(Παρουσιάζουν οι Leon T, Alexandros Mitsiou και Δημήτρης Χρυσικός)
Out Of Space
1. Ο Alperen Sengun με τρόπο μεθοδικό εξελίσσεται σε έναν από τους κορυφαίους ψηλούς της λίγκας, ενώ καλά καλά δεν έχει κλείσει 22 περιστροφές γύρω από τον ήλιο. Μιλάμε για ένα από τα πιο γεμάτα οπλοστάσια σε όλο το ΝΒΑ, που και λόγω καμπύλης γραμμικής βελτίωσης και λόγω της παρουσίας Udoka φέτος γίνεται σαφές το πόσο επικίνδυνο είναι.
Ο Sengun φέτος, σύμφωνα με το επίσημο σάιτ του ΝΒΑ, είναι πρώτος σε κατοχές ως roll man στο pick n roll, όπως και σε πόντους ανά παιχνίδι. Έχει καλύτερο ppp και από τον Embiid και από τον AD (αν και χειρίζονται πολύ λιγότερες κατοχές ως roll men από τον νεαρό Τούρκο), ενώ μία στις τρεις κατοχές που αναλαμβάνει είναι μετά από pick που έστησε. Καιρός ήταν να δούμε τον παικταρά πιο involved στην επίθεση, που ανθίζει και μας χαρίζει στιγμές μπασκετικής ικανοποίησης.
Πολύ αποδοτικός εμφανίζεται και στο post up φέτος ο 21χρονος, που σπάνια το χρησιμοποιεί ως πρωταρχικό τρόπο επίθεσης, αλλά όταν πρέπει να πάει εκεί για να τελειώσει τη φάση στέκεται θαυμάσια. Έχει την πλαστικότητα και την ταχύτητα που απαιτεί το playtype, και αρκετές φορές ως τώρα έχει ξελασπωθεί παίζοντας με πλάτη στο καλάθι. Πλέον έχει κάνει την εμφάνιση του και ένα τυπικό fade away σουτάκι με αρκετά καλά ποσοστά, ενώ συνολικά μέσα από τη γραμμή των 7,25 έχει εξαιρετικά ποσοστά κυρίως από τη δεξιά πλευρά (μάλλον τον βολεύει λόγω μηχανικής).
Να σημειώσουμε εδώ, πως δίνει και 6 ασίστ ανα παιχνίδι. Πολύ ωραίο court vision, είτε μοιράζει τη μπάλα από τον αγκώνα, είτε με handoffs. Η ικανότητα του να πασάρει μες το μπούγιο, in the traffic zone που ίσως να έλεγαν στο Μούρικα, είναι υπέροχη. Μοιάζει να ξέρει ανα πάσα ώρα και στιγμή που βρίσκεται κάθε συμπαίκτης του, και ποιος από αυτούς έχει τις καλύτερες προοπτικές να σκοράρει. Αν και δεν είναι να τρελαίνεται κανείς με τον Udoka σαν άνθρωπο, όσον αφορά τι παρουσιάζει με τον Alpie φέτος παίρνει σχετική έγκριση. Fingers crossed για το πουλέν.
2. Η Θαντεριάδα θα ξεκινήσει από νωρίς όπως φαντάζεστε σε αυτή τη στήλη, είναι ένα σύνολο που έχει πολύ νιάτο και ακόμη περισσότερη συζήτηση, και κανείς καταλληλότερος από τον Chet Holmgren για να κάνει την εκκίνηση. Έχει ξαναδεί από κοντά η Oklahoma έναν τύπο άνω των 2,10μ να στρίβει σα μπαλαρίνα στο midrange; Ναι, αν δεχθούμε ότι ο Kevin Durant πάντα έκλεβε λίγο στο ύψος του, για να λογίζεται ως forward, και ότι είναι ο…KD.
O Holmgren όμως φέρνει λίγο απ’ αυτή τη μαγεία αν και οι Thunder, πολύ καλώς εκ του αποτελέσματος, τον υπολογίζουν ως τον μοναδικό ψηλό της πρώτης πεντάδας, όσο guards & wings απλώνουν γύρω του. Αυτό το παιχνίδι μοιάζει να ταιριάζει απόλυτα στον Chet, ο οποίος μετά τα σκριν έχει ένα λιβάδι για χώρο, ενώ η αντίληψη πάνω στο παιχνίδι του φέρνει και εύκολους πόντους από το dunker spot, όσο η αντίπαλη άμυνα χαροπαλεύει να κυνηγά τους SGA και Jalen Williams - περισσότερα για εκείνον παρακάτω. 17,1 πόντους κατα μέσο όρο, ήδη σκόρερ του 51 FG% (και 37% από την περιφέρεια) που μπορεί να προσφέρει απ’ όλα τα σημεία του παρκέ, καθώς οι χοροί του στο midrange είναι και αποτελεσματικοί, με 48% ευστοχία. Έξτρα θετικό η παρουσία του στα clutch λεπτά, όπου και είναι μία έξτρα απειλή που η άμυνα δεν μπορεί να προσπεράσει λόγω του συνολικού πακέτου - ακόμη κι αν το μεγάλο buzzer beater με τους Warriors, ε, είχε και μία δόση τύχης.
Η συζήτηση φυσικά δε θα ήταν πλήρης χωρίς την άμυνα. Ο Holmgren έχει περάσει το πρώτο τεστ που αφορά το (αδύνατο) κορμί του, που δεν τον έχει εμποδίσει να λειτουργεί ως καθαρός center και όχι side rim protector, πχ. δίπλα σ’ ένα βαρύ κορμί που θα περιόριζε την ταχύτητα των Thunder. Εξαιρετικό timing για να προστατεύσει το καλάθι, αλλοιώσεις και μπλοκ με τα μακριά του χέρια, ακόμη και όταν οι αντίπαλοι χειριστές έχουν εκθέσει τον βηματισμό του. Μέλος των πεντάδων Thunder πεντάδων που δέχονται 111,3 πόντους ανά 100 κατοχές (74th percentile) και ρίχνουν την αντίπαλη ευστοχία στο 50,7 eFG%, κάποια προβληματάκια στα καθαρά 1v1, που όμως η Oklahoma πασχίζει ώστε να καλύψει με τα υπόλοιπα γρήγορα κορμιά. Σε γενικές γραμμές, υπέροχα πράγματα. Mom made pizza rolls μία δεκαετία αργότερα.
3. Η μέρα της μαρμότας στους Toronto Raptors, που ακόμη αρνούνται να πάρουν απόφαση ότι οι τρεις βασικοί forwards του ρόστερ ΔΕΝ.ΑΠΟΔΙΔΟΥΝ.ΙΔΑΝΙΚΑ.ΜΑΖΙ. Αυτό ωστόσο δεν έχει εμποδίσει τον πρωτοεμφανιζόμενο (άρα ταιριαστό για τη στήλη) head coach Darko Rajakovic να δώσει την μπάλα στον Scottie Barnes και να του πει, σαν άλλος Γιάννης Βούρος, πως ‘’εσύ αποφασίζεις’’.
Η επίθεση του Toronto προσπαθεί να τρέξει στον αιφνιδιασμό (17,1% των επιθέσεων, τρίτο υψηλότερο ποσοστό στη λίγκα) για να καλύψει την έλλειψη σουτ, και μετά το ριμπάουντ η ευθύνη αυτή πηγαίνει στον Scottie. Εκείνος χρησιμοποιεί το χάρισμα που διαθέτει στο να τρέχει το γήπεδο, πασάρει με εξαιρετικό ρυθμό (24,7 AST%) ή επιλέγει να τελειώσει τις φάσεις με τον δικό του καλπασμό, συμπληρώνοντας ένα αυξημένο επιθετικό μοτίβο με 24,9 USG%, στο οποίο απαντά με 19,8 πόντους μ.ό, με 53,2 eFG% -λίγη μεγαλύτερη ευστοχία, δε θα χαλούσε κανέναν. Οι επιθέσεις του σε σετ παιχνίδι είναι βελτιωμένες, λειτουργεί καλά τόσο ως σκρίνερ όσο και ως κεντρικό hub, προτιμώντας το σωστό διάβασμα από το τρακάρισμα με όλους τους ψηλούς χαμηλά, ενώ φαίνεται να έχει γλυκάνει το release του στο στατικό σουτ, το οποίο έχει βοηθήσει ν’ ανέβει το ποσοστό του τόσο από το long midrange (53%, ενώ είχε μόλις 38% πέρυσι) όσο και από το τρίποντο, που σουτάρει με 38% σε 5,2 προσπάθειες ανα αγώνα. Scottie που μπορεί ν’ ανοίξει το γήπεδο με το σουτ του (και να κερδίσει χώρο να επιτεθεί σε closeouts) είναι ένας πυρηνικός Scottie.
Πολύ πιο συγκεντρωμένος στην άμυνα, και μ’ ένα κορμί που έχει δυναμώσει αρκετά ώστε ν’ απορροφά επαφές από τους ψηλούς, όσο ταυτόχρονα μπορεί να χρησιμοποιήσει πλάγια βήματα και τεράστια χέρια για ν’ αποκόψει τις δράσεις περιφερειακών και φτερών, ο Barnes εμφανίζει στο παρκέ όλο το πακέτο που οι Raptors πίστεψαν στο draft του ‘21 ως την επόμενη μέρα του franchise. Σε τρία ματς μέσα τον Δεκέμβριο, έχει σκοράρει 24 πόντους μ.ό, με σημαντικές ευστοχίες, συνεχίζοντας τα ωραία -αν και ζορίστηκε με τους Heat. Μόνο που οι Raptors, έχασαν και τα τρία παιχνίδια. Ίσως είναι καιρός, επιτέλους, ν’ αποδεχθούν ότι ο Pascal Siakam είναι ένας σταρ που δεν μπορεί να περιορίζεται σε ξεσπάσματα, και να ψάξουν κάποια ανταλλαγή που θ’ αλλάξει τη συνολική ρότα. Για τον OG βλέπουμε.
4. Ο Jaime Jaquez Jr. είχε την τύχη να εισέλθει σε έναν οργανισμό που φημίζεται για την πίστη που δείχνει στα νέα παιδιά, ανεξαρτήτως θέσης στο draft, κι ως τώρα στέκεται στο ύψος της περίστασης. Με τους τραυματισμούς που έχουν οι Heat, o Eric Spoelstra είχε ανάγκη από μερικούς “ήρωες” για να δώσουν ποιοτικά λεπτά στο ροτέισον, κι ο Jaime άρπαξε την ευκαιρία από τα μαλλιά. Το γεγονός ότι μπήκε στη λίγκα μπαρουτοκαπνισμένος στα 22 βοήθησε πάρα πολύ. Φαίνεται συνειδητοποιημένος και όσον αφορά τα δυνατά (στα οποία πηγαίνει εμμονικά) κι αδύνατα σημεία του, αλλά και στο πνευματικό κομμάτι.
Πω πω, όσο δε σου γεμίζει το μάτι όταν τον βλέπεις πρώτη φορα, τόσο μπάσκετ ξέρει ο παικταράς των Miami Heat. Ύψος λίγο πάνω από δύο μέτρα, κάτι που εκμεταλλεύεται άριστα στα λεπτά που παίρνει στο 2 κάνοντας bullying στα αντίπαλα γκαρντ σε early post up καταστάσεις. 1.05 τέτοιους πόντους ανά κατοχή γράφει ο κύριος Jaime, που δεν του φαίνεται αλλά έχει μάθει να κερδίζει χώρο στο παρκέ με μεγάλη δυναμικότητα.
Συνολικά το καλύτερο σημείο του είναι το ζωγραφιστό, στο οποίο φτάνει είτε μέσω αιφνιδιασμών (εκρηκτικότατος μετά το αμυντικό ριμπάουντ), είτε μέσω cuts από τον κεντρικό άξονα, όπου το timing του ως τώρα είναι χειρουργικό. 63,5% ευστοχία που λέτε στην αντίπαλη ρακέτα, αξιοποιώντας και ένα γλυκό σουτάκι από τα 4-5 μέτρα, συνήθως κινούμενος από αριστερά προς κέντρο. Σαν την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ ένα πράγμα. Αθόρυβος όταν κινείται στη baseline, σχετικά οικονομικός όσον αφορά το usage του που κυμαίνεται λίγο κάτω από 19%. Παρόλα αυτά δεν είναι καθόλου άσχημος κι από τη γραμμή του τριπόντου με 42,4% ευστοχία σε σουτ από την αριστερή πλευρά του γηπέδου, είτε μιλάμε για τη γωνία είτε για τις 45 μοίρες.
Ένας all around παίκτης, με συμμετοχή και στα ριμπάουντ αλλά και στη δημιουργία φάσεων, μιλάμε για έναν από τους πιο επάγρυπνους rookies της φουρνιάς και στις δύο πλευρές του γηπέδου. Ικανότητα πολύ χρήσιμη στην άμυνα, που πολύ συχνά βγαίνει και κόβει πάσες από τη μία πλευρά του παρκέ στην άλλη, αναπληρώνοντας το συνολικό του έλλειμμα στον τομέα (114, 1 DefRtg, μπορείς καλύτερα). Παρόλα αυτά είναι έτοιμος να βάλει το κορμί του σε κάθε φάση, he won’t back out from a challenge. Θα λέγαμε ότι για τη σχέση Jaime - Heat ειπώθηκε η έκφραση κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι. Ενδέχεται να τον ξαναδείτε στη στήλη, ο Pat Riley πάντως για άλλη μια φορά τρίβει τα χέρια του με περίσσεια ευχαρίστηση.
5. Η χρονιά έχει ξεκινήσει εκπληκτικά για τους Magic, οι οποίοι με ρεκόρ 15-7 βρίσκονται στη δεύτερη θέση της Ανατολής και έχουν την 3η καλύτερη άμυνα στο πρωτάθλημα. Οι Wagner και Banchero τραβάνε κουπί στην επίθεση, αλλά ο παίκτης που εκφράζει καλύτερα τον χαρακτήρα της ομάδας είναι ο Jalen Suggs.
Η ομάδα του Orlando έχει την τρίτη καλύτερη άμυνα στη λίγκα και ο πρώην παίκτης του Gonzaga είναι εκείνος που θα μαρκάρει τον καλύτερο αντίπαλο guard κάθε βράδυ. Τα κλεψίματά του (1,9 ανά παιχνίδι) είναι πηγή πόντων στο transition (12,3% των κλεψιμάτων της ομάδας όταν είναι στο παρκέ καταλήγουν σε αιφνιδιασμό, 90th percentile) ενώ παράλληλα στην τρίτη του χρονιά σκοράρει καλύτερα από ποτέ. Φέτος έχει 12,2 πόντους με splits 45/36,5/81,5 κάτι που καθιστά δύσκολο για τις αντίπαλες ομάδες να κρύβουν αδύναμους αμυντικούς πάνω του. Του αρέσει να παίζει με δύναμη και επαφή και δε φοβάται να επιτεθεί στο καλάθι, όποτε του δίνεται η ευκαιρία.
Έχει πάρα πολύ καλό court vision όμως αρκετές φορές, ενώ βλέπει την πάσα, δεν μπορεί να την εκτελέσει σωστά. Βέβαια, με τους Magic να χρησιμοποιούν όλο και περισσότερο τους Wagner και Banchero ως δημιουργούς, τον Wendell Carter Jr ενίοτε από το elbow αλλά και τον Fultz όταν είναι γερός, η ανάγκη για δημιουργία στην επίθεσή τους είναι περιορισμένη. Αυτό βοήθησε τον Suggs να απλοποιήσει το παιχνίδι του στην επίθεση, όπως φαίνεται κι από το shot tracking στη σελίδα του ΝΒΑ. Φέτος, 46,3% των σουτ του έρχονται χωρίς να κάνει μία ντρίμπλα (πέρυσι ήταν 33,&%), στα οποία και έχει 62,7 eFG% (πέρυσι 53%). Όμως πέρα από τα νούμερα, σε κάθε αγώνα των Magic υπάρχουν φάσεις όπου ο Suggs με αυταπάρνηση θα βουτήξει στο παρκέ για να πιάσει μια χαμένη μπάλα, ή θα παίξει εξοντωτική άμυνα που θα οδηγήσει σε κλέψιμο -ή λήξη του χρόνου της επίθεσης του αντιπάλου. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, η ομάδα του Orlando φαίνεται να γεμίζει ενέργεια για τα επόμενα λεπτά.
Μπορεί οι Banchero και Wagner να είναι μοντέρνοι forwards και ταλαντούχοι, όμως ο χαρακτήρας της ομάδας είναι αυτός του Suggs, του σκληροτράχηλου αμυντικού που πανηγυρίζει μια καλή άμυνα, όπως ένας μποξέρ που κερδίζει τον αντίπαλο του και είναι έτοιμος σε κάθε αμυντική κατοχή να τον βγάλει νοκ άουτ.
No Good
1. O Josh Giddey επιλέχθηκε στο #6 από τους OKC με την προσδοκία ότι θα γινόταν ο παίκτης που θα βοηθούσε τον Shai Gilgeous-Alexander, αλλά και την ομάδα συνολικά, να γίνει μία από τις καλύτερες στη λίγκα. Ψηλός χειριστής (2,03μ) με πολύ καλή πάσα, θετικός στην άμυνα, γρήγορες επιλογές στην επίθεση, αλλά με το μειονέκτημα ότι δεν έχει καλό σουτ. Μετά από δύο χρόνια με ανοδική πορεία, φέτος τα στατιστικά του είναι τα χειρότερα από όταν μπήκε στη λίγκα (11,7 πόντους, 5,8 ριμπάουντ, 4,2 ασίστ, 41,6% FG% και 30,2% στα τρίποντα). Είναι τόσο άστοχος, που σε 21 παιχνίδια έχει σουτάρει 250 φορές και έχει βάλει μόλις 245 πόντους!
Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα στα τελευταία παιχνίδια, οι αντίπαλες άμυνες να τον αγνοούν εντελώς και να στέλνουν τον παίκτη του για βοήθεια, προκειμένου να περιορίσουν τον SGA. Με αυτόν στον παρκέ η ομάδα των Thunder 20,4π/100 κατοχές περισσότερους από ότι όταν είναι στον πάγκο! Στον αντίποδα βρίσκεται ο Isaiah Joe, ο οποίος με το σουτ του και την βελτιωμένη άμυνα φέτος βελτιώνει το NetRtg κατά 23,7π/100 κατοχές! Χαρακτηριστικά, στο παιχνίδι που έγινε προχθες (8/12) ανάμεσα στους Warriors και τους Thunder, η ομάδα της Oklahoma κέρδισε με δύο πόντους και ο IJ είχε +28 στα λεπτά που έπαιξε, ενώ ο Αυστραλός -10.
Βέβαια ο προπονητής της ομάδας, Mark Daigneault, έχει άλλη άποψη αφού θεωρεί αυτό το κομμάτι μέρος της διαδικασίας, που πρέπει να περάσει η ομάδα για να γίνει καλύτερη. Στην αρχή οι αντίπαλοι δεν ετοίμαζαν ειδικές προσαρμογές για να αντιμετωπίσουν την OKC αλλά πλέον, όντας δεύτερη ομάδα στη Δύση, έχουν μπει στο στόχαστρο των αντιπάλων και ένα από τα πράγματα που δοκιμάζουν αυτή την περίοδο είναι οι βοήθειες από τον παίκτη του Giddey. Θα πρέπει φυσικά να δούμε τους τρόπους που θα αναζητήσει ο ικανότατος προπονητής προκειμένου να αξιοποιήσει τον Αυστραλό.
Ίσως να τον δούμε να παίζει όλα τα λεπτά που δεν θα παίζει ο SGA και να δημιουργεί από τη μέση απόσταση είτε μετά από screen είτε χτυπώντας συνέχεια τα close out. Από την άλλη, αν δεν βρεθεί λύση, ίσως να αποτελέσει κομμάτι ανταλλαγής που θα βοηθήσει την ομάδα να διεκδικήσει όσο πιο σύντομα γίνεται το πρωτάθλημα. Άλλωστε, στο προηγούμενο draft η OKC βρήκε τους δύο παίκτες που θα συμπληρώσουν τον SGA στην προσπάθεια να πάρει το πρωτάθλημα.
2. Με τον Scoot Henderson το φυσάνε και δεν κρυώνει προς στιγμήν στο Portland, κυρίως γιατί με τη φυγή του Lillard απλώθηκε στα πόδια του 19χρονου γκαρντ πεδίον δόξης λαμπρόν, ώστε να μας δείξει τι μπορεί να κάνει. Και προς το παρόν κάνει το ακριβώς αντίθετο.
Έχει πολλά ελαφρυντικά, θα πείτε. Ασυζητητί. Οι τραυματισμοί δεν τον έχουν αφήσει να παίξει σταθερά και να βρει ρυθμό, το πρόβλημα στο μάτι του είναι πασιφανές ότι επηρεάζει σημαντικά το σουτ του, αν και ήδη κάπως βελτιώνεται η κατάσταση εκεί. Παρόλα αυτά, το βασικό θέμα στην όλη υπόθεση είναι άλλο. Ο Scoot δεν είναι έτοιμος για το ΝΒΑ.
O Henderson βέβαια δεν μπήκε στο ΝΒΑ από κάποιο κολλέγιο, αλλά από τη G-League στην οποία ξεκίνησε να αγωνίζεται στα 17 του. Τα νούμερα του ήταν άκρως εντυπωσιακά, όπως και τα αθλητικά του χαρίσματα. Το θέμα είναι ότι βολοδέρνοντας δύο χρόνια στη συγκεκριμένη λίγκα, στερήθηκε δύο ουσιώδη πράγματα. Πρώτον, την ευκαιρία να αγωνιστεί σε ένα από τα πιο ανταγωνιστικά περιβάλλοντα του πλανήτη, αυτό το NCAA. Να βρεθεί αντιμέτωπος με σπουδαία ταλέντα υπό την επίβλεψη προπονητών που έχουν φάει μπάσκετ με το κουτάλι. Να αναγκαστεί να πάρει κρίσιμες αποφάσεις, να βρεθεί με πολύ βαριές μπάλες στα χέρια και να πρέπει να κάνει τη σωστή επιλογή. Η G-League τίποτα δεν προσφέρει από όλα αυτά, είναι κατά κόρον μια λίγκα επίδειξης περισσότερο από ό,τι εξέλιξης.
Δεύτερον, ο Scoot αν και point guard κατά θέση, ως τώρα δείχνει παντελώς εκτός κλίματος στο πως να παίξει ως άσος. Δεν έχουμε καταλάβει ως τώρα που γέρνει περισσότερο, στο σκοράρισμα ή το playmaking; Γιατί εκτελεστικά είναι απερίγραπτα άστοχος (34% FG, 18% τρίποντο), και οι αποφάσεις του είναι είτε πολύ καλές είτε εντελώς αψυχολόγητες (4 ασίστ για 3 λάθη). Κοινώς, ο πιτσιρικάς δεν ξέρει να παίζει τη θέση, γιατί στη G-League δεν αναγκάστηκε να μάθει πως παίζεται. Φαίνεται στον τρόπο που κινείται πως διακατέχεται από διστακτικότητα και αμφιβολία για το τι να κάνει τη μπάλα.
Δεν είναι όλα σκοτεινά όμως. Όταν μείνει υγιής και βρει ρυθμό, θα ανέβει η αυτοπεποίθηση του, και δίπλα σε έναν εικονικό floor general θα μάθει από πρώτο χέρι πως να παίζει σαν άσσος. Βέβαια, δεν θα περίμενα φέτος κάτι τέτοιο, ενδεχομένως ούτε και του χρόνου. Δεν αμφιβάλλω πάντως ότι θα βρει το δρόμο του, είναι μόλις 19.
3. Οι Memphis Grizzlies έχουν ένα σκασμό προβλήματα που τους έχουν φέρει σε ρεκόρ 6-15, από τραυματισμούς μέχρι την απουσία του Morant, ο οποίος γυρίζει αλλά πόσα προλαβαίνει να σώσει; Ένα από τα φωτεινά σημεία της εκκίνησης, θα μπορούσε να είναι το step up του 22χρονου forward Ziaire Williams. Not the case.
Mέσα - έξω από το ροτέισον, 20’ κατα μέσο όρο σ’ ένα ρόστερ που αποζητά όσο τίποτα σταθερότητα και λύσεις στο σκορ, πολύ φτωχή επιθετική παραγωγή και μοναδικό ενθαρρυντικό σημείο το 35,7% από το τρίποντο - που δεν είναι σπουδαίο, αλλά από κάπου πρέπει να πιαστούν κι εκείνοι. Ο Williams δεν είναι σταθερά υγιής και σε τοπ σωματική κατάσταση, το χειρότερο είναι ότι μοιάζει σούπερ φοβισμένος επιθετικά, πολύ μακριά από το θάρρος στην εκτέλεση που χρειάζονται οι Grizzlies από το πλάι. Το δε πείραμα με εκείνον χειριστή, με λίγο αυξημένο usage, ας πούμε ότι δεν πέτυχε. Οι Grizzlies δέχονται 4,1 πόντους περισσότερους με τον Ziaire στο παρκέ, ενώ η επίθεσή τους γίνεται ακόμη λιγότερο λειτουργική, μ’ ένα μεγαλοπρεπές -16,1 στο συνολικό difference ανά 100 κατοχές.
Προφανώς δεν ευθύνεται μόνο εκείνος, το Memphis όπως είπαμε περνά μία κακή περίοδο συνολικά, όμως ξέρουμε πως υπό τον Jenkins οι νεαροί παίκτες μπορούν να θριαμβεύσουν. Συνέβη (φυσικά) με τον Ja, το ίδιο με τους Jaren Jackson Jr και Desmond Bane, ακόμη και ο Santi Aldama δίνει φέτους 13,1 υπερπολύτιμους πόντους, γεμίζοντας τη frontline λύσεις και στρετσάροντας το γήπεδο με 5,3 τρίποντες εκτελέσεις ανα αγώνα.
Ο Ziaire Williams…δεν. Η επιστροφή του Morant ίσως επαναφέρει το σύνολο στις εργοστασιακές, και τον Williams μαζί με τους υπόλοιπους σ’ έναν πιο δεύτερο ρόλο, που ίσως στηρίξει καλύτερα την (αργή) ανάπτυξή του. Τίποτα δεν έχει χαθεί προφανώς, αλλά είμαστε ακόμη πίσω.
4. O Bones Hyland είναι από τα αγαπημένα παιδιά της στήλης. Κάτι η ιστορία του, όσο και ο αλέγρος τρόπος που παίζει μας έκανε να τον αγαπήσουμε από πολύ νωρίς. Στην αρχή της περσινής χρονιάς ξεκίνησε ως έκτος παίκτης των μετέπειτα πρωταθλητών Denver Nuggets, όμως η επιστροφή του Jamal Murray από τραυματισμό και η αδυναμία για συνύπαρξη των δύο παικτών ταυτόχρονα στο παρκέ (σύμφωνα με το CTG όταν οι δυο τους έπαιζαν μαζί, οι Nuggets είχαν τη χειρότερη άμυνα στο πρωτάθλημα αφού δεχόντουσαν 129,2 πόντους/100 κατοχές) μείωσε το ρόλο του και τα λεπτά του σημαντικά.
Η αλήθεια είναι ότι είναι πολύ δύσκολο να “επιβιώσει” στο πρωτάθλημα ένας τόσο κοντός guard, και ο μόνος τρόπος είναι να είναι πραγματικά εξαιρετικός στο επιθετικό κομμάτι -και πάλι αυτό γίνεται συνήθως σε ομάδες που έχουν πολύ ύψος στις υπόλοιπες θέσεις. O προπονητής Malone προσπάθησε από τη μία να βρει τρόπο να τον αξιοποιήσει, από την άλλη όμως η ομάδα πήγαινε για πρωτάθλημα και δεν μπορούσε να περιμένει τον Bones να εξελιχθεί, κάτι που σημαίνει πάγκος και σε κάποιες καταστάσεις επιπλήξεις για τον τρόπο παιχνιδιού.
Αυτό οδήγησε στο να ζητήσει ο παίκτης ανταλλαγή (όντας δευτεροετής!) και έτσι να βρεθεί στο δυσλειτουργικό (αν δεν λέγεσαι Leonard, George, Harden) περιβάλλον των Clippers. H έλευση του Harden και η παρουσία του Westbrook τον έχουν βγάλει εντελώς εκτός rotation, παρότι ξεκίνησε τη χρονιά αρκετά θετικά με 8,3 πόντους, 2 ασίστ και κυρίως όντας θετικός αφού τα σχήματα με αυτόν στο παρκέ είχαν +6,7 NetRtg. Τώρα περιμένει είτε έναν τραυματισμό είτε πιθανότατα μια μεταγραφή μπας και ξαναβάλει την καριέρα του στο σωστό δρόμο. Περιμένουμε / Ελπίζουμε στον Tim Connelly, που τον επέλεξε όντας GM των Nuggets, να προσπαθήσει να τον φέρει στους Wolves, μια ομάδα που έχει την αμυντική ικανότητα να τον βοηθήσει και που χρειάζεται να βελτιώσει την επίθεση των αναπληρωματικών.
5. Δεν μπορεί κάποιος να κατασταλάξει εύκολα στο αν ο Davion Mitchell ήταν συγκλονιστικά άτυχος που πήγε σε αυτούς τους Kings, αυτή την περίοδο που γίνεται μάχη στην περιφέρεια, ή αν τόσο πολύ απέτυχε να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Ίσως συμβαίνει το δεύτερο.
Είναι η τρίτη χρονιά του απόφοιτου του Baylor, η οποία είναι και η χειρότερη του. Στη rookie σεζόν του είχε αφήσει υποσχέσεις ότι μπορούσε να μπει δυναμικά στο ροτέισον της ομάδας, και στη δεύτερη ελέω πανζουρλισμού στην περιφέρεια, λειτούργησε σαν 5ος-6ος γκαρντ αλλά με σχετική επιτυχία. Δηλαδή όσες φορές κλήθηκε να δώσει συγκεκριμένα και χρήσιμα λεπτά ανταποκρίθηκε στην πλειοψηφία των περιπτώσεων. Ένας παίκτης που έδινε πράγματα τόσο σε άμυνα όσο και σε επίθεση, είναι εξαφανισμένος. Το δε NetRtg του, από το 2.7 πέρυσι φέτος έχει κατακρημνιστεί στο -16.7, μιλάμε για πρώτη 18 μονάδων!
Και δεν είναι ότι δεν είχε και φέτος την ευκαιρία του. Οι Kings ψάχνουν έναν ακόμη σταθερό πόλο μετά τους Fox, Sabonis και Monk, επομένως αν έδειχνε ότι μπορεί να σταθεί θα κέρδιζε λεπτά και μια σταθερή θέση στην βασική 8δα του Mike Brown. Επίσης, ο Fox έχασε κάποια ματς νωρίτερα μες τη σεζόν, με τα λεπτά του να περνάνε και στον Mitchell. Εν απουσία του ηγέτη της ομάδας, ο χρόνος του διπλασιάστηκε και παρόλα αυτά σε 5 αγώνες είχε ένα συνολικό +/- της τάξης του -43! Μιλάμε για επική κατρακύλα φέτος, που μπορεί φυσικά να είναι και slump.
Το θέμα είναι πως οι Kings ούτε μπορούν να περιμένουν τον Mitchell, ούτε μπορούν να του προσφέρουν και παραπάνω χώρο για να βρει τα πατήματα του. Η ομάδα έχει πλέον τη λογική της νίκης, όχι του rebuild και της υπομονής. Ταυτόχρονα ο ίδιος είναι πιο ball-dominant παίκτης, κάτι που σε καμία περίπτωση δε μπορεί να έχει στο Sacramento, όπου λειτουργεί κυρίως σαν δευτερεύον δημιουργός κι εκτελεστής. Με τα τωρινά δεδομένα, το πιο πιθανό είναι πως θα εξαργυρωθεί σαν μάρκα σε μελλοντική ανταλλαγή. Και για να είμαστε ειλικρινείς, ένα περιβάλλον πιο χαλαρό αλλά και πιο υπομονετικό που θα έχει ανάγκη έναν νεαρό γκαρντ μάλλον είναι το καλύτερο.
I Need Some1
To έμμεσο αφιέρωμα της στήλης στους Thunder θα κλείσει με τον Jalen Williams. Στην εποχή που όλες οι ομάδες ψάχνουν όσο δυνατόν μικρότερους παίκτες στο draft με μεγάλο potential, o Presti με το #12 διάλεξε πέρυσι τον παίκτη από το πανεπιστήμιο της Santa Clara, παρότι είχε ήδη κλείσει τα 21 χρόνια και δεν είχε παίξει σε κάποιο από τα καλά / γνωστά πανεπιστήμια. Πέτυχε διάνα. Μετά από μία πολύ καλή rookie χρονιά, φέτος φαίνεται ήδη βελτιωμένος και με μεγαλύτερο ρόλο στο επιθετικό κομμάτι της ομάδας. Αποτέλεσμα αυτού είναι στα πρώτα 18 παιχίδια να έχει 17,9 πόντους, 4,2 ριμπάουντ, 3,7 ασίστ και ευστοχίες 51,7/36,5/87,3.
Μία αλλαγή σε σχέση με πέρυσι, είναι ότι πλέον όλο και περισσότερο είναι εκείνος που αναλαμβάνει το σκοράρισμα και τη δημιουργία με το second unit και όχι ο Giddey. Στον τελευταίο αγώνα των OKC που κέρδισαν τους Warriors, στην 4η περίοδο ο Jalen Williams σκόραρε 14 πόντους και σχεδόν όλοι ήταν μετά από προσωπική δημιουργία. Όπως είπε πρόσφατα κι ο ίδιος σε μία συνέντευξη, το γεγονός ότι τον τελευταίο χρόνο στο κολέγιο έπαιξε ως point guard, τον βοήθησε να είναι έτοιμος για έναν ρόλο με μεγαλύτερες ευθύνες στο επιθετικό κομμάτι στο ΝΒΑ. Ο τρόπος που αγωνίζεται τελευταία στην επίθεση θυμίζει πολύ τον Jimmy Butler, καθώς χρησιμοποιεί κυρίως τη δύναμή του για να ελευθερωθεί από τον αμυντικό του και σκοράρει με τρομερή αποτελεσματικότητα τόσο κοντά στο καλάθι, όσο και από μέση απόσταση (56% στα δίποντα σε 10 προσπάθειες ανά παιχνίδι).
Στην άμυνα τα νούμερα του (STL% και BLK%) είναι αρκετά πιο κάτω σε σχέση με πέρυσι, ίσως επειδή έχουν αυξηθεί οι αρμοδιότητες του στο επιθετικό κομμάτι. Παρόλα αυτά όταν παίζει ταυτόχρονα με τους SGA και Chet, το σύνολο δέχεται 109,9π/100 κατοχές, επίδοση που θα ήταν η 4η καλύτερη αν τη διατηρούσαν σε ολόκληρο τον αγώνα. Σε μία περίοδο που είμαστε συνηθισμένοι να βλέπουμε, ανάμεσα στους τρεις καλύτερους παίκτες μιας ομάδας, έναν ή δύο εξ αυτών να είναι αρνητικοί στην άμυνα και να πρέπει να καλύψουν τις αδυναμίες τους κάποιοι από τους ρολίστες, η OKC έχει τους τρεις καλύτερους παίκτες της να είναι θετικοί και στο κομμάτι της επίθεσης αλλά και της άμυνας. Αυτό νομίζω θα τους βοηθήσει ιδιαίτερα τους επόμενους μήνες / χρόνια, όταν και θα ψάξουν ανταλλαγές για να πλαισιώσουν αυτή την τριάδα.
Omen
Ομάδες και παίκτες που προσέχουμε τον επόμενο καιρό:
1. Οι Detroit Pistons. 19 σερί ήττες, ο απόλυτος πάτος της λίγκας, κι ένας coach Monty Williams πιο μπερδεμένος από ποτέ, σ’ ένα σύνολο με τρομερό ταλέντο. Κάπου φταίει εκείνος, κάπου και το προφίλ των διάφορων νεαρών σταρ. Ναι, ο Cade Cunningham δεν έχει το κατάλληλο spacing γύρω του και παρ’ όλα αυτά πιάνει τους 22 πόντους μέσο όρο, όμως για να το πετύχει σουτάρει με υψηλό volume και μέτρια ευστοχία (34% στο τρίποντο, 42% συνολικά) σε μία επίθεση που δεν αναδεικνύει το ταλέντο του ως δημιουργός και στο διάβασμα φάσεων -όχι ότι βοηθά και ο ίδιος ιδιαίτερα. Ναι, ο Jaden Ivey μάλλον δεν είναι το ιδανικό πάντρεμα δίπλα του, όμως ο Monty του φέρεται σα στρατηγός σε μονάδα, τον έχει μέσα-έξω από το ροτέισον, πότε βασικός πότε DNP, ενισχύοντας μία μέτρια εικόνα που αφήνει το Ivey στα 23’ ανα αγώνα, με μόλις 11,2 πόντους και 2,7 ασίστ. Ναι, ο Ausar Thompson δεν μπορεί να σουτάρει για να σώσει τη ζωή του, αλλά μιλάμε για αμυντικό θηρίο, one of a kind, που ταυτόχρονα είναι πολύ καλός σε τελειώματα κοντά στο καλάθι, αυτόν βρήκες ρε Monty να παρκάρεις απ’ όλο το ρόστερ;
Βάλτε και τη συνύπαρξη με τους Jalen Duren, Isaiah Stewart, Killian Hayes, James Wiseman, Marvin Bagley και Marcus Sasser στο ρόστερ, κι έχουμε μία ιδανική συνταγή για το…χάος. Έχει όμως κι αυτό τη χάρη του, ειδικά αν καταφέρουν να το ξεδιαλύνουν.
2. Οι Franz Wagner και Paolo Banchero. Ο Δημήτρης έγραψε μερικές ημέρες πριν για το σύνολο των Magic που μέσω της άμυνας, με τη χρήση Bitadze και Anthony Black (και Suggs βεβαίως και πρωτίστως, όπως είδαμε παραπάνω) αναδεικνύει τους δύο σταρ, οι οποίοι δένουν αρμονικά στο on/off ball παιχνίδι και προσφέρουν στο σύνολο 20,7 πόντους έκαστος, αρκετή δημιουργία και έξτρα δύναμη στο ριμπάουντ. Οι πεντάδες που τους συμπεριλαμβάνουν είναι στο +5,6 ανα 100 κατοχές και οδηγούν τους Magic σε ρεκόρ 15-7 και στη δεύτερη θέση της Ανατολής. Οπότε, τι περιμένουμε να δούμε; Πόσο μπορούν να το συνεχίσουν, ως αυθεντικοί διεκδικητές μίας εκ των έξι θέσεων που οδηγούν κατευθείαν στην postseason. Θα είναι τρομερή επιτυχία, για δύο αθλητές που ήδη πιάνουν το επίπεδο του σταρ - και απλά γουστάρουμε να τους βλέπουμε!
3. O Jonathan Kuminga. Ο αγαπημένος μας Guru τον στήριξε για Most Improved παίκτη της σεζόν, οι Warriors όμως όχι και τόσο. Τα λεπτά έχουν μείνει στάσιμα (ο ίδιος έχει αυξήσει λίγο την παραγωγή πόντως, από 9,9 στους 11,7) και περιορίζεται σε σουτ - αποφάγια των υπολοίπων και πάσες γύρω-γύρω για να συνεχιστεί η ροή, σε μία επίθεση που συνολικά ψάχνεται και ακόμη δεν μπορεί να πάρει τα τρομακτικά αθλητικά του προσόντα. Στα θετικά, το γεγονός ότι έχει αρχίσει να λειτουργεί αρκετά καλύτερα ως screener και cutter, βρίσκοντας λίγο πιο εύκολα τους πόντους του, αλλά και το απαραίτητο θάρρος ώστε να βάζει την μπάλα στο παρκέ. Το πρόσφατο ματς απέναντι στους Thunder ήταν το απόλυτα ενθαρρυντικό σημείο, εκεί όπου ο Kuminga είχε και 3/6 τρίποντα - ελέγχεται ως εξαίρεση, καθώς φέτος σουτάρει με 28%, κυρίως σε catch n’ shoot καταστάσεις. Περιμέναμε να λειτουργεί λίγο καλύτερα στις πεντάδες με τον Chris Paul, δεν έχει συμβεί ως τώρα (συγκεκριμένα, εκείνη με τις περισσότερες κατοχές μαζί είναι στο -19,2) αλλά θα συνεχίσουμε να ποντάρουμε σ’ αυτό το μοτίβο. Ο CP3 μπορεί να τον ξεκλειδώσει.
4. O Jarace Walker, ο οποίος δεν μπορεί να βρει λεπτά με τίποτα στους φετινούς Pacers. Μόλις 5 ματς και 8,2’ μέσο όρο σε αυτά, και ο ταλαντούχος forward-big δεν μπορεί ν’ αναδείξει τη χρησιμότητά του σε ένα σύνολο που δε θα χαλιόταν ιδιαίτερα από: α. έξτρα πασέρ, αλλά και παίκτες που μπορούν να βάλουν την μπάλα στο παρκέ μετά τις δημιουργίες του Haliburton και β. κορμιά. Ο Walker είναι ‘’μόλις’’ 2,01μ, όμως είναι χτιστός και οι Pacers έχουν ανάγκη από έξτρα ενέργεια πίσω από Myles Turner, Isaiah Jackson και Obi Toppin, με τον Jalen Smith εκτός για λίγο. Η εκπληκτική τους πορεία στο In-Season Tournament βρήκε τοίχο πάνω στον Anthony Davis και τη frontline των Lakers, βιασύνη δεν υπάρχει (κι ευτυχώς) ίσως όμως κάποιες λύσεις υπάρχουν ήδη στην ομάδα τους.
5. Ένας γεμάτος μήνας παιχνιδιών, που οδηγεί στην υπεροχότητα των NBA Christmas, ξεκινά από νωρίς με το σημερινό Spurs @ Rockets. Wembanyama και έλεγχος των Spurs που κάπως έπεσαν δυστυχώς, Sengun απέναντι όπως και Jalen Green, Jabari Smith Jr κτλ, ευτυχία για εμάς που ψάχνουμε κάτι τέτοιες αναμετρήσεις potential, με τους Rockets να συναντούν και τους Grizzlies σύντομα ώστε να μετρηθούν εκ νέου. Περισσότερα βέβαια για το πείραμα του Houston, σε ξεχωριστό κείμενο σύντομα.
