Όλο το σκηνικό ήταν μαεστρικά διαμορφωμένο για να εξελιχθεί μια μάχη χαρακωμάτων, όχι για μία, αλλά για τέσσερις συνεχόμενες χρονιές. Οι δύο ομάδες συναντήθηκαν στα πλέι-οφ από το 1997 έως το 2000 με όλες τις σειρές να φτάνουν ως το τελευταίο παιχνίδι και τους Νικς να επικρατούν στις τρεις από αυτές, αλλά αυτή που έχασαν (το ’97) να εξακολουθεί να αποτελεί το μεγαλύτερο what-if γι’ αυτούς. Κεντρική φιγούρα αποτέλεσε αδιαμφισβήτητα ο Πατ Ράιλι, ο οποίος το 1995 άφησε –κάπως άκομψα - τους Νικς για να κατηφορίσει στη Φλόριντα. Η προπονητική φιλοσοφία του Νεουρκέζου κόουτς άφησε έντονα το σημάδι της σε όλες αυτές τις αναμετρήσεις, με τις σκληρές άμυνες, τα δυνατά φάουλ και τα χαμηλά σκορ να έχουν την τιμητική τους. Καυγάδες, βουτιές στο παρκέ και στις courtside seats, κόντρες αλλά και φιλίες που δοκιμάστηκαν, δηλώσεις και mind games εκατέρωθεν, συνέθεσαν μια απολαυστική μονομαχία που περιελάμβανε μέχρι και προσφυγή στα δικαστήρια.
Πως ξεκίνησαν όλα
Ο Πατ Ράιλι κατέκτησε τέσσερα πρωταθλήματα με τους Λέικερς τη δεκαετία του ’80, συνδέοντας το όνομά του με την εποχή του “showtime” στο Λος Άντζελες. Στη Νέα Υόρκη προσελήφθη το 1992 και μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα μετέτρεψε τους Νικς σε διεκδικητές του τίτλου, εφαρμόζοντας μια εντελώς διαφορετική φιλοσοφία και προσέγγιση του παιχνιδιού. Το 1994 οδήγησε την ομάδα της Νέας Υόρκης στους τελικούς του ΝΒΑ, χάνοντας στο Game 7 από τους Χιούστον Ρόκετς, με τον Τζον Σταρκς να κάνει μια από τις χειρότερες εμφανίσεις σε τελικούς (2/18 σουτ με 0/11 τρίποντα).
Ύστερα από την ολοκλήρωση της σεζόν 1994-95 ο Ράιλι αποφάσισε να αποχωρήσει με τρόπο που τον μετέτρεψε σε Νο1 εχθρό στην πόλη της Νέας Υόρκης. Η ανακοίνωση της παραίτησής του έγινε με φαξ, λίγο πριν μπει στο αεροπλάνο για διακοπές στην Ελλάδα, ώστε να αποφύγει τα media, με την NY Post να τον χαρακτηρίζει “GUTLESS”. Στη δήλωσή του εξηγησε πως “το χάσμα με το front office είναι αγεφύρωτο», καθώς ο ίδιος επιθυμούσε τον απόλυτο έλεγχο στα ζητήματα που αφορούν την ομάδα. Στο Μαϊάμι πήρε αυτό που ζητούσε, αφού εκτός από προπονητής ανέλαβε και τον ρόλο του προέδρου των Χιτ. Side note: H παρουσιάσή του έλαβε χώρα σε κρουαζιερόπλοιο και μάλιστα στο lounge με το όνομα “Dynasty”.
Το σίριαλ είχε κι άλλα επεισόδια, μιας και οι Νικς κατηγόρησαν τους Χιτ για tampering, δηλαδή ότι προσέγγισαν τον Ράιλι χωρίς την άδειά τους, ενώ είχε συμβόλαιο. Η εν λόγω διαμάχη διευθετήθηκε όταν το Μαϊάμι έστειλε στους Νικς ένα πικ πρώτου γύρου, αλλά και ένα εκατομμύριο δολλάρια.
Όλα τα παραπάνω δημιοουργησαν μια ατμόσφαιρα γεμάτη ένταση, ίντριγκα και δράμα. Είχαμε τον δάσκαλο Ράιλι απέναντι στην πρώην ομάδα του και τον μέχρι πρότινος μαθητή του Τζεφ Βαν Γκάντι, και ενώ μάλιστα είχε πάρει μαζί του στο Μαϊάμι τον αδερφό του Τζεφ, Σταν (Βαν Γκάντι). Είχαμε επίσης την κόντρα των δύο σταρ σέντερ (και φίλων από το Τζόρτζταουν) Γιούιν-Μούρνινγκ, αλλά και την κόντρα των πρωήν συμπαικτών (και όχι και τόσο φίλων) από τους Χόρνετς Μούρνινγκ-Λάρυ Τζόνσον. Και όλα αυτά σε μια εποχή όπου οι Μπουλς του Τζόρνταν ήταν απόλυτοι κυρίαρχοι, αποτελώντας ανυπέρβλητο εμπόδιο για τις ομάδες της Ανατολής στον δρόμο προς τους τελικούς της λίγκας. Ας αλλάξουμε χρόνο και ας πάμε πίσω, σαν να είναι τώρα.
1997: Το πρώτο αίμα (ή P.J Brown vs Charlie Ward)
Διανύουμε τη δεύτερη σεζόν του Ράιλι και οι Χιτ τερματίζουν στη 2η θέση της Ανατολής (με ρεκόρ 61-21), πάνω από τους 3ους Νικς (57-25). Μετά τον νικηφόρο πρώτο γύρο για την κάθε ομάδα, φτάνει η ώρα να συναντηθούν στους ημιτελικούς της περιφέρειας. Οι Νικς σπάνε την έδρα από το πρώτο ματς με 88-79 και οι Χιτ απαντάνε στο δεύτερο με 88-84. Η ομάδα της Νέας Υόρκης θα πάρει τα δύο επόμενα και με 3-1 προβάδισμα δείχνει έτοιμη να κοντράρει τους Μπουλς στους τελικούς της Ανατολής. Το 5ο παιχνίδι όμως θα αποδειχθει καθοριστικό, τόσο για την εξέλιξη της σειράς, όσο και για τη γιγάντωση της αντιπαλότητας. Με λιγότερο από δύο λεπτά να απομένουν και το παιχνίδι να έχει κριθεί υπέρ των Χιτ, ο Τιμ Χάρνταγουεϊ εκτελεί βολές. Χρειάστηκε απλά μια διεκδίκηση για το ριμπάουντ για να αρχίσουν όλα. Ο Γουόρντ σπρώχνει τον Μπράουν και ο παίκτης των Χιτ με μια λαβή ελληνορωμαϊκης πάλης τον σωριάζει στο παρκέ. Ο πάγκος των Νικς εφορμά στο παρκέ και στο σημείο της σύρραξης, με τον Βαν Γκάντι να προσπαθεί να τους συγκρατήσει όσο μπορεί. Οι τεχνικές ποινές και οι αποβολές ήταν το λιγότερο, μιας και ο «μην-φεύγετε-από-τον-πάγκο» κανονισμός θα έφερνε έξτρα τιμωρίες. Οι κυρώσεις ανακοινώνονται το επόμενο πρωί: τιμωρία δύο αγώνων για των Πι Τζέι Μπράουν και από έναν για πέντε παίκτες των Νικς (Γουόρντ, Γούιν, Τζόνσον, Χιούστον, Στάρκς).
Με τους Νικς να έχουν μόλις εννιά ετοιμοπόλεμους παίκτες για το επόμενο παιχνίδι, ένας άλλος κανονισμός έρχεται στην επιφάνεια: πέρα από τους πρωτεργάτες του καυγά (Μπράουν και Γουόρντ), οι υπόλοιποι παίκτες θα εξέτιαν τις ποινές εκ περιτροπής και με αλφαβητική σειρά! Πιο απλά οι Ewing και Houston θα έλειπαν απ΄το 6ο και οι Johnson και Starks από το 7ο παιχνίδι. «Αν τον λέγανε Patrick Zewing θα είχε παίξε στο 6ο παίχνίδι» και ίσως είχε γραφτεί διαφορετικά η ιστορία, όπως είπε ο θρυλικός σχολιαστής των Νικς Μάικ Μπριν. Όλα αυτά τα γεγονότα και οι απουσίες, εν τέλει στοίχισαν στην ομάδα της Νέας Υόρκης, που έχασε και τα δύο εναπομείναντα παιχνίδια. Οι Χιτ θα προκριθούν και τελικά θα αποκλειστούν από τους Σικάγο Μπουλς στους τελικούς της περιφέρειας.
1998: Το πόδι του Μούρνινγκ
Με τη φόρα από την περσινή σεζόν οι Χιτ κάνουν μια ακόμη εξαιρετική χρονιά τερματίζοντας και πάλι 2οι. Οι Νικς από την άλλη, ταλαιπωρημένοι από τον τραυματισμό του Πάτρικ Γιούιν μέσα στη σεζόν θα καταλάβουν μόλις την 7η θέση της Ανατολής, κάτι που σημαίνει πως το rematch θα διεξαχθεί στον πρώτο γύρο των πλέι-οφ. Οι Χιτ κάνουν το 1-0, με τους Νικς να φέρνουν τη σειρά στα ίσια στο επόμενο παιχνίδι. Το Μαϊάμι θα πάρει το 3ο ματς και η Νέα Υόρκη το 4ο, το οποίο και σημαδεύεται από τον καυγά των – παλιών συμπαικτών στους Χόρνετς - Λάρι Τζόνσον και Αλόνζο Μούρνινγκ στο τέλος του παιχνιδιού. Βέβαια ο σταρ σε όλο το σκηνικό δεν είναι άλλος απ΄τον προπονητή τον Νικς Τζεφ Βαν Γκάντι, που προσπαθώντας να χωρίσει τους παίκτες - σε μία αν μη τι άλλο καλτ στιγμή - βουτάει στο παρκέ και αρπάζει το πόδι του Μούρνινγκ. Το ΝΒΑ θα τιμωρήσει τους δύο παίκτες από το επόμενο παιχνίδι.
Οι Νικς θα κερδίσουν τα δύο επόμενα ματς και θα προκριθούν στους ημιτελικούς της Ανατολής, όπου και θα ηττηθούν από την Ιντιάνα με 4-1. (Η οποία θα ηττηθεί από το Σικαγο και στη συνέχεια ο Τζόρταν θα πάρει το 6ο δαχτυλίδι του).
1999: The shot by Allan Houston
Η σεζόν αυτή έχει δύο διαφορετικά δεδομένα. 1. Ο Τζόρνταν έχει αποσυρθει (για 2η φορά), γεγονός που ανοίγει τον δρόμο για τους υπόλοιπους μνηστήρες της Ανατολής. 2. Προκειται για μία κουτσουρεμένη -λόγω του λοκάουτ- χρονιά των 50 μόλις παιχνιδιών. Το Μαϊάμι θα τερματίσει 1ο με ρεκόρ 33-17, ενώ η Νέα Υόρκη 8η με 27-23. Αυτό σημαίνει μία ακόμη σύγκρουση των δύο, μία ακόμη φορά στον πρώτο γύρο με τις πιθανότητες να είναι συντριπτικά υπέρ των Χιτ, μιας στο παρελθόν μόλις μία φορά το 1st seed έχει αποκλειστεί από το 8th seed (οι Σόνικς από τους Νάγκετς το 1994).
Για μια ακόμη χρονιά κυριάρχησαν τα χαμηλά σκορ σε όλη τη σειρά. 1-0 οι Νικς με 95-75 μέσα στο Μαϊάμι. 1-1 οι Χιτ με 83-73. Στην Νέα Υόρκη οι γηπεδούχοι θα κάνουν το 2-1 με 97-73, αλλά οι Χιτ θα απαντήσουν με 87-72 και για μια ακόμη χρονιά θα χρειαστεί το τελευταίο ματς της σειράς. Με το σκορ 77-76 υπέρ των Χιτ φτάνουμε στα τελευταία 4,5 δευτερόλεπτα.
Οι Νικς στη συνέχεια θα αποκλείσουν κατά σειρά τους Χοκς και Πέισερς για να φτάσουν στους τελικούς του ΝΒΑ (η μόναδική φορά που το καταφέρνει μια 8th-seeded ομάδα). Το πρωτάθλημα το κατακτούν οι Σπερς (το πρώτο τους από τα συνολικά πέντε) με 4-1 και MVP τον Τιμ Ντάνκαν.
Το 2000 οι Χιτ θα κερδίσουν ξανά την Atlantic Division και θα βγουν 2οι στην Ανατολή, ενώ οι Νικς θα τερματίσουν 3οι. Οι δύο ομάδες θα συναντηθούν για ακόμη μία φορά στους ημιτελικούς της περιφέρειας. Η σειρά αυτή μπορεί να μην έχει κάποιο αξιοσημείωτο περιστατικό, αλλά την χαρακτηρίζει και πάλι η υψηλή ένταση, τα χαμηλά σκορ, τα κλειστά παιχνίδια και το γεγονός ότι χρειάζεται να φτάσουμε στο τελευταίο ματς για άλλη μια χρονιά (οι Νικς επικράτησαν με συνολικό σκορ 4-3). Καθένα από τα εφτά παιχνίδια είχε διαφορά μικρότερη των οκτώ πόντων, ενώ μάλιστα τα τρία από αυτά κρίθηκαν στο καλάθι. Μετά την πρόκριση οι Νικς αντιμετώπισαν την Ιντιάνα απ’ την οποία και αποκλείστηκαν, χάνοντας την ευκαιρία να παίξουν για 2η συνεχόμενη χρονιά στους τελικούς του ΝΒΑ.
Το πέρας αυτής της αντιπαλότητας μάλλον αφήνει πικρή γεύση και στους δύο. Στους Χιτ διότι προκρίθηκαν μόλις μία φορά, αλλά και στους Νικς οι οποίοι μπορεί να επικράτησαν τις τρεις από τις τέσσερις φορές, αλλά θα τους στοιχειώνει πάντα ο αποκλεισμός του 1997. Ήταν η χρονιά που ο οργανισμός της ομάδας του «Μεγάλου Μήλου» πίστευε πως είχε την μεγάλη ευκαιρία να εκθρονίσει τον Μάικλ Τζόρνταν και τους Μπουλς. Το πίστευε το front office, το πίστευαν οι παίκτες, το πίστευε και ο Βαν Γκάντι. «Το 1997 ήταν η καλύτερή μας έκδοση. Ήμασταν υγιείς, είχαμε βάθος, παίζαμε σκληρά και έξυπνα. Ήταν η καλύτερη ομάδα που είχαμε χτίσει ποτέ γύρω από τον Πάτρικ Γιούιν, από πλευράς ταλέντου. Ήταν αρκετό για να κερδίσουμε τέσσερις φορές τον Μάικλ Τζόρνταν; Πιθανότατα όχι, αλλά δεν θα μάθουμε ποτέ».
Από τότε η κόντρα μεταξύ των δύο έχει σχεδόν εξαφανιστεί, κυρίως λόγω του ποσο κατά διαόλου πηγαίνει η ομάδα της Νέας Υόρκης (σόρυ Νικς φανζ). Από το 2001 και μετά οι Νικς έχουν μόλις πέντε παρουσίες στην postseason, στις τέσσερις εκ των οποίων αποκλείστηκαν στον πρώτο γύρο. Οι Χιτ αντιθέτως ακολούθησαν αντίθετη πορεία, τόσο με το πρωτάθλημα το 2006, όσο κυρίως με την εποχή των Big Three (2010-2014) με τον Πατ Ράιλι να κερδίζει το δαχτυλίδι του πρωταθλητή και ως προπονητής αλλά και ως διοικητικός ηγέτης. Αντιπαλότητες σαν κι αυτήν έχουν εκλείψει στη σημερινή λίγκα και αυτός είναι ένας από του λόγους που πολλοί αναπολούν τις εποχές των 90’s στο ΝΒΑ. Σαφώς και έχουν παίξει ρόλο οι αλλαγές των κανονισμών, το διαφορετικό στυλ παιχνδιού και το ότι πολλές φορές οι σταρ των ομάδων αναλαμβάνουν ρόλο recruiter μέσα στη σεζόν, αλλά το σημερινό ΝΒΑ αξίζει κάτι παραπάνω στον τομέα “rivalries”, από το να αρκείται στα κατά καιρούς beef του Εμπίντ στα social media.
Πηγές:
