(Στα μέσα της δεκαετίας του '60, η αστική ανάπτυξη στην Τουρκία επέφερε μαζική αύξηση του πληθυσμού των μητροπόλεων, η οποία είχε ως παράπλευρη συνέπεια την άνοδο της εγκληματικότητας και την θεσμοθετημένη εγκατάσταση αστυνομικών περίπολων σε πολλές γειτονιές. Το 1964, το Αμπανόζ της Πόλης, κοντά στον Γαλατά, ήταν κακόφημο. Τα σκοτεινά του μέρη δεν είχαν φτιαχτεί για σκοτεινούς ανθρώπους, αλλά για να κρύψουν το φως.)

(Φωτογραφία από το αρχείο της Γερμανικής Ομοσπονδίας Μπάσκετ , DBB archive)

Στις 4 Μαϊου του 2005, ο Γιάκοβος Μπιλέκ πέθανε σε ηλικία 87 ετών στο σπίτι του στην Αθήνα. Την επόμενη η απώλεια του δεν αναφέρθηκε στις ελληνικές εφημερίδες. Μέχρι και σήμερα, στα διαδικτυακά ψαχτήρια δεν εμφανίζεται τίποτα σχετικό με εκείνον στα ελληνικά. Για το "δικό μας" μπάσκετ και τον αθλητισμό, το όνομα Μπιλέκ δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Την ίδια εκείνη μέρα, τόσο τα γερμανικά, όσο και τα τούρκικα μέσα, πένθησαν την απώλεια ενός αναμορφωτή, που το επώνυμο του θα ήταν Κωνσταντινίδης, αν ο Κεμάλ Ατατούρκ δεν είχε στις αρχές του αιώνα συστηματοποιήσει την επικράτηση τουρκικών επωνύμων για τους κατόχους τουρκικών διαβατηριων. Έτσι ο Γιάκοβος, που γεννήθηκε στην Σμύρνη το 1917, ονομάστηκε Μπιλέκ, δηλαδή "καρπός", το μέρος του σωμάτος που λυγίζει , τεντώνει απότομα και απελευθερώνει την μπάλα, λίγο πριν εκείνη κατευθυνθεί στο καλάθι.