Τα τελευταία χρόνια, κάθε καλοκαίρι-και όχι μόνο- το ευρωπαϊκό μπάσκετ μετράει τις «πληγές» του, εξαιτίας της αποχώρησης παιχτών για την απέναντι όχθη του Ατλαντικού. Έτσι, με αφορμή τον Sasha Vezenkov ο οποίος από τη νέα σεζόν θα αγωνίζεται με τη φανέλα των Sacramento Kings, το παρόν κείμενο αφορά παίχτες οι οποίοι αποτέλεσαν μέλη της καλύτερης πεντάδας της Euroleague και την αμέσως επόμενη χρονιά βρέθηκαν στο ΝΒΑ. Για τις ανάγκες του κειμένου θα κατηγοριοποιηθούν με βάση τα πεπραγμένα τους στην αμερικανική λίγκα.

Ο δήμαρχος του Σαν Αντόνιο, Ρον Νίρενμπεργκ, κήρυξε την 30η Αυγούστου ως "Ημέρα Μανού Τζινόμπιλι", τοποθετώντας τον έτσι στην ίδια σελίδα της μπασκετικής ιστορίας των "σπιρουνιών" με τον Τιμ Ντάνκαν, τον οποίο η πόλη τίμησε με τον ίδιο τρόπο στην απόσυρσή του δυο χρόνια νωρίτερα. Δε θα ήταν υπερβολή να ισχυριστεί κάποιος ότι κανείς δεν επηρέασε προπονητικά τον Γκρεγκ Πόποβιτς, όσο οι δύο προαναφερθέντες. Ο Μανού μπορεί να μην είχε την αγωνιστική πληθωρικότητα του Τίμι, έβαλε όμως στο "τραπέζι" των Τεξανών από το 2002 κάποια "χαρτιά", που έκαναν ακόμα και τον "θρυλο" Πόποβιτς να αναθεωρήσει πολλά απ' όσα πίστευε.

Οι Αργεντίνοι είναι ένας λαός που εκφράζεται σε μεγάλο βαθμό μέσω των σπορ και υποστηρίζει με θέρμη τους μεγαλύτερους αθλητές και τις ομάδες που λαμβάνουν μέρος στα μεγάλα τουρνουά. Στο μουντιάλ του 2014 στην Βραζιλία, πάνω από 100 χιλιάδες άτομα βρέθηκαν στο Ρίο ντε Τζανέιρο, για να παρακολουθήσουν τον τελικό απέναντι στη Γερμανία. Εάν παρακολουθήσει κάποιος τους αγώνες του Χουάν Μάρτιν Ντελ Πότρο στο US Open που διεξάγεται αυτές τις ημέρες, θα ακούσει τους ξέφρενους πανηγυρισμούς σχεδόν σε κάθε κερδισμένο πόντο.

Στα χρόνια που παρακολουθώ-και θυμάμαι βασικά- αυτό το άθλημα, λίγες είναι οι ομάδες εκείνες που με έκαναν να παθιαστώ παραπάνω μαζί τους. Πόσο δε μάλλον οι εθνικές. Μία από τις εξαιρέσεις αποτέλεσε η πιο «αλήτικη», η πιο αλέγρα και πορωτική εθνική των τελευταίων χρόνων. Οι Γκαούτσος της Αργεντινής, η χρυσή γενιά που κατέκτησε τόσες διεθνείς διακρίσεις την περασμένη δεκαετία. Ο λόγος που με έκανε να την γουστάρω τόσο είχε ονοματεπώνυμο, και δεν ήταν άλλος από τον Μάνου Τζινόμπιλι, και ιδιαίτερα αυτός του τουρνουά στην (μπασκετομάνα) Ιντιανάπολις το 2002. Αυτό ήταν και το τουρνουά που έκανε τους Αμερικάνους να προσέξουν για τα καλά τον 25χρονο τότε γκαρντ, ο οποίος τρία χρόνια νωρίτερα είχε επιλεγεί από το Σαν Αντόνιο στο νούμερο 57 του ντραφτ. Ήταν το καλοκαίρι που θα άφηνε για τα καλά τη Γηραιά Ήπειρο και την Κίντερ Μπολόνια, θα μετακόμιζε στο κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου και θα γινόταν εν συνεχεία ένας αθλητής «τοτέμ» για τους Σπερς και εκ των κορυφαίων μη Αμερικανών όλων των εποχών.

O Μάνου Τζινόμπιλι είναι ο καλύτερος έκτος παίκτης όλων των εποχών. Το Nylon Calculus έφτασε αβίαστα σε αυτό το συμπέρασμα λίγο μετά την ανακοίνωση αποχώρησης του Αργεντίνου από την ενεργό δράση, αραδιάζοντας μερικά ακαταλαβίστικα νούμερα που αποδεικνύουν του λόγου το αληθές. O Tζινόμπιλι λέει, έχει 129 καρίρ γουίνζ άντεντ (έχει προσθέσει δηλαδή 129 νίκες στην ομάδα του) και επίσης είναι πρώτος - μακράν του δεύτερου "παγκίτη"- σε καρίρ πιπμ (career pipm), ο,τι σκατά είναι αυτό.

Έχω καταλήξει πως είμαι προγραμματισμένος να μου αρέσουν οι Αργεντίνοι, η κουλτούρα τους, οι αθλητές τους. Η πρώτη ανάμνηση που έχω από οποιοδήποτε άθλημα, είναι ο Gabriel Batistuta στο Μουντιάλ του ‘98, με την κλασική αγαπημένη φανέλα της Αργεντινής. Όταν λοιπόν ήρθε η ώρα να ασχοληθώ λίγο παραπάνω με το μπάσκετ, στους Ολυμπιακούς του 2004 στην Αθήνα, ήξερα που να στραφώ, πέραν της δικής μας Εθνικής. Εκεί είχα μία πρώιμη επαφή με τον πρώτο μου μπασκετικό ήρωα, τον Manu Ginobili. Δε θα σας μιλήσω όμως για την Αργεντινή του ‘04, θα διαβάσετε για εκείνη την ομάδα καλύτερα πράγματα σε αυτόν τον ιστότοπο. Προτιμώ να σας πω δυο (προσωπικά) λόγια για τον Manu της χρονιάς που ακολούθησε, με τους San Antonio Spurs.

Στα πλαίσια του εβδομαδιαίου αφιερώματος στον Manu που ξεκίνησε χτες, θέλω να γράψω και εγώ μια ιστορία του που μου τράβηξε την προσοχή. Είναι περίεργο πράγμα το μυαλό και πολλές φορές επιλέγει να μείνει σε πράγματα που κάποιος άλλος δεν θα τα έδινε τόση σημασία και έχει να κάνει με τα βιώματα που έχουν προηγηθεί, τις συνθήκες και το μέρος όπου είμαστε όταν συμβαίνει ένα γεγονός κλπ. Η ιστορία που θα διηγηθώ επ’ ουδενί δεν είναι η πιο χαρακτηριστική του Ginobili, αλλά για τους λόγους που θα αναφερθούν θεωρώ ότι έχει ιδιαίτερη σημασία να την αναφέρω.

Ο Μάνου Τζινόμπιλι έχοντας ήδη πατήσει τα 20 του χρόνια και έχοντας ξεπεράσει την περίοδο που θεωρείτο «ταλέντο» δεν ήταν καν ο δεύτερος καλύτερος μπασκετμπολίστας της οικογένειας. Τα αδέρφια του Λεάντρο (ο πρωτότοκος το 1970) και Σεμπαστιάν (ο μεσαίος του 1972) είχαν καθιερωθεί στην μπασκετική πιάτσα της χώρας. Ο Λεάντρο μάλιστα, μία σεζόν πριν ο Μάνου κάνει το ντεμπούτο του στην εθνική λίγκα της χώρας και πιο συγκεκριμένα το 1995-96 είχε αναδειχθεί 12ος σκόρερ με την Ντεπορτίβο Ρόκο με 22,4 πόντους μέσο όρο παρακαλώ, έχοντας χρησθεί και διεθνής με την Εθνική ομάδα. 23 χρόνια αργότερα αυτοσυστήνεται στον λογαριασμό του στο twitter ως «γνωστός ως ο αδερφός Του»…

Ισως η μεγαλύτερη "απόδοση δικαιοσύνης" που θυμάμαι ποτέ στο μπάσκετ να συνέβη την 28η Αυγούστου του 2004. Η εθνική ομάδα της Αργεντινής κέρδισε στον τελικό του Ολυμπιακού τουρνουά την Ιταλία με 84 - 69 και κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο, με διαιτητή μία αλησμόνητη μορφή της ελληνικής cult σκηνής, τον Λάζαρο Βορεάδη. Ο Λάρι δεν έφταιγε σε τίποτα για όσα τράβηξαν οι λατίνοι το 2002 στην Ιντιανάπολις. Στον τελικό με τη Σερβία ήταν η σφυρίχτρα του Πιτσίλκα εκείνη που τα είχε κανει γης μαδιάμ και στέρησε από τους Αργεντίνους μοναδική ευκαιρία να ανέβουν στην κορυφή του κόσμου. Αυτό ουσιαστικά το κατάφεραν δυο χρόνια μετά στην Αθήνα, φροντίζοντας βέβαια πριν πάρουν το σκαλπ των Αμερικάνων στον ημιτελικό, να βγάλουν από τη μέση τη δική μας εθνική ομάδα. Ας είναι.