλικούς παίκτες των προηγούμενων δεκαετιών εξαιτίας της μεγάλης διαφοράς στα έσοδα των παικτών τότε και τώρα. Η άνοδος του salary cap από τα 70εκ$ στα 94εκ$ δημιούργησε μια κατάσταση όπου όλες οι ομάδες έχουν πολλά χρήματα να ξοδέψουν, ενώ δεν υπάρχουν τόσοι πολλοί καλοί παίκτες φέτος το καλοκαίρι για να δικαιολογήσουν αυτά τα χρήματα, για αυτό και είδαμε τα παραπάνω συμβόλαια ήδη από την πρώτη μέρα της Free Agency. Την επόμενη χρονιά το salary cap αναμένεται να κάνει ένα ακόμα άλμα στα 107εκ$ πράγμα που θα οδηγήσει σε ακόμα μεγαλύτερα συμβόλαια και ίσως και ένα πιθανό lock out από μεριάς των ιδιοκτητών στο ΝΒΑ, αλλά σήμερα θα ήθελα να σταθώ κυρίως στην επίδραση που μπορεί να έχουν όλες αυτές οι αλλαγές στο μπάσκετ στην Ευρώπη.

To κείμενο γράφτηκε για τον ιστότοπο provo.gr, απ'όπου και αναδημοσιεύεται.

Η φωτογραφία που βλέπετε κάτω από τον τίτλο είναι από την σάλα του King Drew Magnet High School Gymnasium του Willowbrook του Λος Άντζελες. Σε αυτήν διεξάγεται κάθε καλοκαίρι το πιο διάσημο ερασιτεχνικό τουρνουά μπάσκετ της Δυτικής Ακτής των Ηνωμένων Πολιτειών, η φέρουσα πλέον την υπογραφή της Nike , Drew League. Για πολλά Σαββατοκύριακα του καλοκαιριού, στο χωρητικότητας μόλις 1000 ατόμων γηπεδάκι συνωστίζονται κάτοικοι από την καρδιά του L.A. για να παρακολουθήσουν τους αγώνες αυτοσχέδιων ομάδων, οι οποίες στελεχώνονται από τοπικούς ήρωες του streetball , επαγγελματίες αθλητές που αγωνίζονται στο εξωτερικό ή στη D League, και λαμπρότατους σταρ του ΝΒΑ.

Το Draft του 2016 ανήκει πλέον στο παρελθόν και ήταν ένα από τα πιο συναρπαστικά που έχω παρακολουθήσει τα τελευταία χρόνια. Αν και οι διαθέσιμοι παίκτες φέτος δεν είχαν το ταλέντο των συναθλητών τους του Draft του 2015 η αύξηση του salary cap την επόμενη σαιζόν και ο συνδυασμός με την συλλογική σύμβαση εργασίας (CBA) που καθορίζει το εύρος των συμβολαίων κάθε παίκτη του πρώτου γύρου ανάλογα με τη θέση που θα επιλεχθεί, κάνουν αυτούς τους παίκτες πολύτιμους για τις ομάδες για τα επόμενα 4 χρόνια. Μια σωστή επιλογή, δίνει στις ομάδες έναν παίκτη με χαμηλό και ελεγχόμενο συμβόλαιο τα επόμενα 4 χρόνια το οποίο θα μπορεί να επεκταθεί για άλλα 5 ακόμα βοηθώντας σημαντικά την ομάδα να διεκδικήσει του στόχους της¹. Επίσης, εκτός από τις 2 πρώτες επιλογές που ήταν αδιαμφισβήτητες, στις υπόλοιπες θέσεις οι παίκτες δεν είχαν μεγάλες διαφορές κάτι που έκανε κάθε ομάδα να αξιολογεί διαφορετικά (βάση και των αναγκών τους) το ταλέντο τους. Το αποτέλεσμα αυτού ήταν πολλές μη αναμενόμενες επιλογές, εντυπωσιακές ανταλλαγές και στιγμές που οι οπαδοί μιας ομάδας μείναν με μια απορία στο βλέμμα².

Είναι σημείο των καιρών οι συζητήσεις για τους κορυφαίους να συνοδεύονται από αριθμούς. Οι αριθμοί δεν είναι απαραίτητα αδιάσειστο πειστήριο, υπό την έννοια ότι ένας αναλυτής που θέλει να πάει την δουλειά του σε βάθος, οφείλει να βρει τη εξήγηση για την παρουσία τους. Έχουν όμως ένα συγκριτικό πλεονέκτημα σε σχέση με οτιδήποτε άλλο χρησιμοποιείται για την κατασκευή ενός επιχειρήματος : πρώτον , ως αριθμοί , είναι μετρήσιμοι. Δεύτερον, είναι αποκολλημένοι από την περίσταση, εκτός αν η χρήση τους συνοδεύεται και από την περιγραφή της. Αυτό όμως συμβαίνει σπάνια, και πάει παρέα με αγκύλωση στα δάχτυλα. Είναι άτιμο πράγμα το λεγόμενο "πλαίσιο", γιατί περιλαμβάνει ένα σωρό: τους αντιπάλους, τον τρόπο που παιζόταν το παιχνίδι την κάθε εποχή, τους συμπαίκτες, τη δύναμη της κάθε περιφέρειας. Συνεπώς, καλό είναι να αποφεύγεται, και να μένουμε σε ο,τι μπορεί να μετρηθεί.

Είμαστε λίγες ώρες πριν τον 7ο και τελευταίο τελικό του ΝΒΑ. Σε λίγο θα ξέρουμε αν η καταπληκτική πορεία των Warriors θα επιβραβευθεί με το δεύτερο συνεχόμενο πρωτάθλημα ή αν ο καλύτερος παίκτης στον κόσμο, ο Lebron James, θα είναι η αφορμή για να δούμε για πρώτη φορά μια ομάδα να καταφέρνει να γυρνάει από το 3-1 και να κατακτάει το πρωτάθλημα. Η σημερινή βραδιά θα προσθέσει πολλά στον μύθο του νικητή είτε είναι αυτός ο Lebron James είτε ο Steph Curry μεγαλώνοντας επίσης την επίδραση που θα έχουν ως ινδάλματα για τις επόμενες γενιές. Με αφορμή όλα αυτά, θυμήθηκα την επιστολή που είχε στείλει σχεδόν πριν από ένα χρόνο ο καθηγητής Matt Amaral ενός Γυμνασίου του Όκλαντ στον Steph Curry, όπου του ζητούσε να μην επισκεφτεί ποτέ το γυμνάσιο όπου διδάσκει. Η επιστολή αυτή ήταν η αφορμή να γίνουν πολλές συζητήσεις στα διάφορα φόρουμ (πχ reddit) και προσωπικά εξεπλάγην με τον μεγάλο αριθμό των ατόμων που θεώρησαν λάθος την πράξη αυτή. Για να δούμε όμως τι έλεγε αυτή η επιστολή¹.

Οι τελικοί (?) του NBA είναι μέχρι στιγμής όσο ενδιαφέρον ήταν κάποτε το δελτίο της ΕΡΤ με την Άννα Παναγιωταρέα. Επειδή κάποιοι μπορεί να μην το προλάβατε, να το πω αλλιώς. Σε αυτούς τους τελικούς οι Cleveland Cavaliers δεν παίζουν (πλέον) για τον τίτλο, αλλά παίζουν για να μην σκουπιστούν και γίνουν περίγελος σε όλο το NBA. Όχι ότι οι Golden State Warriors δεν είναι τρομερή ομάδα (είναι), απλά οι Cavs είχαν ετοιμαστεί ειδικά για αυτήν την περίσταση. Για ένα rematch των περσινών τελικών με υγειές ρόστερ.

Σε δύο μικρά στιγμιοτυπάκια, ένα χαλαρό σημείωμα για κάποια πράγματα που πάνε πολύ καλά για τους Ουόριορς και όχι τόσο καλά για τους Καβς. Πριν τα δείτε , δύο λόγια.

Με τον τρόπο που επικράτησαν οι Ουόριορς στον πρώτο από τους τελικούς του ΝΒΑ, πέταξαν τα roundtable και τις αναλύσεις στα σκουπίδια. Τί είπατε (είπαμε); Πώς οι Καβς θα είχαν τύχη εφ'οσον σταματούσαν την βροχή τριπόντων, τα "τρελά σουτ" και τους Τόμπσον - Κάρι; Ορίστε, το κατάφεραν. Το αποτέλεσμα ήταν μία τρύπα στο νερό και μία άνετη επικράτηση των Πολεμιστών. Μόνο ο Βασίλης με τον Τζόρτζι μας είχαν προιδεάσει για τη δύναμη του πάγκου του Στιβ Κερ, και ας χτύπησε αυτός τις κατά τα άλλα γνωστές αδυναμίες των Καβς.

Το 7ο παιχνίδι της σειράς τελικά αποδείχτηκε ότι δεν ήταν το πιο δύσκολο για τους Warriors. Κατά την προσωπική μου άποψη, το 6ο ματς ήταν το καθοριστικό και αφού το κέρδισαν μέσα στην έδρα της Οκλαχόμα, πλέον είχαν το ψυχολογικό πλεονέκτημα απέναντι στην ομάδα των Durant και Westbrrok. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως οι Thunder παραδόθηκαν αμαχητί, τουναντίον έκαναν ότι περνούσε από το χέρι τους για να κερδίσουν τον αγώνα, όμως όταν η ομάδα που έχει στις τάξεις της τον καλύτερο σουτέρ όλων των εποχών και τον δεύτερο καλύτερο εν ενεργεία σουτέρ στον κόσμο, έχει αυτοπεποίθηση και παίζει στην έδρα της, τότε λίγα πράγματα μπορούν να την σταματήσουν. Είχα πολλά χρόνια να απολαύσω τόσο πολύ μια σειρά μπάσκετ όσο αυτή και η εντύπωση που μου έμεινε, είναι ότι εκτός από μια καταπληκτική σειρά 7 παιχνιδιών και μία από τις καλύτερες ομάδες όλων των εποχών, έχουμε τη χαρά να δούμε μπροστά στα μάτια μας την εξέλιξη του αθλήματος και το μέλλον του.