Το ΝΒΑ αποτελεί ένα απίστευτα ανταγωνιστικό περιβάλλον. Οι καλύτεροι αγωνίζονται απέναντι στους καλύτερους και το παραμικρό λάθος τιμωρείται. Όταν λοιπόν μιλάμε για βραβεία και τίτλους, είναι λογικό να υπάρχουν παίκτες που “αδικούνται” από τη τελική συγκομιδή τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι παίκτες όπως ο Iverson, ο Barkley ή ο Stockton, που ολοκλήρωσαν σπουδαίες καριέρες χωρίς ποτέ να κατακτήσουν κάποιο δαχτυλίδι. Αντίστοιχες αδικίες λοιπόν συμβαίνουν και στα ετήσια βραβεία και επειδή δεν μας αρέσουν, θέλουμε τόσο σαν Basketball Guru, όσο και εγώ πιο συγκεκρυμένα σαν Δημήτρης, να ανταμείψουμε τους παίκτες που δεν θα δουν το όνομα τους στο τέλος της σεζόν σε κάποια βράβευση, δίνοντας τους τα δεύτερα βραβεία για αυτή τη σεζόν.

Είμαστε ήδη στην τελική ευθεία για τη φετινή regular season, που αναμένεται να οδηγήσει στα πιο ανταγωνιστικά play off που έχουμε δει στην Ανατολή τα τελευταία χρόνια, ένα μεγάλο ερώτημα που απασχολεί τον μπασκετικό κόσμο του ΝΒΑ είναι το πού θα βρει η επόμενη σεζόν τον LeBron James να αγωνίζεται. Τα σενάρια πολλά, καθώς δεν είναι λίγες οι ομάδες που θεωρούν πως με την προσθήκη ενός παίκτη τέτοιου βεληνεκούς θα μπορούν απευθείας να θεωρηθούν διεκδικητές του τίτλου.

Το βράδυ των Χριστουγέννων οι Warriors αντιμετώπισαν τους Cavaliers για πρώτη φορά τη φετινή σεζόν στην ετήσια αναβιώση των τελικών. Με το τέλος του παιχνιδιού και καθώς ο κόσμος που είχε μαζευτεί στο σπίτι μου για τη γιορτή του πατέρα μου αποχωρούσε, κάθισα στον υπολογιστή μου και χάζεψα για λίγο το box-score. Το πρώτο στοιχείο που πρόσεξα είναι η μη χρήση ενός εκ των δύο τυπικά center των Warriors, McGee και Pachulia . To δεύτερο, ότι λόγω της απουσίας του Curry με τραυματισμό, κάθε παίκτης των πρωταθλητών που χρησιμοποιήθηκε ξεπερνούσε σε ύψος τα 2 μέτρα. Ο Steve Kerr παρέταξε λοιπόν στο παρκέ μία ομάδα με (τουλάχιστον) δίμετρους, χωρίς κανένας να είναι center. Η πεμπτουσία του μοντέρνου μπάσκετ χωρίς θέσεις.

Tα τελευταία χρόνια η απόλυτη κυριαρχία των Warriors, της “7 secs or less” επίθεσης των Rockets και γενικότερα του τριπόντου έναντι του jump shoot, έχει αλλάξει το άθλημα σε τεράστιο βαθμό. Τα παραδείγματα για αυτό βρίσκονται παντού. Ο LeBron πλαισιώνεται από σπεσιαλίστες στο σουτ και λειτουργεί ως πολιορκητικός κριός, οι Rockets εκτελούν πλέον σε όλο και περισσότερα παιχνίδια περισσότερα τρίποντα από ότι δίποντα, ακόμα και οι Raptors ύστερα από τα συνεχόμενα underachieve των τελευταίων ετών στα Play Off, παρουσιάζουν χωρίς ιδιαίτερες αλλαγές στο ρόστερ μία στροφή στην επιθετική κατεύθυνση, εκτελώντας περισσότερα τρίποντα από ποτέ. Με την συνεχόμενη και αλματώδη πρόοδο της τεχνολογίας, τα advanced stats έχουν μπει πλέον για για τα καλά στη ζωή μας. Ήδη έχουμε δει σε προηγούμενο κείμενο του Ηλία ότι κάθε σουτ πλέον μπορεί να αξιολογηθεί ως προς το πόσο καλή επιλογή είναι. Η εποχή των συνεχόμενων iso plays έχει περάσει ανεπιστρεπτί και εκείνη του Moreyball και του καλού spacing είναι το παρoν. Για να μπορέσουμε λοιπόν να προβλέψουμε ποιo είναι (ή και πιο πρέπει να είναι) το μέλλον θα χρειαστεί να “βυθιστούμε” στο παρελθόν. Συγκεκριμένα, θα ταξιδέψουμε στο μακρινό 1979, δηλαδή την πρώτη φορά που χρησιμοποιήθηκε η γραμμή των τριών πόντων.

Πριν δύο μήνες έλαβε χώρα στην Νέα Υόρκη ο δεύτερος ετήσιος προγραμματιστικός διαγωνισμός NBA Hackathon, που αποτελεί μία πολύ σημαντική προσπάθεια του ΝΒΑ να εκμεταλλευτεί στο έπακρο τις ιδέες νέων προγραμματιστών, αλλά και τις δυνατότητες που προσφέρει η σημερινή τεχνολογία. Τι είναι όμως αυτός ο διαγωνισμός ; Εδώ και δύο χρόνια το ΝΒΑ στέλνει ανοιχτή πρόσκληση σε ομάδες προγραμματιστών, που αποτελούνται είτε από φοιτητές και απόφοιτους Αμερικάνικων ή Καναδέζικων πανεπιστημίων, είτε απο απόφοιτους άλλων πανεπιστημίων, που τα τελευταία δύο χρόνια εργάζονται στην Αμερική ή τον Καναδά. Οι ομάδες αυτές έχουν ως στόχο τη δημιουργία εφαρμογών, αλλά και προγραμμάτων, γύρω από μπασκετικές μετρήσεις, advanced stats, marketing και κάθε τι άλλο μπορεί να ενδιαφέρει τη Λίγκα.  Εχει ενδιαφέρον να ρίξουμε μία ματιά στα θέματα στα οποία διαγωνίστηκαν οι ομάδες στους δύο διαγωνισμούς μέχρι τώρα, καθώς και τα project εκείνων που κατάφεραν να διακριθούν.

Το ΝΒΑ αποτελεί αυτή τη στιγμή μία από τις μεγαλύτερες λίγκες στον παγκόσμιο αθλητισμό σε δημοφιλία και έσοδα. Και αυτό δεν συμβαίνει αποκλειστικά και μόνο επειδή το προϊόν που διαθέτει είναι πολύ υψηλής ποιότητας. Το marketing γύρω του είναι σε υψηλότατο επίπεδο και εκείνο διατίθεται και προμοτάρεται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και με πρωτοποριακές ιδέες. Αρχικά, το σημαντικότερο είναι η διατήρηση της ακεραιότητας του πρωταθλήματος. Υψηλού επιπέδου διαιτητές, κάμερες που καλύπτουν κάθε φάση (με αποτέλεσμα πολύ συχνές τιμωρίες παικτών για τα “γαλλικά” τους κλπ) και ανάλυση φάση με φάση για τις διαιτητικές αποφάσεις στα τελευταία λεπτά κάθε αγώνα play-off χαρίζουν στον θεατή τη δυνατότητα να απολαμβάνει το θέαμα χωρίς να σκοτίζει το μυαλό του με παρασκήνια κλπ. Άλλο παράδειγμα είναι ο άμεσος τρόπος αντιμετώπισης προβλημάτων όπως το tanking, που αύξανε τις αδιάφορες ομάδες. Η λίγκα λοιπόν, μειώνοντας το ποσοστό πιθανότητας για πρώτο πικ στο τελευταίο της βαθμολογίας κατέστησε ανούσιο το tanking στο βαθμό που γινόταν.

Το φετινό καλοκαίρι για τους Bucks κύλησε ιδιαίτερα ήρεμα χωρίς πολλές προσθαφαιρέσεις. Ο κορμός του περσινού ρόστερ διατηρήθηκε ακόμα και αν χρειάστηκαν να πληρωθούν ορισμένες υπεραξίες, προκειμένου ο Γιάννης Αντετοκούνμπο να πλαισιωθεί από τους κατάλληλους συμπαίκτες. Σε μία Ανατολή η οποία έχασε πολλούς από τους αστέρες της, και η κυριαρχία των Cavs τίθεται πλέον ξεκάθαρα υπό αμφισβήτηση, οι Bucks μπήκαν στη φετινή σεζόν με ξεκάθαρο στόχο τη παρουσία στους ημιτελικούς της περιφέρειας τους, στηριζόμενoi στην περσινή, αρκετά επιτυχημένη συνταγή.
Ναι, στην περσινή, και μάλιστα με τον περσινό Γιάννη.

Η Φενέρμπαχτσε κατάφερε τη περασμένη χρονιά να κατακτήσει το τίτλο για πρώτη φορά τόσο στην ιστορία της, όσο και να γίνει η πρωτη πρωταθλήτρια Ευρώπης του Τούρκικου μπάσκετ. Παρότι τερμάτισε στην πέμπτη θέση της κανονικής περιόδου, με την επιστροφή του Μπογκντανοβιτς κατάφερε να αλλάξει πρόσωπο, να παίξει το καλύτερο μπάσκετ στη διοργάνωση και να κατακτήσει δίκαια τον τίτλο. Το καλοκαίρι έχασε τους δύο καλύτερους της παίκτες, αλλά κινήθηκε προσεκτικά και με επιτυχία στο μεταγραφικό παζάρι στην προσπάθεια για Back To Back.

Η Ρεαλ Μαδριτης τη χρονιά που μας πέρασε έφτασε πολύ κοντά στην επίτευξη των στόχων της, όμως αρκέστηκε στο κύπελλο Ισπανίας. Στα ημιτελικά της Ευρωλίγκας ηττήθηκε από την ανώτερη Φενέρμπαχτσε και στους τελικούς του πρωταθλήματος δεν κατάφερε να υπερισχύσει της έκπληξης της χρονιάς, της Βαλένθια. Παρότι έπαιξε κατα διαστήματα όμορφο μπάσκετ, η χρονιά ήταν αποτυχημένη. Το καλοκαίρι που ακολούθησε χαρακτηρίστηκε από στοχευμένες μεταγραφές και ένα Eurobasket με γλυκόπικρη γεύση. Η σεζόν λοιπόν ξεκινάει με ένα γεμάτο ρόστερ, όμως με την απουσία του ηγέτη Γιουλ.

Το καλοκαιρι του 2010 ο Derrick Rose δήλωνε “Γιατί δεν θα μπορούσα να είμαι ο MVP, γιατί δεν θα μπορούσα να είμαι ο καλύτερος παίκτης της Λίγκας.”. Και σίγουρα αυτό που έλεγε δεν ακουγόταν παράλογο. Ο point guard από το Chicago είχε όλα τα φόντα να κερδίσει το βραβείο του πολυτιμότερου παίκτη της λίγκας σε μερικά χρόνια, εφόσον συνέχιζε τη σκληρή δουλειά.Ήταν άλλωστε πολύ μικρός , μόλις 20 χρονών. Όμως ο Rose δεν είχε τη πολυτέλεια να περιμένει μερικά χρόνια τη σειρά του για να κατακτήσει το βραβείο αυτό, έπρεπε να προλάβει το ραντεβού με την κακή μοίρα και την ατυχία που τον περίμενε δυο χρόνια αργότερα. Ο Derrick δεν είχε επιλογή από το να εκπληρώσει το στόχο του, πριν από εκείνο το καταραμένο παιχνίδι στη Φιλαντέλφια.