Το χρυσόμαλλο δέρας του Δημήτρη

Η Γερμανία συνέχισε, με την συνέπεια που τη χαρακτηρίζει σε κάθε τι , την παραγωγή ακριβώς ενός super star, ώστε να διατηρείται πάντοτε σε μια αξιοπρεπή κατάσταση. Διάδοχος του Ντιρκ είναι επίσημα από φέτος ο Ντένις Σρέντερ. Σε μία φτωχή ποιοτικά Γερμανία, ο γκαρντ των Hawks βγάζει μάτια με τις εμφανίσεις του. Πολλές φορές δεν χρειάζεται καν τα σκριν των συμπαικτών του, καθώς οι δυνατότητες του στο 1 on 1 του επιτρέπουν να διασύρει κάθε διαθέσιμο αμυντικό του Β’ ομίλου. Χαρακτηριστικό του πόσο μόνος μοιάζει στην Γερμανική περιφέρεια είναι πως κανένας παίκτης δεν σκοράρει διψήφιο αριθμό πόντων πέρα από αυτόν ή το γεγονός πως μοιράζει 4.6 ασίστ και κάνει 4.8 λάθη. Απέναντι στη Γαλλία είναι πιθανόν να αγωνιστεί για περίπου 35 λεπτά, καθώς όταν απουσιάζει από το παρκέ η απόδοση της ομάδας πέφτει κατακόρυφα. Δεν νομίζουμε βέβαια πως αρκεί η παρουσία του για να ξεπεράσει η Γερμανική ομάδα τους τρικολόρ. Αν συμβεί ένα τέτοιο θαύμα, είναι αρκετά πιθανή η παρουσία του στην καλύτερη πεντάδα της διοργάνωσης. Αμφίβολη βέβαια η ψυχολογική κατάσταση του star των Γερμανών, ο οποίος ξέχασε 21.000 ευρώ στο πούλμαν της ομάδας από τα οποία βρέθηκαν “μολις” τα 20.500. Οι σκέψεις μας είναι μαζί σου Ντένις.

Ο αποδιοπομπαίος τράγος

Η φράση "από τον Κούλιγκ δεν χάνεις" τείνει να γίνει το γλωσσικό έμβλημα της διοργάνωσης, τουλάχιστον για όσους από εμάς παρακαλοθούμε τα παιχνίδια μέσω της κρατικής τηλεόρασης. Η αλήθεια είναι πως από εκείνον δεν χάσαμε, όμως υπεύθυνος για αυτό ήταν μάλλον ο προπονητής του. Ο Τέιλορ άφησε για μεγάλο διάστημα στο παρκέ το βαρύ δίδυμο Καρνόφκσι - Κούλιγκ, ανοίγοντας τον δρόμο για μία σαφώε λειτουργικότερη ελληνική επίθεση. Το πικ εν ρολ της ελληνικής ομάδας έβγαλε καλά σουτ, τα οποία αυτή τη φορά μπήκαν. 13/20 τρίποντα (65%) και 23 ασίστ ήταν ο απολογισμός της εθνικής, η οποία δέχτηκε ευχαρίστως το τακτικό πολωνικό δώρο.

Από την άλλη μεριά, το δικό μας προπονητικό τιμ φάνηκε ελλειπώς προετοιμασμένο, τουλάχιστον στο ξεκίνημα. Οι Πολωνοί σκόραραν με αλλεπάληλα κοψίματα μέσα στην ρακέτα, έβγαλαν πολλές επιθέσεις στο transition και εκμεταλλεύτηκαν το πικ εν ποπ, καθώς ουδείς έδειχνε πρόθυμος να ακολουθήσει. Ο λόγος είναι αδιευκρίνιστος, αλλά είπαμε, από τον Κούλιγκ δεν χάνεις.

Το κοπάδι

* Ο Κώστας Σλούκας κάνει ένα θαυμάσιο τουρνουά, κρατώντας πλέον ξεκάθαρα τα κλειδιά της εθνικής ομάδας. Δίπλα του βρήκε αυτή την φορά συμπαραστάτη τον εξαιρετικό Καλάθη, του οποίου η καλή μέρα στο σουτ έκανε την ουσιαστική διαφορά στην επίθεση. Οταν ο Νικ καταφέρνει να σκοράρει οι δυνατότητες της εθνικής πολλαπλασιάζονται, καθώς οι αντίπαλοι προπονητές σπάνια αλλάζουν τακτική. Είναι λες και στο μυαλό τους υπάρχει η σκέψη " ε θα βάλει ένα, θα βάλει δύο, μετά θα αρχίσει τα τούβλα". Αμ δε. Το καλό είναι ότι η ομάδα μας δείχνει να σταθεροποιεί για τα καλά την ιεραρχία στα γκαρντ και να βρίσκει έστω και κάποιους αυτοματισμούς μέσω του πικ εν ρολ και του διαφοροποιημένου rotation στους ψηλούς. Απέναντι στον Βαλανσιούνας βέβαια θα χρειαστεί έξτρα προσπάθεια, όμως το καλό είναι πως οι Λιθουνανοί περιφερειακοί είναι περισσότερο overachievers, παρά σταθερά καλοί παίκτες. Θα δούμε.

* Η περίπτωση της Λετονίας θα έπρεπε να απασχολεί πολύ το Ελληνικό μπασκετικό κοινό, και όχι λόγο της καταπληκτικής παρουσίας του Στρέλνιεκς. Το ενδιαφέρον προκύπτει από τις ομοιότητες που έχουμε. Πριν λίγα χρόνια μπήκε στη ζωή μας σχεδόν απότομα για κάποιους (για κάποιους άλλους όχι) ένα θαύμα της φύσης. Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο. Επίσης πριν λίγα χρόνια, μπήκε στη ζωή των φίλων των Λετονών ο Κρίσταπς Πορζίνγκις. Ακόμα ένα θαύμα της φύσης. Δύο περιπτώσεις που όσο μοιάζουν, άλλο τόσο διαφέρουν. Η ομάδα της Λετονίας φέτος έχει χτιστεί ιδανικά γύρω από το αστέρι της, με ένα ρόστερ που ακόμα και οι φυσιοθεραπευτές πρέπει σουτάρουν με πάνω απο 35% στα τρίποντα.  Αν μάλιστα βρει ρυθμό και ο Στρέλνιεκς, o οποίος κινείται σε ρηχά νερά μέχρι τώρα όσον αφορά την απόδοση του στο τρίποντο, η Λετονία θα αποτελέσει ακόμη δυσκολότερο αντίπαλο για τον καθένα. Η Ελλάδα οφείλει στον εαυτό της τα επόμενα χρόνια να σχηματίσει μια ομάδα ικανή να πλαισιώσει τα τρομερά προσόντα του Γιάννη και να οδηγηθεί ξανά σε επιτυχίες.

Πίσω στον super star της Λετονίας, κάνει μεγάλο τουρνουά με 22 πόντους , 2 μπλοκ και 5.5 ριμπάουντ μέσο όρο. Όταν δε προσπερνάει τον προσωπικό του αντίπαλο τότε καπαρώνει απλά μια θέση στο καθημερινό top 5 . Η Λετονία πετυχαίνει στη φάση των 16 το Μαυροβούνιο. Η λογική λέει πως διατηρώντας το σφικτό της rotation θα μπορέσει εύκολα ή δύσκολα να κάμψει την αντίσταση των Μαυροβουνίων. Η αλήθεια είναι πως άμα ο Πορζίνγκις καταφέρει να περιορίσει επαρκώς τον Βούτσεβιτς, οι υπόλοιποι παίκτες του Μαυροβουνίου δεν διαθέτουν την απαραίτη ποιότητα να βρεθούν στους 8.

* Η Τουρκία κατάφερε για ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα να κρατηθεί σε απόσταση αναπνοής από την Σερβία. Χωρίς να θέλουμε να αναφερθούμε γενικότερα στο παιχνίδι, θα εστιάσουμε στην εξαιρετική αντιμετώπιση του Μαριάνοβιτς, η οποία πρέπει να αποτελέσει μπούσουλα για κάθε ομάδα από εδώ και πέρα. Οι Τούρκοι, όποτε πατούσε στο παρκέ ο Σέρβος γίγαντας, προσάρμοζαν την άμυνα πάνω του, στέλνοντας παγίδα παίκτη από τη πρώτη στιγμή που ακουμπούσε τη μπάλα στο λόου πόστ.

Πιο αναλυτικά, μόλις ένας Σέρβος παίκτης πλεύριζε για να περάσει τη μπάλα στο λόου πόστ, απευθείας ο Τούρκος που βρισκόταν σε όποιον Σέρβο πλησίαζε τις απέναντι 45 μοίρες, έτρεχε για παγίδα στον σέντερ της Σερβίας. Ενώ συνήθως οι παγίδες στο πεντάρι δίνονται από τον τελευταίο της weak side που έρχεται για βοήθεια από την γραμμή, με πολλούς κόουτς να έχουν σαν δόγμα ότι ποτέ δεν πρέπει να σε περάσουν από το κέντρο, ο Τούρκος προπονητής κατάλαβε πως κάτι τέτοιο δεν θα ήταν αποδοτικό. Είναι πασιφανές πως άμα ο Μαριάνοβιτς μπορέσει να γυρίσει όπως θέλει, δεν γίνεται να περιοριστεί από καμία παγίδα. Η παγίδα που εκτέλεσαν οι Τούρκοι προκαλούσε τον Σέρβο σέντερ να βρει την ελέυθερη πάσα στην αδύνατη πλευρά, την ώρα που τρεις Τούρκοι αμυντικοί βρίσκονταν σε εγρήγορση για να κλέψουν κάθε πάσα. Τελικό αποτέλεσμα αυτής της αντιμετώπισης ήταν ο γίγαντας να αγωνιστεί τα λιγότερα λεπτά μέχρι εκείνη τη στιγμή στο τουρνουά (10’), να πετύχει μόλις 6 πόντους και να έχει 3 λάθη με 0 επιθετικά ριμπάουντ.

Στα σοβαρά τώρα (Giorgos B.)

Βλέπετε όνομα γιατι δεν ειναι απαραίτητο πως η παρακάτω άποψη εκφράζει την ομαδα του BG.

Εδώ και μήνα η εικόνα της εθνικής ομάδας μπάσκετ ειναι αποκαρδιωτική, και φυσικά ο χαρακτηρισμός δεν αφορά το αγωνιστικό σκέλος. Οι ομάδες επιτυγχάνουν ή αποτυγχάνουν, αυτά είναι μέσα στο πρόγραμμα. Η συμπεριφορά πολλών παικτών δείχνει πως δεν αξιολογούν το σύνολο πάνω από τον εαυτό τους. Τα αντιαθλητικά - με κάθε κυριολεξία της έννοιας - φάουλ των Θανάση και Παππά επάνω στον Μάρκανεν ήταν απλώς το κερασάκι στην τουρτα του απέραντου εκνευρισμού. Κι όμως, αρκούσε μόνο μία νίκη επί της αδύναμης Πολωνίας για να επιστρέψουν, έστω και δειλά, κάποιοι αφορισμοί περί ενότητας, πείσματος και ψυχής. Αν η ομάδα περάσει την Λιθουανία (καθόλου απίθανο), τότε θα διαβάσουμε και άλλα. Αν δε προχωρήσει ακόμη παραπέρα, οι διθύραμβοι θα γίνουν χιονοστιβάδα.

Θα ήθελα να σας το πω και αυτη ειναι προσωπική άποψη. Ακόμη και αν σπάσει ο διάολος του ποδάρι του και η εθνική κατακτήσει μετάλλιο, θα μου είναι πολύ δύσκολο να χαρώ όπως παλιά. Στον αθλητισμό κάποιες αξίες είναι παραπάνω από άλλες και καλό είναι να μην το ξεχναμε στην όψη της επιτυχίας. Η έννοια της ομαδικότητας, το πνεύμα συνεργασίας, ο σεβασμός σε συμπαίκτες και αντιπάλους, η στωική αποδοχή της ήττας, είναι αυτά τα οποία θα έπρεπε να χαρακτηρίζουν το πνεύμα των σπορ. Η εθνική Ελλάδας στο μπάσκετ έχει φέτος αποτύχει , παρόλα αυτά από εδώ θα αναλύσουμε τα παιχνίδια της , γιατί σε αυτό δεν ειμαστε μόνοι. Σε μία σκοτεινή γωνιά, εκεί που δεν μας βλέπει κανείς, θα πανηγυρίσουμε κιόλας.