Τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε «εκροή» αρκετών παιχτών από τη Γηραιά Ήπειρο προς το ΝΒΑ, είτε αφορά νέους σε ηλικία παίχτες που αγωνίζονται στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, είτε Αμερικάνους που πολλές φορές ψάχνουν ένα συμβόλαιο σε κάποια από τις 30 ομάδες του κορυφαίου πρωταθλήματος μπάσκετ και ας μην έχουν ρόλο στο βασικό ροτέισον ή τις ίδιες οικονομικές απολαβές. Φέτος βέβαια, το αντίθετο δρομολόγιο ακολούθησαν επίσης κάμποσοι, και δη μεγάλα ονόματα όπως οι Mirotic, Monroe με δέλεαρ (πιθανολογώ) το μεγάλο συμβόλαιο που δεν θα έβρισκαν στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού.

Οι περισσότεροι εξ ημών έχουμε ορισμένες «ένοχες» αθλητικές απολαύσεις.  Είτε αυτή μπορεί να είναι η παρακολούθηση ενός αγώνα της ελληνικής ποδοσφαιρικής λίγκας (lol), είτε να βλέπεις τον Ronnie O’Sullivan να πετυχαίνει ένα century break. Δεν κρύβω πως μία δική μου απόλαυση είναι να βλέπω αγώνες των Houston Rockets μιας και δηλώνω φαν του James Harden. Λέω «ένοχη» απόλαυση διότι, κακά τα ψέματα, δεν μπορούμε παρά να αποδεχτούμε πως η προσέγγιση της ομάδας του Mike D’Antoni μοιάζει για αρκετό κόσμο άνευ ενδιαφέροντος και ολίγον τι βαρετή, εν αντιθέσει με άλλες ομάδες της λίγκας όπως οι Warriors, οι Spurs –των περασμένων ετών φυσικά-, οι Celtics, oι Heat και άλλες.

Μετά το πέρας της περασμένης χρονιάς αρκετοί αναρωτιόμασταν πόσο καλός μπορεί να γίνει αυτός ο Luka Doncic, μετά την αναγνωριστική rookie σεζόν του, που τον βρήκε να κερδίζει δίκαια το ομώνυμο βραβείο του κορυφαίου νέου παίχτη στο ΝΒΑ. Πώς άραγε θα λειτουργούσε με έναν συμπαίχτη, σούπερ σταρ-unicorn του βεληνεκούς του Kristaps Porzingis στο πλάι του, όντας ήδη ο κινητήριος μοχλός των Mavericks, ειδικά μετά την ανταλλαγή του νούμερο εννιά του ντραφτ του 2017 Dennis Smith Jr.;

Όπως πρόσφατα ανέφερε ο Γιώργος Καλαϊτζής στη συνέντευξη για τα BGspecials, κατά την άποψη του οι παίκτες χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Σε αυτούς που παίζουν με πλάτη στο καλάθι και σε αυτούς που παίζουν με πρόσωπο, με αποτέλεσμα, πλην του πόιντ γκαρντ/πλέι μέικερ και του σέντερ να μην υπάρχουν προκαθορισμένες θέσεις.

Στην Αμερική και το ΝΒΑ βλέπουμε όλο και πιο συχνά τους σέντερ να λειτουργούν ως φόργουορντ –επιθετικά- με το παιχνίδι τους μακριά από τη ρακέτα και τα πολλά σουτ τριών πόντων, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αμελούν τα αμυντικά τους καθήκοντα. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα όλων ο Μπρουκ Λόπεζ ή παίκτες όπως οι Τάουνς, Πορζίνγκις, οι οποίοι οκ, από μόνοι τους είναι unicorns.

Καλημέρα, καλησπέρα αγαπητοί μας αναγνώστες. Άλλη μία αγωνιστική, από τις πολλές που έπονται, έφτασε στο τέλος της. Μετά την άνοστη, άγευστη πρώτη εβδομάδα περάσαμε σε μία αρκετά πιο ενδιαφέρουσα με ορισμένα αξιοπρόσεκτα παιχνίδια. Τι είδαμε στη δεύτερη αγωνιστική; Tην αλλαγή στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα στο ΣΕΦ, που οφείλεται στο μεγάλο cube που ανέβηκε στην οροφή του γηπέδου, τον ουρανό που «έπεσε» στα κεφάλια των παιχτών του Παναθηναϊκού στο Λουγδουνούμ, το ντέρμπι της Μαδρίτης που κρίθηκε σε buzzer beater του «μορμόνου» Κάρολ και την επικράτηση του Ερυθρού Αστέρα στο Βελιγράδι επί της Φενέρ, σε ένα κάκιστο ποιοτικά ματς. Ακόμα, παρακολουθήσαμε ένα από τα πιο όμορφα παιχνίδια των τελευταίων ετών στην Κωνσταντινούπολη, ανάμεσα στην Εφές και την Άλμπα, μία αποθέωση του όμορφου, επιθετικού μπάσκετ των πολλών κατοχών, καθώς και ορισμένα παιχνίδια που το τελικό σκορ απλά κολακεύει τους ηττημένους, όπως στις νίκες Χίμκι και Αρμάνι.

Μία από τις ιστορίες που μας τράβηξαν τα φώτα την περίοδο του Μπυντομπάσκετ ήταν αυτή της εθνικής Αργεντινής και του αειθαλή Λουίς Σκόλα. Μετά από μία εξαιρετική διοργάνωση, που συνοδεύτηκε από το ασημένιο μετάλλιο και τη βράβευση του ως μέλος της καλύτερης πεντάδας, αρκετοί αναρωτιόμασταν εάν θα μπορούσε να συνεχίσει την καριέρα του το ίδιο επιτυχώς σε κάποια ομάδα της Ευρωλίγκα στην ηλικία των 39 ετών ή θα παρέμενε στο χαμηλότερου επιπέδου, Κινεζικό πρωτάθλημα. Τελικά, μετά από ορισμένα μεταγραφικά σενάρια περί ενδιαφέροντος της Ρεάλ Μαδρίτης, η «μπίλια» έκατσε στο κοσμοπολίτικο Μιλάνο και στην Αρμάνι ή Ολίμπια αν θέλετε.

Προτελευταία ημέρα για τη δεύτερη φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου, με το πρόγραμμα να είναι παντελώς αδιάφορο για τον θεατή ως επί το πλείστον, με εξαίρεση το ντέρμπι μεταξύ Ισπανίας και Σερβίας. Αυτό είναι ένα θέμα που θα πρέπει να προβληματίσει τη διοργανώτρια αρχή, καθώς τα ματς που πραγματικά είχαν σημασία ήταν ελάχιστα. Ένα εισιτήριο που ψάχνει να βρει κάτοχο απομένει για την προημιτελική φάση και ελπίζουμε να είναι στα χέρια των παιχτών της Εθνικής Ελλάδος. Η σειρά των αγώνων (σταυρώματα 1ου-2ου στην πρωτη αγωνιστικη), η «μεταφορά» των νικών της πρώτης φάσης, οι μόλις δύο αγώνες που δίνει κάθε ομάδα στη δεύτερη φάση, καθιστούν τελείως βαρετες αρκετές αναμετρήσεις και άνευ σημασίας για τους παίχτες, το προπονητικό τιμ και φυσικά όλους εμάς. Όπως και να έχει δεν έχουν δείξει οι διοικούντες του FIBA μπάσκετ (και όχι μόνο) πως σκέφτονται τη βελτίωση του προϊόντος τους (σε συνδυασμό με τα παράθυρα και τον αποκλεισμό ομάδων όπως η Σλοβενία).

Το ξεσκαρτάρισμα της πρώτης φάσης πραγματοποιήθηκε σήμερα, με τα τελευταία δύο εισιτήρια των τεσσάρων πρώτων ομίλων να βρίσκουν τον τελικό τους κάτοχο και τις υπόλοιπες ομάδες να παίρνουν τον δρόμο της επιστροφής. Ή μήπως όχι; Σίγουρα η ομάδα της Νιγηρίας δε φάνηκε να γνωρίζει το νέο σύστημα διεξαγωγής, κάτι που πήρε γρήγορα είδηση η ομοσπονδία και γλιτώσαμε τα ευτράπελα, όπως φαίνεται από τα παρακάτω τουίτς.

Όταν ήμουν μικρός και τελείωναν τα σχολεία για τις καλοκαιρινές διακοπές, σαν παιδί και εγώ κατέβαινα στο χωριό για ένα τρίμηνο. Ένα από τα πράγματα που μου άρεσε να κάνω ήταν να πηγαίνω παρέα με τον καλό μας φίλο και γείτονα στα χωράφια τους και να ασχολούμαι με τις γεωργικές δουλειές. Μέσα σε όλα όσα προσπαθούσα να κάνω, ή νόμιζα ότι έκανα, ήταν και το τάισμα ορισμένων ζώων. Η απορία που πάντα είχα ήταν γιατί δεν υπήρχαν ποτέ δύο κόκορες στο ίδιο κοτέτσι. Τότε ήταν που έμαθα για τον αντίστοιχο μύθο του Αισώπου και πως είναι πρακτικά αδύνατο να ζήσουν αρμονικά δύο κόκορες στον ίδιο χώρο. Δεν ξέρω αν ο Ντάριλ Μόρεϊ είχε φάρμα με ζώα στο Μπαραμπού του Γουισκόνσιν που γεννήθηκε, σίγουρα όμως είναι αρκετά τολμηρός ώστε να το δοκιμάσει.

Νομίζω πως ήρθε η ώρα να κλείσω την τριλογία του Λούκα Ντόντσιτς για τη φετινή αγωνιστική σεζόν με ένα κείμενο απολογισμού των πεπραγμένων του στους Ντάλας Μάβερικς. Αφορμή στάθηκε, πέρα από την αδυναμία μου στον συγκεκριμένο παίχτη, το βραβείο του rookie της χρονιάς. Ο Σλοβένος σταρ των Τεξανών κατέκτησε δίκαια το συγκεκριμένο βραβείο, όντας εξαρχής ο πιο έτοιμος νέος παίχτης της τάξης του 2018, έχοντας άμεσα μεγάλο αντίκτυπο στο παιχνίδι της ομάδας του.