Αγαπητέ Στεφ,
Είμαι οπαδός των Dubs². Πάντα ήμουν και πάντα θα είμαι. Περνάω από την Oracle Arena καθημερινά όταν πηγαίνω και όταν γυρνάω από τη δουλειά. Το μποτιλιάρισμα στον 880 με κάνει πολλές φορές να θαυμάσω, εκτενώς, τις γιγαντοαφίσες που κρέμονται με το πρόσωπό σου και την υπόλοιπη χρυσο-μπλε διακόσμηση εν όψει Play Off. Αυτά τα δύο χρώματα τυγχάνει να είναι επίσης τα χρώματα του γειτονικού γυμνασίου όπου διδάσκω. Έχω μια φανέλα Baron Davis από την εποχή του «We Believe»³ και μεγάλωσα βλέποντας τους Run TMC⁴. Με έπιαναν τα γέλια κάθε φορά που ο Manute Bol σκόραρε για τρεις πόντους και όταν ήμουν μικρός, ένα από τα αγαπημένα μου πράγματα να επαναλαμβάνω ήταν το όνομα του Sarunas Marciulionis. Έχω γεννηθεί στην Bay Area, και οι Warriors είναι η ομάδα μου.
Και σ 'αγαπώ. Θα ήσουν δε ο αγαπημένος μου παίκτης, αν δεν είχα μια αδυναμία για συναισθηματικά ασταθείς τρελούς, και γι αυτό ο παίκτης που πραγματικά αγαπώ είναι ο Draymond Green. Αλλά είσαι καταπληκτικός και μπορώ να διαβεβαιώσω ότι είσαι ένα εκπληκτικό άτομο και έξω από το γήπεδο επίσης.
Αλλά πρέπει να σου ζητήσω να μου κάνεις μια χάρη και να φροντίσεις να μην έρθεις ποτέ να επισκεφτείς το γυμνάσιο μου.

Ξέρω ότι το ΝΒΑ κάνει σπουδαία πράγματα για την κοινότητα, και συνειδητοποιώ ότι οι Warriors δεν αποτελούν εξαίρεση. O φίλος σου Klay Thompson είναι φιναλίστ για το βραβείο «ΝΒΑ Cares Community Assist Award» για την επίδραση που είχε στο Όκλαντ αλλά και στην γύρω περιοχή τη χρονιά που μας πέρασε. Η εκστρατεία «NBA Cares» συνεχώς δείχνει ότι το πρωτάθλημα έχει δεσμευθεί να βγει έξω στην κοινότητα και να βοηθήσει όσους έχουν ανάγκη. Όταν εμπλέκεστε σε συσσίτια, τυλίγετε χριστουγεννιάτικα δώρα για τα άπορα παιδιά, και χτίζετε σπίτια για τους άστεγους, με εμπνέετε. Αλλά σκεγτόμενος το πώς επωφελούνται πραγματικά αυτά τα παιδιά μέσα από αυτές τις δραστηριότητες, έχω να σου πω κάτι που ίσως δεν έχεις ακούσει: Ερχόμενα σε κακά γυμνάσια σαν αυτό που δουλεύω, δεν πρόκειται να βοηθήσει κάποια από αυτά τα παιδιά. Στην πραγματικότητα, ίσως κάνει τα πράγματα χειρότερα.

Βλέπεις, Steph (ελπίζω να μην σε πειράζει αν σε αποκαλώ Στεφ), αν έρθεις στο σχολείο μου θα είσαι πηγή έμπνευσης, ταπεινός, αστείος, ευγενικός και θα πεις όλα τα σωστά πράγματα. Ο λόγος που δεν θέλω να έρθεις όμως, έχει να κάνει με τα πράγματα που δεν θα πεις.
Δεν θα πεις ότι από την ημέρα που γεννήθηκες είχες έναν επαγγελματία δάσκαλο που σε βοήθησε να ακονίσεις τις ικανότητές σου σε καθημερινή βάση. Ο πατέρας σου Dell Curry ήταν ένας μεγάλος παίκτης του ΝΒΑ όπως είσαι και εσύ. Αλλά εσύ, δεν θα υπενθυμίσεις στα φτωχά παιδιά στο σχολείο μου ότι ποτέ δεν είχαν έναν τόσο υπέροχο δάσκαλο και ποτέ δεν θα τον έχουν.
Και αν κάποτε επισκεφτείς το σχολείο μου, δεν θα αναφέρεις ότι μαζί με την επιτυχία του πατέρα σου ήρθε και η οικονομική ανταμοιβή που ΚΑΝΕΝΑΣ από τους μαθητές μου δεν έχει. Όπως για παράδειγμα τρία καλά γεύματα την ημέρα, ένα κανονικού μεγέθους γήπεδο και μπασκέτες στην αυλή, μια αίσθηση ασφάλειας, μια μητέρα και έναν πατέρα, κορυφαία σχολεία, κορυφαίους συμμαθητές και κοινοτικούς πόρους. Ξέρω ότι μπορεί να μην το σκέφτεσαι έτσι ακριβώς, αλλά ίσως και να έχεις έρθει από άλλο πλανήτη. Όμως δεν θα τα πεις όλα αυτά, έτσι;

Παραδείγματος χάρη, κοίτα τον Klay Thompson. Αλήθεια, θεωρεί κάποιος άλλος περίεργο το γεγονός ότι οι δύο καλύτεροι σουτέρ στην ιστορία του NBA, γεννήθηκαν και οι δύο μέσα στη χλιδή;

Επιπλέον, δεν θα μιλήσεις για το γεγονός ότι είσαι ένας πολύ ψηλός άνδρας και ψηλότερος από ότι θα είναι ποτέ η πλειοψηφία των μαθητών μου. Ακόμα κι αν στο γήπεδο μοιάζεις με τον Peter Dinklage με τακούνια, όταν είσαι γύρω από πραγματικούς ανθρώπους είσαι πολύ, πολύ ψηλός. Με ύψος 1,91μ δεν μπορεί κάποιος να σε κοροϊδέψει ως κοντό και αν έρθεις στην τάξη μου, μπορεί και να χτυπήσεις το κεφάλι σου στο κούφωμα της πόρτας. Έχεις κερδίσει το λαχείο τόσο λόγω του ύψους σου όσο και λόγω του οικονομικού περιβάλλοντος που μεγάλωσες, αλλά πιθανώς δεν θα υπενθυμίσεις στους μαθητές μου ότι λόγω του μέγεθός τους και μόνο δεν θα μπορέσουν ποτέ να ασχοληθούν με τον αθλητισμό επαγγελματικά.
Αυτό που θα κάνεις είναι να σουτάρεις μερικά τρίποντα, να θαμπώσεις τους πάντες με το χαμόγελό σου, να κάνεις high five με τα αλάνια, και να υπογράψεις αυτόγραφα. Θα είναι θαυμάσιο. Τουλάχιστον, έτσι θα φαίνεται με την πρώτη ματιά. Αλλά αυτό που δεν θα δείς, είναι το γεγονός ότι τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά δεν έχουν ένα εναλλακτικό σχέδιο για το όνειρό τους που είναι να σου μοιάσουν. Αν ρωτήσετε τα αγόρια στο σχολείο μου τι θέλουν να κάνουν όταν μεγαλώσουν, η απάντηση τους σίγουρα θα περιλαμβάνει ένα άθλημα. Θα υποστηρίξουν ότι θα παίξουν είτε στο ΝΒΑ είτε στο NFL, και το ότι θα σε δουν εκεί θα τους κάνει να πιστέψουν ότι μπορούν να τα καταφέρουν.

Επειδή το χειρότερο πράγμα που δεν θα τους πεις Στεφ, είναι ότι δεν μπορούν να τα καταφέρουν. Η μήπως θα τους το πεις; Δεν θα είσαι σε θέση να τους πεις ότι είναι ήδη πολύ αργά. Δεν θα τους πεις για όλα αυτά τα χρόνια που έπαιζες στα κορυφαία παιδικά πρωταθλήματα. Δεν θα τους πεις ότι αν δεν έχουν παίξει οργανωμένο μπάσκετ μέχρι τα δεκαέξι τους (μέχρι τα δώδεκα κανονικά), δεν έχουν καμία καμία πιθανότητα να γίνουν επαγγελματίες. Βλέπετε, τα παιδιά για τα οποία μιλάω δεν παίζουν όλο το χρόνο, δεν ταξιδεύουν με τις ομάδες τους για να παίξουν μπάσκετ, και δεν έχουν ούτε ακούσει τι σημαίνει να είναι McDonald 's All-American. Απλά τρώνε δύο γεύματα McDonald 's την ημέρα και Hot Cheetos στο ενδιάμεσο.

Επειδή από τη στιγμή που γίνονται δεκαέξι, τα αγόρια σε αυτή τη χώρα, για να έχουν έστω και μια μικρή πιθανότητα να γίνουν επαγγελματίες, θα πρέπει να είναι ήδη στο ραντάρ των κολεγίων και των σκάουτερ. Θα πρέπει να είναι οι καλύτεροι παίκτες όχι μόνο στο σχολείο τους, αλλά σε ολόκληρη την πόλη τους. Πιθανώς σε ολόκληρη τη πολιτεία. Θα πρέπει ήδη να είναι 1,88μ και να συνεχίζουν να ψηλώνουν. Το ξέρουμε και οι δυο αυτό, αλλά τα παιδιά που θα εμπνεύσεις με την παρουσία σου, βλέποντάς σε, σκέφτονται ότι και αυτοί θα μπορούσαν να είναι μια μέρα MVP, ακόμα κι αν δεν παίζουν ούτε για την ομάδα του γυμνασίου μας. Έτσι, αντί να κάνουν τις εργασίες τους το απόγευμα μετά την επίσκεψή σου στο σχολείο, θα πάρουν την παλιά και κουρελιασμένη μπάλα τους και θα πάνε να παίξουν στο γήπεδο με τον μικρό αδελφό τους και θα σουτάρουν άσχημα και χωρίς τεχνική. Και όσο απίθανο κι αν ακούγεται, κάθε φορά που θα σκοράρουν θα σημαίνει για αυτούς ότι έκαναν ένα ακόμα βήμα προς φήμη και το χρήμα.

Βλέπεις Στεφ, όταν φύγεις από το σχολείο μου, τα αγόρια εδώ δεν πρόκειται να τρέξουν στο σπίτι και να τελειώσουν αυτήν την εργασία, το οποίο είναι το μόνο πράγμα που θα μπορούσαν να κάνουν για το μέλλον τους και είναι στο χέρι τους. Το ίδιο θα συνέβαινε αν ερχόταν η Beyonce εδώ. Τα κορίτσια δεν θα επέστρεφαν πίσω στο διαμερίσματα του ενός υπνοδωματίου που μένουν δύο οικογένειες σκεπτόμενα τις εργασίες της επόμενης μέρας. Όταν η Beyonce τους λέει ότι πρέπει να περνάσουν τις εξετάσεις της Άλγεβρας, θα την κοιτάξουν και θα την ρωτήσουν «Για ποιο λόγο; Μήπως η Άλγεβρα βοήθησε τη φωνή σου;» Αντ 'αυτού, θα πάνε σπίτι, θα κοιταχτούν στον καθρέφτη και θα εύχονται να είχαν πιο σκούρο δέρμα και πιο ωραίο σώμα και καλύτερη φωνή και καλύτερες χορευτικές ικανότητες και θα βάλουν τα κλάματα μέσα στη μάσκαρά τους. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της λατρείας των διάσημων προσωπικοτήτων, Στεφ, και χρειαζόμαστε αυτά τα παιδιά να το κάνουν λιγότερο αυτό και όχι περισσότερο. Είναι ήδη πολύ καλοί στο να ονειρεύονται ότι είναι πλούσιοι και διάσημοι, αυτό που πρέπει να κάνουν είναι να γίνουν πιο ρεαλιστές με τα πράγματα που έχουν στον έλεγχο τους. Χρειαζόμαστε να δώσουμε λιγότερη έμφαση στα αθλητικά και ποπ είδωλα στο γυμνάσιο, επειδή η έμφαση αυτή βλάπτει πάρα πολύ τα παιδιά.
Πραγματικά όσο πιο πολύ το σκέφτομαι, όλο και πιο τρελό μου ακούγεται να σου γράψω και να σου πω να ΜΗΝ έρθεις στο γυμνάσιο μου. Εννοώ, είσαι ένας φοβερό τύπος και ένας πολύ καλός οικογενειάρχης. Είσαι ταπεινός, ηγέτης, και σαφώς οι έφηβοι μας θα έπρεπε να συναντήσουν έναν άνθρωπος σαν εσένα. Ίσως κάνω λάθος που γράφω αυτό το γράμμα.

Από την άλλη βέβαια ίσως και να μην κάνω τόσο λάθος. Όταν λέω στους μαθητές μου ότι δεν πρόκειται να γίνουν επαγγελματίες αθλητές, τους αρέσει να μου απαντούν: «Δεν θα αισθάνεστε ηλίθιος αν ένας από τους μαθητές σας γίνει επαγγελματίας αθλητής;» Και η απάντησή μου είναι πάντα η ίδια: «Όχι, διότι ακόμη και αν το καταφέρει κάποιος, αυτό σημαίνει ότι η πρόβλεψη μου θα εξακολουθεί να είναι 99,9% σωστή. Για την ώρα το ποσοστό μου είναι 1000 στα 1000». Στεφ, εσύ και γω ξέρουμε ότι έχουν περισσότερες πιθανότητες να κερδίσουν το λαχείο (παρά να γίνουν επαγγελματίες αθλητές), αλλά κανείς δεν θέλει να τους το πει αυτό, εκτός από μένα. Θα σε έκανε να αισθανθείς καλύτερα με την παρούσα επιστολή, αν σου έλεγα ότι επίσης αποθαρρύνω την California Lottery να δίνει ομιλίες στο γυμνάσιο μου; Αν τους το έγραφα με μια επιστολή, θα μου έλεγε κανείς ότι είμαι εκτός τόπου; Μάλλον όχι.

Με τον κίνδυνο να κάνω τους οπαδούς των Warriors να θυμώσουν μαζί μου, επειδή μας ξέρω καλά, δεν θέλω να πιστέψεις ότι όλο αυτό έχει να κάνει με εσένα προσωπικά, ή με την ομάδα (θα συνεχίζω να πανηγυρίζω κάθε φορά που θα σκοράρεις για τρεις πόντους σε όλη τη διάρκεια των Play Off). Το πρόβλημα είναι σε μένα όχι σε σένα. Εννοώ, εσύ είσαι ο καλύτερος και εγώ είμαι απλά ένας δάσκαλος - ένας κανένας. Η αλήθεια είναι, ότι πιθανώς κάθε άνθρωπος θα μπορούσε να κερδίσει κάτι από μια συνάντηση μαζί σου. Γιατί εσύ συμβολίζεις αυτό που εκτιμούν περισσότερο οι άνθρωποι σε αυτήν την χώρα. Γιατί είσαι η επιτομή όλων αυτών που αγαπάμε. Γιατί είσαι στην κορυφή της ανθρωπότητας. Γιατί είσαι καλός στο μπάσκετ.

Προσωπικά βρήκα το κείμενο/σχόλιο του Matt Amaral αρκετά εύστοχο και με κάποια σημεία πολύ ενδιαφέροντα. Όμως μεγάλο μέρος των αναγνωστών δεν συμφώνησε με αυτήν την προσέγγιση και κατηγόρησαν τον καθηγητή ότι σκοτώνει τα όνειρα των μαθητών του. Κάποιοι μάλιστα θεώρησαν ότι με την επιστολή αυτή βάλει κατά του πατέρα Curry (!) ο οποίος εξασφάλισε τα πάντα για τον υιό του και θεωρούν ότι θα έπρεπε να εκθειάζεται αυτή η στάση του γονέα και όχι να κατακρίνεται. Έχει μεγάλο ενδιαφέρον μάλιστα να παρατηρήσουμε πως τα σχόλια διαφέρουν από μέσο σε μέσο. Στην προσωπική σελίδα του καθηγητή όπου δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το κείμενο και λέγεται tech4real.com, τα σχόλια στην συντριπτική τους πλειοψηφία είναι θετικά, λογικό αν σκεφτούμε ότι αυτοί που θα παρακολουθούν τη σελίδα θα είναι φίλοι, συνάδελφοι και γενικά άτομα που τους ενδιαφέρει το εκπαιδευτικό σύστημα της Αμερικής. Στην αναδημοσίευση της είδησης από το CSN, που ανήκει στον όμιλο του mainstream ειδησιογραφικού πρακτορείου NBC, τα περισσότερα σχόλια που βρήκα ήταν αρνητικά απέναντι στον καθηγητή ο οποίος "σκοτώνει" τα όνειρα των μαθητών του. Του λένε ότι έχει κρίνει λάθος τον Curry και είναι σίγουροι ότι αν πήγαινε στο σχολείο θα παρότρυνε τα παιδιά να διαβάσουν, τον κατηγορούν ως ρατσιστή και ότι κατά βάθος τον ενοχλεί που ο Curry είναι ένας επιτυχημένος Αφροαμερικάνος, ότι είναι αποτυχημένος αφού δεν μπορεί ο ίδιος να εμπνεύσει τα παιδιά όπως ο Curry και άλλα πολλά σχόλια που για μένα δεν έχουν μεγάλη σχέση με την ουσία του άρθρου. Τέλος στο φόρουμ του Reddit όπου συνάντησα το κείμενο τα σχόλια είναι μοιρασμένα και μπορεί να δει κανείς και απαντήσεις/σχόλια που ξεφεύγουν από το δίπολο έχει δίκιο ή όχι ο καθηγητής, λέγοντας ότι η πανεπιστημιακή εκπαίδευση δεν θα έπρεπε να είναι κριτήριο για το αν η πορεία ενός μαθητή είναι πετυχημένη και ότι πολλοί μπορούν να βρουν το δρόμο της επιτυχίας έξω από τις σπουδές και τον αθλητισμό. Μια πιο λεπτομερής αναζήτηση στα σχόλια των παραπάνω ιστοσελίδων θα σας βοηθήσει να καταλάβετε τα επιχειρήματα και των 2 πλευρών και να δείτε πως διαμορφώνονται οι απόψεις ανάλογα με το μέσο.

Στην προσπάθεια μου να καταλάβω καλύτερα από που πηγάζουν όλες αυτές οι αντιδράσεις κατέληξα ότι ίσως για πολλούς αυτό που κατακρίνει το άρθρο είναι το Αμερικάνικο Όνειρο. Την πεποίθηση ότι από όπου κι αν προέρχεσαι, όσο φτωχός κι αν είσαι, στις ΗΠΑ έχεις πάντα την πιθανότητα να ξεκινήσεις από πολύ χαμηλά και να κατακτήσεις τα πάντα. Ιστορίες όπως αυτή του Lebron James που μεγάλωσε σε δύσκολες συνθήκες με τον πατέρα του απών, την μητέρα του μετά βίας να τα φέρνει βόλτα, όμως ο ίδιος να τα καταφέρνει να εξελιχτεί στον καλύτερο μπασκετμπολίστα της εποχής του δυναμώνουν την αφήγηση του Αμερικάνικου Όνειρου, αλλά δεν παύει να είναι μια μικρή εξαίρεση στον γενικό κανόνα που λέει ότι τα παιδιά που μεγαλώνουν σε ένα περιβάλλον που μπορεί να τους παρέχει τα βασικά και να τους υποστηρίξει, έχουν σημαντικές πιθανότητες να βελτιώσουν σημαντικά το βιοτικό τους επίπεδο σε σχέση με αυτό των γονιών τους και να επιτύχουν τους στόχους τους. Συνειδητά ή όχι ο καθηγητής Matt Amaral τα έβαζε με κάτι τόσο στοιχειώδες για την ταυτότητα του μέσου Αμερικανού, όπως είναι το δικαίωμα στο όνειρο, κάτι που πολλοί από τους συμπολίτες του δεν ήταν σε θέση να το αποδεχτούν και να του το επιτρέψουν.

Θα με ενδιέφερε πολύ να ακούσω/διαβάσω και τις δικές σας απόψεις είτε ως σχόλιο εδώ, είτε στη σελίδα μας στο Facebook είτε στο twitter στο @Lonis_t

Σημειώσεις: 

1. Είναι η πρώτη μου απόπειρα να μεταφράσω κείμενο και θα ήθελα για αυτό το λόγο την επιοίκειά σας. Το μόνο που ξέρω σχετικό με μεταφράσεις, είναι το (ολίγον σεξιστικό) σχόλιο του Φρέντυ Γερμανού ότι οι μεταφράσεις είναι σαν τις γυναίκες. Όταν είναι πιστές δεν είναι όμορφες και όταν είναι όμορφες δεν είναι πιστές. Σε περίπτωση που κάποιος θίχτηκε, ας αντικαταστήσει απλά τη λέξη γυναίκα με την λέξη άντρας.
2. Στις ΗΠΑ πολλές φορές οι ομάδες αποκαλούνται στον προφορικό και ενίοτε στον γραπτό λόγο (ειδικά στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης όπως twitter, όπου υπάρχει και ο περιορισμός των 140 χαρακτήρων) μόνο με το αρχικό τους γράμμα πχ Cs είναι οι Celtics και Ws οι Warriors. Όμως επειδή το double-u είναι μεγάλη λέξη (!), κατέληξαν οι οπαδοί των Warriors να αυτοαποκαλούνται Dubs. 
3. "We Believe": Ήταν το σύνθημα της ομάδας των Warriors στα Play Off, όπου αν και μπήκαν ως 8οι στη δύση, κατόρθωσαν να αποκλείσουν στον πρώτο γύρο τους Mavericks του τότε MVP, Dirk Nowitzki, παίζοντας με πολύ χαμηλά σχήματα υπό τις οδηγίες του Don Nelson.
4. Run TMC: Έτσι αποκαλούνταν η ομάδα των Warriors της περιόδου 1990-91 κάνοντας λογοπαίγνιο με το γνωστό Hip Hop γκρουπ τους Run DMC και τα αρχικά των μικρών ονομάτων των 3 αστέρων Tim Hardaway, Mitch Richmond και Chris Mullin. Από τις πιο διασκεδαστικές ομάδες, που ακόμα αξίζει να δει κάποιος τα highlights τους. Σας προειδοποιώ ότι ο Mitch Richmond κάρφωνε πολύ εντυπωσιακά εκείνα τα χρόνια αν και οι περισσότεροι τον θυμόμαστε ως σουτερ για τους Sacramento Kings.