Το ΝΒΑ αποτελεί αυτή τη στιγμή μία από τις μεγαλύτερες λίγκες στον παγκόσμιο αθλητισμό σε δημοφιλία και έσοδα. Και αυτό δεν συμβαίνει αποκλειστικά και μόνο επειδή το προϊόν που διαθέτει είναι πολύ υψηλής ποιότητας. Το marketing γύρω του είναι σε υψηλότατο επίπεδο και εκείνο διατίθεται και προμοτάρεται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και με πρωτοποριακές ιδέες. Αρχικά, το σημαντικότερο είναι η διατήρηση της ακεραιότητας του πρωταθλήματος. Υψηλού επιπέδου διαιτητές, κάμερες που καλύπτουν κάθε φάση (με αποτέλεσμα πολύ συχνές τιμωρίες παικτών για τα “γαλλικά” τους κλπ) και ανάλυση φάση με φάση για τις διαιτητικές αποφάσεις στα τελευταία λεπτά κάθε αγώνα play-off χαρίζουν στον θεατή τη δυνατότητα να απολαμβάνει το θέαμα χωρίς να σκοτίζει το μυαλό του με παρασκήνια κλπ. Άλλο παράδειγμα είναι ο άμεσος τρόπος αντιμετώπισης προβλημάτων όπως το tanking, που αύξανε τις αδιάφορες ομάδες. Η λίγκα λοιπόν, μειώνοντας το ποσοστό πιθανότητας για πρώτο πικ στο τελευταίο της βαθμολογίας κατέστησε ανούσιο το tanking στο βαθμό που γινόταν.

"O Κάρι είναι το πρόσωπο αυτού του franchise και αυτό με βοηθάει γιατί δεν πρέπει να είμαι εγώ. [...] Δεν θέλω να είμαι ο ηγέτης, δεν είμαι ηγέτης. Είμαι κακός στο να λέω 'σταθείτε από πίσω μου και ακολουθήστε με' [...]. Είμαι από εκείνους που λένε: 'Ας το κάνουμε αυτό μαζί. Ας δουλέψουμε μαζί. Δεν με πειράζει να είμαι στην πρώτη γραμμή, αλλά ας μαζευτούμε όλοι εκεί και ας το κάνουμε μαζί".

Μεσα σε λίγες μόνο κουβέντες, ο Κέβιν Ντουράντ συνόψισε υπέροχα την οπτική του γύρω από την ομαδική προσπάθεια , σε πρόσφατη συνέντευξη του στον Ζακ Μπάρον του GQ. Πιθανώς ο δεύτερος καλύτερος παίκτης του κόσμου, ο MVP των περσινών τελικών και παλαιότερος νικητής του αντίστοιχου βραβείου κανονικής περιόδου , ακολουθεί εδώ και χρόνια σταθερά μία δική του πορεία , η οποία στέκεται απέναντι σε καθιερωμένα πρότυπα περί της οργάνωσης ενός συνόλου και ηγεσίας. Και από αυτή την θέση, τους βγάζει εμφατικά την γλώσσα.

Καθώς άκουγα στο παρεάκι toυ Guru τα παιδιά να μιλούν για τη σημασία της φανέλας, πόσο δύσκολο είναι για τους αθλητές να σηκώσουν το βάρος της, να ανταποκριθούν στις (υψηλές) απαιτήσεις της ιστορίας του εκάστοτε συλλόγου με λίγα λόγια, άρχισαν να έρχονται στο νου μου φανέλες. Φανέλες, παιδιά, φανέλες. Nα, σαν αυτές.