‘’All the leaves are brown and the sky is grey, i've been for a walk on a winter's day, I'd be safe and warm if I was in L.A. California dreamin' on such a winter's day…’’

Νομίζω πως οι στίχοι του πασίγνωστου τραγουδιού των The Mamas & The Papas¹ θα μπορούσαν να περιγράψουν την ψυχοσύνθεση του Άντονι Ντέιβις από τον περασμένο χειμώνα έως το Σάββατο της 15^ης Ιουνίου, ημέρα κατά την οποία «έσκασε» μία από τις γνωστές Wojbombs που αρκετοί φανζ του ΝΒΑ αναμένανε λίγο πριν το ντραφτ και τη free agency.

Ανά την Ευρώπη ο μεταγραφικός σχεδιασμός αρκετών ομάδων έχει ξεκινήσει και τα πλάνα για την επόμενη - ακόμα πιο ζόρικη λόγω της αύξησης των ομάδων στην Ευρωλίγκα - σεζόν καταστρώνονται από τους προπονητές και τις διοικήσεις. Στο συγκεκριμένο κείμενο θα εξετάσουμε ορισμένες περιπτώσεις παιχτών που πιθανόν να ακολουθήσουν το δρομολόγιο επιστροφής στη Γηραιά Ήπειρο, σε συνδυασμό με τις πιθανές ομάδες που θα μπορούσαν να τους υπογράψουν.

Εφές εναντίον Φενέρ ή αλλιώς Αταμάν εναντίον Ομπράντοβιτς. Ο τουρκικός ημιτελικός του φάιναλ φορ της Βιτόρια αναμένεται εκρηκτικός, με τις δύο ομάδες να είναι φτιαγμένες καθ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση των προπονητων τους.

Ύστερα από προσπάθειες αρκετών χρόνων, η Εφές βρίσκεται ξανά στο φάιναλ φορ της διοργάνωσης, κάτι που για τη Φενέρ με τον Ομπράντοβιτς στον πάγκο μοιάζει αναμενόμενο. Οι ομάδες έχουν αγωνιστεί ουκ ολίγες φορές μέχρι στιγμής μεταξύ τους και εκτός από την είσοδο στον τελικό της Ευρωλίγκα, θα ανταγωνιστούν και για την κατάκτηση του εγχώριου πρωταθλήματος, περιορίζοντας έτσι το στοιχείο της έκπληξης, όσον αφορά τα διάφορα τρικς που πιθανό να χρησιμοποιήσει ένας εκ των δύο προπονητών. Η κόντρα τους προσδίδει μία έξτρα διάσταση στον ημιτελικό.

Υπάρχουν περιπτώσεις παικτών που αρκετοί από εμάς «λατρεύουμε να μισούμε». Συχνά τέτοιοι παίκτες λοιδορούνται για τον τρόπο παιχνιδιού τους, επειδή πολύ απλά βρίσκονται στην απέναντι πλευρά. Ένας τέτοιος  είναι και ο Φακούντο Καμπάτσο, ο Αργεντινός γκαρντ της Ρεάλ Μαδρίτης, για τον οποίον στη σειρά με τον Παναθηναϊκό γράφτηκαν και ακούστηκαν αρκετά κοσμητικά επίθετα προς το πρόσωπό του, τόσο για τον τρόπο παιχνιδιού του, όσο και για την εικόνα που δείχνει στη διάρκεια των αγώνων. Ως φαν των Γκαούτσος γενικότερα, σε όλα τα αθλήματα, δεν μπορώ παρά να λατρεύω τέτοιους παίκτες. Κακά τα ψέματα, θα ήθελα τόσο πολύ να μπορούσα να τον δω με τα χρώματα της ομάδας που υποστηρίζω - σε όποια διοργάνωση και αν αγωνίζεται αυτή από του χρόνου. Ας ρίξουμε μια ματιά λοιπόν, στον –κατά την προσωπική μου άποψη - έναν εκ των δύο πολυτιμότερων παικτών της Ρεάλ Μαδρίτης τη φετινή χρονιά, μαζί με τον Άντονι Ράντολφ.

To πιο αμφίρροπο ίσως ζευγάρι των προημιτελικών της εφετινής διοργάνωσης είναι αυτό που βρίσκει αντιμέτωπους δύο συλλόγους που «διψούν» για την επάνοδό τους σε φάιναλ φορ. Αποτελεί μία σύγκρουση δύο διαφορετικών, ως προς τη φιλοσοφία, ομάδων. Η αγωνιστική προσέγγιση που παρουσίασαν στα περισσότερα παιχνίδια μοιάζει με τον «εκρηκτικο» χαρακτήρα των δύο προπονητών, οι οποίοι επίσης θέλουν να επανέλθουν στην τελική φάση της Ευρωλίγκα ύστερα από αρκετά χρόνια. Το οξύμωρο της υπόθεσης είναι πως και οι δύο είχαν βρεθεί για τελευταία φορά σε φάιναλ φορ το 2003 στη Βαρκελώνη, με τον Σβέτισλαβ Πέσιτς να κατακτά το τρόπαιο με τη νυν ομάδα του, ενώ ο Εργκίν Αταμάν ήταν τότε προπονητής της Μοντεπάσκι Σιένα, με την οποία κατέκτησε την τρίτη θέση, χωρίς όμως να βρεθούν αντίπαλοι στον ημιτελικό. Μπαρτσελόνα και Εφές λοιπόν, έτοιμες για το δικό τους τραγούδι της φωτιάς και του πάγου.

Μετά την πρόσφατη αναμέτρηση μεταξύ των δύο υποψηφίων MVP της κανονικής διάρκειας του ΝΒΑ, και την επικράτηση της ΚΑΕ Ελαφιακός απέναντι στο Χιούστον, το βραβείο του πολυτιμότερου φαίνεται να «κλειδώνει» για τον Γιάννη. Την επομένη του αγώνα, το τιμ του basketballguru είχε μαζευτεί στα κεντρικά, για να θέσει σοβαρά θέματα επί τάπητος με ταυτόχρονες συνδιαλέξεις με το εκτός Αττικής crew. Κάπου ανάμεσα στις συζητήσεις περί μπάσκετ, ανοιξιάτικων και καλοκαιρινών διακοπών, περί κρασιού και έρωτα, αναφέρθηκε και το ματς στο Μιλγουόκι και συγκεκριμένα η άμυνα που εφαρμόστηκε -ξανά- από την ομάδα του κόουτς Μπαντενχόλζερ πάνω στον πρώτο σκόρερ του πρωταθλήματος, Τζέιμς Χάρντεν.

Ωραία εποχή η άνοιξη. Η μέρα μεγαλώνει, ο καιρός γίνεται καλύτερος, ανθίζουν τα λουλούδια, εμφανίζονται οι αλλεργίες και αρκετά πρωταθλήματα/διοργανώσεις μπάσκετ όπως το ΝΒΑ βαδίζουν ολοταχώς στην τελική ευθεία, όσον αφορά την κανονική τους διάρκεια. Αρκετές ομάδες μοιάζουν να παλεύουν για την είσοδο στα playoffs, που δεν το περιμέναμε αρκετοί στην αρχή της χρονιάς, όπως το Σακραμέντο ή οι Κλιπερς, οι Μπακς είναι πιθανό να τελειώσουν με το καλύτερο ρεκόρ στη λίγκα, ενώ ο μέχρι πρότινος απόλυτος βασιλιάς της Ανατολικής περιφέρειας, Λεμπρόν Τζέιμς, ίσως μείνει εκτός νυμφώνος και έχει αρχίσει ήδη από το All Star να καταστρώνει τα σχέδια για το «θερμό» καλοκαίρι που έρχεται. Βέβαια, ένα από τα σημαντικότερα ερωτήματα παραμένει το βραβείο του πολυτιμότερου παίχτη, με τα μεγάλα φαβορί να είναι ο Τζέιμς Χάρντεν και ο «δικός μας» Γιάννης. Ή μήπως τελικά η λαϊκή ρήση «στους δύο, τρίτος δε χωρεί» είναι λανθασμένη; Και ποιος μπορεί να είναι αυτός ο τρίτος; Μα, ο Πολ Τζορτζ φυσικά, με την εξαιρετική χρονιά που πραγματοποιεί, κατά την οποία φαίνεται να έχει αναδειχτεί ως ο νούμερο ένα παίχτης της ομάδας του Ράσελ Ουέστμπρουκ.

Στην πρώτη ταινίας της επικής τριλογίας του Κρίστοφερ Νόλαν για τον Μπάτμαν, υπάρχει μια σκηνή στην οποία ο μπάτλερ του Μπρους Γουέιν,  Άλφρεντ - τον οποίο ενσαρκώνει εξαιρετικά ο Μάικλ Κέιν - γυρίζει προς τον τραυματισμένο και απογοητευμένο Μπρους και σε μια προσπάθεια να τον εμψυχώσει και να του τονώσει το ηθικό λέει: ‘’why do we fall sir? So that we can learn to pick ourselves up’’. Η ιστορία του Ντέρικ Ουίλιαμς μοιάζει να ταιριάζει στην προαναφερθείσα σκηνή από το Batman Begins και τη συγκεκριμένη φράση του Άλφρεντ. Ένας παίχτης ο οποίος επιλέχτηκε στο νούμερο δύο του ντραφτ πριν από οχτώ χρόνια, έφτασε να θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα busts στην ιστορία, πέρασε και από το κινέζικο πρωτάθλημα και ψάχνει αυτή τη χρονιά μέσω των εμφανίσεών του στην Ευρωλίγκα, την επιστροφή του στο ΝΒΑ.

Στο παρακάτω κείμενο θα ρίξουμε μια ματιά στην καριέρα του στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, τους λόγους για τους οποίους δεν κατάφερε να έχει την πορεία που αρκετοί περίμεναν και θα καταλήξουμε στα πεπραγμένα του στη Μπάγερν Μονάχου.

Ο δεύτερος γύρος της Ευρωλίγκα ξεκίνησε με τα αποτελέσματα να είναι αναμενόμενα μέσες άκρες. Η Ζάλγκιρις πήγε να κάνει τη ζημιά και να οδηγήσει σε δεύτερη συνεχόμενη ήττα την ΤΣΚΑ, αλλά ο x factor της αγωνιστικής μας είχε άλλη άποψη. Τα υπόλοιπα παιχνίδια κύλησαν όπως αναμέναμε. Εύκολες νίκες για Μπαρτσελόνα, Αρμάνι, που παραμένουν στο κυνήγι της τεταρτοπέμπτης θέσης, ομοίως για την Εφές του Αταμάν, που συνεχίζει να είναι ένα εξαιρετικό σύνολο στο επιθετικό κομμάτι, δυσκολεύτηκαν για ένα ημίχρονο οι πρωτοπόρες Φενέρ, Ρεάλ απέναντι στην –χωρίς Σενγκέλια - Μπασκόνια και την Μακάμπι αντίστοιχα. Η Χίμκι πέρασε από τους Κανάριους Νήσους με ένα εξαιρετικό δεύτερο δεκάλεπτο, ενώ το ντέρμπι Πρίστον-Λούιβιλ της αγωνιστικής βρήκε νικητή τον Ολυμπιακό, με τα μεταγραφικά ένθεν και ένθεν να παραμένουν στο προσκήνιο των δύο ελληνικών ομάδων.

Yπαρχουν αρκετές ιστορίες/περιπτώσεις στον κόσμο των comic books στις οποίες οι υπερήρωες είχαν έναν βοηθό-sidekick. Οι δύο πορεεύονταν μαζί, έως ότου το παραπαίδι –ελληνιστί - αποφάσιζε πως έφτανε η ώρα να φύγει από την «σκιά» του ήρωα και να μεγαλώσει μόνο, χωρίς την βοήθειά του. Κλασικότερο όλων, η περίπτωση του Μπάτμαν και του Νάιτγουινγκ. Όπως και ο χαρακτήρας που ενσαρκώνεται στο χαρτί, Ντικ Γκρέισον, έτσι και το sidekick των Ουίζαρντς, Μπράντλει Μπιλ, βαρέθηκε να βρίσκεται στο πλευρό του «χρησμένου» ηγέτη της ομάδας Τζον Γουόλ, κουρασμένος από τη συμπεριφορά του.