The Bulls (and the Knicks) are back!

Αρχή της εβδομάδας και ανάμεσα στα δεκάδες μπασκετικά tabs που περιμένουν εναγωνίως ανοιχτά, βρίσκεται και εκείνο με την κατάταξη των δύο περιφερειών του ΝΒΑ. Κοιτάζω την εξάδα της Ανατολής, την κορυφή. Bulls, Heat, Knicks. Το ημερολόγιο επιμένει να γράφει 2021 αντί για 1997, περιέργως δεν υπάρχει Jordan, Ewing, Riley και Van Gundy. Αν δεν έχω μπλέξει σε κάποιο time loop από το Dark, αυτή είναι όντως η πραγματικότητα της Ανατολής τη φετινή σεζόν.

Η πρόσφατη αναμέτρηση Bulls και Knicks αναβίωσε σ’ ένα βαθμό την ιστορική κόντρα των 90s. Δεν είναι κάτι που σκεφτήκαμε εμείς. Οι επίσημοι λογαριασμοί των δύο franchises πριν από τον αγώνα ανέβαζαν διάφορες φάσεις από το παρελθόν. Tα καρφώματα Pippen και Jordan στο κορμί του Ewing είχαν την τιμητική τους, εκείνο του Starks ξεχώριζε από την πλευρά της Νέας Υόρκης, γενικά ομορφιές ώστε να κερδίσει έξτρα hype ένας αγώνας ανάμεσα σε δύο -πράγματι- βελτιωμένα σύνολα. 

Ας ξεκινήσουμε από το Chicago, παρ’ ότι τελικά έχασαν τον αγώνα, καθώς είναι εκείνοι που κάνουν την πραγματική επιστροφή στα ψηλά (θυμίζω ότι οι Knicks τελείωσαν την περσινή σεζόν στην τέταρτη θέση, παίρνοντας το πλεονέκτημα έδρας). Το αρχικό 4-0 ‘’ελέγχεται’’ λόγω της ευκολίας του προγράμματος (Pistons δις, Pelicans χωρίς Zion, Raptors στο Toronto, aka το ματς που ο DeMar αφιονίζεται), όμως η εικόνα με Knicks και Jazz επιβεβαίωσαν την ανοδική πορεία και τις ελπίδες που έχουν δημιουργηθεί. DeRozan και LaVine μοιράζονται τον ρόλο του ball-initiator, σκοράρουν με σταθερότητα all-star επιπέδου (23+ και 25+ πόντους αντίστοιχα κατα μέσο όρο), ο δεύτερος -καλώς- παραχωρεί μέρος της δημιουργίας στον πιο ικανό γι’ αυτό DeMar (σταθερά από τους κορυφαίους στη λίγκα σε AST% ανάμεσα στους wings-forwards) και λειτουργεί ως έξτρα off-ball απειλή όταν χρειάζεται. Ο LaVine είναι αμαρκάριστος όταν κόβει προς το καλάθι, το στατικό τρίποντο είναι εξίσου βελτιωμένο με το pull-up παιχνίδι που διαθέτει, οπότε η επίθεση των Bulls αποκτά σε πρώτο επίπεδο πολλές λύσεις, όσον αφορά το πόσο συχνά μπαίνει η μπάλα στο καλάθι.

Οι Lonzo Ball και Alex Caruso συμπληρώνουν την περιφέρεια, με ποιοτικό σουτ και αρκετή πίεση πάνω στην μπάλα (προστατεύοντας αμυντικά τους δύο σταρ), ενώ ο Vucevic είναι κλασσικά το σημείο αναφοράς στη frontline. Η επίθεση των Bulls έχει ροή, δύο δημιουργούς ανα πάσα στιγμή στο παρκέ (+ τον Vucevic που είναι δυνατός πασέρ-ψηλός) και για την ώρα καλό μοίρασμα ρόλων, με τους δείκτες ανα 100 κατοχές να τους φέρνουν στην πρώτη δεκάδα της λίγκας. Το εντυπωσιακό είναι πως και η άμυνα που έχει δουλέψει ο coach Donovan λειτουργεί, οι Bulls πιέζουν τα αντίπαλα guards, οι Caruso-Ball-Dosunmu σπάνε τα περισσότερα κεντρικά σκριν και καλύπτονται επιτυχώς οι αδυναμίες των DeRozan και Vucevic, με τον τελευταίο να μη χρειάζεται να κυνηγά ασταμάτητα περιφερειακούς που στοχεύουν επάνω του. Πέμπτοι σε defensive rating, ενώ η βασική πεντάδα (Ball-LaVine-DeRozan-Williams-Vuc) είναι στην κορυφή ανάμεσα σε πεντάδες με μίνιμουμ 100 κατοχές σ’ όλο το πρωτάθλημα. Το Chicago, ίσως όχι αναμενόμενα, παίζει σοβαρή άμυνα.

Με αυτή την ισορροπία οι Bulls διεκδίκησαν μέχρι το τελευταίο σουτ το ματς απέναντι στους Knicks και επιβλήθηκαν των Jazz, κυρίως γιατί ο DeRozan χτύπησε επιθετικά στον ‘’κρυπτονίτη’’ του Gobert (οι midrange εκτελέσεις μετά από σκριν). Τα ζόρια ξεκινούν τώρα, καθ’ ότι ο Pat Williams τραυματίστηκε και πιθανότατα χάνει τη regular season, ενώ και το πρόγραμμα βαραίνει απότομα (Celtics, Sixers δις, Nets, Mavs, Warriors-Lakers-Blazers-Clippers-Nuggets εκτός έδρας στο κλασσικό δυτικό road trip, Knicks ξανά) με ξεκίνημα από τη Βοστώνη. Spoiler alert: κέρδισαν, με ανατροπή, LaVine και DeMar.

Οι Knicks από μεριάς τους παρουσιάζουν κάτι διαφορετικό από πέρυσι. Ναι, παραμένουν δυνατοί αμυντικά και ο Thibodeau συνεχίζει -πολύ έξυπνα- να δίνει τον αντίπαλο leading scorer στον Barrett όταν χρειάζεται, παγώνοντας όλες τις υπόλοιπες δράσεις στο παρκέ όσο είναι εφικτό, η σημαντική αλλαγή όμως είναι στην επίθεση. Πριν την αρχή της σεζόν έγραψα για τον Kemba Walker και πώς το παιχνίδι του δένει με εκείνο του Julius Randle, σε ένα δίπολο που δίνει στους Knicks απαραίτητο παιχνίδι με ντρίμπλα και σουτ μετά από σκριν. Mε αυτό το δεδομένο, οι Knicks για την ώρα το τερματίζουν. 

Με την προσοχή της αντίπαλης άμυνας πάνω στη συνεργασία των δύο, οι Knicks ανεβάζουν το ρυθμό και τις εκτελέσεις από την περιφέρεια για τους Fournier-Barrett που -συνήθως- είναι απλωμένοι στις γωνίες, ενώ το second unit καθοδηγείται από τον Derrick Rose, με τον Immanuel Quickley στο πλευρό του, κάτι που εξασφαλίζει στον coach Thibodeau ότι θα συνεχιστεί το ίδιο pace και η ίδια απειλή από την περιφέρεια. Περίεργο ή μη, σ’ αυτό το σημείο ο Rose είναι σουτέρ του 40+% από την περιφέρεια (54% προς ώρας, λογικά σύντομα θα μειωθεί) και ουσιαστικά οι Knicks έχουν το δικαίωμα να χρησιμοποιούν σε κάθε ένα από τα 48 αγωνιστικά λεπτά, έναν leading guard που απειλεί απ’ όλα τα σημεία του παρκέ, είτε σε iso καταστάσεις είτε μετά από σκριν. 

Όπως πολύ σωστά επισημαίνει στο κείμενό του ο Chris Herring του SI, οι Knicks αύξησαν τις περιφερειακές εκτελέσεις σε 40+ ανα αγώνα και λειτουργούν αποδοτικότερα, παρ’ όλο που ο καλύτερος τους σουτέρ πέρυσι, ο Reggie Bullock, έχει φύγει από τη Νέα Υόρκη. Αυτό γιατί οι προσθήκες (Kemba, Fournier) είναι παίκτες με ικανότητα τόσο στο 1v1, όσο και δημιουργικά, οπότε αυξάνονται οι πηγές κινδύνου για την αντίπαλη άμυνα σε κάθε κατοχή. Η μπάλα περνά απ’ όλους, η απειλή είναι εκεί σε κάθε σημείο, η βασική πεντάδα απλώνει πραγματικά το γήπεδο και τρέχει. Ίσως οι γνήσιοι Νεοϋορκέζοι του ‘’defense, defense’’ νιώθουν ένα τσίμπημα στην πλάτη, όμως για την ώρα οι Knicks κερδίζουν με μία από τις πιο αποτελεσματικές επιθέσεις στη λίγκα, με 117 πόντους ανα 100 κατοχές και 56,5 eFG%, σύμφωνα με το Cleaning the Glass.

Προσωπικά είμαι από εκείνους που βαριούνται τη συζήτηση για τον ξεπερασμένο Thibodeau. Πιστεύω πως περάσαμε μία πενταετία που αρκετοί υποτιμήθηκαν στη δημόσια σφαίρα, ‘’γιατί έτσι’’, λες και υπάρχει μόνο ένα μοτίβο επιτυχίας. Δεν τον θεωρώ επιθετικό mastermind, δε θα γίνει και ποτέ, πέρυσι άλλωστε τον βαραίνει η σειρά με τους Hawks την οποία δεν μπορούσε να στρίψει με τίποτα. Υπάρχει όμως λόγος που ήθελε τόσο τη θέση στη Νέα Υόρκη, ο οργανισμός και αυτό το σύνολο παικτών του ταιριάζουν και μάλλον βλέπουμε την πιο προσωπική δουλειά που έχει παρουσιάσει. Ίσως ακόμη περισσότερο και από τον ‘’κομήτη’’ των Bulls του Derrick Rose. 

Οι φάσεις που μας έβγαλαν τα μάτια 

Από ενθουσιασμό…

Mένουμε στον DeRozan ως πρωταγωνιστή του κειμένου και όπως πολύ σωστά έγραψε το επίσημο account των Bulls -απ’ όπου και προέρχεται το βίντεο- η ντρίμπλα πίσω από την πλάτη και πάνω στον Jordan Clarkson ήταν τόσο καλή, που έβγαλε τον δεύτερο εκτός πλάνου. Αν πηγαίναμε μάλιστα με τους κανόνες του Buster Keaton για τα frames, όπου ο ‘’κόσμος’’ ήταν ότι έδειχνε η κάμερα, ο Clarkson δεν επέστρεψε ποτέ, όσο ο DeMar συνέχιζε το mid-range masterclass.

...και από τα γέλια

‘’Μπαίνεις εσύ, ο Kevin και ο LaMarcus σ’ ένα κλαμπ…’’ Ο ρεπόρτερ φυσικά ήθελε να ρωτήσει τον James Harden για τον LaMarcus Aldridge, που μπήκε στο κλαμπ των 20k πόντων καριέρας. O Harden μάλλον σκεφτόταν κάτι άλλο. Δεν τον αδικώ, τελειωμένο παιχνίδι, σιγά μη σκεφτόμαστε το ρεκόρ του άλλου τώρα.

Η γωνιά του Geek

➢ Οι Orlando Magic έχουν το χειρότερο Defensive Rating στη λίγκα με 115,4 πόντους ανά 100 κατοχές, όμως η βασική πεντάδα (Suggs, Cole Anthony, Wagner, Carter Jr, Bamba) δέχεται τους λιγότερους (91) ανάμεσα σε εκείνα τα σχήματα που έχουν αγωνιστεί περισσότερα από 75 λεπτά μαζί, σύμφωνα με τον John Schuhmann (τα νούμερα έχουν αλλάξει ελαφρώς από την ώρα του tweet, αλλά συνεχίζει να ισχύει η διαφορά). Αξιοπερίεργο, αν και βοηθούν τα μεγάλα αμυντικά κορμιά της frontline προς αυτή την κατεύθυνση. Aν και χαίρομαι που Carter και Bamba βρίσκουν σημαντικά λεπτά, καθώς αμφότεροι έχουν υποτιμηθεί αρκετά, θα προτιμούσα να μην παίζουν τόσο χρόνο μαζί. Τόσο μεγάλα δίδυμα ψηλών λειτουργούν ως ένα σημείο, σκεφτείτε το ταβάνι που υπήρξε στους Pelicans με Cousins και Anthony Davis (με υποσημείωση τον τραυματισμό του πρώτου). Η ενδεχόμενη επιστροφή του Isaac -όταν και αν- λογικά θα διαλευκάνει το τοπίο.

➢ Μένοντας στα αξιοπερίεργα, οι Nuggets του Nikola Jokic έχουν και φέτος μία από τις πιο συντονισμένες άμυνες (DefRtg εντός τοπ-5 με 98,5) όμως η επίθεση βρίσκεται οριακά στον πάτο και ένας λόγος γι’ αυτό το περίεργο πάνω-κάτω είναι τα second units. Χαρακτηριστικά το net rating των βασικών είναι στο +11,2 ενώ εκείνο των παικτών που έρχονται από τον πάγκο στο -9,5, κάτι που κατατάσσει την αναπληρωματική έκδοση του Denver στην 29η θέση στη λίγκα. Ξανά, όλα είναι θέμα σχηματισμών και απουσιών, οι Nuggets άλλωστε δεν περνούν πολλά λεπτά χωρίς τον point-center Jokic και λογικά όλα θα δέσουν καλύτερα όταν επιστρέψει ο Jamal Murray, μετακυλίοντας λίγο τα λεπτά -και τον ρόλο- εκείνων που καλύπτουν την απουσία του. Ακόμη και αν η επιστροφή του αργήσει και πλησιάσουμε την άνοιξη, υπάρχει η δυναμική ώστε το σύνολο να μείνει εντός της πρώτης εξάδας, εξασφαλίζοντας πρόκριση στα playoffs.

➢ Όλοι οι τοπ σκόρερ της περσινής περιόδου έχουν μειωμένους μέσους όρους σε πόντους, σύμφωνα με το StatMuse. Με απλά λόγια, ‘’ακόμη δεν έχουμε κλείσει 10 αγώνες παιδιά, λίγη υπομονή’’. Στα θετικά, έχουμε ένα καινούργιο entry στις κορυφές της λίστας και φυσικά αυτός είναι ο Ja Morant, ο οποίος σκοράρει περίπου 29 πόντους ανα αγώνα. 16 από αυτούς έρχονται από drives στο ζωγραφιστό (!), χώρο στον οποίο κατα βάση κυριαρχούν ψηλοί και forwards, ενώ η δική του παραγωγή αγγίζει νούμερα Γιάννη Αντετοκούνμπο.

➢ O Scottie Barnes στα πρώτα του επτά παιχνίδια ως επαγγελματίας είχε 18+ πόντους και 8+ ριμπάουντ, με 50+ fg%, κάτι που τον φέρνει στην ίδια λίστα με τους Olajuwon, David Robinson, Shaq, Griffin, Zion και Ben Simmons, οι οποίοι είχαν πετύχει κάτι ανάλογο σε παρόμοιο χρόνο. Από τη μία δείχνει πόσο σπέσιαλ είναι ο συγκεκριμένος αθλητής, που τείνει να πάρει τον χαρακτηρισμό σταρ από τους πρώτους μήνες στη λίγκα. Από την άλλη, βλέπεις τα τελευταία μέλη της λίστας και εύχεσαι να μην έχει παρόμοια μπλεξίματα με τραυματισμούς και αστάθεια. Το Toronto των Ujiri-Webster-Nurse αποτελεί ισχυρή δικλείδα ασφαλείας πάντως.

Ups and Downs

⬆ Παρέα με τους Knicks και τους Bulls στα ψηλά της Ανατολικής Περιφέρειας βρίσκονται και οι Miami Heat. Όχι πως υπήρχε ιδιαίτερη αμφιβολία, αλλά η τριάδα Butler-Lowry-Adebayo δείχνει να δένει αρμονικά, αποτελούν ξεκάθαρο pain in the ass για τις αντίπαλες επιθέσεις και μοιράζονται τη δημιουργική ευθύνη, όσο κινούνται γύρω τους οι εκτελεστές Duncan Robinson και Tyler Herro, με τον δεύτερο να επιστρέφει σε υψηλό επίπεδο (22π-4,5α-6,7ρ, νούμερα all-star) μετά την περσινή μέτρια σεζόν. Οι Heat παίζουν όμορφο μπάσκετ πραγματικής δημοκρατίας υπό τον coach Spoelstra, έχουν την καλύτερη άμυνα με 95,1 DefRtg (κάποια στιγμή είχαν αγγίξει το 94.0, κάτι που θα τους χαρακτήριζε ως την κορυφαία άμυνα από το 1980 που εισήχθη το τρίποντο) και μπορούν να κυνηγήσουν στα ίσια το πλεονέκτημα έδρας για την postseason.

⬆ ‘’Και οι Wizards κύριε;’’. Πράγματι, στους πρωταγωνιστές της Ανατολής ανήκει και το franchise της Washington, με το ανανεωμένο πλαίσιο γύρω από τον Bradley Beal. Χωρίς να έχουν κάποιο σημείο να ξεχωρίζει σε τρομακτικό βαθμό (8οι και 14οι αντίστοιχα σε DefRtg και OffRtg, νορμάλ δείκτες σε δημιουργία και ριμπάουντ και χαμηλά σε eFG%) οι Wizards απλά έχουν κάνει το κλικ και βρίσκονται εντός εξάδας στο ξεκίνημα, έχοντας βγάλει μάλιστα ένα ψιλο-απαιτητικό πρόγραμμα, ή τουλάχιστον έχουν επικρατήσει απέναντι σε άμεσους ανταγωνιστές (Raptors, Pacers, Celtics δις και Hawks). Σημείο αναφοράς ο Spencer Dinwiddie, ίσως ο πιο ταιριαστός περιφερειακός συμπαραστάτης για τον Bradley Beal σ’ όλη του την καριέρα, με 19,8π-5,6α-5,4ρ και υψηλούς δείκτες AST% (πάνω από 35% πόντων των συμπαικτών του έρχονται από δικές του δημιουργίες, σύμφωνα με το Cleaning the Glass) που δίνουν το δικαίωμα στον Beal να βρίσκει και λίγη -ουσιαστική- απειλή μακριά από τον κεντρικό χειρισμό της επίθεσης. 

⬆ Οι Lakers όταν δεν τσακώνονται στον πάγκο (όπως συνέβη με Davis και Howard), ή δε μένουν απλοί παρατηρητές της προετοιμασίας του LeBron για ρόλο gm/προπονητή, είναι ένα πρωταθληματικό σύνολο, που ψάχνει όμως ακόμη το μοίρασμα των ρόλων ανάμεσα στους διάφορους σταρ και βετεράνους. Ένα από τα ευτυχή σημεία σ’ αυτή τη διαδικασία είναι η συμβολή του Carmelo Anthony, ο οποίος έχει 16,7 πόντους με 50 fg% και 52% από το τρίποντο. Αυτός είναι ο υψηλότερος μέσος όρος πόντων από την τελευταία του σεζόν ως franchise leader στους Knicks το 2016-17, ενώ οι δείκτες ευστοχίας αποτελούν career-high. Σημαντικό ρόλο σ’ αυτό παίζει η παρουσία των LeBron-Westbrook-Davis, που ουσιαστικά μετατρέπει τον Anthony σε πιο spot-shooting παίκτη από ποτέ. Όπως πολύ σωστά άλλωστε είδα να γράφεται στο twitter, ‘’O spot-up Melo είναι ο Olympic Melo. Σ’ αυτόν τον ρόλο, πλαισιωμένος από καλούς αμυντικούς, είναι A+’’.

⬆ Οι ‘’city version’’ εμφανίσεις που παρουσίασε χθες το κάθε franchise ξεχωριστά. Knicks, Bulls, Raptors, Hornets έδωσαν ρέστα, οι Clippers έχουν επιτέλους μία φανέλα να βλέπεται, οι Hawks θα θυμίσουν για κάποιες βραδιές εποχές Mutombo, οι Timberwolves έκαναν τίμιο throwback σε πρώτες χρονιές Kevin Garnett, συνολικότερη επιτυχία. 

⬇ Pelicans, Mavs και Thunder, το παραπάνω δεν πηγαίνει για εσάς, τσακωμένοι με το γούστο.

⬇ Μένοντας λίγο στους Pelicans, στο παιχνίδι με τους Knicks έκανε την εμφάνιση του ο Zion Williamson, έστω και αν αυτή ήταν στο ζέσταμα. Λίγο που λείπει καιρό ένας τέτοιος παίκτης, λίγο που ούτως ή άλλως τραυματίζεται συχνά, ήρθε να προστεθεί και ενα εμφανές δεκάκιλο επάνω του για να ταράξει κάπως την αισιοδοξία πως συζητάμε για ‘’game changer’’ αθλητή. Πιθανότατα η επιστροφή του στο παρκέ θα διαλύσει τις αμφιβολίες αργά ή γρήγορα, το θέμα πλέον για τους Pelicans είναι πόσο σύντομα θα μπορέσει να επανέλθει σε τοπ κατάσταση, γιατί ήδη βρίσκονται αρκετά πίσω σε σχέση με τους αντιπάλους τους στη Δύση. 

⬇ Επτά παιχνίδια μέσα στη σεζόν και ακόμη δεν έχω καταλάβει τι άθλημα προσπαθουν να παίξουν οι Celtics. Όχι κάτι σπουδαίο στην επίθεση και μέτρια άμυνα, Tatum πολύ παραπάνω σε ‘’spot’’ σημεία απ’ όσο θα έπρεπε, σχήματα με δύο ψηλούς βασισμένα στον Horford που δε δουλεύουν ακόμη. Το μπαμ του Robert Williams αργεί να φανεί, Langford-Nesmith και λοιποί νεαροί χωρίς ουσιαστική συμμετοχή, Josh Richardson σε ακόμη πιο off-ball wing ρόλο απ’ αυτόν που είχε σε Philadelphia και Dallas, που ούτως ή άλλως φαινόταν κακός. Πολλή δουλειά για τον Ime Udoka ώστε να φανεί έγκαιρα λειτουργικό το σύνολο. Προσωπικό σχόλιο: Για όνομα, δώσε τις αποφάσεις στον Tatum και πίστεψε λίγο παραπάνω στον on-ball δημιουργό που είχε δείξει ο Richardson στο Miami, έστω για λιγότερα λεπτά με το second unit. Κατα τ’ άλλα, όπως λέει και ο άλλος Δημήτρης του σάιτ, μονάχα Jaylen Brown. 

Προσεχώς

Heat @ Mavs, 01:30 ξημερώματα Τετάρτης: Η τοπ άμυνα του ΝΒΑ (και ο MVP της εβδομάδας Jimmy Butler) και η -οριακά μοναχική- προσπάθεια του Luka Doncic να την ξεχαρβαλώσει.

Hornets @ Warriors, 04:00 ξημερώματα Πέμπτης: LaMelo Ball απέναντι σε Steph Curry, ας κερδίσει το μεγαλύτερο σόου.

Hawks @ Suns, 04:00 ξημερώματα Κυριακής: Δύο από τα νεότερα σύνολα στο ΝΒΑ, με ωραίο μπάσκετ, που τυγχάνει πέρυσι να έπαιξαν τελικούς Ανατολικούς περιφέρειας και τελικούς ΝΒΑ αντίστοιχα. Αν το σκορ είναι κοντά στο φινάλε, θα δούμε όργια από Trae Young και Devin Booker, όσο προσπαθούν να κρίνουν το ματς.

Διαβάσαμε, είδαμε, μας άρεσαν και σας προτείνουμε

• "Kyle Lowry Has Turned On the Burners for the Heat", του Dan Devine στο The Ringer
• "Behind the Knicks' Drastic Change That Has New York Rising in East", του Chris Herring στο SI που επισημάνθηκε και νωρίτερα στο κείμενο
• "Beyond Grit - S4:E2 | Training Camp", ένα βίντεο στο επίσημο YouTube κανάλι των Memphis Grizzlies για το training camp και τον ρόλο των Morant-Jackson Jr σ’ αυτό το σύνολο. Προσωπικά βρίσκω μεγάλο ενδιαφέρον στο all-access content που δίνουν οι ομάδες και προτείνω αντίστοιχα τις σειρές βίντεο Open Gym (Raptors), Track the Pack (Timberwolves), The Road Back (Cavaliers), The Bridge (Nets), Warriors Ground (Warriors) και All Access (Knicks, Bulls & Magic)