Αρχικά, ας σταθούμε σε κάτι που ίσως σας φανεί παράταιρο - κι αυτό διότι πολλοί δεν το έχουν ακόμη στο μυαλό τους: η χθεσινή νίκη του Άρη επί του Παναθηναϊκού είναι βαθμολογικός θησαυρός. Γιατί; Μα φυσικά διότι φέτος θα υπάρξει Final 8 στο Κύπελλο. Το πλασάρισμα του πρώτου γύρου στην βαθμολογία παίζει ρόλο στην όλη διαδικασία, επομένως οι “κιτρινόμαυροι” ξεκινούν με ένα ροζ φύλλο που πολύ δύσκολα θα πάρουν οι ανταγωνιστές τους, απέναντι δηλαδή σε ομάδα Euroleague της εγχώριας Λίγκας. Αν κοιτάξουμε και πιο πέρα, προς την άνοιξη, είναι και μια μεγάλη νίκη για την είσοδο στα playoffs. Οκ πήγαμε λίγο μακριά, ας μείνουμε στο τώρα.

Ένα κορυφαίο όφελος για τον Άρη έχει να κάνει με το ψυχολογικό boost ενόψει της συνέχειας. Ο πρόωρος αποκλεισμός από την Ευρώπη δεν αποτέλεσε καλό οιωνό για το ξεκίνημα της σεζόν. Ειδικά το δεύτερο ημίχρονο κόντρα τη Γουλβς, ήταν απογοητευτικό. Η ομάδα, ο οργανισμός κι ο κόσμος χρειάζονταν μια “ένεση” ψυχολογίας. Ειδικά τώρα στην αρχή, όπου το πρόγραμμα είναι ιδιαιτέρως βαρύ. Ο Άρης “αγόρασε” χρόνο με τη νίκη απέναντι στην ομάδα του Ντέγιαν Ράντονιτς, αφού το ενδεχόμενο για ένα βαρύ 0/4 αποκλείστηκε οριστικά. Αυτά, προτού μπούμε στα πραγματικά ουσιώδη.

Η αμυντική “σφραγίδα” κι ο χαρακτήρας

Προφανώς, όταν καταφέρνεις να κρατήσεις μια ομάδα με μονάδες με πλούσιο επιθετικό ταλέντο και σπουδαίες παραστάσεις, όπως ο Γκριγκόνις, ο Παπαγιάννης, ο Πονίτκα, ο Γκουντάιτις κι ο Γουίλιαμς, κάτω από τους 70 πόντους, είναι τεράστια επιτυχία κι έχεις κάνει πολλά πράγματα σε υψηλό επίπεδο. Για να συμβεί αυτό, πρέπει να υπάρξει διάρκεια στο 40λεπτο και συνέπεια στο τακτικό πλάνο. Και φυσικά δεν είναι μόνο το απίθανο παθητικό των 20 πόντων στο ημίχρονο και των μόλις 5 στο δεύτερο δεκάλεπτο. Ο Άρης, ακόμη και στο δεύτερο μέρος, όπου ο Παναθηναϊκός -φυσιολογικά- αύξησε την επιθετική του παραγωγικότητα (44π.), ήταν αμυντικά στιβαρός στην μεγαλύτερη διάρκεια του, ιδίως όσο πλησιάζαμε προς το κλείσιμο του αγώνα. Η διάθεση των παικτών του Καστρίτη να περιορίσουν την κίνηση και να δυσκολέψουν τις προϋποθέσεις των σουτ των αντιπάλων είναι... περσινό φαινόμενο και σαφώς είναι έργο του Έλληνα τεχνικού και της φιλοσοφίας του.

Ο Παναθηναϊκός τελείωσε με 8/28 τρίποντα, όντας συγχρόνως κι άστοχος (28.5%), αλλά κι εγκλωβισμένος σε μοτίβο με πάρα πολλές προσπάθειες μακριά από το καλάθι. Αντίθετα, οι ψηλοί του Παναθηναϊκού είχαν συνδυαστικά καλά τελειώματα (Παπαγιάννης 5/5 διπ., Γουίλιαμς 3/3, Γκουντάιτις 1/2), μόνο που... ο Άρης δεν άφηνε τη μπάλα να περάσει “μέσα”. Ενδεικτική η διαφορά των δύο ομάδων στα εκτελεσμένα δίποντα: 41 για τον Άρη, μόλις 19 για τον Παναθηναϊκό, που πήρε μεν φάουλ που τον οδήγησαν στην γραμμή (9/19), αλλά κι εκεί ήταν αναποτελεσματικός. Γενικά οι παίκτες του Καστρίτη χρησιμοποιούσαν σωστά τα φάουλ τους, θέλοντας να δυσκολέψουν τους “πράσινους” ως προς την εύρεση ρυθμού. Ταυτόχρονα, τους οδήγησαν σε αρνητική αναλογία ασίστ/λαθών με 16/17. Ο Άρης έκανε τον Παναθηναϊκό να φανεί επιπόλαιος και χωρίς εναλλακτικές. Επένδυσε στις ταχυδυναμικές κι αθλητικές μονάδες του, βγάζοντας αρκετή αμυντική ενέργεια, ένταση και... πνευμόνια.

Λίγο η κακή φάση που διανύουν οι “πράσινοι”, που μοιάζουν ασύνδετοι επιθετικά, και λίγο η αμυντική αποτελεσματικότητα-θέληση του Άρη, έβαλαν τις βάσεις για μια επικράτηση που δεν έμοιαζε καθόλου με την περσινή, είναι η αλήθεια. Εν τάχει να θυμίσουμε ότι πέρσι ο Άρης έχανε με μεγάλη διαφορά στο ημίχρονο κι εν τέλει σιγά-σιγά γύρισε το ματς, εκμεταλλευόμενος την δική του έκρηξη και την κατάρρευση του αντιπάλου, σε ένα ονειρικό εικοσάλεπτο (επαναλήφθηκε μόλις μια φορά στη σεζόν, απέναντι στην ΑΕΚ, και πάλι ίσως όχι στον ίδιο ακραίο βαθμό...). Προχθές, ο Άρης ήταν ανώτερος σε 27-28 από τα 40 λεπτά. Απώλεσε διψήφια διαφορά, αλλά άντεξε. Όταν η ομάδα του Ράντονιτς ανέβασε στροφές και πίεσε, περνώντας μπροστά με 42-43 λίγο πριν το φινάλε της τρίτης περιόδου, ο Άρης δεν... λιποθύμησε. Δεν επέτρεψε στον Παναθηναϊκό να αναπτύξει κάποια σοβαρή διαφορά, στο δικό του καλό διάστημα.

Οι παίκτες του Καστρίτη αντέδρασαν, έδειξαν χαρακτήρα και σαφώς δεν άφησαν ανεκμετάλλευτα τα όσα τους έδωσε ο αντίπαλος, με κάποια φθηνά λάθη αλλά και την αστοχία προς το τέλος. Ο νέος Άρης τώρα δημιουργείται, και τα νέα πρόσωπα είναι πολλά, όμως ο Καστρίτης, ο πραγματικός "ηγέτης" της ομάδας, συνεχίζει την δουλειά εκεί που την άφησε πέρσι. Το "στοίχημα" της Ευρώπης που τόσο ήθελε, δεν του έκατσε τελικά, ωστόσο μπορεί μέσα από τις εγχώριες διοργανώσης να κάνει εξίσου όμορφα πράγματα με πέρσι. Ίσως και καλύτερα, αφού κατά τη γνώμη μου, το φετινό υλικό ενδέχεται να έχει (λίγο) υψηλότερο ταβάνι σε σχέση με το αντίστοιχο περσινό. Αυτό θα το δούμε αργότερα, βεβαίως. Στην παρούσα φάση μπορούμε να πούμε ότι έχει επιλέξει παίκτες που ταιριάζουν στα θέλω του και που -πλην του Νότε, του αντίστοιχου περσινού Χάνλαν δηλαδή- είναι ως επί το πλείστον παίκτες-ομάδας.

Κυριάρχησε ο Γκούντγουιν, σπουδαίο ματς ο Σανόγκο

Εν τη απουσία του Βασίλη Καββαδά, οι υπόλοιποι ψηλοί του Άρη ήταν δεδομένο πως θα είχαν μπόλικη δουλειά. Ο 31χρονος σέντερ (θα) δίνει πολλά στο σύνολο του Γιάννη Καστρίτη σε σκορ, ριμπάουντ κι όγκο στην ρακέτα στην εφετινή σεζόν, και πάνω σε αυτόν έχει δομηθεί η θέση του σέντερ. Άρα λοιπόν, χωρίς τον άλλοτε διεθνή ψηλό, ο Γκούντγουιν έπρεπε να κάνει μια υπερβατική -για την εποχή- εμφάνιση, κάνοντας το βήμα προς τα εμπρός, κι ενώ λίγες μέρες νωρίτερα, στη Βουλγαρία, δεν είχε πείσει κόντρα στους Γουλβς. Έχει αξία να θυμίσουμε πως απέναντι στην λιθουανική ομάδα, ο Αμερικανός έμεινε στους 2 πόντους σε 9'53'', με 2 ριμπάουντ, 4 φάουλ κι 1 λάθος στο ενεργητικό του. Βέβαια, κόντρα στον Παναθηναϊκό είδαμε κάτι εντελώς διαφορετικό.

Ο Γκούντγουιν σκόραρε με συνέπεια, αξιοποιώντας τις πάσες που έπαιρνε κοντά στο καλάθι, ενώ έδωσε πόντους και μετά από επιθετικό ριμπάουντ/follow. Ήταν ιδιαίτερα δραστήριος και με plays που ήταν “to the point”, τελείωσε με εντυπωσιακό double double 19 πόντων και 12 ριμπάουντ. Ήταν από τους κύριους εκφραστές στο κομμάτι της ενέργειας, έδειξε “μπασκετικό” ζήλο στο παρκέ αλλά και συγκέντρωση όταν ήταν αναγκαίο. Είχε 9/13 δίποντα και 7 επιθετικά, καθώς κι ένα κλέψιμο σε 30 λεπτά παρουσίας. Κατάφερε, επίσης, να διαχειριστεί τον εαυτό του στα μετόπισθεν, αφού με τα μόλις δύο φάουλ που ολοκλήρωσε το 40λεπτο, επιβίωσε στο παρκέ για αρκετή ώρα – και φυσικά ήταν μέσα στο κρίσιμο φινάλε. Ο 24χρονος rookie έμοιαζε με τον περσινό -ουρανοκατέβατο τότε- Τζούστον στο αντίστοιχο ματς. Λειτούργησε ως x factor, υπό την έννοια πως ποιος θα περίμενε ένα τόσο κυριαρχικό παιχνίδι από τον άπειρο σέντερ; Ο Γκούντγουιν, εξάλλου, άφησε υποσχέσεις και για τη συνέχεια, υποδεικνύοντας πως δε χρειάζεται βιασύνη για τις επιλογές του Καστρίτη. Αντίθετα, η λέξη “υπομονή” είναι ο καλύτερος σύμμαχος.

Από την άλλη, ο Ίσμαελ Σανόγκο έγινε κι εκείνος παράγοντας του ντέρμπι, σχεδόν απροσδόκητα. Ο 26χρονος Ιβοριανός είχε σημαντική επίδραση στην άμυνα και τις περισσότερες φορές χρησιμοποιούσε σωστά το κορμί του, χωρίς να χάνεται. Οι 5 πόντοι, τα 5 ριμπάουντ και το 1 μπλοκ σε 22' δε θαμπώνουν, όμως συνιστούν μια πολύτιμη συγκομιδή για ένα τόσο κλειστό ματς, πόσο δε μάλλον όταν προέρχονται από έναν παίκτη που θεωρείται κατ εξοχήν ρολίστας. Ο Αφρικανός ήταν κι αυτός μετριότατος στον πρόσφατο προκριματικό του FEC, με την εικόνα του το απόγευμα της Κυριακής να είναι εκ διαμέτρου αντίθετη απέναντι στους “πράσινους”. Ο Σανόγκο κέρδισε τις εντυπώσεις με την αυταπάρνηση και την ένταση που έβγαλε στην crunch time κι ο Καστρίτης ενδεχομένως να έχει βρει έναν... Λόκετ για τη γραμμή των ψηλών.

Μιας και πιάσαμε τους ψηλούς, ας πούμε και μια κουβέντα για τον Χόρκλερ: θετική παρουσία (8π., 3ριμπ., 2κλ., 15'56''), κυρίως γιατί έβαλε ορισμένα σουτ. Έδειξε ότι μπορεί να αποτελέσει σταθερή απειλή από μακριά - το πιο ελπιδοφόρο γεγονός της βραδιάς. Στην άμυνα ήταν τίμιος, κάνοντας μερικά κλεψίματα και με κάποια ριμπάουντ. Ο 24χρονος φόργουορντ χρειάζεται δουλίτσα, η μετάβαση στο επαγγελματικό επίπεδο σίγουρα θέλει χρόνο και δεν είναι εύκολη υπόθεση, αλλά στοιχεία δείχνει να έχει. Κάτι που ισχύει και για τους παραπάνω, είναι πως το potential τους θα φανεί σε σειρά αγώνων.

Δεν κόστισε η αστοχία της περιφέρειας

Οι βασικοί γκαρντ του Άρη, Χάγκινς και Νότε (ζητείται ωριμότητα...), συνδυάστηκαν για μόλις 8/26 σουτ εντός πεδιάς (30.7%) έχοντας και 5/7 βολές (71%). Μπορεί μαζί να σημείωσαν το 35% των συνολικών πόντων του Άρη, εντούτοις σίγουρα μπορούν να αποδώσουν καλύτερα, με μεγαλύτερη συνέπεια κι αποτελεσματικότητα. Ο μεν Νότε (13π., 2ασ., 29'39'') είχε κάποια κακά τελειώματα σε (φαινομενικά εύκολα) δίποντα πλησίον του καλαθιού (2/9 διπ., 2/5 τριπ., 3/4 βολ.), ενώ ο Χάγκινς (11π., 8ασ., 2κλ., 33'44'') ήταν “άσφαιρος” από την περίμετρο (1/6 τριπ.). Σε γενικές γραμμές αμφότεροι συνέβαλλαν στην “κιτρινόμαυρη” επικράτηση, απλώς ο Καστρίτης θα περιμένει την άνοδο τους το προσεχές διάστημα, μέσα σε έναν δύσκολο μήνα, κατά τον οποίο ακολουθούν διαδοχικά ντέρμπι με ΠΑΟΚ (15/10) στο Παλατάκι, Ολυμπιακό (22/10) εντός και ΑΕΚ (29/10) στα Άνω Λιόσια.

Ο Χάγκινς μπορεί, πέραν του σκορ, να δίνει σταθερά και στον δημιουργικό τομέα πολλά στον Άρη (το έκανε με τον Παναθηναϊκό), με τον Νότε να αναζητά καλύτερο ρυθμό και το... εύκολο γκολ. Η αυτοπεποίθηση δεν του λείπει, ωστόσο συχνά αυτή είναι υπέρμετρη. Ο νεαρός σκόρερ καλείται να πατά λίγο πιο συχνά... φρένο στο παιχνίδι του, εξετάζοντας καλύτερα τις επιλογές του σε εκτέλεση ή και πάσα. Τον διακρίνει μια υπερβολή, την οποία πάντως μπορεί να μετριάσει. Κι οι δύο, σαφώς, είναι ποιοτικοί παίκτες κι η συνύπαρξη τους πιθανώς θα καθορίσει σε μεγάλο βαθμό το ταβάνι της νέας ομάδας. Να σημειώσουμε φυσικά πως οι δυό τους “κλειδώνουν” τη νίκη του Άρη στο τέλος: ο Χάγκινς με δύσκολο λέι απ για το 68-65 στα 29'' κι ο Νότε με μια βολή στα 9'' για το τελικό 69-65.

“Ψάχνεται” ο Νετζήπογλου, σε καλή κατάσταση ο Σχίζας

Πάμε τώρα και στο ελληνικό unit του Άρη, από το οποίο σίγουρα ξεχώρισε ο Τολιόπουλος με 8 πόντους, 4 ριμπάουντ, 1 ασίστ, 1 κλέψιμο αλλά και 4 λάθη. Ο 26χρονος σούτινγκ γκαρντ έχει σκαμπανεβάσματα και το κλειδί για τη σεζόν του θα είναι η εύρεση σταθερότητας. Highlight του η τρομερή πάσα πάρε-βάλε, όντας πεσμένος, στον Γκούντγουιν, για το 63-58, τρία και κάτι πριν το φινάλε. Κατά τα λοιπά, ο Καστρίτης τον εμπιστεύεται κι οι “προδιαγραφές” για να ανέβει εκ νέου η καριέρα του, υπάρχουν. Στον αντίποδα, ο Νετζήπογλου δείχνει να έχει κάποιες δυσκολίες στο ξεκίνημα, το οποίο τον βρίσκει να περνά λεπτά και στη θέση “3”. Είναι κάτι που συμβαίνει από τα φιλικά κιόλας. Ένας πραγματικά ολοκαίνουργιος ρόλος για τον Όμηρο. Ο νεαρός περιφερειακός επί της ουσίας δεν μπήκε στην επιθετική εξίσωση του Άρη στο ματς με τον Παναθηναϊκό και περιορίστηκε σε τρεις προσπάθειες σε ένα εικοσάλεπτο. Ο διεθνής παίκτης έχει ποιότητα στο τεχνικό σκέλος αλλά και σωστή αντίληψη, όμως -σε αυτή τη φάση- εμφανώς “ψάχνεται”. Χρειάζεται αυτοπεποίθηση από πλευράς του, αλλά φυσικά και περισσότερες μπάλες από το σύνολο. Η φετινή χρονιά πρέπει να αποτελέσει το επόμενο του “σκαλοπάτι”, ούτως ώστε να πάει ένα βήμα παραπέρα το παιχνίδι του συνολικά.

Ο δε Σχίζας, στα 11'46'' που έμεινε στο παρκέ, όχι μόνο δικαιολόγησε την παρουσία του και στις δύο πλευρές (3π., 1/1 τριπ., 2ριμπ., 1κλ.), αλλά θα έλεγε κάποιος πως μπορούσε να παίξει και παραπάνω. Ο αρχηγός του Άρη ταλαιπωρήθηκε αρκετά πέρσι από τραυματισμό, με αποτέλεσμα να αγωνιστεί μόνο στο φινάλε της χρονιάς (4π., 1.4ριμπ., 9'34'', 10αγ.), αλλά φέτος δείχνει σε καλή κατάσταση και σίγουρα σε θέση να υπηρετήσει τον ρόλο των 10-12-15 λεπτών που τον συνοδεύει σχεδόν σε όλη του την επαγγελματική καριέρα. Ο 33χρονος φόργουορντ είναι απαραίτητος, ειδικά αυτή την περίοδο, όπου δεν υπάρχει άλλο κλασικό τριάρι στο ρόστερ. Ο Άρης έχει πέντε ξένους κι η λογική υπαγορευεί πως κάποια στιγμή θα καλύψει και την έκτη θέση, αλλά μέχρι να γίνει αυτό (κι αν γίνει με τριάρι κι όχι με οτιδήποτε άλλο), ο Σχίζας χρειάζεται. Ιδίως στην “πίσω πλευρά” του γηπέδου, ο πολύπειρος φόργουορντ μπορεί να δίνει αρκετές λύσεις.

Τέλος, ο Φίλλιος κι ο Σιδηροηλίας θα μπορούν να κριθούν σε άλλες περιστάσεις της σεζόν, με μεγαλύτερη ασφάλεια, αφού θα ήταν άδικο να μιλήσουμε για τα δύο παιδιά σε ένα ντέρμπι με τον Παναθηναϊκού, όπου έπαιξαν λίγο. Η ουσία είναι πως ο Άρης, με την επιστροφή Καββαδά, έχει ένα αρκετά γεμάτο ρόστερ για τη συνθήκη του ενός ματς την εβδομάδα (κι αν, μιας και φέτος οι ομάδες είναι μόλις 12) κι ενώ πάντα υπάρχει στο κάδρο το ενδεχόμενο απόκτησης έκτου ξένου.

Αντί επιλόγου, ισχύει ότι και πέρσι πάνω-κάτω: ο Άρης δεν έγινε με μια νίκη επί του Παναθηναϊκού ομαδάρα. Ένα χρόνο νωρίτερα, είχε... προσγειωθεί απότομα στη Νίκαια από τον Ιωνικό και το 1-0 δεν άργησε να γίνει 1-4. Υπάρχουν παιδιά στο ρόστερ του χωρίς ίχνος εμπειρίας που τώρα μαθαίνουν, ενώ και τα μυαλά δεν είναι δύσκολο να πάρουν αέρα μετά από μια τέτοια νίκη (ή άλλες που μπορεί να έρθουν) και τον κόσμο να ουρλιάζει στο Παλέ, κάνοντας τους παίκτες να νιώθουν... θεοί. Ο Άρης θα χρειαστεί να πορευτεί μετρημένα, ταπεινά και συνετά, στην γνωστή λογική της τελευταίας διετίας.