-Έκλεισες πρόσφατα τα 40, είσαι επαγγελματίας από τα μέσα των 00s, έχεις παίξει παντού. Ποιο είναι το κίνητρο που σε κρατά ακόμη ενεργό και πρωταγωνιστή;
Είναι η 17η χρονιά μου ως επαγγελματίας κι αυτό που μου δίνει ακόμη κίνητρο να παίζω είναι η αγάπη που έχω μέσα μου για το άθλημα. Λατρεύω κάθε στοιχείο του ανταγωνισμού, τις προκλήσεις, τα σκαμπανεβάσματα που κρύβει η εκάστοτε σεζόν. Το να πετυχαίνεις έναν στόχο, καθώς και το αίσθημα της συντροφιάς που νιώθεις όταν βρίσκεσαι σε μια ομάδα, όπου δουλεύουμε μαζί, βοηθάμε ο ένας τον άλλον και χτίζουμε δεσμούς κι ανθρώπινες σχέσεις μεταξύ μας. Μέχρι και σήμερα, αγαπώ κάθε πτυχή του παιχνιδιού κι εξακολουθώ να μαθαίνω. Ακόμη κι αν είμαι επαγγελματίας τόσα πολλά χρόνια και ουσιαστικά το 'χω... τερματίσει. Οπότε πάντοτε είμαι σε θέση να μαθαίνω κάτι καινούργιο. Να βλέπω νέα πράγματα. Ακόμη και τώρα, λοιπόν, με εξιτάρει η όλη διαδικασία του παιχνιδιού.
-Ομολογουμένως είσαι από τους κορυφαίους σκόρερ που είδαμε στη σύγχρονη εποχή του ελληνικού μπάσκετ. Είναι τελικά θέμα δουλειάς ή ταλέντου;
Θα σου έλεγα ότι είναι και τα δύο. Είναι συνδυασμός νομίζω. Πάντα είχα την ικανότητα, δηλαδή την αίσθηση του πως να σκοράρω ή του πως να βρίσκομαι εκεί τριγύρω. Αλλά τίποτα δεν θα γινόταν χωρίς την δουλειά και την προσπάθεια τελειοποίησης των κινήσεων που μου αρέσουν να κάνω και με τις οποίες είμαι συνεπής στο παιχνίδι μου. Οπότε πιστεύω ότι είναι ένας υγιής συνδυασμός. Ξέρεις... θεόσταλτες δυνάμεις σίγουρα από την μια, για τις οποίες δεν μπορώ να λάβω εγώ το credit. Κι έπειτα το να έχεις την πειθαρχία και την αφοσίωση στο να συνεχίσεις να δουλεύεις πάνω στο παιχνίδι και να προσπαθώ να είμαι όσο το δυνατόν καλύτερος γίνεται σ' αυτά τα στοιχεία.
-Πες μου δύο λόγια για τον μπαμπά σου. Θρύλος του Ηρακλή, όλοι τον αγαπούν, ένας αξέχαστος παίκτης...
Ναι, ο μπαμπάς μου! Οπουδήποτε κι αν πάω, όλοι μιλούν γι' αυτόν και την εποχή που βρισκόταν στον Ηρακλή. Μου λένε πόσο πολύ τον αγάπησαν κι όλα αυτά... Ο μπαμπάς μου είναι ο αγαπημένος μου παίκτης. Ο ήρωας μου, να το πω έτσι απλά. Μεγάλωσα παρακολουθώντας τον. Η αγάπη που νιώθω για το μπάσκετ προέρχεται από αυτόν, βλέποντας το δεύτερο μισό της καριέρας του, όταν πια ήμουν αρκετά μεγάλος. Το μόνο που νιώθω είναι σεβασμός και θαυμασμός για εκείνον. Έβαλε όλα αυτά που βλέπετε σε εμένα, δηλαδή την πειθαρχία, την ανταγωνιστικότητα, αυτή την ορμή, τον τσαμπουκά... Κι αυτό το στιλ παίκτη ήταν εκείνος. Πιστεύω ότι είμαι ταχύτερος γκαρντ και σουτάρω καλύτερα. Εκείνος ήταν πιο αθλητικός, πιο σκληρός περιφερειακός. Αλλά ήταν φανταστικός παίκτης κι ακόμη καλύτερος άνθρωπος. Τώρα είναι που κι εγώ καταλαβαίνω γιατί τον αγάπησαν όλοι τόσο πολύ.
-Πως ένιωσες ως παιδί που πρόλαβες να τον δεις να παίζει στο NBA;
Είδα τον μπαμπά μου να παίζει στο NBA κι αυτό... έμοιαζε με όνειρο! Τόσο απλά! Από όσα μπορώ να θυμηθώ, επειδή ήμουν πολύ μικρός, σίγουρα τον έχω στο μυαλό μου να παίζει εκτός Αμερικής, αλλά έχω εικόνες από τη σεζόν 1991-92 που έπαιζε στο Φοίνιξ. Ήταν τρομερό! Ήμουν περίπου 8 χρονών, θυμάμαι να βρίσκομαι κοντά στους υπόλοιπους παίκτες των Σανς και να βλέπω τι κάνουν, ήταν απίστευτο... Πόσα πολλά λεφτά είχαν βγάλει (γέλια)!
Ήταν τρελό, έβλεπα ότι αυτό ήταν το όνειρο του μπαμπά μου και το είχε κάνει πραγματικότητα. Και το πιο τρελό ήταν πως μας αντιμετώπιζε ο κόσμος εμένα και την οικογένεια μου, ξέρεις σε στιλ "ουάου, ο μπαμπάς σου παίζει στο NBA, σε παρακαλώ φώναξε τον!" κι εγώ ήμουν σε φάση "σιγά, είναι απλά ο μπαμπάς μου". Ήταν κάτι που ενθουσίαζε πάρα πολύ κόσμο γενικώς. Κι ακόμη περισσότερο εμένα. Ευχαριστιόμουν γιατί μου άρεσε το NBA και το παρακολουθούσα. Είναι σαν παραμυθένιος κόσμος κι ακόμη πιο τρομερό όταν ξέρεις πως ο μπαμπάς σου είναι παίκτης εκεί! Γίνεται κομμάτι της ζωής σου, ήταν κάτι το τρομερό.
-Έκτη σεζόν στην Ελλάδα αισίως. Δεν μπορεί να επιστρέφεις τυχαία. Τι σου αρέσει εδώ; Όχι μόνο μπασκετικά, αλλά και γενικότερα...
Η Ελλάδα είναι ένα πολύ όμορφο μέρος, φίλε! Ξέρεις, ο καιρός, οι άνθρωποι, η κουλτούρα, το φαγητό... Πήγαινε στην Αμερική και ρώτησε όποιον θέλεις. Όλοι θα σου πουν ότι είναι ένας προορισμός που βρίσκεται στην λίστα τους για να επισκεφθούν. Ένα μέρος που θα ήθελα να βρεθούν προτού πεθάνουν, στο λέω με σιγουριά!
Όσον αφορά το μπάσκετ, θεωρώ πως είναι ένα από τα πιο δύσκολα μέρη για να παίξεις, όμως εγώ προσωπικά το βλέπω αυτό ως μια μεγάλη πρόκληση. Είναι κάτι στο οποίο θέλεις να είσαι μέρος, καθώς η Ελλάδα είναι μια χώρα που δίνει πολύ μεγάλη έμφαση στην τακτική. Καταλαβαίνεις τι εννοώ; Πάρα πολλή άμυνα, πολλά handoffs, flair screens, άφθονη τακτική! Δεν είναι απλά iso μπάσκετ. Όχι πως υπάρχει κάτι κακό σε όλο αυτό, αλλά στην Ελλάδα τα πράγματα γίνονται πάντα λίγο πιο περίπλοκα. Και μου αρέσει αυτό. Μου αρέσει να ψάχνω και να βρίσκω τρόπους να είμαι επιδραστικός απέναντι σε πολύ οξυδερκείς αθλητές. Η Ελλάδα είναι μια πολύ έξυπνη χώρα μπασκετικά.
-Μετά από 500 και βάλε παιχνίδια και σχεδόν 20 χρόνια στα γήπεδα, μπορείς να ξεχωρίσεις κάποια στιγμή, κάποια διάκριση; Δεν είναι και λίγα...
Όποιος τίτλος κέρδισα, σε οποιοδήποτε επίπεδο, ήταν σημαντικός, σίγουρα. Αλλά όταν απέκτησα την ουκρανική υπηκόοτητα κι έγινα διεθνής με τη χώρα, για δύο χρόνια μάλιστα, ήταν ένα τρομερό επίτευγμα για εμένα. Γιατί ξέρεις, δεν αγοράσαμε το διαβατήριο, ούτε ήρθαν έτσι τυχαία σε εμένα ψάχνοντας κάποιον παίκτη. Ήθελαν εμένα συγκεκριμένα. Με αναγνώρισαν ως παίκτη. Κι εγώ τους βοήθησα, σε ένα αναμφίβολα σπουδαίο κατόρθωμα για την καριέρα μου, το οποίο με έκανε να δω τον κόσμο κι από μια διαφορετική οπτική γωνία.
-Θα επανέλθουμε στα περί Εθνικής Ουκρανίας, αλλά είμαι σίγουρος ότι έχεις και πολλές ιστορίες να λες από τα γήπεδα γενικότερα. Αστείες, παράξενες, "κουλές", άσχημες. Σου έρχεται κάποια να μοιραστείς;
Το πιο τρελό απ' όλα δεν είναι κάτι συγκεκριμένο, αλλά πιθανότατα η διαφορά του κόσμου στην Ευρώπη. Οι φίλαθλοι είναι τρελαμένοι κι αυτό σημαίνει πάθος, αγάπη, όπως κι ότι τα πράγματα μπορεί να ξεφύγουν κάποιες φορές. Αλλά γνωρίζεις ότι όλο αυτό προέρχεται από ένα μέρος όπου υπάρχει βαθιά αγάπη και πάθος για την πόλη τους, όποια κι αν είναι αυτή, τη χώρα ολόκληρη, τη γειτονιά, οτιδήποτε τέλος πάντων...
Αλλά όπως σου είπα, μερικές φορές όλο αυτό μπορεί να ξεφύγει. Με έχουν φτύσει κάποιες φορές, άλλες μου έχουν πετάξει πράγματα. Είναι λάθος. Είναι τρελό. Είναι έλλειψη σεβασμού. Όμως κατάγομαι από τη Νέα Υόρκη και μεγάλωσα παίζοντας μπάσκετ στους δρόμους της. Είσαι απλά συνηθισμένος σ' αυτό. Όχι απαραίτητα στο να σε φτύνουν κι όλα αυτά, αλλά ξέρεις, ο κόσμος, ειδικά στα εκτός έδρας, του να προσπαθεί να σε τσιγκλήσει, να σε βγάλει από το πλάνο, από τη συγκέντρωση σου και να προσπαθούν να σε βγάλουν εκτός παιχνιδιού. Ακόμη κι αν ενδίδω, ακόμη κι αν τους απαντώ, έχω την ικανότητα να παραμείνω προσηλωμένος σε καταστάσεις με trash talking. Και προσωπικά πάντοτε μου άρεσαν αυτές οι ατμόσφαιρες. Ποτέ δεν με ενόχλησαν.
-Αλήθεια, ξεκίνησες επαγγελματικά στα 22, τώρα είσαι 40, που περίπου χρονικά θεωρείς εσύ πως βρίσκεται το prime σου;
Θα έλεγα πως οι καλύτερες μέρες μου ήταν κάπου στα 25-26 μου μέχρι τα 32-33 περίπου. Εκείνα τα χρόνια ήταν απολύτως παραγωγικά γιατί τότε βρισκόμουν σε φουλ φόρμα, όλα ήταν σεταρισμένα πάνω μου, το σώμα μου, το μυαλό μου, ο ρυθμός μου, οτιδήποτε κι αν ήθελα να κάνω στο γήπεδο, μπορούσα να το κάνω με ευκολία.
-Αθήνα, Πάτρα, Κρήτη ή Λάρισα;
Με σιγουριά Αθήνα! Είμαι παιδί της πόλης, προερχόμενος από τη Νέα Υόρκη. Για την ακρίβεια παιδί της μεγάλης πόλης. Άρα η Αθήνα είναι ένα μέρος που μου θυμίζει πάρα πολύ το πως είναι να ζεις σε μια μεγάλη πόλη. Υπάρχουν περισσότερα πράγματα να κάνεις, περισσότερα να δεις από κοινωνικής πλευράς. Αλλά όλες οι πόλεις που έζησα εδώ ήταν όμορφες. Η Πάτρα ήταν σπουδαία πόλη, η Λάρισα μια μικρή αλλά πολύ κουλ πόλη. Στην Κρήτη, ήμουν στο Ρέθυμνο, μια πολύ όμορφη και μικρή πόλη. Παντού και πάντα εισέπραττα πολλή αγάπη και υποστήριξη. Είναι σπουδαίες πόλεις. Αλλά αυτή που ταιριάζει ακριβώς στην περίπτωση μου και μου θυμίζει ποιος είμαι και από που κατάγομαι, είναι η Αθήνα.
-Είσαι Νεοϋορκέζος, από το Χάρλεμ, αγαπάς πολύ απ' ότι καταλαβαίνω το "σπίτι" σου, πως νιώθες που είσαι τόσα χρόνια μακριά του;
Έτσι ακριβώς, η πατρίδα μου είναι η Νέα Υόρκη. Εγώ δεν το παρατηρώ τόσο αυτό, επειδή μεγάλωσα εκεί, οπότε δε σκέφτομαι τόσο τον χρόνο που δεν περνάω εκεί, επειδή η Νέα Υόρκη είναι... αυτός που είμαι. Είναι κομμάτι μου. Είναι στο DNA μου. Άρα όπου κι αν πάω θα κουβαλάω πάντα μαζί μου τη Νέα Υόρκη. Δεν έχει σημασία που θα βρίσκομαι. Έχω συνηθίσει από μικρός να ταξιδεύω συνέχεια, επειδή ταξίδευα φυσικά και με τον μπαμπά μου όταν εκείνος έπαιζε στο εξωτερικό. Είμαι εξοικειωμένος με όλο αυτό και προσωπικά δεν με επηρεάζει ιδιαίτερα. Καταλαβαίνω όμως ότι ίσως να επηρεάζει ένα νορμάλ άτομο το τόσο μεγάλο διάστημα για τόσο μακριά από το σπίτι. Όμως ναι, κάθε φορά που επιστρέφω, είναι σα να μην έφυγα ποτέ. Το πιο δύσκολο κομμάτι έχει να κάνει με την οικογένεια και τους φίλους που έχω εκεί, αλλά είμαστε πάντα σε επαφή, οπότε δεν είναι τόσο μεγάλο το ζήτημα. Απλώς προσπαθώ να πηγαίνω εκεί τουλάχιστον μια με δύο φορές το χρόνο.
-Θέλουμε να συνεχίσεις να παίζεις εννοείται, αλλά δεν μπορώ να μην σε ρωτήσω αν έχεις σκεφτεί τι θα κάνεις όταν κρεμάσεις τα παπούτσια σου...
Μετά το τέλος της καριέρας μου θα μου άρεσε πολύ να κοουτσάρω, ιδίως τα μικρά παιδιά που μαθαίνουν τις ρίζες του μπάσκετ κι όλα εκείνα τα εργαλεία που χρειάζονται για να παίξουν. Και κάπου εκεί να ανέβω κι εγώ σιγά σιγά, αν αυτό είναι το πλάνο του Θεού για εμένα. Αλλά σε κάθε περίπτωση θέλω να είμαι σε θέση να κεφαλαιοποιήσω όλη τη γνώση και την εμπειρία που έχω αποκομίσει κατά την διάρκεια της καριέρας μου. Κι ειδικά μιας τόσο μακράς καριέρας σε διάρκεια.
Και να ξέρεις πως ήδη βοηθώ παιδιά, ειδικά αυτά που ετοιμάζονται να φύγουν για το εξωτερικό, ως προς το να μάθουν πως λειτουργεί η φάση, η ζωή, ποιο είναι το μπάσκετ, τα πάντα. Πραγματικά τους βοήθησα με την εμπειρία που κουβαλώ και πιστεύω ότι όλα αυτά τα παιδιά το χρειάζονταν. Αυτό το κάνω γιατί σκέφτομαι πως "αφού έπαιξες τόσο πολύ κι απέκτησες τόση εμπειρία, γιατί να μην την μοιραστείς με νεότερα παιδιά που κι εκείνα με τη σειρά τους θα έχουν την ευκαιρία για μια εξίσου μεγάλη διαδρομή;".
-Πολύ σημαντικό κεφάλαιο η Εθνική Ουκρανίας, έτσι δεν είναι;
Ήταν μια τρομερή εμπειρία που εκπροσώπησα την Ουκρανία. Κάτι που δεν είχα ξανακάνει ποτέ στην ζωή μου. Ήμουν λίγο αγχωμένος τότε, προφανώς, αλλά για καλή μου τύχη στο προπονητικό επιτελείο υπήρχαν Αμερικανοί. Ήταν όλοι τους προπονητές από το NBA, βοηθοί από διάφορες ομάδες της Λίγκας, και φυσικά ο Μάικ Φρατέλο ως πρώτος. Οπότε δεν ήταν άσχημα από μπασκετικής πλευράς, είχα συμπατριώτες μου προπονητές κι ήμουν σε θέση να καταλαβαίνω τα πάντα. Στην πραγματικότητα ήμουν αυτός που ορισμένες φορές έπρεπε να βοηθήσει τους Ουκρανούς παίκτες να καταλάβουν τι λένε οι Αμερικανοί προπονητές, αλλά συνολικά ήταν μια καταπληκτική εμπειρία το να βρίσκομαι εκεί.
Έγινα συμπαίκτης με παιδιά που ήμασταν αντίπαλοι για τρία ολόκληρα χρόνια (σ.σ. ο Μπαρτ αγωνιζόταν τότε στην Ουκρανία με τη Ντνίπρο κι είχε κατακτήσει τρία κύπελλα) κι ήταν ωραίο που τελικά παίξαμε μαζί και επιχειρήσαμε να πετύχουμε έναν κοινό στόχο εκπροσωπώντας τη χώρα. Οπότε ήταν υπέροχη αίσθηση το να παίζεις στη μεγάλη σκηνή και το Eurobasket του 2011, και να σε βλέπει πόσος κόσμος. Εγώ ήθελα να τους δείξω ποιος είμαι, ποιες ήταν οι ικανότητες μου. Είναι τεράστια τιμή γιατί εκπροσωπείς τη χώρα σου, αλλά για εμένα ήταν κάπως διαφορετικά, με την έννοια του ότι "τα κατάφερες", "είμαι κάποιος", "είμαι εδώ που ήθελα να φτάσω", οπότε λέω ας το απολαύσουμε!
-Τι σκέφτηκες όταν ενημερώθηκες για την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία;
Όταν έμαθα για τον πόλεμο και προσευχόμουν, η σύγκρουση ήταν σε εξέλιξη. Ειδικά τα πιο πρόσφατα περιστατικά με έκαναν να στεναχωρηθώ πολύ. Έχοντας παίξει εκεί για τόσα χρόνια αλλά κι ως πρώην διεθνής με τη χώρα, μου ήρθαν πολλά άσχημα συναισθήματα. Είχα δημιουργήσει πολλούς δεσμούς και πραγματικούς φίλους στην Ουκρανία. Ανησυχούσα γι' αυτούς τους ανθρώπους, για την ασφάλεια τους. Προσπαθούσα να επικοινωνήσω για να δω αν είναι καλά... Να βεβαιωθώ ότι ήταν όλοι εντάξει. Ήταν πολύ σκληρό φίλε, συναναστρεφόμουν με τόσους ανθρώπους, όχι μόνο για μπασκετικές κουβέντες ή για ανάλαφρα θέματα. Είναι κάποιες φορές που μιλάς σοβαρά, ακούς πως ένιωσαν εκείνοι για όλα αυτά, για μια σύγκρουση και εισβολή της Ρωσίας, ενώ εκείνοι ήταν εκεί τριγύρω. Εισβολή σε διαφορετικές πόλεις.
Ή μάλλον όχι απλά εισβολή, αλλά κατάληψη πόλεων. Είναι σκληρό επίσης γιατί σε κάνει να σκεφτείς ότι βρίσκεται σε ένα διαφορετικό μέρος του κόσμου, είναι κάτι το οποίο προσωπικά δεν έχω περάσει στην ζωή μου, οπότε ήταν δύσκολα όταν έμαθα τα νέα. Αμέσως προσευχήθηκα γι' αυτούς, ήθελα να πάνε όλα καλά κι ήλπιζα να βρεθεί μια λύση για την όλη κατάσταση. Ήταν θλιβερά όλα αυτά που συνέβησαν κι όλες οι ζωές που χάθηκαν, πραγματικά μια απίστευτη κατάσταση για να βιώσει κανείς και γίνεται ακόμη χειρότερο όταν γνώριζες τόσο κόσμο που αναγκαστικά μπήκε σε όλο αυτό.
-Για να το ελαφρύνουμε λίγο, ας μιλήσουμε λίγο για την μεγάλη προσπάθεια που κάνετε φέτος με τον Μίλωνα για την άνοδο στην Basket League...
Ο μεγάλος στόχος με τον Μίλωνα είναι φυσικά η κατάκτηση του πρωταθλήματος. Να βοηθήσω προσωπικά όσο μπορώ την ομάδα να ανεβεί στην Α1 Κατηγορία. Θεωρώ ότι θα ήταν αν μη τι άλλο ένα σπουδαίο επίτευγμα να ανέβεις δύο κατηγορίες σε δύο σερί χρόνια. Μπορώ να οδηγήσω την ομάδα στην Basket League, αυτός είναι ο κοινός μας στόχος. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε έχουμε προκριθεί στο Final 4 και προετοιμαζόμαστε γι' αυτό. Πήραμε τις δύο νίκες που έπρεπε κόντρα στον Κόροιβο και θα δούμε τώρα πως θα εξελιχθούν οι άλλες σειρές των playoffs. Εμείς σε κάθε περίπτωση χρειαζόμαστε δύο νίκες για να πάμε την ομάδα στην πρώτη κατηγορία. Οτιδήποτε λιγότερο θα είναι -για εμένα προσωπικά τουλάχιστον- αποτυχία.
-Η Elite League πως σου φαίνεται; Τι διαφορές εντοπίζεις σε σχέση με την μεγάλη κατηγορία;
Μάλλον η μεγάλη διαφορά των δύο πρωταθλημάτων έχει να κάνει με το physicality. Φεύγεις από το γήπεδο έχοντας καταθέσει περισσότερα. Δεν εννοώ ότι η Α1 δεν είναι αρκετά physical, προφανώς και είναι, κι αυτό είναι το τρελό... Επειδή η Elite Leauge είναι ακόμη περισσότερο! Μπορείς να κοντραριστείς με πολλούς βετεράνους, αλλά και πολλούς νεαρούς. Μπορείς να εντοπίσεις αυτή την αντίθεση, αλλά πέρα από αυτό, πραγματικά δεν μπορώ να δω κάποια μεγάλη διαφορά. Νομίζω ότι όλοι είναι απλά επαγγελματίες, όλοι προσπαθούν να κερδίσουν. Και το επίπεδο του ταλέντου προφανώς, δε χρειάζεται καν να το επισημάνω, αλλά όλοι παίζουν σκληρά, πραγματικά δυνατά, επομένως μου αρέσει πολύ ότι είχα την δυνατότητα να βιώσω την εμπειρία και αυτής της Λίγκας στην Ελλάδα.
-Νιώθεις πια, μετά την διαδρομή που έχεις διανύσει, ως μέντορας στα αποδυτήρια;
Σίγουρα νιώθω έτσι! Έχω περάσει σχεδόν τα πάντα κατά την διάρκεια της καριέρας μου, όλα όσα μπορεί να περάσει ένας μπασκετμπολίστας. Έπαιξα σε όλα τα πιθανά επίπεδα, ειδικά όσον αφορά την καριέρα μου εκτός των ΗΠΑ. Οπότε η συμβουλή που μεταφέρω στους συμπαίκτες μου είναι να παραμένουν συγκεντρωμένοι και προσηλωμένοι στο παιχνίδι. Το επαγγελματικό μπάσκετ είναι μια σκληρή καθημερινότητα. Πας και ζεις σε άλλες χώρες, πολλές φορές ολομόναχος. Μαθαίνεις διαφορετικά στιλ παιχνιδιού. Άλλες φορές μπορεί να βρεθείς σε καταστάσεις που δεν σου ταιριάζουν απόλυτα και δεν μπορείς να βγάλεις τον καλύτερο σου εαυτό. Αλλά ακόμη κι έτσι πρέπει να προσαρμοστείς. Πρέπει να βρεις τρόπο να το κάνεις να λειτουργήσει.
Οπότε απλά μείνετε συγκεντρωμένοι και ψύχραιμοι για να αντιμετωπίσετε δύσκολες συνθήκες. Επιτρέψτε στο παρκέ να γίνει η διέξοδος σας. Το να είσαι μακριά από το σπίτι είναι δύσκολο, μακριά από τους φίλους, την οικογένεια, το κορίτσι σου, τα παιδιά σου, ο,τι κι αν σε ενδιαφέρει... Είναι πάρα πολύ σημαντικό να μείνεις προσγειωμένος και να καταλάβεις ότι αυτή είναι η δουλειά σου. Αυτός είναι ο τρόπος για να φροντίσεις τους ανθρώπους που είναι μακριά σου. Στο τέλος της ημέρας, είναι απλά μπάσκετ - και το μπάσκετ θα σου επιστρέψει πίσω ακριβώς ότι του δώσεις.
-Και τελικά, τι είναι το μπάσκετ για τον Στιβ Μπαρτ Τζούνιορ;
Το μπάσκετ είναι πολλά πράγματα. Είναι διασκέδαση, αγάπη, άσκηση, θεραπεία. Για εμένα το μπάσκετ είναι τα πάντα. Πάντα ήταν. Στο σημείο της ζωής μου που βρίσκομαι, το μπάσκετ έχει παίξει κάθε πραγματικά κάθε ρόλο σ' αυτήν. Αλλά αν έπρεπε να τα συνοψίσω όλα σε μια λέξη, θα έλεγα πως είναι ειρήνη. Το λατρεύω, μου αρέσει να βγαίνω στο παρκέ, να είμαι ανταγωνιστικός, να με προκαλούν λεκτικά, να νιώθω την πίεση. Όχι με την κακή έννοια, εννοώ τις νορμάλ δυνατές επαφές που περιλαμβάνει το σπορ. Αλλά ακόμη κι έτσι το αγαπώ. Οπότε ναι, για εμένα το μπάσκετ είναι μια κατάσταση που μου φέρνει γαλήνη...
Trivia
-Ο Στιβ Μπαρτ Τζούνιορ αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ της Α1 το 2019 με το Ρέθυμνο. Το 2008 είχε κερδίσει τον αντίστοιχο τίτλο στην πρώτη κατηγορία του Ισραήλ με την Ασκελόν.
-Στην Ουκρανία, ο Μπαρτ έπαιξε σε Ζαπορίζια (2010), Ντνίπρο (2010-12) και Μπουντιβέλνικ (2020-21), κατακτώντας τρία Κύπελλα (MVP το 2021), ενώ ήταν και 3x All-Star.
-Το 2016 οδήγησε την Μπάιμπλος Κλαμπ στους δύο πρώτους -και μοναδικούς- τίτλους στην ιστορία της στον Λίβανο, το Κύπελλο και το Super Cup, σοκάροντας τα μεγαθήρια της χώρας, Αλ Ριάντι και Σατζές, δηλαδή τους αντίστοιχους Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό. Στο μεταξύ, το 2021 πήρε το πρωτάθλημα και στην Δομινικανή Δημοκρατία με τη Σαν Μαρτίν ντε Πόρες.
-Στο Eurobasket του 2011 στην Λιθουανία, ο Μπαρτ είχε κατά μέσο όρο 11,6 πόντους, 4,8 ασίστ και 1,8 ριμπάουντ σε 5 αγώνες, οδηγώντας σε δύο νίκες την Ουκρανία (κόντρα σε Βέλγιο, Βουλγαρία).
-16 οι χώρες που έχει "τσεκάρει" στην λίστα του ο Μπαρτ: Ελλάδα (Ολυμπιάδα Πατρών, Απόλλων Πατρών, Φάρο Λάρισας, Ρέθυμνο, Ιωνικό, Μίλωνα), Πορτογαλία (Μπενφίκα), Ιταλία (Νοβάρα), Ισραήλ (Ασκελόν), Ισπανία (Μενόρκα, Φουενλαμπράδα), Κύπρο (Απόλλων Λεμεσσού), Ουκρανία (Ζαπορίζια, Ντνίπρο, Μπουντιβέλνικ), Τουρκία (Τόφας), Ρωσία (Άβτοντορ, Σπαρτάκ Αγ. Πετρούπολης), Πολωνία (Ζιελόνα Γκόρα), Λίβανο (Μπάιμπλος Κλαμπ, Σατζές), Ιράν (Αμπαντάν), Κίνα (Γκουιζού) Πουέρτο Ρίκο (Ουμακάο, Σαν Χερμάν) και Αργεντινή (Εσγκρίμα), Δομινικανή Δημοκρατία (Σαν Μαρτίν).
-76 τα παιχνίδια του στην Α1, με μέσο όρο 20,1 πόντους.
-3 τα παιχνίδια με 40+ πόντους στην καριέρα του (δύο στην Ουκρανία, ένα στο Πουέρτο Ρίκο) κι ακόμη 7 με 38-39 πόντους. Στην Ελλάδα βέβαια δεν έφτασε ποτέ τόσο ψηλά. Είχε μια 35άρα (τον Δεκέμβριο του 2019 σε Ιωνικός-Περιστέρι), μια 34άρα, μια 32άρα, τέσσερις 29άρες, πέντε 28άρες και μια 27άρα. Φέτος στην Α2 έχει μια 30άρα κι άλλες 9 φορές με 20+ πόντους.
Κεντρική Photo Credits: ΜΑΡΚΟΣ ΧΟΥΖΟΥΡΗΣ / EUROKINISSI
Photo κειμένου Credits: Από την προσωπική συλλογή του Στιβ Μπαρτ Τζούνιορ, τις οποίες είχε παραχωρήσει και σε παλαιότερη συνέντευξη του στο athletestories.gr
