Ωστόσο, το εξαιρετικό κείμενο του Γιάννη Χάτσιου, πριν από λίγες μέρες, κάλυψε σε μεγάλο βαθμό τα «πως και τι» της μεγάλης εικόνας με in-depth πινελιές. Άρα το δίλημμα ήταν το εξής: ή περιμένω να κυλήσουν δύο-τρεις εβδομάδες ακόμα, να δοκιμαστεί η ομάδα απέναντι σε Celtics (ξανά) και Nuggets, ή να γράψω λίγα πράγματα -όχι σε απάντηση, αλλά- ως διάλογο με το κείμενο του Γιάννη, επιχειρώντας παράλληλα μια σε μεγαλύτερο βάθος ανάλυση της πορείας της ομάδας μέχρι σήμερα. Προτίμησα το δεύτερο.

Το επιθετικό στυλ και η απόδοση των Cavaliers υπό τον νέο προπονητή

Το μεγάλο στοίχημα για τον νέο προπονητή, Atkinson, ήταν να λύσει τους δύο δυνατούς γρίφους: ο ένας ήταν πως θα μπορέσει να πάρει τα μέγιστα από τους δύο guards χωρίς να χρειαστεί να «ριξει» τον έναν ή τον άλλον, ο δεύτερος το πως θα «καμουφλάρει» την συνύπαρξη δύο ψηλών που, ενώ θωρακίζει αμυντικά την ομάδα, δημιουργεί ζητήματα με το spacing. Μέχρι στιγμής φαίνεται να τα καταφέρνει, αλλά το “πώς;” θέλει μάλλον λίγο περισσότερη ανάλυση.

Οι Cavs έχουν υιοθετήσει ένα νέο επιθετικό στυλ υπό τον Kenny Atkinson, που χαρακτηρίζεται από την έμφαση στο κόψιμο προς το καλάθι. Αυτή η στρατηγική αλλαγή είχε ως αποτέλεσμα μια σημαντικά βελτιωμένη επιθετική απόδοση, όπως αποδεικνύεται από το κορυφαίο ποσοστό τριπόντων στο πρωτάθλημα (41,6%) και το εντυπωσιακό ρεκόρ τους στην αρχή της σεζόν με μόλις μία ήττα ως τώρα. Επιπλέον, αυτή η επιλογή έχει μεγιστοποιήσει την αποτελεσματικότητα των πασών τους, οδηγώντας τους στην δεύτερη θέση του assists/turnovers ratio (2,18).

O head coach της ομάδας έχει υπερτονίσει ότι στη δική του ανάλυση το κόψιμο προς το καλάθι -ιδιαίτερα στην baseline- αντί να εμποδίζει την επιθετική ροή, δημιουργεί πραγματικά χώρο για κινήσεις και ανοίγει διαδρόμους πάσας. Αυτό συμβαίνει επειδή οι αμυντικοί πρέπει να αντιδράσουν στα κοψίματα, δημιουργώντας ευκαιρίες τόσο για layups όσο και για ανοιχτά σουτ τριών πόντων, ιδιαίτερα από τις πολυπόθητες θέσεις στις γωνίες. Γενικά ο coach Atkinson θέλει όποιος βρεθεί ελεύθερος στο τρίποντο να σουτάρει (εκτός του Allen μάλλον, που δεν έχει λόγο να βρεθεί εκεί). Αξίζει να δει κανείς τα πλάνα που πιάνουν οι κάμερες όταν κάποιος ελεύθερος παίκτης αντί να σουτάρει κάνει προσποίηση ή κόβει με την μπάλα προς το καλάθι.

Βασικό ρόλο στα πολλά ελεύθερα τρίποντα παίζει η ικανότητα των δύο βασικών guards, αλλά και άλλων παικτών (όπως οι Jerome, Mobley, Porter Jr.) να τραβήξουν τους αμυντικούς μπαίνοντας στο ζωγραφιστό και να «διαβάσουν» τα κοψίματα των συμπαικτών τους. Όπως και στο γρηγορότερο ρυθμό που έχει η ομάδα, δεν ξεκινάνε οι επιθέσεις με 9-10 δευτερόλεπτα να απομένουν στο shot clock, αλλά με 13-14, το οποίο δίνει χρόνο για προσαρμογή στην άμυνα του αντιπάλου και άρα λιγότερα βεβιασμένα σουτ. Αξίζει εδώ μια ειδική μνεία στην φετινή απόδοση του Darius Garland, που με εξαίρεση το παιχνίδι με τους Celtics -κατά το οποίο τα βρήκε σκούρα με τους εξαιρετικούς αμυντικά guards τους- η ικανότητα του ως χειριστή της μπάλας και πασέρ είναι κομβικής σημασίας για τη λειτουργία της επίθεσης.

Ο J.B. Bickerstaff είχε συχνά «κατηγορηθεί» για την εμμονή του στα συστήματα με ατέρμονο pick ’n roll, το οποίο στην φετινή χρονιά προφανώς και παραμένει δομικό στοιχεία της επίθεσης, αλλά όχι το μόνο. Η ομάδα χρησιμοποιεί στρατηγικά εσωτερικά screens με κενή γωνία, δημιουργώντας mismatches για τους ψηλούς της ομάδας που βρίσκονται μετά το p’n’r με κοντότερους και πιο αδύναμους σωματικά αντιπάλους.

Σημαντικό ρόλος όμως παίζει και το in-game load management. Οι τέσσερις stars δεν ξεπερνούν μέχρι στιγμής τα 31 λεπτά συμμετοχής ανά αγώνα, χωρίς όμως να χάνεται το usage τους. Με λίγα λόγια, λιγότερα και πιο παραγωγικά λεπτά στο παρκέ, ενώ μέσα από την εναλλαγή πεντάδων, πέρα από το κλασικό 1^st unit – 2^nd unit, ο χρόνος που «κερδίζεται» από τα λεπτά που είναι στον πάγκο ένας εκ των Mitchell, Garland επενδύεται στο να παίρνει περισσότερο χρόνο με την μπάλα ο Evan Mobley.

Ως αποτέλεσμα αυτών των τακτικών προσαρμογών, οι Cavaliers σημειώνουν το υψηλότερο offensive rating όλων των εποχών στα πρώτα 17 παιχνίδια (123,8), ξεπερνώντας το περσινό (123,2) των Celtics - το οποίο βέβαια πέτυχαν στο σύνολο της regular season. Και αυτό μάλιστα με τον Mitchell να μην έχει φτάσει ακόμα στα περσινά επίπεδα απόδοσης και τον Max Strus να μην έχει επιστρέψει από τον τραυματισμό του.

Η άμυνα παραμένει στα γνωστά επίπεδα (αλλά και με τις γνωστές αδυναμίες)

Οι Cavs κατατάσσονται σταθερά μεταξύ των κορυφαίων αμυντικών ομάδων του πρωταθλήματος τα τελευταία τέσσερα χρόνια, σταθερά στην πρώτη επτάδα. Η ανησυχία που ίσως υπήρξε ότι η αλλαγή προπονητή θα επηρέαζε την αμυντική λειτουργία εξανεμίστηκε, και το εντυπωσιακό 107,5 deffensive rating όταν τόσο ο Jared Allen όσο και ο Evan Mobley βρίσκονται μαζί στο παρκέ υπογραμμίζει την αποτελεσματικότητά τους ως αμυντικό δίδυμο.

Τούτου λεχθέντος η αμυντική δύναμη της ομάδας εξακολουθεί να πηγάζει σημαντικά από το μέγεθος και την ικανότητα των παικτών της frontcourt. Οι δύο 7footers μαζί με τον Dean Wade, αποτελούν μια τριάδα που μπορεί να μαρκάρει αποτελεσματικά, να κάνει αλλαγές στα μαρκαρίσματα, ακόμα και να μην προβληματιστεί στις αλλαγές με παίκτες που θα τους «τραβήξουν» προς το τρίποντο (λιγότερο από τους τρεις τους ο Allen).

Ο Dean Wade είναι ιδιαίτερα αξιοσημείωτος για την (υποτιμημένη) αμυντική συνεισφορά του. Κατέχει θέση στο top-ten defensive rating στο πρωτάθλημα μεταξύ των παικτών με σημαντικά λεπτά και παραμένει, όπως και πέρυσι, τον παράγοντα που «δένει» καλύτερα την αμυντική λειτουργία. Καθώς φέτος (λόγω της απουσίας του Strus) παίζει κυρίως στη θέση του SF, βελτιώνει την περιφερειακή άμυνα και καλύπτει τους Garland και Mitchell που είναι μάλλον μέτριοι αμυντικά. Μεγαλύτερη απόδειξη αυτού, το πόσο φάνηκε η απουσία του στον αγώνα με τους Celtics.

Evan Mobley, first of his name

Ο Evan Mobley έχει δείξει σημαντική βελτίωση στον επιθετικό τομέα σε σχέση με την περασμένη σεζόν και έχει καθοριστικό αντίκτυπο στο νικηφόρο σερί και την καλή εικόνα της ομάδας. Ο Mobley ήταν πολύ καλός στην ήττα από τους Celtics, και έπαιξε σημαντικό ρόλο στην αντεπίθεση των Cavaliers στο τρίτο δεκάλεπτο, όπου εκμεταλλεύτηκε άψογα τα mismatch. Αν και παίζει λιγότερο χρόνο σε σύγκριση με τις δύο προηγούμενες σεζόν, έχει μέσο όρο καριέρας σε προσπάθειες και πόντους εντός ζωγραφιστού. Βασικός παράγοντας είναι ότι λόγω της δουλειάς που έκανε -και φέτος- στη δύναμη και την αθλητικότητα, έχει αυξημένη αυτοπεποίθηση και ξεκινά συχνότερα επίθεση με μέτωπο προς το καλάθι, είτε τελειώνοντας τη φάση με καλάθι, είτε κερδίζοντας φάουλ, είτε τραβώντας την άμυνα πάνω του και μοιράζοντας παιχνίδι προς το τρίποντο ή τους παίκτες που κόβουν προς τα μέσα. Το σημαντικό όμως είναι ότι παραμένει ένας από τους κορυφαίους rim protectors του πρωταθλήματος, που προσαρμόζεται άνετα όποιον και αν έχει απέναντί του αλλά και παρέχοντας βοήθειες στους συμπαίκτες του. (Δεν) Θα ήταν υπερβολή να γίνει η πρόβλεψη ότι αν συνεχίσει έτσι μπορεί να γίνει μέσα στην επόμενη διετία παίκτης top-10, δικαιώνοντας την επιλογή του front office να του δώσει max contract.

 Ο Πάγκος

Ερχόμενος στην ομάδα ο Kenny Atkinson αναφέρθηκε εκτενώς σε δύο πράγματα που τον ενθουσιάζουν. Το ένα ήταν να μπορέσει να ξεκλειδώσει τον Evan Mobley, το δεύτερο να εκμεταλλευτεί το βάθος του πάγκου των Cavs. Δεδομένου του εξαντλητικού προγράμματος της ομάδας για την έναρξη της σεζόν -κατά τη διάρκεια της οποίας έπαιξε 17 παιχνίδια σε 29 ημέρες- οι παίκτες του πάγκου επέτρεψαν στους starters να ξεκουραστούν κατά τη διάρκεια των παιχνιδιών.

Ο Ty Jerome έχει αναδειχθεί ως βασικός συντελεστής στην επιτυχία των Cleveland Cavaliers αυτή τη σεζόν, επιδεικνύοντας επιθετική ευελιξία και αμυντικό σθένος. Έχει καλύψει το κενό που άφησαν οι απουσίες των βασικών guards, αναλαμβάνοντας ηγετικό ρόλο στην επίθεση. Ο Jerome, γνωστός για τη νοοτροπία pass-first, έχει επίσης αποδείξει την ικανότητά του στο σκοράρισμα, όπως φάνηκε σε ένα παιχνίδι με τους New Orleans Pelicans όπου σημείωσε 29 πόντους, με τους 27 στο πρώτο ημίχρονο. Η χημεία του με τον Donovan Mitchell και η αμυντική του επιμονή τον καθιστούν πολύτιμο για την ομάδα. Η ευελιξία του Jerome στις θέσεις “1” έως “3” (σε σχήματα small ball) τον καθιστά πολύτιμο εργαλείο για τον προπονητή.

Ο Georges Niang σημείωσε 20 πόντους στο παιχνίδι με τους Pelicans, οι περισσότεροι από τους οποίους ήρθαν κατά τη διάρκεια ενός κυριαρχικού τρίτου δεκαλέπτου για τους Cavs. Παρά τα όποια σκαμπανεβάσματα της απόδοσής του στην αρχή της χρονιάς, αποτελεί μια αξιόπιστη επιλογή που μπορεί να βοηθήσει σημαντικά στο να «ανοίξει» το γήπεδο καθώς δεν υπάρχει προπονητής αντίπαλης ομάδας που θα πει στην ομάδα του να τον αφήσουν ελεύθερο στη γωνία.

Ο Craig Porter Jr. έκανε το καλύτερο παιχνίδι του στη σεζόν στην ήττα Celtics, κατά τη διάρκεια της οποίας έλειπαν αρκετοί παίκτες. H δυνατότητά του να «βλέπει γήπεδο» και να προσαρμόζει το παιχνίδι του στον αντίπαλο τον καθιστούν μια πολύ σοβαρή επένδυση για το μέλλον. Αξίζει να δει κανείς το πως έχει πάρει στοιχεία από το παιχνίδι του Spida -προφανώς δεν είναι (ακόμα;) στο ίδιο επίπεδο- και πως προσπαθεί να ανοίξει την άμυνα, κόβοντας προς το ζωγραφιστό. Θέλει λίγη δουλειά ακόμα στο να εμπιστευτεί το σουτ του και στην άμυνα, αλλά είναι η δεύτερη σεζόν του και τα δείγματα γραφής είναι ελπιδοφόρα. Σε αρκετές ομάδες θα ήταν μια εξαιρετική επιλογή για 6ος παίκτης, σε κάποιες δε, ακόμη και για βασικός guard.

Ο Caris LeVert πέρυσι ήταν ο αδιαμφισβήτητος 6^th player της ομάδας, φέτος με τον Jerome να «πετάει» παραμένει μια πολύ καλή επιλογή από τον πάγκο, ειδικά όταν σουτάρει με ποσοστά πάνω από το 50% από το τρίποντο, όπως έκανε στην αρχή της χρονιάς. Η βασική ανησυχία είναι το γόνατο του που βγάζει συστηματικά τραυματισμούς.

Ο Sam Merrill, όπως έχει επισημάνει ο ίδιος ο Kenny Atkinson, δεν παίζει λόγω του σουτ του, που -στην αρχή της σεζόν- δεν βρίσκεται ακόμα στα περσινά -σταθερά- επίπεδα ευστοχίας, αλλά λόγω της αμυντικής του παρουσίας. Κλείνει χώρους, «κολλάει» στους αντίπαλους guards, δεν χάνει αλλαγή στην άμυνα.

 Οι αδυναμίες (a.k.a “βρήκες το ευαίσθητο σημείο μου και αυτό είναι μείον μου”)

Παρά το δυνατό ξεκίνημά τους στη σεζόν υπάρχουν σημάδια που δημιουργούν ανησυχία, όχι τόσο για το υπόλοιπο της regular, όσο για την post-season, εκεί που τα πράγματα δυσκολεύουν.

Ενώ οι Cavaliers έχουν δείξει βελτίωση στην περιμετρική τους άμυνα, αυτή παραμένει ένας τομέας ανησυχίας. Εξακολουθούν να δυσκολεύονται να περιορίσουν το ποσοστό ευστοχίας των τριπόντων των αντιπάλων, όπως φάνηκε κυρίως στο ματς με τους Celtics. Πήραν λιγότερα τρίποντα από τον μέσο όρο της χρονιάς τους, αλλά ήταν πολύ εύστοχοι. Υπάρχει χρόνος να δουλευτεί αυτό το κομμάτι, που η αλήθεια είναι φάνηκε εντονότερα από την απουσία των παικτών που θα μπορούσαν να δυσκολέψουν -κάπως- τον Tatum.

Η σημαντική απώλεια ριμπάουντ (21^οι στην κατάταξη), παραμένει η βασικότερη αδυναμία των Cavs και αυτή τη σεζόν. Ειδικότερα ομάδες με δυνατά και αλτικά «φτερά» δημιουργούν προβλήματα που σε μια σειρά 7 αγώνων μπορεί να αποδειχθούν μοιραία. Ίσως είναι κάτι που ήδη δουλεύεται από το προπονητικό team αλλά σίγουρα χρειάζεται χρόνος και να είναι το roster πλήρες για να βγουν ασφαλέστερα συμπεράσματα.

Κακά τα ψέματα, το να είσαι στο 1^ο ή 2^ο seed στο τέλος της χρονιάς είναι σημαντικό, όμως η χρονιά κρίνεται από την post-season και η πιθανή υπερβολική εξάρτηση από τους Mitchell-Garland εγείρει μια μικρή ανησυχία. Στην ήττα από τους Cetics, οι δυο τους πήραν 50 από τα 93 σουτ της ομάδας και η κακή βραδιά του Garland ήταν μάλλον καθοριστική.

Σούμα

Είναι άδικο να ρίξουμε όλο το φταίξιμο στον Garland για την ήττα στη Βοστώνη. Προφανώς όταν έχεις να αντιμετωπίσεις του περσινούς πρωταθλητές -και το φαβορί και για τον φετινό τίτλο- μέσα στην έδρα τους και χάνεις μόλις με τρεις πόντους λέει κάτι για τον mentality και την αγωνιστικότητα της ομάδας, όπως και το γεγονός ότι μετά τον αγώνα, στα αποδυτήρια, δεν υπήρξαν γκρίνιες και μούτρα αλλά αισιοδοξία και πείσμα.

Οι fans των Cavs κρατάμε τα θετικά. Το γεγονός ότι είναι μια ομάδα που έχει μια συνέχεια για τρίτη χρονιά στον κορμό των παικτών της και ότι επιτέλους δεν είναι πονοκέφαλος να τους βλέπεις ταυτόχρονα στο γήπεδο. Τον αυξανόμενο ρόλο του Mobley, την σταθερότητα του Allen, την επαναφορά του Garland στην απόδοση πριν έρθει ο Mitchell στην ομάδα, το βάθος του πάγκου.

Ο ερχομός του Kenny Atkinson έφερε νέα πνοή στην επίθεση, όμως δεν αναιρεί το έργο του J.B. Bickerstaff τα προηγούμενα τέσσερα χρόνια. Το ότι μια ομάδα που ουσιαστικά διαλύθηκε το 2018 κατάφερε να βρίσκεται το 2022 μια ανάσα από την είσοδο στα playoffs, αλλά και η πολύ καλή αμυντική λειτουργία που κρατά μέχρι και σήμερα είναι δικό του έργο. Όπως είναι και το κλίμα μεταξύ των παικτών στα αποδυτήρια. Αυτή ήταν η μαγιά πάνω στην οποία ο νέος head coach ήρθε να χτίσει το κάτι παραπάνω. Και τα πρώτα δείγματα γραφής δείχνουν ότι με μερικές βελτιώσεις οι Cavs θα πρωταγωνιστήσουν τα επόμενα χρόνια στην Ανατολή. Από εκεί και πέρα όλα είναι πιθανά, ακόμη και το να επιστρέψει το πρωτάθλημα στο Ohio. Υπερβολικό take, σίγουρα, αλλά οι fans έχουμε το δικαίωμα να ονειρευόμαστε.