1. Ας πάμε κατευθείαν στο ψητό. Ποια ομάδα θα κατακτησει το Ευρωμπάσκετ 2017 και ποιος θα είναι ο MVP της διοργάνωσης. 

Βill Nessis: Η Σερβία. Παρά τις σημαντικές απουσίες (ειδικά το δίδυμο Τεόντοσιτς-Ραντούλιτσα έκανε θραύση στις διοργανώσεις της FIBA τα τελευταία χρόνια) και παρά την ποιότητα και την εμπειρία σε τέτοιες καταστάσεις τόσο της Ισπανίας όσο και της Γαλλίας, οι Σέρβοι κάθε καλοκαίρι παρουσιάζουν ένα καλοδουλεμένο σύνολο με αρκετό υψηλό επίπεδο συνοχής. Σίγουρα και μετά τις απουσίες των Νέντοβιτς-Κάλινιτς μοιάζει αποδυναμωμένη, αλλά η χημεία που έχει αναπτύξει ο κόρμος της τα τελευταία χρόνια ίσως να είναι το μεγάλο της ατού. Ο Μπογκντάνοβιτς θα είναι χωρίς αμφιβολία ο ηγέτης τους και κατά πάσα πιθανότητα και ο πολυτιμότερος παίκτης του Eurobasket.

Leon T.: Αν και θα ήθελα να πρωτοτυπήσω λέγοντας μια ομάδα έκπληξη όπως η Λετονία, τα δύο τελευταία φιλικά της εθνικής Ισπανίας δεν με αφήνουν. Ναι, μπορεί να τραυματίστηκε ο Γιουλ και οι Ιμπάκα - Μίροτιτς να μην πήγαν, αλλά παρόλα αυτά έχουν το «καλοκαιρινό» Πάου, o οποίος στις διοργανώσεις της FIBA κάνει πλάκα. Αυτό που όμως μου έκανε εντύπωση στα δύο φιλικά απέναντι σε Βέλγιο και Λιθουανία, είναι το βάθος στο πάγκο, αφού παίκτες όπως ο Χουάνχο Χερνάνγκομεθ και ο Αμπρίνες μπορούν να παίξουν λίγα λεπτά και να κάνουν τη διαφορά. Ειδικά ο πρώτος, τον οποίο παρακολούθησα αρκετά την χρονιά που μας πέρασε στο ΝΒΑ, έχει όλα τα προσόντα να γίνει ένας πολύ καλός βασικός παίκτης σε ομάδα ΝΒΑ τα επόμενα δύο χρόνια. Αν καταφέρει να δυναμώσει και να καθιερωθεί στο 4, τότε μπορεί να γίνει ο ηγέτης της επόμενης γενιάς της εθνικής ομάδας. Όσον αφορά τον MVP, η απάντηση είναι μία και είναι ο Πάου Γκασόλ. Στο τελευταίο Ευρωμπάσκετ έκανε πλάκα στις υπόλοιπες ομάδες με 25,6 πόντους (56,1% στα δίποντα, 64,7% στα τρίποντα και 80,2% στις βολές), μαζί με 8,8 ριμπάουντ 2,9 ασίστ και 2,3 τάπες. Φέτος θα έχει ίσως ανταγωνισμό από τον αδερφό του Mαρκ, αλλά δεν μπορώ να φανταστώ κάποιον άλλο να είναι ο καλύτερος παίκτης της Ισπανίας, αν αυτή κατακτήσει το κύπελο.

Pete Seizis: Όλα συνηγορούν πως σε αυτή τη διοργάνωση ο βασιλιάς του Ευρωπαϊκού μπάσκετ θα παραμείνει ο ίδιος. Παρά τη μεγάλη απουσία του, καταπληκτικού πέρυσι Σέρχιο Γιουλ, η Ισπανία παραμένει το μεγάλο φαβορί. Η κατάσταση φέτος αναμένεται δε να είναι …οικογενειακή καθώς εκτός των αδερφών Γκασόλ, θα βρίσκονται στη δωδεκάδα και τα αδέρφια Ερνανγκόμεζ. Θα έλεγα να τους δοθεί από τώρα το χρυσό μετάλλιο, αλλά σε ένα τουρνουά με νοκ άουτ παιχνίδια ποτέ δεν ξέρεις πότε μπορεί να συμβεί η έκπληξη. Φούριας Ρόχας λοιπόν και MVP ο Μάρκ Γκασόλ. Ήρθε η ώρα για αλλαγή της φρουράς και ποιος ιδανικότερος από τον μικρότερο αδερφό του Πάου. Ένας εκ των κορυφαίων σέντερ στο ΝΒΑ, εξαιρετικός αμυντικός και δημιουργός, που από φέτος έχει προσθέσει στη φαρέτρα του και το τρίποντο κάτι που τον κάνει ασυναγώνιστο.

Giorgos B. Θα το πάρει η Ισπανία και MVP ο γνωστός, αυτά. Δηλαδή, με την Σερβία να μην έχει Μίλος, και την Γαλλία να στερείται των υπηρεσιών του Γκομπέρ, πώς θα γίνει να αναχαιτιστούν οι Ισπανοί; Το λογικό είναι να τους βάλουν όλους στα καλάθια. Ποιος μπορεί να παίξει στα ίσα αυτή την φροντ λάιν, η οποία με μικρές τροποποιήσεις (βάλε - βγάλε κάποιον Ερνάνγκομεθ) μπορεί επίσης να γίνει πυραυλοκίνητη; Αν οι Ίβηρες μεταφέρουν το παιχνίδι στην ρακέτα δεν θα έχουν αντίπαλο. Ποιο θα μπορούσε άραγε να είναι ένα μικρό plot twist; Μόνο η ανάδειξη του Ρίκι Ρούμπιο ως MVP. Θα τους τρέξει αυτός και θα πασάρει την μπάλα κοντά στο καλάθι. Από άμυνα σκίζει επίσης.

2. Η καλύτερη πεντάδα του τουρνουά θα έχει και ένα συμμετέχοντα έκπληξη. Ποιος θα είναι αυτός; 

Bill Nessis: Ο Λούκα Ντόντσιτς. Ορισμένοι γραφικοί (sic) θα πουν πως δεν αποτελεί έκπληξη, αλλά η παρουσία ένος 18χρονου στην καλύτερη 5αδα ένος τέτοιου τουρνουά (θα) είναι τεράστια υπόθεση. Οι Σλοβένοι διαθέτουν μια από τις πιο ενδιαφέρουσες ομάδες του τουρνουα, θα παρουσιαστούν ενισχυμένοι με την “προσθήκη” του Άντονι Ράντολφ και έχουν τα φόντα να παρεισφρύσουν στα υψηλά πατώματα της κατάταξης. Εφόσον γίνει αυτό και ο Ντόντσιτς συνεχίσει τα όργια των φιλικών, θα χτυπήσει με αξιώσεις την πόρτα των καλύτερων πέντε της διοργάνωσης.

Leon T. : Αυτή τη στιγμή μάλλον δεν είναι καν ο καλύτερος γκαρντ της ομάδας του, αλλά παρόλα αυτά έρχεται από μια χρονιά αποκάλυψη και στα φιλικά δείχνει να βελτιώνεται μέρα με τη μέρα. Ο λόγος για τον Λούκα Ντόντσιτς, ο οποίος μετά από μια εντυπωσιακή χρονιά στην Ευρωλίγκα ετοιμάζεται να κάνει πάταγο και στο Ευρωμπάσκετ. Μπορεί ο Ντράγκιτς (ναι, ο Γκόραν των Heat) να είναι το πιο μεγάλο όνομα της Σλοβενίας, αλλά στα μέχρι τώρα φιλικά ο νεαρός παίκτης της Ρεάλ Μαδρίτης έδειξε να είναι ένας από τους ηγέτες της εθνικής Σλοβενίας, η οποία στο πρόσωπο του Ράντολφ βρήκε «αναπάντεχα» έναν πολύ καλό ψηλό και μπορεί να ευελπιστεί σε διάκριση. Για να γίνει αυτό, θα πρέπει ο Doncic να παίξει είτε ως άσσος είτε στο τρία, να βάλει τρίποντα, να δώσει ασίστ και γενικά να κάνει το βήμα παραπάνω, κάτι που θα του δώσει βάσιμες ελπίδες να μπει στην καλύτερη πεντάδα της διοργάνωσης.

Pete Seizis:  Επειδή διχογνωμώ μόνος μου για τον παίχτη-έκπληξη της καλύτερης πεντάδας, θα κάνω μια παρασπονδία ( ας με συγχωρέσει ο Guru ) και θα πω και τις δύο απαντήσεις που σκέφτομαι. Η πρώτη ίσως είναι λίγο πολύ αναμενόμενη, όπως ήδη διαπιστώνετε από τα δύο παιδιά παραπάνω. Λούκα Ντόνσιτς, για τους ίδιους λόγους.  Η δεύτερη επιλογή μου είναι ο Εβάν Φουρνιέ της Γαλλίας. Προέρχεται από την καλύτερη σεζόν της καριέρας του στα πέντε χρόνια που βρίσκεται στο ΝΒΑ με στατιστικά 17.2π/3ρ/3ας και 51% eFG. Ο παίχτης των Ορλάντο Μάτζικ είναι ένας pure scorer και θα αποτελέσει ένα εξαιρετικό περιφερειακό δίδυμο με το Νάντο Ντε Κολό, σε μία ομάδα που δεν υπολείπεται ταλέντο στην περιφερειακή της γραμμή.

Giorgos B. Για να μπει κάποιος στην καλύτερη πεντάδα, θα πρέπει μάλλον η ομάδα στην οποία ανήκει να μπει στην τετράδα. Θεωρώ δύσκολο να υπάρξει κάποια ομάδα αληθινή εκπληξη. Πόσο παραπάνω να προχωρήσουν οι Γεωργία - Λετονία από την οκτάδα; Το πιθανότερο είναι να βγει κάποιος έξτρα παίκτης από τα φαβορί ή ο ... Ντένις Σρέντερ, ο οποίος αν πάει την Γερμανία μέχρι τους 8 θα έχει πετύχει άθλο αντάξιο εκείνων του Νοβίτσκι. Για να το δούμε λίγο αυτό. Το ρόστερ της Γερμανίας έχει ποιότητα στην πρώτη γραμμή, ενώ η ομάδα βρίσκεται σε όμιλο που μπορεί να έρθει από δεύτερη εώς τελευταία. Στην συνέχεια διασταυρώνεται με τον όμιλο της εθνικής μας. Δεν είναι πιθανό, αλλά δεν είναι και απίθανο, και στην δεύτερη περίπτωση ο Σρέντερ θα έχει ήδη κάνει παπάδες. Την έκπληξη ψάχνουμε, άρα...

3. Μέχρι που θα φτάσει εν τέλει η ελληνική Εθνική ομάδα

Bill Nessis: Δεν θέλω να γίνω μάντης κακών, αλλά πολύ φοβάμαι πως το πρώτο “χιαστί”, όπως συνηθίσαμε να τα ακούμε, στον γύρο των 16 θα είναι το τελευταίο ματς της ελληνικής ομάδας στο τουρνουά. Το δείγμα που έχουμε προς το παρόν δεν είναι καθόλου ενθαρρυντικό, μιας και υπάρχουν αρκετά προβλήματα στην άμυνα, στο μακρινό σουτ, στα ριμπάουντ... Η ιδιαιτερότητα αυτών των τουρνουά βέβαια είναι τέτοια, που πολλές φορές χρειάζεται απλά μια καλή πειστική εμφάνιση για να σε ξεκολλήσει και αν μη τι άλλο στο ρόστερ υπάρχουν παίκτες με ποιότητα και εμπειρία που μπορούν να βγουν μπροστά. Προφανώς και δεν είμαστε χαμένοι από χέρι, μιας και η πιθανότητα για την ομάδα να ρολάρει μες στο τουρνουά είναι υπαρκτή, κάτι που μπορεί να αλλάξει τα πάντα.

Leon T: Μετά από πολλά χρόνια όπου στο ξεκίνημα της όποιας διοργάνωσης πίστευα ότι η εθνική ομάδα ήταν ένα από τα φαβορί για μετάλλιο, φέτος έχω περάσει στην απέναντι πλευρά. Θεωρώ ότι η ομάδα είναι σε έναν πολύ δύσκολο όμιλο, όπου η Σλοβενία και η Γαλλία αυτή τη στιγμή είναι καλύτερες  και δεν μπορώ να πω ότι βλέπω την εθνική μας πολύ ανώτερη από τους Φινλανδούς. Άλλωστε και στο παρελθόν έχουμε χάσει από δαύτους, σε εποχές που εμείς είχαμε καλύτερο υλικό και αυτοί δεν είχαν έναν παίκτη όπως ο Markkanen. Κοινώς μας βλέπω είτε στην τρίτη είτε στην τέταρτη θέση στον όμιλο και μετά μια αναμέτρηση είτε με Λιθουανία είτε με Ιταλία. Ακόμα κι αν περάσουμε από κει, στο παιχνίδι της οκτάδας θα είναι μία εκ των Ισπανία ή Κροατία (εφόσον δεν υπάρχουν μεγάλες εκπλήξεις) και εκεί απλά θα πάμε σπίτι μας. Δεν θα μπω σε ανάλυση της τακτικής και των σχημάτων,  αλλά το κλίμα δεν είναι καλό και δεν είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι αυτό μπορεί να συσπειρώσει και να βγει σε καλό.

Pete Seizis: Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα της Εθνικής μας ομάδας δεν είναι η καλύτερη λίγες ώρες πριν την έναρξη της διοργάνωσης. Η όλη ιστορία με την απουσία του Αντετοκούνμπο και τις ανακοινώσεις της ομοσπονδίας, η «ανταλλαγή φιλικών απόψεων» μεταξύ Μπουρούση-Παππά και η εν γένει παρουσία της ομάδας στα φιλικά, δεν φαντάζουν και οι καλύτεροι οιωνοί ενόψει της συνέχειας. Όμως, αυτή η ομάδα έχει παίχτες με εμπειρία σε μεγάλους και σημαντικούς αγώνες και έχει καλή περιφερειακή γραμμή που μπορεί να προσφέρει σε πολλούς τομείς (πίεση στη μπάλα, μέγεθος, δημιουργία, προσωπικές φάσεις). Της λείπει βέβαια το σταθερό περιφερειακό σουτ και η καλή πικ εν ρολ άμυνα. Όμως ούτε οι ομάδες του ομίλου μας ούτε και οι αντίστοιχες του ομίλου με τον οποίο θα διασταυρωθούμε μπορούν να προκαλέσουν κάποιο φόβο –πλην της περίπτωσης που τερματίσουμε στην τέταρτη θέση και συναντηθούμε στη φάση των ‘’16’’ με τους Λιθουανούς. Θεωρώ πως έχουμε τη δυνατότητα να φτάσουμε έως τα προημιτελικά και εκεί είναι που πρέπει να στοχεύσουμε.

Giorgos B. Πολύ δύσκολο να πει κανείς. Αφήνοντας στην άκρη την μεταφυσική ("θα γίνουμε μια γροθιά") , η μπασκετική λογική λέει πως σε κάποιο από τα δυο νοκ άουτ θα μείνουμε έξω. Οι βραδιές στο σουτ θα είναι καθοριστικές, καθώς στο χαμηλό ποστ λίγο εώς πολύ ξέρουμε τι να περιμένουμε. Το απαισιόδοξο νέο είναι πως οι ψηλοί μας δεν δείχνουν ούτε εκείνοι στην καλύτερη δυνατή κατάσταση και πως δεν έχει φανεί διάθεση για κάποιο αληθινό ρίσκο στο ανακάτεμα των σχημάτων, με τους τρεις συγκεκριμένους σέντερ να μοιάζουν πλεονασμός, ειδικά αν ο Αγραβάνης παίξει μπαλαντέρ. Η πλάκα είναι πως η διαφορά μεταξύ επιτυχίας (οκτάδα) και αποτυχίας (φάση των 16) είναι ένα παιχνίδι δρόμος. Ας κερδίσουμε τρία παιχνίδια στον όμιλο και βλέπουμε.

4. Σε ενα ιδανικό μπασκετικό σενάριο και χωρίς οπαδικά γυαλιά, ποιο ζευγάρι θέλουμε κατα βάθος να δούμε στον τελικό της 17ης Σεπτεμβρίου;

Bill Nessis: Μπορεί να πιστεύω πως η Σερβία θα πάρει το χρυσό, αλλά αυτό δεν μου απαγορεύει να θέλω ως ζευγάρι τελικού το Ισπανία-Γαλλία. Το σκηνικό θα είναι καταπληκτικό, μιας και πρόκειται για τις ομάδες με το μεγαλύτερο star power στη διοργάνωση. Ο Πάου Γκασόλ, ο καλύτερος FIBA player ever ίσως στο τελευταίο του τουρνουα. Ο Μαρκ, τα αδέρφια Ερνανγκόμεζ, ο Ρούμπιο και ο Σέρχι Ροντρίγκεζ. Ο Ντε Κολο, ο Φουρνιέ, ο Μπορίς Ντιό. Δύο ομάδες που έχουν αναμετρηθεί αρκετές φορές τα τελευταία χρόνια σε ματς τίτλων και μεταλλίων και να έχουν χτίσει τη δική τους ιστορία. Το ματς του Παγκοσμίου Κυπέλλου το 2014 δεν έχει ξεχαστεί.

Leon T. : Νομίζω ότι ένα ζευγάρι ανάμεσα σε Σλοβενία και Λετονία θα ήταν μια μεγάλη έκπληξη και θα πρόσφερε μπόλικο θέαμα, αφού και οι δύο ομάδες έχουν παίκτες που προσφέρουν αφειδώς θεαματικές φάσεις. Κοιτώντας τις διασταυρώσεις, και με δεδομένο ότι θεωρώ ότι η Ισπανία θα είναι η ομάδα που θα κατακτήσει το τρόπαιο, πιστεύω ότι ο αντίπαλος της θα είναι η Γαλλία. Η ομάδα των Γάλλων θα είναι αρκετά αποδυναμωμένη αφού ο Γκομπέρ, ένας από τους καλύτερους σέντερ στον κόσμο ΝΒΑ αυτή τη στιγμή, δεν θα πάρει μέρος. Όμως παρόλα αυτά έχουν σούπερ περιφέρεια με τους Ντε Κολό και Φουρνιέ να πρωτοστατούν στο σκοράρισμα. Θα περιμένω με αγωνία να δω τον Αξελ Τουπάν (νέο μεταγραφικό απόκτημα της Zalgiris), καθώς έχει πολλά στοιχεία που μπορεί να τον μετατρέψουν στον άγνωστο Χ της ομάδας. Παίζει πολύ καλή άμυνα, είναι πολύ αθλητικός και σε ένα φιλικό που είδα δημιουργούσε μέσα από φάσεις pick and roll. Επίσης ως φαν της Μπάρσα, θα περιμένω να δω το δίδυμο Ερτέλ – Σεραφέν (αν τελικά ξεπεράσει το πρόβλημα με το γόνατο), για τους οποίους έχω πολύ υψηλές βλέψεις την επόμενη χρονιά. Θα είναι μια ωραία ευκαιρία να ξεκαθαρίσουν τους λογαριασμούς τους οι δύο ομάδες που κατέκτησαν τα τελευταία τέσσερα ευρωμπάσκετ (09, 11, 15 η Ισπανία και 13 η Γαλλία) και να ξαναδούμε ένα ζευγάρι που παραδοσιακά προσφέρει αμφίρροπες αναμετρήσεις.

Pete Seizis: Το ζευγάρι που θα ήθελα ιδανικά να δω στη διοργάνωση θα ήταν η Ισπανία με τον Γιουλ εναντίον της πλήρης Σερβίας. Αυτός μάλιστα, θα ήταν ένας τελικός που θα τον μνημονεύαμε χρόνια. Δυστυχώς όμως, θα χρειαστεί να περιμένω κάποιους μήνες για να ξαναδώ το λατρεμένο Μίλος Τεόντοσιτς να αγωνίζεται. Δε θέλω Ισπανία γιατί έχω χορτάσει να τους βλέπω να τα σαρώνουν όλα για χρόνια, μακάρι να έβλεπα την Ελλάδα, αλλά αυτό φαντάζει δύσκολο και θα έκρυβε τα όποια προβλήματα υπάρχουν γενικότερα στο χώρο του Ελληνικού μπάσκετ ( ‘’δε χρειαζόμαστε προπονητή’’ ). Οπότε θα πω έναν τελικό ανάμεσα στους Γάλλους και τους Σέρβους. Είναι δύο ομάδες που προσωπικά μου αρέσει να παρακολουθώ όλα αυτά τα χρόνια. Οι Γάλλοι διαθέτουν στοιχεία που είναι απαραίτητα στο σύγχρονο μπάσκετ, όπως δημιουργία, σουτ, αθλητικότητα και αποτελούν μια fun-to-watch ομάδα στα δικά μου μάτια. Όσον αφορά τους Σέρβους, είναι μεγάλη μπασκετική αδυναμία, δουλεμένη ομάδα από τον ίδιο προπονητή (τίποτα δεν είναι τυχαίο αν αναλογιστούμε τις πορείες των Ισπανών, Σέρβων, Γάλλων ), έχει χημεία και διακριτούς ρόλους και θα ήταν μια ακόμα ανταμοιβή για την προσπάθεια που κάνουν τα τελευταία χρόνια με την εθνική τους ομάδα.

Giorgos B: Θελω αρχικά να δω την Ισπανία. Οι τύποι έχουν φτάσει στο σημείο του μύθου, όντας τόσα χρόνια απόλυτα συνεπείς σε αυτά που πρεσβεύουν. Εχουν διαλύσει τους πάντες και θέλω να τους δω να το κάνουν ξανά και ξανά, έτσι για να γίνει κτήμα μας η θέαση μιας από τις καλύτερες εθνικές ομάδες όλων των εποχών. Ισως να πρόκειται και για την καλύτερη, αν αναλογιστείτε τι έχουν πετύχει όλα αυτά τα χρόνια. Και εν πάσει περιπτώσει, πάντα θες να βλέπεις παιχταράδες σε έναν τελικό, ακόμη και αν ήδη τους απολαμβάνεις περίπου 15 χρόνια. Τους υποστηρίζω από την αρχή μεχρι το τέλος, διότι αποτελούν παραδειγμα αφοσίωσης, έλλειψης βεντετισμού (στα εσωτερικά τους) και αγωνιστικής κλάσης. Απέναντι τους, ιδανικά θα ήθελα να παραταχθεί μία ομάδα με μπόλικο θράσος και αλητεία, και για αυτό ονειρεύουμαι πως η Σλοβενία των Ντόντσιτς - Ντραγκιτς θα πάει μακριά. Μάλλον δεν θα συμβεί, καθώς δεν έχει την πληρότητα άλλων συνόλων, αλλά αποπνέει έναν φρέσκο άερα που θα μπορούσε να ανανεώσει την διοργάνωση.