Δεν είναι καθόλου αστεία τα πράγματα με αυτούς τους δύο, οι οποίοι εκτός των άλλων βρίσκονται στα χέρια ενός διορατικού front office, υπό την καθοδήγηση ενός γερού μυαλού στον πάγκο και υπό την αρωγή πολύ αξιόλογων, εώς εξαιρετικών συμπαικτών. Απλώς, παράλληλα, βρίσκονται και στη φάση που μαθαίνουν πόσο δύσκολα είναι τα playoffs, όταν το εμπόδιο απέναντι ονομάζεται Golden State Warriors.

Όταν ο Draymond Green αποβλήθηκε λίγο πριν το τέλος του πρώτου μέρους του χθεσινού πρώτου ημιτελικού, οι Dubs είχαν επιστρέψει από διψήφια διαφορά και έδειχναν να έχουν φέρει τον αγώνα στα μέτρα τους. Το σοκ όμως επέτρεψε στους Grizzlies να κλείσουν το ημίχρονο καθαρά μπροστά και το σκηνικό προμήνυε την επικράτηση τους, δεδομένου του ότι το φορτίο στη θέση του σέντερ θα έπρεπε να κουβαλήσουν οι Looney και Kuminga. Οι Αρκούδες αντλούν τη μισή τους δύναμη (και βάλε) από το σκορ γύρω από τη στεφάνη και ξαφνικά ο βασικότερος πόλος αναχαίτισης στη διάθεση των αντιπάλων δεν ήταν πλέον εκεί, την ώρα που τα φρένα του Ja είχαν σπάσει και ο JJJ είχε ήδη αρχίσει να αφηνιάζει.

Αίφνης όμως, στο β μέρος ο ρυθμός ... κόπηκε. Με εξαίρεση ένα φρενήρες τρίλεπτο στα μέσα της τρίτης περιόδου, που θύμιζε τα πρώτα 24 λεπτά, οι Dubs καθόρισαν πλήρως το είδος του μπάσκετ που παιζόταν στο παρκέ. Κυκλοφορία της μπάλας με πολλές πάσες στην επίθεση, πρόκληση των Grizzlies σε άτυπο διαγωνισμό τριπόντων και φυσικά τα "Poole Party" lineups, δηλαδή πεντάδες με τον φανταστικό Jordan Poole και τα δύο τέρατα μαζί στο παρκέ, προκειμένου ο Morant να αναγκαστεί να μαρκάρει - κάτι που δεν κάνει μονίμως στο υψηλότερο επίπεδο. Fast forward, 1.36 πριν το τέλος, όταν όλοι κοιτούν τους τρεις τους και κανένας τον Payton.

Κάπως πιο πριν, στο 93-103 υπέρ των Warriors, η εκτός έδρας επικράτηση έμοιαζε άνετη. Σε νέα ανατροπή όμως, οι Grizzlies έδειξαν πόσο καλή ομάδα έχουν γίνει. Με τους δύο τρομερούς νεαρούς να ξαναβγαίνουν στο προσκήνιο, ισοφάρισαν και έφτασαν το ματς στο όριο, μέχρι τις τελευταίες επιθέσεις. Διεκδίκησαν τη νίκη επί ίσοις όροις και θα την είχαν πιθανώς πάρει, αν στα τελευταία 1-2 λεπτά ήταν προσεκτικότεροι στα αμυντικά ριμπάουντ και είχαν κάπως καθαρότερο μυαλό στην επίθεση. Όμως, πραγματικά, βλέποντας την εξέλιξη των φάσεων που καθόρισαν το αποτέλεσμα, είναι δύσκολο να μην παραδεχτείς πως ο χρόνος χρειάζεται λίγο ακόμη τέντωμα για να τους ανταμείψει. Οι Warriors, παρόλο που έχαναν τα σουτ, τα δημιουργούσαν σωστά. Ο Steph αστόχησε σε ελεύθερο που κανονικά μπαίνει, ο Klay έχασε δύο βολές - αν είναι δυνατόν. Στην άλλη άκρη του παρκέ, οι επιλογές ήταν το λιγότερο συζητήσιμες. Στα δύο τελευταία plays που έφτασαν στα χέρια του, ο Morant ξέχασε πως υπήρχαν συμπαίκτες και έπεσε στις ... δαγκάνες των δύο διάσημων, φτασμένων ατιπάλων του.

Θα έπρεπε ίσως να το περιμένουμε. O Curry μπορεί να μην έγινε ποτέ τοπ αμυντικός, κυρίως λόγω σωματοδομής, αλλά η απαράμιλλη αντίληψη του για τα τεκταινόμενα στο παρκέ δεν εξαντλείται στην επίθεση. Επίσης, τι διάολο, μια αμυνάρα μπορεί να τη βγάλει. Ομοίως και ο Thompson, που πριν τραυματιστεί ήταν έτσι κι αλλιώς από τους κορυφαίους του πρωταθλήματος στον τομέα. Πιθανώς ο πιο επώδυνος τρόπος για να καταλάβουν οι Grizzlies και οι νεαροί σταρ τους τις συνθήκες του playoff basketball, όμως πώς θα μπορούσε να συμβεί αλλιώς;

Θυμάμαι πόσες και πόσες ανερχόμενες πρωταθλήτριες πέρασαν από αυτή τη διαδικασία και σκέφτομαι πως ίσως να είναι και τυχεροί. Δεν ήταν παρά το game 1, σε διαστήματα έπαιξαν με την υπέροχη φρενίτιδα που τους χαρακτηρίζει, έχουν μπροστά τους χρόνο για να ανατρέψουν τα δεδομένα, εφόσον τα αξιολογήσουν σωστά. Μέσα στη σεζόν π.χ. το ρεκόρ τους χωρίς τον Ja έγραψε 20-4, γιατί να μην δοκιμάσουν τις πιθανότητες τους στην crunch time κάπως αλλιώς; Eπίσης, αν δεν παρασυρθούν σε punch to punch τρίποντες μάχες, μπορούν να κυριαρχήσουν ακόμη περισσότερο κοντά στη στεφάνη. Δεν κατατάσσονται πρώτοι στο ΝΒΑ μόνο στους πόντους εντός ρακέτας, αλλά έρχονται πρώτοι και στα επιθετικά ριμπάουντ και στους πόντους που προέρχονται από αυτά. Με λίγα λόγια, διάφορα στοιχεία είναι ακόμη με το μέρος τους και θα παραμείνουν, ανεξαρτήτως τι θα κάνουν οι Warriors. Το θέμα είναι αν θα αποδειχτούν αρκετά, διότι απέναντι δεν βρίσκεται απλώς μία πολύ καλή ομάδα, αλλά το πιο επιδραστικό σύνολο που γνώρισε το ΝΒΑ τα τελευταία 10 χρόνια, σε νέα, fully loaded βερσιόν και με τους διαχρονικούς πρωταγωνιστές του διατεθειμένους να κάνουν το μικρό βηματάκι πίσω, προκειμένου όλοι μαζί να φτάσουν σε μία κατάκτηση-επιστέγασμα της καταπληκτικής τους προσέγγισης προς το άθλημα.

Ακόμη και αν περιμένει το μέλλον βέβαια, μάλλον δεν θα είναι για πολύ. Ο JJJ έχει σκληρύνει σε σχέση με τις προηγούμενες, κάπως soft σεζόν του και έχει αναδειχθεί σε αμυντικό τέρας με μεγάλο ρεπερτόριο στην επίθεση. Ο JM έχει βελτιώσει το σουτ κατά πολύ, χωρίς μάλιστα να έχει θυσιάσει τις τελικές πάσες, χάρην του αυξημένου δικού του σκοραρίσματος. Δεν είναι καθόλου εύκολη η διατήρηση της συγκεκριμένης ισορροπίας. Συνεχίζει να κάνει άλματα και το μόνο που μένει, είναι σιγά σιγά να αναγνωρίσει πώς θα τα συγχρονίσει. 

Τέλος πάντων, τι σειρά, τι μπασκετάρα.